Δεν θέλει πολύ για να καταλάβεις πότε ένας ποδοσφαιριστής νιώθει άβολα μέσα στο γήπεδο επειδή χρησιμοποιείται σε χώρους που δεν γνωρίζει, δεν του ταιριάζουν ή αντιλαμβάνεται ότι εγκλωβίζουν τα κύρια γνωρίσματα και τις όποιες ξεχωριστές δεξιότητες χαρακτηρίζουν το παιχνίδι του.

Το διαπιστώσαμε κατά κόρον την περυσινή περίοδο, στο διάστημα κατά το οποίο ο Γκουστάβο Πογέτ βρισκόταν στον πάγκο της ομάδας, με «θύμα» τον Πέτρο Μάνταλο. Πότε εσωτερικός μέσος, πότε στα άκρα, πότε δίπλα στον αμυντικό μέσο, αλλά σπανίως στο ρόλο που πραγματικά ξέρει να ανταποκρίνεται. Απελευθερώθηκε από τον Στέλιο Μανωλά και διαπιστώσαμε το δυνατό φίνις που πραγματοποίησε.

Ο Μπακασέτας, μιλώντας στο aek1924.gr μετά το τέλος του φιλικού ματς με τον Ατρόμητο, έπραξε το αυτονόητο. Δήλωσε αφοσίωση και υπακοή καθώς « είμαι εδώ για να αγωνιστώ όπου μου ζητηθεί», όπως είπε. Δεν παρέλειψε ωστόσο να υπενθυμίσει ότι « η φυσική θέση μου είναι αυτή πίσω από τον επιθετικό».

Ουπς... Εκεί υπάρχει ο Μάνταλος, εξ ου και η πιεστική προσπάθεια του Τιμούρ Κετσπάγια να «ταιριάξει» τον πρώην παίκτη του Πανιωνίου με απαιτήσεις οι οποίες είναι εμφανές ότι τον βαραίνουν, τον αγχώνουν και εν πολλοίς τον καθιστούν (εσωτερικά) υπόλογο διότι αδυνατεί να ανταποκριθεί. Το θέμα δεν είναι μόνο τακτικό αλλά και ψυχολογικό.

Μπάκα και Πετράν

Αν ο Μάνταλος διέθετε την ικανότητα να βρίσκει το αντίπαλο τέρμα όπως ο Μπακασέτας, κοινώς και γράφοντας στην ποδοσφαιρική αργκό, αν διέθετε «τα πόδια του Μπάκα», σήμερα δεν θα γινόταν συζήτηση για το πως οι δυο τους θα συνυπάρξουν επί μονίμου βάσεως στο βασικό σχήμα. Διότι αυτή τη στιγμή, στο 4-2-3-1, η ταυτόχρονη παρουσία τους καθίσταται δυσλειτουργική.

Σε ένα σύστημα 4-4-2 με τη μεσαία γραμμή σε διάταξη ρόμβου, ο Μπακασέτας θα έβρισκε χώρο και ρόλο ως εσωτερικός μέσος με τον Μάνταλο ως δεκάρι ή το αντίστροφο. Ωστόσο ο Κετσπάγια αφενός δεν το έχει εμπιστευθεί ποτέ, αφετέρου αυτή η προσέγγιση εξασθενεί το παιχνίδι από τα άκρα, καταργεί τους εξτρέμ (και απαιτεί full back με τεράστια πειθαρχία). Το ξεχνάμε λοιπόν.

Από την άλλη, ο Μπακασέτας δεν είναι ούτε φορ, ούτε ακραίος. Καταναγκάζεται όταν παίζει με πλάτη στο τέρμα, ούτε ασφαλώς διακρίνεται για τη γρηγοράδα του ώστε να παίξει στον ασβέστη. Οι κινήσεις του πρέπει να επικεντρώνονται στον κάθετο άξονα και να είναι ελεύθερες ώστε να βρίσκει μέτρα μπροστά του και να πυροβολεί. Αυτό είναι το μεγάλο προσόν του, το οποίο δεν πρέπει να «ευνουχίζεται» τακτικά. Στο φινάλε δεν γίνεται να είναι όλοι βασικοί.

Ο ρόλος του 12 παίκτη που θα κάνει τη διαφορά είτε ερχόμενος από τον πάγκο, είτε παίρνοντας κάποια ματς από την αρχή αλλά στη σωστή θέση, όχι απλώς δεν πρέπει να λογίζεται ως υποτιμητικός, τουναντίον είναι απαιτητός σε μια ομάδα που λέει ότι στόχος της είναι αυστηρά πλέον ο πρωταθλητισμός.

Εν κατακλείδι, η Ένωση απέκτησε τον Μπακασέτα για να τη βοηθήσει ουσιαστικά, όχι για να τη βάλει σε διλήμματα. Η χρησιμοποίησή του σε αχαρτογράφητα για εκείνον νερά, περισσότερο τον μπερδεύει παρά συμβάλει στο να απελευθερωθεί. Ο πάγκος είναι για όλους, ακόμα και για τον Μάνταλο όταν στην 11αδα θα είναι περισσότερο χρήσιμος ο Μπάκα. Υπάρχουν αγώνες και αγώνες και η ευελιξία στις αποφάσεις είναι απαραίτητη.