“Σήμερα που σου μιλάω, είμαι χαρούμενος με όλες τις αποφάσεις μου”. Ο Μαυρουδής Μπουγαΐδης ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο ως ένας από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του, ωστόσο λόγω διάφορων συγκυριών δεν έφτασε το ταβάνι του, εκεί που ο ίδιος πίστευε ότι μπορούσε.

Αντίθετα μέσα από αυτές αλλά και όσα εμπόδια βρήκε μπροστά του, έχτισε έναν χαρακτήρα πολύ δυνατό και όσα μοιράστηκε μπορούν να αποτελέσουν ευαγγέλιο για τη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Ο άλλοτε στόπερ (μεταξύ άλλων) της ΑΕΚ και του Άρη, εξομολογείται σε μια συνέντευξη καρδιάς στο SPORT24 τη μέχρι τώρα πορεία του στα γήπεδα. Το αυτογκόλ με τον Πανθρακικό που σημάδεψε την πορεία του στην Ένωση, ο Άρης που αισθανόταν την ανάγκη να γυρίσει και η στιγμή που εγκατέλειψε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά επέστρεψε πιο δυνατός.

Σήμερα βρίσκεται στην Πολωνία και αγωνίζεται με τη Χρόμπρι Γκλόγκοφ της δεύτερης κατηγορίας και έχει την ευλογία να ζει και να εργάζεται σε μια πόλη που δεν νιώθει καθόλου ξένος.

Θα σε γυρίσω πίσω στα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα. Είχες υπογράψει συμβόλαιο με τον Άρη, αλλά δεν είχες κάποια συμμετοχή και το καλοκαίρι του 2011 υπέγραψες στην ΑΕΚ. Πώς και πήρες αυτή την επιλογή;

“Όταν έφυγα από τον Άρη, τρία χρόνια ως επαγγελματίας, υπέστη ρήξη χιαστού. Μέχρι τότε ήμουν τακτικά μέλος της ομάδας. Η ΑΕΚ με είχε δει από εκεί και έχοντας τον χιαστό δεν είχα πρόταση ανανέωσης στον Άρη λόγω του τραυματισμού.

Ενδιαφέρθηκε η ΑΕΚ και ήταν ένα τεράστιο βήμα για μένα. Ήταν φρέσκος τραυματισμός, υπέγραψα τρεις μήνες μετά τον τραυματισμό. Η ΑΕΚ ήταν η μόνη ομάδα που να ήξερα και να αξιολογήσω, δεν είχα κάποια άλλη, σύμφωνα με τον εκπρόσωπό μου πάντα.

Ήμουν απογοητευμένος από τον τραυματισμό και δεν περίμενα ποτέ να έρθει αυτή η πρόταση ενώ ήμουν σε αυτή την κατάσταση. Οπότε υπήρχε ενθουσιασμός. Ο Μανόλο Χιμένεθ με εμπιστεύτηκε γρήγορα αφού επανήλθα, ήταν το καλύτερο βήμα.

Ήμουν επαγγελματίας στα 15, δεν είχα παίξει όμως ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Ντεμπούτο επαγγελματικό έκανα στο εντός έδρας που παίξαμε για το Europa League με την Στουρμ. Ήταν ένα όνειρο για μένα που έγινα πραγματικότητα. Δεν το πίστευα, ήταν ένα μεγάλο βήμα“.

Τη σεζόν που πήγες στην ΑΕΚ, άρχισε να φαίνεται τι θα ακολουθήσει. Δεν σε επηρέασε κάπως αυτό;

“Μακάρι τότε να είχα το μυαλό που έχω τώρα. Όντας συμπαίκτης με τεράστιους ποδοσφαιριστές, όπως ο Τραϊανός Δέλλας, ο Νίκος Γεωργέας, ο Παντελής Καφές κι άλλοι που δεν θέλω να αδικήσω, δεν μπορούσα να το σκεφτώ. Κάναμε μια καλή πορεία δεδομένης της κατάστασης. Η ομάδα θα έπαιζε στην Ευρώπη, αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων έμεινε εκτός.

