Το αποτέλεσμα στο πρώτο ματς με τον Βόλο για τους "16" του Κυπέλλου Ελλάδας, ήταν ο ορισμός της θεωρίας του μισογεμάτου ή μισοάδειου ποτηριού για τον Παναθηναϊκό. Από τη μία η καλή εικόνα και η καλή μπάλα των "πράσινων" ανά μεγάλα διαστήματα του αγώνα και η εμφανέστατη πρόοδος όλης της ομάδας σε σχέση με την παρουσία της μέχρι την τελευταία διακοπή κι από την άλλη η αδυναμία τους να κρατήσουν μέχρι τέλους το σκορ και τις συνθήκες... μισής πρόκρισης που δημιούργησε το γκολ του Αλεξανδρόπουλου στο 51ο λεπτό. Εξαρτάται από ποια πλευρά θέλει να το δει κανείς...

Ο Παναθηναϊκός βεβαίως, οφείλει να "δει" και να σταθεί και τις δύο πλευρές, συνεχίζοντας στο δρόμο της βελτίωσης και της σταθεροποίησης της απόδοσής του ανεξαρτήτως αγώνα, αντιπάλου ή διοργάνωσης.

Σύμφωνοι, θα μπορούσαν οι "πράσινοι" να έχουν κάνει πολύ πιο εύκολη τη ζωή τους για τη ρεβάνς του Πανθεσσαλικού, λίγα 24ωρα πριν απ’ τα Χριστούγεννα, απ’ τη στιγμή που πήγαν το ματς στο 2-0 και θα έπρεπε να έχουν διαχειριστεί αγωνιστικά και πνευματικά καλύτερα το διάστημα που ακολούθησε μετά το τέρμα του... οδοστρωτήρα "Αλεξανδρό".

Από την άλλη όμως σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν κουβαλάς πάνω σου τόσα προβλήματα, απουσίες και διάφορα άλλα θέματα που βγαίνουν εν ώρα αγώνα (από κλωτσιές, χτυπήματα, κόπωση μέσα απ’ τα σερί ματς), υπάρχουν φορές που απλώς κρατάς έστω κι αυτό το ισχνό προβάδισμα και πας παρακάτω...

Πήρε ξανά πολλά από πολλούς

Το πιο σημαντικό στοιχείο που άφησε, εντούτοις, ως παρακαταθήκη στους "πράσινους" το πρώτο παιχνίδι με την εξαιρετική ομάδα του Γκιγιέρμο Αμπασκάλ, ήταν το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός πήρε για τρίτο σερί ματς πολλά, από πολλούς. Και δη από παίκτες που είτε μέχρι πρότινος ήταν "εξαφανισμένοι", είτε δεν βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των πλάνων του τεχνικού τιμ.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ένας προπονητής που σέβεται τους πάντες στα αποδυτήρια! Σέβεται όλους τους ποδοσφαιριστές του απ’ την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα ηνία του Παναθηναϊκού κι αυτός ο σεβασμός έχει περάσει σε όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα και του... ανταποδίδεται.

Το παράδειγμα με τον Σανκαρέ

Μικρό παράδειγμα απ’ το πρόσφατο παρελθόν. Στην καλοκαιρινή προετοιμασία και οι... πέτρες γνώριζαν πως ο Γιουνούς Σανκαρέ δεν θα συνέχιζε στον Παναθηναϊκό Ο Σέρβος τεχνικός, ωστόσο, δεν τον έβαλε να ξυπνάει χαράματα και να κάνει προπόνηση με τα... κοκόρια στο "Γ. Καλαφάτης". Τον πήρε μαζί του στην Ολλανδία, τον χρησιμοποίησε κανονικά στα φιλικά, του μιλούσε διαρκώς στις προπονήσεις και του συμπεριφερόταν λες και θα... ξεκινούσε απ’ αυτόν η ενδεκάδα και μέχρι την τελευταία μέρα τον είχε ισότιμο των υπολοίπων.

Είναι μεγάλο πράγμα να αισθάνονται τα αποδυτήρια μίας ομάδας πως υπάρχει δικαιοσύνη κι ο σεβασμός που απαιτείται απ’ τον προπονητή. Κι αν όλο αυτό σας μοιάζει τόσο... αυτονόητο, ανατρέξτε στο τι γινόταν την περασμένη άνοιξη στα "πράσινα" αποδυτήρια, όπου από ένα σημείο και μετά είχε χαθεί εντελώς η... μπάλα. Με ευθύνη και των παικτών, όχι μόνο του Μπόλονι.

