Ο Γκούντγιονσεν, ο Μέσι και ο Λαμπάρντ

Για τα όσα έχει περάσει και τις εμπειρίες του από την Τσέλσι, την Μπαρτσελόνα και την Τότεναμ μιλάει στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής του στην "Κιτρινόμαυρη ΩΡΑ" ο Έιντουρ Γκούντγιονσεν.

Ο Ισλανδός άσος, εξηγεί γιατί ο Φρανκ Λάμπαρντ ήταν ο καλύτερός του φίλος, χαρακτηρίζει τον Μέσι ως τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο και δηλώνει πως ο Γκουαρντιόλα είναι καλύτερος από τον Μουρίνιο.

Κεφάλαιο Τσέλσι

- Είσαι ένας από τους ποδοσφαιριστές που βίωσαν την ολοκληρωτική μετάλλαξη της Τσέλσι από μία ομάδα που βρισκόταν στη μέση της βαθμολογίας και έψαχνε απλά για κάποιο ευρωπαϊκό εισιτήριο, σε ένα σύνολο που άρχισε να σαρώνει τους τίτλους και να αναζητά την κορυφή της Ευρώπης. Πως το έζησες όλο αυτό;

"Ήταν μία φανταστική περίοδος της ζωής μου. Ένα κλαμπ που εκτοξεύτηκε την προηγούμενη δεκαετία και είμαι πραγματικά ευτυχής που αποτελούσα μέλος και θέλω να πιστεύω σημαντικός κρίκος αυτής της μετάλλαξης όπως σωστά την χαρακτήρισες. Όταν πήγα εκεί, η Τσέλσι ήταν ήδη μία πολύ σημαντική ομάδα, είχε προσφάτως κατακτήσει ευρωπαϊκό κύπελλο και είχε τερματίσει δεύτερη στο πρωτάθλημα με τεράστιους ποδοσφαιριστές, όπως ο Τζόλα, ο Λεμπέφ και ο Ντεσαγί.

Πάντοτε όμως σαν να μας έλειπε κάτι, ένας κρίκος της αλυσίδας για να συντελεστεί το επόμενο μεγάλο βήμα. Τότε ήταν δύσκολο να εντοπίσω τι ήταν αυτό που δεν μας επέτρεπε να κάνουμε το κάτι παραπάνω, ήμασταν κολλημένοι μεταξύ 4ης και 5ης θέσης και δεν μπορούσαμε να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί. Τελικά δεν ήταν απλά ένα... κάτι αλλά ένα πάντρεμα δύο ιδιαίτερα ξεχωριστών και σημαντικών προσωπικοτήτων".

- Ρομάν Αμπράμοβιτς και Ζοζέ Μουρίνιο να υποθέσω...

"Δύο σπουδαίες προσωπικότητες στην ιστορία της Τσέλσι, δύο άνθρωποι που άλλαξαν τις ισορροπίες και ανέβασαν πολύ γρήγορα την ομάδα πολλά επίπεδα. Ο Αμπραμόβιτς είναι ένας φοβερός άνθρωπος, ενδιαφέρεται πολύ για την ομάδα, θέλει να μαθαίνει πως παίζει, λατρεύει το ποδόσφαιρο, θέλει να το ζει από μέσα. Τον βλέπεις, είναι σαν μικρό παιδί. Ο Μουρίνιο έφερε την επανάσταση στην Τσέλσι. Σε θέματα τακτικής, σε θέματα νοοτροπίας και χημείας έκανε τη διαφορά.

Ασφαλώς έπαιξε σημαντικό ρόλο και το γεγονός ότι οι σημαντικοί παίκτες της ομάδας, εγώ ο Λάμπαρντ, ο Τέρι, είχαμε πλέον τις εμπειρίες αλλά και το μυαλό για ανεβάσουμε το κλαμπ ένα επίπεδο ποδοσφαιρικά. Είχαμε πλέον την προσωπικότητα και το κατάλληλο δέσιμο και χημεία για να μεταφέρουμε σε όλα τα παιδιά το μήνυμα ότι μας δινόταν η δυνατότητα να κάνουμε κάτι πολύ μεγάλο, να διεκδικήσουμε τίτλους. Ήταν ένα timing καλό για όλους μας. Έπρεπε να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία και το κάναμε".

