Πριν από 28 χρόνια ακριβώς, την Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου 1981, η Ελλάδα συγκλονίζεται από μια είδηση που κανείς δεν μπορεί να πιστέψει. Η κρατική τηλεόραση διακόπτει το πρόγραμμά της, ανακοινώνει το θλιβερό μαντάτο και κάνει έκκληση για αίμα στα νοσοκομεία, όπου έχουν διακομιστεί οι τραυματίες.
Το ντέρμπι της 20ης αγωνιστικής μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ έχει τελειώσει με τους ερυθρόλευκους να επικρατούν με τον επιβλητικό 6-0. Οι μεθυσμένοι από το νέκταρ της χαράς και της περηφάνιας, οπαδοί των Πειραιωτών θέλουν να φύγουν γρήγορα και να βγουν στους δρόμους να φωνάξουν για την επιτυχία της ομάδας τους, να αγκαλιάσουν του ήρωες τους. Η πόρτα της θύρας 7 όμως είναι κλειστή. Ή μισάνοιχτη.

Τα τουρνικέ (ένα απ΄αυτά έχει μείνει να θυμίζει την ημέρα, στο "νέο Καραϊσκάκη" δυσκολεύουν την έξοδο Η μοίρα έχει αποφασίσει και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει την ροή της. Παιδιά πέφτουν και καταπλακώνονται μεταξύ τους και η τραγωδία παίρνει σάρκα και οστά. Η πεσμένη μάζα όλο και μεγαλώνει. Φωνές απελπισίας και πανηγυρισμών αναμειγνύονται.

Ο χάρος παραμόνευε απρόσκλητος σε μία γιορτή που εξελίχθηκε σε τραγωδία. Οι αστυνομικοί ξεριζώνουν την πόρτα για να βγουν όσοι περισσότεροι μπορούν. Δεκαεννιά άτομα δεν τα κατάφεραν, πέθαναν από ασφυξία στα σκαλοπάτια του... σπιτιού τους. Οι τραυματίες ακόμα περισσότεροι. Τα νοσοκομειακά έσπευσαν στο χώρο και μετέφεραν μικρά παιδιά βαμμένα στο χρώμα της καρδιάς τους. Στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά δύο βαριά τραυματίες δεν τα κατάφεραν και ξεψύχησαν.

Τελικός απολογισμός 21 θύματα. Τα θύματα της θύρας 7...

Οι ιστορίες πολλές και όλες σπαραχτικές. Για τον Σπύρο, ο θάνατος του μέσα στο Καραϊσκάκη, έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος. Ο φίλος του Μανόλης έχει αφηγηθεί κατά καιρούς την ιστορία που αναδημοσιεύουμε σήμερα:

"Μετά από το 3ο λεπτό του παιχνιδιού, με ένα τρομερό κατέβασμα που έκανε ο Γαλάκος, έβαλε το πρώτο του γκολ. Αυτό ήταν. Το γήπεδο πήρε φωτιά, και μαζί με αυτό και η καρδιά του Σπύρου, ο οποίος γκρεμοτσακίστηκε από το κάγκελο μέσα στα πανηγύρια. Το κεφάλι του άνοιξε, αλλά ποιος έδινε σημασία. Ούτε ο ίδιος. Μέσα στα αίματα φώναζε: «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ! Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ!»

"Ρε Σπύρακλα, πρόσεχε ρε. Θα σκοτωθείς ρε φίλε"
"Υπάρχει πιο γλυκός θάνατος ρε;;; Να σου πω εγώ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"…

Το παιχνίδι συνεχίζεται. Κουσουλάκης, γκολ. Ορφανός, γκολ. Βαμβακούλας, γκολ. Γαλάκος, γκολ. Τελικό αποτέλεσμα 6-0. Μία από τις μεγαλύτερες νίκες του Ολυμπιακού, μία από τις μεγαλύτερες ήττες της ΑΕΚ.

