Τη μυρωδιά ενός Mercator είχα μάθει πια να τη διακρίνω απο πολύ μακριά. Ήταν και παραμένουν ακόμη και σήμερα, τα αγαπημένα πούρα του Μαρτσέλο Λίπι. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 τον έβλεπα να τα ανάβει συχνά μετα απο προπόνηση η κάποιον αγώνα, την εποχή που ήμουν με το Γρήγορη Γεωργάτο στην Ίντερ και με είχε κάνει να αναζητάω πάντα ένα άλλο διαφορετικής μάρκας να του προσφέρω...

Όχι ότι περίμενα ότι θα άλλαζε αυτά που κάπνιζε, αλλά ξεκίνησε σαν συνήθεια και μετά γινόταν έτσι απλά για το γούρι. Συνήθως τον πλησίαζα πάντα μετά το τέλος της riunione tecnica, της σύσκεψης με τους παίκτες και το επιτελείο για βίντεο-ανάλυση του αντιπάλου. Συνέβαινε πριν την αναχώρηση από το ξενοδοχείο ή το αθλητικό κέντρο του Appiano Gentile, για το κάθε γήπεδο ανά την Ιταλία η το Meazza και τον αγώνα. Πήγαινα κοντά του, έλεγα "Μιστερ γιατί δεν δοκιμάζεις και αυτό...".

ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥΡΟΥ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΙΠΙ

Του έδινα κάθε φορά ένα διαφορετικό, το έπαιρνε, το κοίταζε, το μύριζε και το φύλαγε για να το καπνίσει κάποια στιγμή μετά το τέλος του αγώνα, πριν ανέβουμε στο πούλμαν για την επιστροφή ή ακόμη και τις επόμενες ημέρες σε κάποια άλλη πιο χαλαρή στιγμή. Το πρώτο διάστημα μάλιστα τύχαινε να κερδίζουμε και είχε γίνει σαν ιεροτελεστία. Κάθε φορά ήταν σαν να το περίμενε. Μια ημέρα μάλιστα είχε βάλει τους δυο φροντιστές να με αναζητήσουν.

Είναι η αλήθεια ότι ποτέ δεν προσπάθησε να το ελαττώσει, όσο και να τον πίεζε η σύζυγος του η Σιμονετα, αλλά το κάπνισμα ενός τέτοιου πούρου, ήταν πάντα για τον Μαρτσέλο, κάτι σαν μια βαλβίδα αποσυμπίεσης. Ο τρόπος να αφήσει πίσω του μέσα από αυτές τις τζούρες και τη γεύση του, όλα τα άσχημα μιας ημέρας. Θυμάμαι πως έπειτα από τη περίοδο που περάσαμε στο Μιλάνο, συναντηθήκαμε ξανά και στο Βιαρέτζιο, την πόλη όπου γεννήθηκε στη Τοσκάνη, αλλά και στην Ελλάδα...

Ένα χρόνο πριν τη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας από την εθνική Ιταλίας το 2005, είχα εμπνευστεί και το είχα βάλει στοίχημα μαζί του, ότι αν έπαιρνε το Μουντιάλ, θα ερχόταν στην Αθήνα για να μιλήσει σε ένα σεμινάριο στους Έλληνες προπονητές. Θα ήταν παράλληλα καλεσμένος της UEFA στο περιθώριο του τελικού του UEFA Champions League το 2007 ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Μίλαν, οπότε ήταν καταπληκτική ευκαιρία να το συνδυάσουμε. Με τη βοήθεια της ΓΓΑ και τη συμπαράσταση του τότε υπουργού αθλητισμού Γιώργου Ορφανού, κανονίστηκαν όλες οι λεπτομέρειες...

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕ

Ο Λίπι ήρθε στην Αθήνα με τη σύζυγο του κι τον έμπιστο του φίλο και συνεργάτη Domenico Arnuzzo. Τέσσερις μέρες πριν τον τελικό της 23ης Μαΐου στο ΟΑΚΑ, ο κορυφαίος Ιταλός προπονητής μίλησε στους Έλληνες συναδέλφους του. Αναφέρθηκε στο μυστικό της επιτυχίας της Σκουάντρα Ατζουρα μέχρι την κατάκτηση του Μουντιάλ στον τελικό με τη Γαλλία και ξεσκόνισε όλες τις λεπτομέρειες εκείνης της πετυχημένης προσπάθειας στα γήπεδα της Γερμανίας. Ήταν δυο ώρες ομιλίας όπου όλοι οι παρευρισκόμενοι, ανάμεσα τους κορυφαίοι Έλληνες, αλλά και ξένοι τεχνικοί, άνθρωποι του ποδοσφαίρου, παρακολούθησαν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα λόγια του Μαρτσέλο Λίπι.

Εξιστόρησε όλα τα προβλήματα που έπρεπε να ξεπεράσουν με τους "ατζουρι" το καλοκαίρι του 2006, το σκάνδαλο Calciopoli, τη δυσπιστία των Ιταλών για την ομάδα εκείνη και τη πορεία της. Κανείς δεν ήθελε να ποντάρει τότε έστω και ένα ευρώ στο Πάμε Στοίχημα, στην παρέα του Τότι και του Ντελ Πιέρο, για πιθανή κατάκτηση του τίτλου. Σε μια εποχή που όλοι έπαιρναν το κουπόνι από το Πάμε Στοίχημα και προσπαθούσαν να μαντέψουν την πρωταθλήτρια κόσμου. Όλοι γνώριζαν ότι πιο πιθανό ήταν να πέταγαν τα λεφτά τους επιλέγοντας την Ιταλία. Κι’ όμως στο τέλος ο Λίπι κατάφερε να εμπνεύσει τους παίκτες του και να τους οδηγήσει εκεί που όλοι οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ονειρεύονται, στη κορυφή του κόσμου.

Φεύγοντας από την αίθουσα του ξενοδοχείου όπου είχε πραγματοποιηθεί το event, με ρώτησε πως μου φάνηκε η ομιλία του, αν θεωρούσα ότι άρεσαν στο κοινό τα όσα τους είχε μεταφέρει...Έχουν περάσει 20 χρόνια από τη μέρα που γνωριστήκαμε με τον Μαρτσέλο στο αθλητικό κέντρο της Ίντερ κοντά στο Κόμο και θυμάμαι πως αντέδρασε όταν του απάντησα ότι όλοι επί δυο ώρες κρέμονταν από τα λόγια του και δεν πέταγαν ούτε οι μύγες. Το θυμάμαι έντονα. Με κοίταξε, χαμογέλασε, άναψε ένα Mercator και συνέχισε να βγάζει φωτογραφίες και να υπογράφει αυτόγραφα...

Photo Credits: AP Photo/Alessandro Fucarini