- Μίλησέ μου για τον Αμπράμοβιτς, είναι ο κλασικός λεφτάς, ο άνθρωπος που δεν υπολογίζει τίποτα, που ξέρει ότι με μία κίνησή του μπορεί να έχει τα πάντα;

"Είναι μία εύλογη απορία, όμως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει καμία σχέση με τον τυπικό δισεκατομμυριούχο που θα μπορούσε να είναι αλαζόνας και υπερόπτης ή να έχει γενικά όλα τα κουσούρια που φέρνουν τα πολλά χρήματα σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους. Ο Αμπράμοβιτς είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, ένας τζέντλεμαν. Έχει μεγάλο ενθουσιασμό για το ποδόσφαιρο, θα έλεγα ότι είναι τρελός με το ποδόσφαιρο.

Μετά από κάθε αγώνα ερχόταν στα αποδυτήρια για να μας δει και να μας μιλήσει, να χαρεί μαζί μας στις νίκες και να μας πει ότι δεν πειράζει τις φορές που το ματς δεν πήγε όπως το περιμέναμε. Πολλές φορές τον βλέπαμε και πριν από τα παιχνίδια, όταν ερχόταν στα αποδυτήρια για να μας ευχηθεί καλή τύχη. Δεν μίλησε ποτέ άσχημα, δεν έκανε ποτέ κάτι που να μας ενόχλησε. Νομίζω ότι απλώς του άρεσε να βρίσκεται στα αποδυτήρια. Του αρέσει να ζει την ατμόσφαιρα, να έχει μαζί του τη μυρωδιά των αποδυτηρίων".

- Σου έρχεται στο μυαλό η ημέρα του αποχωρισμού. Έξι χρόνια σε μία ομάδα δεν είναι και λίγα...

"Μπορώ να πω ότι δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές διότι αισθανόμουν κι εγώ ότι χρειαζόμουν μία αλλαγή στη ζωή και στην καριέρα μου. Ήθελα να γνωρίσω και μία άλλη χώρα, να αποκτήσω ενθουσιασμό με τον πολιτισμό της, στο Λονδίνο όλα ήταν πολύ γνώριμα και συνηθισμένα για μένα, αν και αγαπούσα πολύ το κλαμπ και τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτό.

Μίλησα με τον Αμπράμοβιτς και του εξήγησα ότι χρειαζόμουν αυτή την αλλαγή και ότι αυτός θα ήταν ο καλύτερος δρόμος και για τις δύο πλευρές. Το κατάλαβε αμέσως, δεν έκανε προσπάθεια να μου αλλάξει άποψη, απλώς μου είπε ότι θα είμαι πάντα ευπρόσδεκτος σε αυτή την ομάδα. Έτσι έκλεισε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στη ζωή μου".

- Και ο Μουρίνιο; Ούτε εκείνος επιχείρησε να σε μεταπείσει, ήσουν άλλωστε ένα από τα πλέον αγαπημένα παιδιά των οπαδών της Τσέλσι.

"Όχι, είχε κι εκείνος φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι δρόμοι μας έπρεπε να χωρίσουν. Μου ευχήθηκε τα καλύτερα και μόλις έμαθε ότι η επόμενη ομάδα μου θα είναι η Μπαρτσελόνα πραγματικά το χάρηκε".