Είχα 12 συμμετοχές την πρώτη σεζόν. Δεν ήταν κάτι ασήμαντο. Με εμπιστεύτηκε και ένας τεράστιος άνθρωπος, ο Νίκος Κωστένογλου. Έπαιξα αρκετά και στα κρίσιμα playoffs στο φινάλε της σεζόν.

Το μετέπειτα και να το γνώριζα πάλι θα ήθελα να είμαι στην ΑΕΚ για να τη βοηθήσω. Ήθελα να γίνω άνθρωπος της ομάδας που θα τα δώσει όλα μέχρι το τέλος. Φυσικά δεν φανταζόμουν το τέλος να είναι αυτό“.

Δηλαδή δεν δελεάστηκες ποτέ να αποχωρήσεις; Υπήρξε ενδιαφέρον από την Έβερτον για εσένα όσο ήσουν στην ΑΕΚ.

“Είχε κάνει πρόταση η Έβερτον, ναι. Αλλά απορρίφθηκε από την ΑΕΚ. Και τον Δεκέμβριο υπήρχε πρόταση για μένα,  σύμφωνα με τον εκπρόσωπό μου.

Ο Έβαντ Λίνεν δεν με ήθελε, δεν του άρεσα σαν παίκτης και δεν έπαιζα πολύ, είχα πιο περιορισμένο χρόνο. Όμως η ΑΕΚ την απέρριψε κι αυτή. Αυτή η πρόταση ήταν από Β’ Εθνική Ιταλίας.

Εγώ προσωπικά έχω μάθει στην πορεία μου, όποια είναι αυτή μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία, είτε δικαιώνομαι για μια απόφαση είτε όχι, να είμαι εξίσου χαρούμενος και με τη “λάθος” επιλογή μου.

Η κάθε επιλογή δημιουργεί τον χαρακτήρα σου. Αν όλες οι επιλογές μας ήταν σωστές και σοφές, όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Αν σε κάθε άσχημη απόφαση, που θα αποδειχθεί αργότερα, το μετανιώναμε θα ήμασταν όλοι δυστυχισμένοι.

Εμένα οι αποφάσεις μου, με εκπροσωπούν και μέσα από αυτές έχτισα τον χαρακτήρα που είμαι τώρα. Είμαι χαρούμενος με την ψυχή μου και το μυαλό μου. Σήμερα που σου μιλάω είμαι χαρούμενος με όλες τις αποφάσεις μου“.

Από την απάντησή σου καταλαβαίνω ότι “δούλεψες” πολύ στο κομμάτι της ψυχολογίας σου.

“Τότε, όλα ξεπερνιόνταν από τον νεανικό ενθουσιασμό και την ανάγκη να συνεχίσω να προσπαθώ. Σήμερα προσπαθώ να μην ανατρέχω στο παρελθόν γιατί με καταβάλλει.

Έχω μια οικογένεια, δύο παιδιά. Μια όμορφη οικογένεια. Έχω επίσης μια οικογένεια που με μεγάλωσε. Οι  γονείς μου, ο αδερφός μου. Προσπαθώ να καλυτερεύω τον εαυτό μου. Φυσικά και πήρα βοήθεια στο ψυχικό κομμάτι.

Για όσους νομίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι 2.5 – 3 ώρες την ημέρα, δεν είναι έτσι. Δουλεύω με τον εαυτό μου, πολύ. Και μόνος και με βοήθεια. Έτσι μπορώ να δίνομαι και να δίνω το 100% του εαυτού μου στη δουλειά μου και την προσωπική μου ζωή.

Με κάνει χαρούμενο να είναι ο εαυτός μου καλά και να στηρίζω όποιον είναι δίπλα μου“.