Η μεγαλύτερη "μαγκιά" του Ιβάν

Εφόσον όμως είσαι δίκαιος και προσφέρεις προς τον παίκτη σου την ασφάλεια και τη σωστή νοοτροπία-προσέγγιση-διαχείριση, τότε όλο αυτό θα το "εισπράξεις" στο γήπεδο ως προπονητής. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη "μαγκιά" ως τώρα του Γιοβάνοβιτς.

Ετσι (ακόμη) και ο Αϊτόρ που απ’ το καλοκαίρι έχει το μυαλό του στο... φευγιό, γιατί δεν μπορεί να "προσαρμοστεί", θα μπει σε δύο σερί ματς και θα πέφτει για τρία επιτυχημένα τάκλιν στην ίδια φάση για να μην αφήσει ακάλυπτο τον Χουάνκαρ (ο... Αϊτόρ επαναλαμβάνω). Ο Βιγιαφάνιες αντί να "μουτρώνει" επειδή είχε παίξει μόλις 165 λεπτά στα πρώτα 10 επίσημα ματς της σεζόν, θα μπαίνει μέσα και θα θυμίζει τον... κανονικό "Βίγια" στα τρία τελευταία παιχνίδια και ο Μαουρίσιο θα (απο)δέχεται δίχως ψήγμα γκρίνιας το ρόλο του game changer από τον πάγκο, περιμένοντας τις "ενδεκαδάτες" ευκαιρίες του, σαν αυτές που πήρε στους δύο τελευταίους αγώνες. Κι έτσι θα κρατάς (και θα "ξεζουμίζεις" αντίστοιχα) όλο το ρόστερ σου "ενεργό" σε περιόδους σαν αυτή, όπου τα ματς είναι μαζεμένα και χρειάζεται έξτρα διαχείριση...

Οι ρόλοι Μακέντα και Καρλίτος

Επιστρέφοντας στα του ματς με το Βόλο, πρέπει να σταθούμε σε άλλα δύο σημεία: Πρώτον στην επιβεβαίωση της ολικής επιστροφής του Φεντερίκο Μακέντα και δεύτερον στο πόσο γρήγορα εξελίσσει ολοένα και περισσότερο το παιχνίδι του ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος.

Η επιστροφή του Ιταλού, ήταν... ευλογία στη συγκεκριμένη περίοδο για τον Γιοβάνοβιτς και τον Παναθηναϊκό. Το έγραψα και μετά τον αγώνα με τον Παναιτωλικό: Ο υγιής Μακέντα είναι υπέρ-πολύτιμος για τους "πράσινους". Το πώς θα χωρέσει τώρα στην ενδεκάδα με την επιστροφή και του Καρλίτος σε λίγες μέρες, είναι κάτι το οποίο θα βρει και θα διαχειριστεί ο Σέρβος τεχνικός. Το ζητούμενο είναι να υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι μέσα στην ομάδα και να υπηρετούνται αντίστοιχα, ανάλογα με τις συνθήκες και τις απαιτήσει κάθε αγώνα. Αυτοί δηλαδή που δεν υπήρχαν π.χ. επί Πογιάτος, όπου ο Ιταλός "τράκαρε" διαρκώς με τον Ισπανό επιθετικό και η ομάδα μπερδευόταν ακόμη περισσότερο. Δεν είναι κακό στο κάτω-κάτω της γραφής, να μην ξέρει ο αντίπαλος τι να... περιμένει σε κάθε ματς.

Το "χρυσάφι" του Αλεξανδρόπουλου

Για τον "Αλεξανδρό" τώρα, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ο "μικρός" είναι "χρυσάφι" και τεράστιο κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ομάδα. Θέλει βεβαίως βελτίωση σε αρκετά σημεία, όπως -επί παραδείγματι- στα μεγάλα ανοίγματα και στις κάθετες επελάσεις που κάνει μέσα στο γήπεδο (που προκαλούν πάντα... αναστάτωση στις αντίπαλες γραμμές) και δη στο χειρισμό της μπάλας, προκειμένου να μην χάνει το κοντρόλ του και το τέμπο του. Και πώς να παίρνει λίγο καλύτερες αποφάσεις στις τελικές επιλογές του.

Όμως το μυαλό του, τα προσόντα του και κυρίως την ωριμότητά του, δεν την έχει κανείς άλλος στο ποδόσφαιρό μας σ’ αυτή την ηλικία. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να συνεχίσει να "ρουφάει" σα... σφουγγάρι όσα του μεταφέρουν οι προπονητές του και οι μεγαλύτεροι παίκτες, να δουλεύει όπως δουλεύει στις προπονήσεις και στα ματς και να μην φοβάται κανέναν και τίποτα..