- Τελικά τι είναι τόσο... σπέσιαλ σε αυτό τον άνθρωπο για να αποκαλείται «Special One»;

"Αν θα ήξερα το μυστικό και μπορούσα να το αποκαλύψω, δεν θα ήταν και τόσο... Special, σωστά; Όλα πάντως στρέφονται γύρω από την προσωπικότητά του. Έχει φοβερές γνώσεις για το ποδόσφαιρο και είναι μοναδικός στη διαχείριση κάθε παίκτη ξεχωριστά, ξέρει ότι πρέπει να προσεγγίσει και να ανοιχτεί στον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Και εδώ μιλάμε για σπουδαίες προσωπικότητες, όχι για παιδιά που ακόμα μαθαίνουν τα βασικα το ποδόσφαιρο. Αυτό που τον κάνει διαφορετικό από όλους τους άλλους είναι αδιαμφισβήτητα ο χαρακτήρας του".

- Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι καταφέρνει με τον τρόπο του να κάνει τους ποδοσφαιριστές να παίζουν και για εκείνον; Είδαμε πολλούς να στενοχωριούνται και μάλιστα με δημόσιες συμπεριφορές τους όταν αποχώρησε από την Τσέλσι και κατόπιν από την Ίντερ.

"Το σίγουρο είναι ότι αισθάνεσαι πολύ όμορφα όταν παίζεις γι αυτό τον προπονητή, σε κάνει να νιώθεις διαφορετικός. Σου δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση και σε κάνει να πιστεύεις στον εαυτό σου, διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να το πετύχεις εφόσον το θέλεις και ασφαλώς εφόσον ακολουθήσεις πιστά το πλάνο και τις εντολές του.

Είναι πάρα πολύ απαιτητικός από τις ομάδες του και ζητεί μεγάλη προσήλωση και ανταπόκριση στις εντολές του. Λέει συνεχώς ότι αν κάνετε αυτό που σας λέω, τότε θα κερδίσετε. Και τις συντριπτικά περισσότερες φορές συμβαίνει ακριβώς αυτό. Ζητάει πολλά αλλά δίνει και πολλά πίσω. Με έναν τρόπο καταφέρνει στο τέλος της ημέρας να μας έχει όλους χαρούμενους και το κυριότερο δεμένους μεταξύ μας".

- Ποια μέρα θα θυμάσαι πιο έντονα από όλες στην καριέρα σου στην Τσέλσι και γιατί;

"Όταν ήταν σίγουρο πλέον ότι κατακτήσαμε το πρώτο μας πρωτάθλημα. Ήμασταν μία καλή παρέα για περισσότερα από 4 χρόνια μαζί αλλά δεν είχαμε πετύχει τίποτα σημαντικό, δεν είχαμε κατακτήσει κάποιο τρόπαιο. Όταν πλέον το καταφέραμε νιώσαμε πολύ διαφορετικά,διότι όταν έρχεται επιτέλους κάτι που το περιμένεις και το κυνηγάς για πολλά χρόνια, νιώθεις μεγάλη δικαίωση. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω λύτρωση. Ένα τρελό απωθημένο το οποίο μερικές φορές νομίζεις ότι δεν θα εκπληρωθεί ποτέ".

- Ποιος είναι ο καλύτερος συμπαίκτης και φίλος που είχες στην Τσέλσι.

"Ο Φρανκ Λάμπαρντ. Καταπληκτικό παιδί, φοβερός άνθρωπος. Δεθήκαμε πολύ γρήγορα, ίδια ηλικία, ίδιος τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων. Ζήσαμε μαζί τα δύσκολα και αυτό μας έφερε πολύ κοντά. Ταίριαζαν και οι οικογένειές μας, οι σύζυγοί μας έκαναν καλή παρέα και αυτό βοήθησε τη σχέση μας να εξελιχθεί και να αντέξει στο χρόνο".

- Μίλησέ μας για τους οπαδούς της Τσέλσι. Κάποτε είχαν τη φήμη των πλέον σκληροπυρηνικών στην Αγγλία. Με τα χρόνια φαίνεται ότι μαλάκωσαν...