Πολλοί φίλαθλοι νομίζουν ότι οι ποδοσφαιριστές αμείβονται με εκατομμύρια ευρώ και όλα τα πρωταθλήματα είναι λυμένα. Όμως δεν ισχύει, έχουν κι αυτοί προβλήματα στο ψυχολογικό κομμάτι. Ιδίως όταν “σβήνουν τα φώτα”. Εσύ το έχεις βιώσει αυτό;

“Εμπειρία εκατομμυρίων δεν έχω (γέλια). Ίσα ίσα έχω χάσει πολλά χρήματα από τις ελληνικές ομάδες. Το σβήσιμο των φώτων το έζησα 1.5 χρόνο, δούλεψα σε άλλη δουλειά, εκτός ποδοσφαίρου με άλλες απαιτήσεις.

Το θέμα είναι ότι αν δεν έχεις εξασφαλιστεί οικονομικά από το ποδόσφαιρο είναι ένα πρόβλημα, ειδικά σε ανθρώπους που έχουν χάσει χρήματα. Έχω μάθει από τους γονείς μου και συνεχίζω και προσπαθώ μαζί με τη γυναίκα μου να το κάνω. Ο πυρήνας των ανθρώπων που έχεις δίπλα σου, αν είναι ισχυρός δεν είσαι ποτέ αποτυχημένος.

Αν ένας επαγγελματίας αθλητής, είτε λόγω τραυματισμού είτε κακής συνθήκης φύγει από το επαγγελματικό επίπεδο, νιώθει το αίσθημα της αποτυχίας. Δεν υπάρχει αυτό. Αποτυχημένος δεν πρέπει να αισθάνεται κανείς.

Σε κάθε εργασία ένας άνθρωπος που θέλει, μπορεί να διαπρέψει και δεν έχει σημασία τα χρήματα. Επιτυχία είναι να ξυπνάς με χαμόγελο, να έχεις αποδώσει στην εργασία σου το 100% και το βραδύ όταν θα πεις “καληνύχτα” στους δικούς σου, να είναι γεμάτη ψυχική ευφορία.

Αποτυχία ένιωσα. Και στο αυτογκόλ και όταν σταμάτησα το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στα 27. Αλλά για πολύ λίγο. Ο Θεός μου έδωσε δεύτερη ευκαιρία, γιατί εγώ πιστεύω στον Θεό. Δεν παίρνω εκατομμύρια πάλι, αλλά επιβιώνω όμορφα μαζί με την οικογένειά μου σε μια ξένη χώρα.

Λόγω αυτού που συνέβη με τον Πανθρακικό “κλείστηκα” για λίγο. Ένας λόγος που οι συνεντεύξεις μου, πέρασαν πολλά χρόνια για να θέλει κάποιος να μου δώσει συνέντευξη είναι ότι ορισμένοι δημοσιογράφοι ακούμπησαν την ηθική της οικογένειάς μου ή το τι άνθρωπος είμαι.

Δεν μπορεί να ξέρεις τι προσωπικότητα έχω από ένα αυτογκόλ. Αν δεν θες να με γνωρίσεις προσωπικά, πώς γίνεται να μιλάς για την προσωπικότητά μου;

Δε νομίζω ότι έδωσα δικαίωμα να είμαι υπερόπτης ή εγωιστής. Είτε με τη συμπεριφορά είτε με τις πράξεις μου“.

Σε αυτή τη φάση τι έγινε; Δώσε μας την οπτική σου.

“Δεν έπρεπε να κάνω τάκλιν. Έκανα υπερπροσπάθεια. Από την υπερπροσπάθεια τέντωσα το κορμί μου, βρήκα την μπάλα στην προσπάθεια να την σταματήσω και πήγε στα δίχτυα. Το έχω δει ένα εκατομμύριο φορές αυτό το αυτογκόλ“.