"Πάμε ρε! Πάμεεεεεε!!!"
"Που πάνε όλοι ρε Σπύρο, που να πάμε;"
"Πάμε ρε σου λέω, πάμε να τους βρούμε ρεεεεε! Τα αγόρια μας, τους άρχοντες μας, πάμε που σου λέω!"
"Κάτσε ρε Σπύρο, δεν τελείωσε, ένα λεπτό έχει ακόμα, κάτσε…"
"Γαλάκο, σου 'ρχομαι!".
"Μην χαθούμε, ρε!",

Λίγο πριν το πρώτο σκαλί, κάποιος γλιστράει και πέφτει. Η πόρτα δεν είναι ανοιχτή. Αρχίζουν να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές...

"Ρεεε, ρεεεεεε. Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε"
"Ανοίξτε ρεεεεεε!!! Ανοίξτε καθάρματα τις πόρτες!!! Ανοίξτε γαμώ το στανιό μου... ΣΠΥΡΟΟΟΟΟΟ, που είσαι ρεεεεε... Ανοίξτε μαλάκες!!! Μηηηηηηη, μη τρέχετε, είμαστε κάτω ρεεεεεε!!!"...
"Σπύρο...Μίλα ρε φίλε. ΜΙΛΑΑΑΑ".
Πονάω... Το κεφάλι μου... Πονάω…Τι γίνεται;...Τι έγινε;...Πονάω Μανωλιό. Πονάωωωωωω..."
"Σώπα, σώπα. Έρχονται ρε, έρχονται. Θα σε φτιάξουν ρε, μη μιλάς... Σώπα..."
"Γιατί φωνάζουν; Τι γίνεται ρε Mανωλιό. Τι γίνεται, τι μας κάνανε."
"Τίποτα, σταμάτα αγόρι μου, έρχονται".
"Σπύρακλα, έλα φτάσανε, έλα πάμε στον γιατρό, πάμε! Ακούς; Θα σε πάρω αγκαλιά να σε πάω μέχρι εκεί, ακούς; Κάνε υπομονή, ήρθαν..."
"Όχι ρε! Όχι... Σπύρο, κάνε κουράγιο, ήρθανε ρε. Έλα, και θα σου φέρω τον Γαλάκο να σε δει, ακούς;...Ακούς Σπύρο μου;...Έλα πάμε, πάμε αγόρι μου, πάμε".
"Πάρτε τον, πάρτε τον σας παρακαλώ. Δεν μιλάει, δεν σαλεύει, πάρτε τον!"

Ήταν το τέλος μιας ζωής, μόλις 18 χρόνων. Ένα από τα 21 θύματα της θύρας 7. Ο μικρότερος σε ηλικία ήταν μόλις 14 ετών.

Κι όμως 28 χρόνια μετά υπάρχουν πολλά άλυτα ερωτήματα για το τι έγινε εκείνο το μοιραίο απόγευμα. Κανείς από τότε μέχρι σήμερα δεν προσπάθησε να διαφυλάξει την μνήμη 21 ανθρώπων που πέθαναν με το χαμόγελο στα χείλι. Ακούμε και βλέπουμε απαράδεκτα πράγματα να συμβαίνουν εις βάρος της μνήμης αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για ιεροσυλία που πράττεται από κάποιους που θα ήθελαν να λέγονται άνθρωποι χωρίς κανένας να προσπαθεί να υπερασπιστεί 21 ψυχές, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι.

Η οικογένεια του Ολυμπιακού από το πρώτο λεπτό δεν ξέχασε. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Η "Θύρα 7" τιμάει σε κάθε αγώνα τα αδέλφια της. Το σύνθημα "Θρύλε, θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου", στέλνει το μήνυμα σε όλους πως το πρωτάθλημα στο τέλος της χρονιάς θα πρέπει να σηκώνεται όσο ψηλότερα γίνεται για να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτά τα παιδιά.

Κάθε χρόνο η οικογένεια του Ολυμπιακού αποδίδει φόρο τιμής στα 21 θύματα που πέθαναν για την μεγάλη τους αγάπη. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει για τα παιδιά της. Στο νέο γήπεδο Καραϊσκάκη τελέστηκε και φέτος το μνημόσυνο στην μνήμη τους, μπροστά από το μνημείο που έχει αφιερωθεί σε αυτά τα παιδιά . Ο κόσμος του Ολυμπιακού και όχι μόνο θα είναι εκεί όπως κάθε χρόνο για να θυμίχουν πως οι 21 θα είναι πάντα παρόντες για να πανηγυρίσουν μια ακόμη νίκη της ομάδας τους.