"Είναι μία λογική εξέλιξη των πραγμάτων. Όταν κερδίζεις τίτλους, αλλάζει και η συμπεριφορά του κόσμου, υπάρχει λιγότερη πίεση, μεγαλύτερη κατανόηση αλλά και εμπιστοσύνη στους παίκτες, στον προπονητή και στη διοίκηση. Είναι αλήθεια ότι οι οπαδοί της Τσέλσι ηρέμησαν πολύ όταν η ομάδα έγινε δυνατή και μόνιμη πρωταγωνίστρια. Από τότε που την αγόρασε ο Αμπράμοβιτς ξέρουν ότι κάθε σεζόν θα παίζει για να κατακτήσει το πρωτάθλημα και αυτό τους ηρεμεί".

- Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος που είχες στην Αγγλία;

"Αναμφισβήτητα αυτή στη Στόουκ. Ήταν μία κάκιστη επιλογή για μένα, δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες. Μία λάθος απόφαση που μου κόστισε και ψυχολογικά".

- Ποιο ήταν το ματς που δεν ξεχάσεις ποτέ ως παίκτης της Τσέλσι;

"Το 4-2 επί της Μπαρτσελόνα για το Τσάμπιονς Λιγκ. Προηγηθήκαμε με 3-0, αλλά μείωσαν σε 3-2 κι εμείς θέλαμε ένα γκολ ακόμα για να προκριθούμε. Τελικά τα καταφέραμε και ήταν μία βραδιά που ολοκληρώθηκε με μαγικό τρόπο. Το θέλαμε τόσο πολύ εκείνο το βράδυ και μπορούσες να το δεις στα μάτια όλων, στις εξέδρες, στους δρόμους, στα αποδυτήρια, παντού! Ήταν ένα ηλεκτρισμένο βράδυ, ένα ματς που μας έκανε όλους πολύ ευτυχισμένους".

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

- Το καλοκαίρι του 2006 συνειδητοποιείς ότι έξω από την πόρτα του σπιτιού σου βρίσκεται η Μπαρτσελόνα. Πως ένιωσες εκείνη τη στιγμή, ήταν μία δικαίωση; Ήταν γενικά μία εύκολη απόφαση;

"Είχα ήδη αποφασίσει να φύγω από την Τσέλσι, διότι μετά από έξι χρόνια παρουσίας στο Λονδίνο ένιωθα πραγματικά μεγάλη την ανάγκη να αλλάξω παραστάσεις και εικόνες, ένιωθα πραγματικά μέσα μου ότι είχε φτάσει η ώρα για μία σημαντική αλλαγή στη ζωή μου, οπότε μόλις έμαθα για το ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα δεν είχα να σκεφτώ κάτι παραπάνω. Καμία άλλη προοπτική δεν θα με ενθουσίαζε όσο αυτή, οπότε ναι, ήταν γενικά μία εύκολη απόφαση και αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένος και τυχερός που ήλθε στη ζωή μου στο πιο κατάλληλο σημείο. Υπήρχαν και άλλες πολύ καλές περιπτώσεις, αλλά με ήθελε η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πως θα μπορούσα να αρνηθώ;".

- Τι συνάντησες εκεί; Όταν πήγες η Μπαρτσελόνα ήταν ήδη στην κορυφή της Ευρώπης και έμοιαζε με υπερομάδα!

"Ήταν ήδη μια ομάδα - φαινόμενο. Κι όταν είσαι ένα νέο πρόσωπο σε μία ομάδα που έχει κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης ενώ εσύ δεν το έχεις πετύχει ακόμα, θέλεις να σου συμβεί επίσης. Η αλήθεια είναι ότι όταν εγώ μπήκα στην ομάδα, έλειπε αυτή η διάθεση να παραμείνει στο κορυφαίο σημείο. Μοιραία ακολούθησαν δύο σεζόν δίχως να κατακτήσουμε το παραμικρό τρόπαιο και αυτό ήταν πολύ δύσκολο για εμάς και τον κόσμο που άρχισε να αντιδρά και να έχει κακή διάθεση απέναντί μας".