Γιατί το έχεις δει τόσες πολλές φορές;

“Πάντα κάνω αυτοκριτική. Έχω ξαναβάλει κι άλλο αυτογκόλ, όμως αυτό έφερε όλη αυτή την κατάσταση. Ήθελα να δω το σώμα μου, να το αναλύσω. Τι έπρεπε να κάνω τακτικά σε αυτή τη φάση για να μην μπει.

Όταν ξεπέρασα το σοκ όλου αυτού που είχε συμβεί, μπόρεσα και το είδα ξανά. Μαζί με προσωπικούς μου γυμναστές και προπονητές“.

Σε πόνεσε ψυχικά αυτό το αυτογκόλ;

“Η κατάσταση. Ίσως εκείνη τη στιγμή επειδή δεν μπορούσε κάποιος να μου μιλήσει πιο έμπειρος, το πήρα βαθιά μέσα μου. Ο τρόπος που το ανέλυσα ήταν δύσκολος, ήμουν μόνος.

Και όταν λέω μόνος, δεν εννοώ ότι δεν είχα άλλους δίπλα μου γενικότερα, το πάλεψα μόνος μου. Βέβαια μετά βοήθησε το γεγονός ότι ήρθε γρήγορα το επόμενο βήμα στην Ισπανία“.

Εκείνη η χρονιά πώς ήταν. Συμπαίκτες σου από εκείνη τη σεζόν μου έχουν πει ότι δυσκολευόσασταν αρκετά ως προς τον βιοπορισμό σας.

“Ο βιοπορισμός ήταν ένα θέμα όντως. Εγώ ήμουν με τον αδερφό μου. Βέβαια δε νομίζω ότι αξίζει τέτοια ανάλυση, η ΑΕΚ έχει αλλάξει σελίδα. Πολύ καλύτερα οικονομικά, νέο γήπεδο και εύχομαι τα καλύτερα. Σίγουρα τα χρήματα που χαθήκαν σε πολλούς ποδοσφαιριστές, στοιχίσανε. Δεν ξέρω πώς μπορεί να διορθωθεί αυτό.

Εγώ έχασα χρήματα από τρεις ΠΑΕ. Αν δεν πληρώνεσαι δεν έχεις πρόβλημα μόνο εσύ, αλλά η οικογένειά σου. Εγώ τότε δεν είχα δική μου η οικογένεια, αλλά οι γονείς μου και ο αδερφός μου με στήριξαν. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα δεδομένο. Μπορεί να σε επηρεάσει. Ήταν ένα πρόβλημα που δεν επιλύθηκε και δεν προσπάθησε κανείς να το επιλύσει“.

Ας αλλάξουμε λίγο κλίμα και ας πάμε στην Εθνική. Είδαμε κόντρα στην Σκωτία μια νεανική ομάδα, ενώ η δική σου φουρνιά δεν αξιοποιήθηκε τόσο σε μεγάλο βαθμό.

“Πράγματι η δική μας η φουρνιά είχε αρκετό ταλέντο με αποκορύφωμα το Euro του 2012 (Κ19). Σε εκείνο το τουρνουά όλη η πορεία ήταν μαγική και για μένα το αποκορύφωμα ήταν το γκολ με την Αγγλία. Μακάρι να το παίρναμε και στο τέλος αλλά και μόνο που φτάσαμε εκεί ήταν μαγικό.

Το γκολ που πέτυχε ο Μπουγαΐδης κόντρα στην Αγγλία:

Δυστυχώς όμως το να μην αξιοποιείται ο Έλληνας ποδοσφαιριστής είναι ένα φαινόμενο στην Ελλάδα. Αρχικά σαν συναίσθημα να πω ότι αυτό που είδα στην Σκωτία ήμουν πολύ χαρούμενος, το είδαμε μαζί με την οικογένειά μου. Και εννοείται χάρηκα γι’ αυτές τις αλλαγές.