"Ήταν πέντε και κάτι σαν έπεφτες και φώναζες πεθαίνω,
κι αλαλαγμοί δονούσαν τα πάντα..
νίκη,θρίαμβος,,νίκη θρίαμβος θρίαμβος νίκη..
χωρίς ανάσα ο θάνατος.. "




Άφησαν την τελευταία τους πνοή οι:

Τουμανίδης Παναγιώτης 14 ετών
Σκλαβούνης Κώστας 16 ετών
Παναγούλης Ηλίας 17 ετών
Λεωνιδάκης Σπύρος 18 ετών
Αμίτσης Γεράσιμος 18 ετών. Οπαδός της ΑΕΚ.
Κανελλόπουλος Γιάννης 18 ετών
Σπυλιόπουλος Γιάννης 19 ετών
Φίλος Νίκος 19 ετών
Πούπος Ευστράτιος 20 ετών
Μάχας Βασίλειος 20 ετών
Διαλυνάς Γιάννης 20 ετών
Κωστόπουλος Μιχάλης 21 ετών
Χαϊρατίδου Ζωγραφούλα 23 ετών
Ανδριώτης Σπύρος 24 ετών
Καρανικόλας Κώστας 26 ετών
Μάρκου Μιχάλης 27 ετών
Μπίλας Κώστας 28 ετών
Κουτσόλης Αναστάσιος 30 ετών
Κουρουπάκης Αντώνης 34 ετών
Χατζηγεωργίου Χρήστος 34 ετών
Αδαμόπουλος Δημήτριος 40 ετών

Το ετήσιο αρχιερατικό μνημόσυνο θα τελεστεί την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι.

Mε πληροφορίες από δημοσιεύματα

ΥΓ: Ο θάνατος σκόρπισε θλίψη σε 21 οικογένειες και σε όλη την Ελλάδα. Από εκείνη την μέρα πέρασαν 28 χρόνια, αλλά όσοι βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη εκείνη την ημέρα δεν πρόκειται να ξεχάσουν πως μια ποδοσφαιρική γιορτή μετατράπηκε σε μια τραγωδία δίχως τέλος! Και μάλιστα σε μια εποχή όπου στην "Θύρα 7" δεν πήγαιναν, μόνο οι λεγόμενοι "σκληροί", αλλά (όπως φαίνεται και από την ανάγνωση μόνο των θυμάτων) οικογένειες και μικρά παιδιά. Το ματς της Κυριακής ήταν για όλους μας μια πραγματική διασκέδαση στην Ελλάδα των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 80. Από το πρωί στο γήπεδο, με την αγωνία να βρούμε ένα εισιτήριο, να απολαύσουμε τους ήρωες της παιδικής μας ηλικίας. Με ...μεσημεριανό τα σάντουιτς, έξω από το γήπεδο, με τα φελιζόλ μαξιλαράκια για τις παγωμένες εξέδρες, με τον εκφωνητή, κάθε τόσο και λιγάκι να ενημερώνει "τα ελαστικά Νικολαϊδης σας πληροφορούν στο πρώτο ημίχρονο, Απόλλων Αθηνών-Δόξα Δράμας 1-1" και ό,τι άλλο συνόδευε τα ατέλειωτα μεσημέρια των πιο σχεδόν μυθικών, στο πέρασμα του χρόνου Κυριακών. Θυμάμαι, ακόμη, πως φύγαμε από το γήπεδο, παρέα με τον φίλο και συμμαθητή Ηλία Φέρτη (προπονητής μπάσκετ, πλέον) και πως έφτασα στο ΦΩΣ για να συνεχίσω τις...πρώτες μου σπουδές (κάθε Κυριακή, όταν δεν είχα σχολείο) στην αθλητική δημοσιογραφία. Και έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη ο νεαρός με το ματωμένο μπουφάν που ανέβηκε κλαίγοντας τα σκαλιά στον δεύτερο όροφο της Πειραιώς 9-11. Μόλις τότε κατάλαβα τι είχε συμβεί, κι ας είχαν περάσει, σχεδόν τέσσερις ώρες. Και ήταν τότε, που η αθωότητα όλων μας τελείωνε με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Γ.ΦΙΛ