- Και ήρθαν τα πάνω κάτω με την έλευση του Γκουαρντιόλα να υποθέσω;

"Ακριβώς... Όταν ο Πεπ ανέλαβε η ομάδα ήταν πάνω κάτω η ίδια. Εκείνος έκανε μόνο 2-3 προσθήκες αν θυμάμαι καλά και δούλεψε με το υπάρχον υλικό το οποίο τις προηγούμενες δύο σεζόν ουσιαστικά είχε αποτύχει. Δεν ήταν όμως τόσο θέμα ικανοτήτων, όσο ενθουσιασμού και επιθυμίας. Ο Γκουαρντιόλα κατάφερε να αφυπνίσει τους εγωισμούς μας, να μας κάνει να πεινάμε ξανά για τίτλους και επιτυχίες".

- Έχει δηλαδή και εκείνος ανάλογο χάρισμα με αυτό του Μουρίνιο.

"Έχουν όντως πολλά κοινά στον τρόπο σκέψης και προσέγγισης του ποδοσφαίρου αλλά και στη μεθοδολογία τους όσον αφορά στην τακτική. Το στυλ τους είναι πανομοιότυπο και η αφοσίωσή τους στη δουλειά κάτι που δεν συναντάς εύκολα. Είναι 100% συγκεντρωμένοι σε αυτή και δεν δέχονται ότι κάτι μπορεί να γίνει εκτός του προγραμματισμού που έχουν κάνει. Θα έλεγα ότι ο Ισπανός είναι περισσότερο ταπεινός, ο Πορτογάλος πιο επιθετικός και σκληρός. Επίσης ο Γκουαρντιόλα υπήρξε ποδοσφαιριστής και μάλιστα πολύ υψηλού επίπεδου οπότε μπορεί να καταλάβει και να διαισθανθεί πιο εύκολα το πως σκέφτεται ένας παίκτης. Ο Μουρίνιο είναι πολύ πιο απόλυτος απέναντι στους ποδοσφαιριστές".

- Πως θυμάσαι το πρώτο σου Ελ Κλάσικο;

"Όχι με πολύ ευχάριστο τρόπο πάντως. Ήταν στο Μπερναμπέου, ηττηθήκαμε με 2-0 και έχασα τη μεγάλη ευκαιρία για να ισοφαρίσω σε 1-1 και να βάλω ξανά την ομάδα στο κόλπο. Νομίζω ότι πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι οι οπαδοί της Μπάρτσα να μου το συγχωρέσουν. Νομίζω ότι το ξεπέρασαν και άρχισαν να με βλέπουν με καλύτερο μάτι όταν πέτυχα δύο γκολ, νομίζω ήταν σε ένα ματς εκτός έδρας κόντρα στη Μαγιόρκα".

- Τι είναι αλήθεια το Ελ Κλάσικο;

"Το μεγαλύτερο ματς στον κόσμο. Αυτό που όλοι περιμένουν να παρακολουθήσουν και φανατίζονται μπροστά σε μία τηλεόραση. Περισσότεροι από 400 εκατομμύρια άνθρωποι στημένοι μπροστά σε μία τηλεόραση ταυτόχρονα. Πάθος, ενθουσιασμός, αδρεναλίνη, ποδόσφαιρο".

- Και τι αισθάνεται ο ποδοσφαιριστής που βγαίνει στο γήπεδο για να παίξει σε αυτό;

"Πίεση για το αποτέλεσμα, ικανοποίηση που έφτασε τόσο ψηλά στην καριέρα του για να παίξει σε αυτό το ματς, επιθυμία να είναι πρωταγωνιστής και να σκοράρει, υπερηφάνεια επειδή ξέρει ότι τον παρακολουθούν και άνθρωποι που μεγάλωσε μαζί τους και νιώθουν ότι τους σκέφτεται εκείνη τη στιγμή. Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα, πολλά και μπερδεμένα. Αλλά είναι μοναδικά, αυτά που περιμένεις μία ζωή για να νιώσεις".