Σε αυτή την Εθνική είναι χαρά μου και τιμή μου που τους γνωρίζω και είναι ο λόγος που θέλω να βλέπω τα παιχνίδια της Εθνικής με τα παιδιά μου. Είναι τα ιδανικά πρότυπα. Θα χαρώ οι γιοι μου να μου πουν ότι έχουν σαν είδωλα αυτόν τον παίκτη, κάποιον που παίζει στην Εθνική.

Είναι μέσα από την ψυχή μου, αυτό που σου λέω. Η δουλειά μας είναι προβεβλημένη και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Κάθε παίκτης, σε οποιαδήποτε κατηγορία και ομάδα μπορεί να επηρεάσει την ψυχή ενός παιδιού.

Αυτή τη στιγμή στην Εθνική ομάδα βλέπουμε πάρα πολύ όμορφα πρότυπα. Είμαι τυχερός που γνωρίζω κάποιους και είναι χαρά μου να τους βλέπω. Μιλάω για τα παιδιά που είναι κοντά στην ίδια ηλικία με εμένα.

Ο Τάσος Μπακασέτας είναι ένα παιδί το οποίο η ψυχή του είναι τόσο όμορφη που χαίρομαι που τον βλέπω. Μπορεί κάποιος να πει, «μήπως τον ζηλεύεις;» Όχι. Δεν τον ζηλεύω. Ας κάναμε ό,τι κάναμε μαζί μικροί και σήμερα είμαστε σε διαφορετικό επίπεδο.

Το έχω απαγορεύσει μέσα μου το συναίσθημα της ζήλειας. Ξέρω τι έχει περάσει, πόσο έχει παλέψει στη ζωή του και πόσο δούλεψε για να φτάσει εκεί και η ψυχή του είναι αγνή και όμορφη. Μακάρι οι γιοι μου που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο, να έχουν είδωλο τον Τάσο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτός. Είναι και άλλα παιδιά, όπως ο Δημήτρης Κουρμπέλης, ο Σωκράτης Διούδης. Έχουν όλοι τους πολύ καλό χαρακτήρα που είναι και το πιο σημαντικό πράγμα.

Στο ποδόσφαιρο μπορείς να αλλάξεις, να γίνεις σε κάποια κομμάτια καλύτερος ή αν δεν είσαι τόσο καλός δεν είναι μείζων. Ο χαρακτήρας είναι το πιο σημαντικό“.

Βλέπεις οι ομάδες να κάνουν αυτή την στροφή ως προς τι ακαδημίες:

“Είμαστε τυχεροί που βρέθηκε αυτή η φουρνιά και μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση, με όσα έχουν πετύχει στην Ελλάδα και το εξωτερικό.  Ο Ολυμπιακός το έδειξε κυρίως με τον Μουζακίτη και τον Κωστούλα.

Ο ΠΑΟΚ είχε κάνει πρώτος δουλειά με τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη, μαζί με τον Τζίμα. Για χρόνια στο εξωτερικό παίζει και ο Τσιμίκας. Υπάρχουν και στη Β’ Εθνική παίκτες που δεν είναι τόσο προβεβλημένοι. Μακάρι αυτή η φουρνιά να φέρει την αλλαγή σε αυτό το σκέλος“.

Στην Ισπανία τι γεύση αποκόμισες. Γιατί θεωρείς ότι δεν στέριωσες;

“Στην Ισπανία ήταν να πάω δανεικός στη Χέρκουλες τότε ήταν ο Κίκε Ερνάντεθ που ήταν στον Άρη χρόνια. Ήταν να πάω δανεικός εκεί αλλά δεν προχώρησε. Στη Γρανάδα Β’ έπαιζα στην τρίτη κατηγορία της Ισπανίας. Δεν ήμουν έτοιμος να παίξω στην πρώτη κατηγορία. Ήμουν όμως ανυπόμονος. Έτσι επέλεξα τον δρόμο του δανεισμού στον Άρη και μετά στη Λέγκια Γκντανσκ.