- Στην τρίτη και τελευταία σεζόν σου στην Μπαρτσελόνα και ύστερα από τρεις σεζόν χωρίς τίτλο, έγινες πρωταθλητής Ευρώπης. Δεν αγωνίστηκες σε εκείνο το ματς απέναντι στη Γιουνάιτεντ (τελικός Τσάμπιονς Λιγκ 2009), όμως ήσουν ενεργό μέλος της ομάδας και είδες όλη την αναμέτρηση από τον πάγκο. Τι θυμάσαι από εκείνο το βράδυ;

"Καταρχάς τις στιγμές στα αποδυτήρια πριν από την έναρξη του αγώνα. Ο Γκουαρντιόλα μας έδειξε ένα βίντεο με προσωπικές στιγμές όλων των παικτών. Μεγάλα γκολ, σπουδαίες αποκρούσεις, φοβερά τάκλιν, εκπληκτικές συνεργασίες. Όλα αυτά που θα είχαν αξία μόνο έαν τα επόμενα 90 λεπτά έφερναν και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στιγμές φανταστικές αλλά όχι αρκετές για να σου δώσουν το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του αγώνα, ένιωσα πολύ χαλαρά, ήμουν πολύ σίγουρος για το αποτέλεσμα διότι από τα πρώτα δέκα λεπτά μπορούσες να καταλάβεις ότι παίζαμε φανταστικά και ότι θα κερδίζαμε. Παρόλο που δεν χρειάστηκε να αγωνιστώ, αυτό πρέπει να είναι το μοναδικό παιχνίδι στην καριέρα μου που το χάρηκα πραγματικά σαν να έπαιζα. Δεν με πείραξε καθόλου, παρόλο που συνήθως θυμώνω όταν δεν παίζω. Αυτό το ματς το θυμάμαι σαν να έχω παίξει κι εγώ".

- Θα μπορούσες αλήθεια να φορέσεις τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης μετά από τέτοιες στιγμές στη Μπαρτσελόνα;

"Ε... Νομίζω πως όχι. Ξέρω ότι οι παίκτες που το τόλμησαν στο παρελθόν θα μνημονεύονται πάντοτε στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως εκείνοι που αγωνίστηκαν και στις δύο μεγαλύτερες ομάδες στον κόσμο, όμως πίστεψέ με δεν θα ήθελα να είμαι ένας από αυτούς. Και αυτό γιατί μπορώ να καταλάβω ότι η στιγμή που εμφανίζεσαι στο γήπεδο με την άλλη φανέλα, πρέπει να είναι και η πιο δύσκολη. Δεν θα ήθελα να ζήσω ποτέ μια τέτοια στιγμή".

- Ποιος είναι ο ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα με τον οποίο μιλάτε περισσότερο συχνά από τότε που έφυγες;

"Ο Μέσι. Κατοικούσαμε σε κοντινές περιοχές και κάναμε παρέα από την αρχή. Βγαίναμε για φαγητό, μου αρέσει να συζητώ μαζί του, πραγματικά με χαλάρωνε το να κάνω παρέα με τον Λέο. Είναι ένα καταπληκτικό παιδί. Βέβαια έχω αρκετούς φίλους ακόμα στην Μπαρτσελόνα. Περισσότερο με ανθρώπους που δουλεύουν για την ομάδα είναι η αλήθεια γιατί πολλοί από τους συμπαίκτες που είχα στην Μπάρτσα, τώρα δεν παίζουν εκεί".

- Όλοι θέλουν να ξέρουν για τον Μέσι... Οπότε πρέπει να μας πεις 3-4 πράγματα παραπάνω. Σκέφτεστε μήπως είναι εξωγήινος;

"Είναι ο πιο γήινος από όλους. Ένα καλό, φυσιολογικό και πολύ ανοιχτό παιδί, χωρίς τουπέ ή έπαρση. Ένας εξαιρετικός φίλος".

- Είναι και ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;

"Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον, διότι φοβεροί συμπαίκτες ήταν επίσης ο Ροναλντίνιο, ο Τσάβι, ο Μπελέτι, ο Ανρί και αρκετοί άλλοι. Σπουδαίος συμπαίκτης ήταν και ο πρόεδρος Τζοάν Λαπόρτα, με έκανε να νιώσω όπως στο σπίτι μου. Τα αποδυτήρια της Μπαρτσελόνα είναι πάντα ανοιχτά για μένα και ο πρόεδρος με έκανε να νιώθω ασφαλής".

- Οι δυο μεγαλύτεροι γιοι σου έπαιζαν στην Μπαρτσελόνα... Θα τους φέρεις μαζί σου στην ΑΕΚ;

"Χμ... Μου φαίνεται κάπως δύσκολο να τους πάω σε άλλη ομάδα, λες να ένιωθαν άνετα στον Ολυμπιακό;".

- Με τίποτα...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΤΕΝΑΜ

- Τι σου έκανε περισσότερη εντύπωση στο πέρασμά σου από την Τότεναμ;

"Ότι πρόκειται για ένα κλαμπ που συνέχεια μεγαλώνει και προοδεύει, το οποίο θέλει να γίνει μόνιμο μέλος της ελίτ στην Πρέμιερ Λιγκ, να σταθεροποιηθεί στην πρώτη τετράδα και να μονιμοποιηθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ".

- Κάποιος ποδοσφαιριστής που σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση;

"Ο Τζερμένι Ντεφό είναι μία πολύ ειδική περίπτωση παίκτη. Καταπληκτικός σκόρερ, πολύ μικρός σε ανάστημα, αλλά μία αλεπού στην αντίπαλη περιοχή, ένας παίκτης που μπορεί να τα βάλει με αμυντικούς που μοιάζουν δύο φορές μεγαλύτεροι από εκείνον και να τους νικήσει. Ζει και τρέφεται από το γκολ, για να είναι χαρούμενος πρέπει να βρίσκει δίχτυα. Διαφορετικά θα τον δεις να κατσουφιάζει, να χάνει τη διάθεσή του, να έχει θέμα με τον εαυτό του. Βέβαια δεν σταματάει ποτέ την προσπάθεια, όσο πιεσμένος κι αν νιώθει ψυχολογικά επειδή ο ίδιος το δημιουργεί στον εαυτό του, το γκολ παραμένει η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό του. Είναι η προτεραιότητά του. Ένας ηλεκτρικός επιθετικός, έχει την έκρηξη του ρεύματος".

- Τι δεν πήγε καλά και αποχώρισες από την Τότεναμ ενώ την περίοδο εκείνη τα αγγλικά Μ.Μ.Ε. είχαν εκτενείς αναφορές στη σχεδόν σίγουρη ανανέωση του συμβολαίου σου με τα Σπιρούνια;

"Πραγματικά δεν έχω καταλάβει ακόμα. Την τελευταία φορά που μίλησα με τον Χάρι Ρέντναπ, μου είπε ότι με ήθελε οπωσδήποτε στην ομάδα και ότι σε μία-δύο ημέρες θα τελείωνε το θέμα μου. Είχε αποφασίσει την παραμονή μου και ξαφνικά, από τη μία μέρα στην άλλη, η δουλειά χάλασε. Κάτι συνέβη και δεν προχωρήσαμε, ο Ντάνιελ Λίβι αποφάσισε διαφορετικά (σ.σ. να είναι καλά το αφεντικό της Τότεναμ και παλαιότερα για ένα μικρό διάστημα της ΑΕΚ που μας σκέφτεται ακόμα...)".

- Μήπως η αιτία ήταν εκείνη η παρεξήγηση για κάποιο αστείο που έκανες το οποίο από συγκεκριμένη εφημερίδα παρουσιάστηκε ως περίεργη (σ.σ. ακροδεξιά) συμπεριφορά;

"Όχι, το περιστατικό αυτό είχε συμβεί πολύ νωρίτερα μέσα στη σεζόν και το είχαμε ξεκαθαρίσει, ήταν ένα αστείο. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Νομίζω ότι είχε να κάνει με την ηλικία μου και την απόφαση της διοίκησης να αναζητήσει για τη θέση μου νεαρότερους ποδοσφαιριστές. Λίγες ημέρες μετά αποκτήθηκε ο Φαν ντερ Φάαρτ ο οποίος είναι παίκτης με περίπου ίδια χαρακτηριστικά. Δεν ασχολήθηκα περισσότερο, δεν ζήτησα λεπτομέρειες. Ήταν κάτι που ήθελα αλλά δεν προχώρησε, όμως νιώθω πολύ γεμάτος και ευχαριστημένος που πέρασα από αυτό το σπουδαίο κλαμπ".

ΠΙΓΚ ΠΟΓΚ

Οφείλαμε να τον ρωτήσουμε για τις σπουδαιότερες προσωπικότητες στο πέρασμα των ετών από την Μπόλτον ως την ΑΕΚ ζητώντας του να μας μεταφέρει το πρώτο πράγμα που έρχεται στη σκέψη του. Πάμε λοιπόν:

Φρανκ Λάμπαρντ: Ο καλύτερος φίλος που έκανα στο ποδόσφαιρο

Τσάβι: Ο κορυφαίος μέσος στον κόσμο

Τιερί Ανρί: Ευφυΐα που σε τρομάζει

Φρανκ Ράικαρντ: Πάντοτε ήρεμος και χαλαρός

Ντιντιέ Ντρογκμπά: Πολύ πολύ δυνατός

Τζον Τέρι: Το πιο αποτελεσματικό τάκλινγκ στον κόσμο

Ντέκο: Λίγο τρελός... Αλλά ωραίος τρελός...

Ροναλντίνιο: Ο πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής που έχω δει στη ζωή μου.

Ερώτηση πάνω σε αυτό: Καλύτερος από τον Μέσι;

Απάντηση: Δύσκολο να πεις καλύτερος. Αλλά το τέλειο πακέτο νομίζω

Σάμουελ Ετό: Ο ιδανικός σκόρερ

Κλαούντιο Ρανιέρι: Κατάλαβα πόσο σημαντικός ήταν στην καριέρα μου πολύ αργότερα, όχι όταν τον είχα προπονητή.

Ερώτηση: Δίκαιο εκ μέρους σου, αλλά γιατί;

Απάντηση: Διότι όταν είσαι νέος δεν ακούς προσεχτικά, δεν δίνεις την απαιτούμενη βάση σε μικρά αλλά και τόσο σημαντικά πράγματα που σου λένε. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ξανά, μου έχει πει πολλά για τα οποία είχε δίκιο, παρόλο που τον αμφισβητούσα. Και αυτό το διαπιστώνω κάθε μέρα.

Ερώτηση: Του το είπες ποτέ;

Απάντηση: Όχι, ελπίζω να το διαβάσει τώρα!

Μίκαελ Εσιέν: Ίσως ο πιο δυνατός συμπαίκτης που είχα ποτέ

Λέο Μέσι: Ο πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, αλλά εξίσου σπουδαίος και ως άνθρωπος.

Ζοζέ Μουρίνιο: Απλά... ο Special One

Αντρές Ινιέστα: Βλέποντάς να παίζει ποδόσφαιρο, για μένα είναι σαν να βλέπω κάποιον να χορεύει. Του είναι τόσο εύκολο και του βγαίνει τόσο αβίαστα αυτό που κάνει που μοιάζει πολύ με έναν χορευτή.

Πικέ: Ο... Πίκε-νμπαουερ. Την ημέρα που επέστρεψε στα αποδυτήρια της Μπαρτσελόνα από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν σαν να μην έλειψε ποτέ. Μεγάλη παρουσία και καταπληκτικός αμυντικός.

Ρομάν Αμπράμοβιτς: Πάρα πολύ σπουδαίος και καλός άνθρωπος

Κάρλες Πουγιόλ: Ο απόλυτος αρχηγός

Πεπ Γκουαρντιόλα: Ο κορυφαίος προπονητής στον κόσμο

Ερώτηση: Ο κορυφαίος; Γιατί; Ανώτερος του Μουρίνιο;

Απάντηση: Ο κορυφαίος...

Ερώτηση: Μία εξήγηση;

Απάντηση: Είναι καλύτερος στις λεπτομέρειες!