Το μυαλό μου λόγω της ηλικίας μου ήταν να παίζω, να αγωνίζομαι. Τότε πολλοί παίκτες ανεβήκαν από τη δεύτερη στην πρώτη ομάδα. Θα ήθελα να την είχα την υπομονή για να παίξω, όμως θα ξαναπήγαινα στον Άρη. Ήθελα να το κάνω“.

Τι σε έκανε να επιστρέψεις στον Άρη; Θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια και για το ματς με τον Πλατανιά.

“Στον Άρη γύρισα όταν η ομάδα ήταν τελευταία. Ήθελα να παίξω στην ομάδα που με εμπιστεύτηκε στα 15 μου και με έκανε επαγγελματία. Το είχα σαν ανάγκη μου γιατί αγαπάω αυτή την ομάδα. Ήθελα να είμαι στα δύσκολα.

Στα εύκολα όλοι εκεί είναι. Ήρθα στον Άρη ουσιαστικά αμισθί γιατί δεν πήρα χρήματα εκείνο το εξάμηνο. Τι να πω παλέψαμε εκείνη τη χρονιά να σωθούμε αλλά δεν. Σε εκείνο το παιχνίδι ήταν καταφανέστατη αδικία.

Όσες φορές και να το δούμε, είδαμε ότι η μπάλα δεν πέρασε. Αν νικούσαμε εκεί κανείς δεν ξέρει τι θα συνέβαινε. Ο κύριος Σκόρδας είχε κάνει πολλές μεταγραφές τότε. Ήρθε και ο Μπακασέτας τότε, παιδιά νέα με φιλοδοξίες. Δυστυχώς δεν το πετύχαμε, όμως δεν μας αφήσαν να το διεκδικήσουμε“.

 

Πώς ήταν το διάστημα που έμεινες εκτός ποδοσφαίρου;

“Οι αρχές που πήρα από την οικογένειά μου ήταν ισχυρές. Όταν ήρθε αυτή η στιγμή της ζωής μου, ήμουν ήδη γονιός οπότε έπρεπε να κάνω το βήμα για να παλέψω μαζί με τη γυναίκα μου για την επιβίωσή μου.

Ο Θεός μου έφερε ανθρώπους δίπλα μου με ανέβασαν επίπεδο ποδοσφαιρικά και γύρισα ξανά στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Την αποτυχία την ένιωσα όταν είπα ότι πρέπει να σταματήσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όχι ότι ήρθε αυτή η στραβή.

Ένιωσα ότι η εξέλιξη που είχα δεν ήταν τόσο δυνατή και το ποδόσφαιρο με «πέταξε». Την εκμεταλλεύτηκα όμως αυτή τη συνθήκη. Πήρα το UEFA C, δούλεψα, γνώρισα ανθρώπους έξω από το ποδόσφαιρο. Πήρα την εμπειρία μιας δουλειάς.

Ένιωσα χρήσιμος και σε κάτι εκτός ποδόσφαιρου. Ο ποδοσφαιριστής αυτό δεν το έχει. Ένιωθα ότι θα είμαι τεμπέλης αν σταματούσα το ποδόσφαιρο. Δεν είχα τελειώσει τη σχολή στα ΤΕΦΑΑ.

Σήμερα παίζω ποδόσφαιρο με διαφορετικό σκεπτικό, νιώθω πιο πολύ δουλευταράς. Είμαι ευτυχισμένος από την τροπή που πήρε όλο αυτό, γιατί νιώθω ότι κέρδισα πράγματα στο τέλος της ημέρας“.

Στην Πολωνία τι είναι αυτό που βρήκες και σε έκανε να μείνεις.

“Επειδή έμεινα πολύ χρόνο εδώ, το καλοκαίρι κλείνω 4.5 χρόνια. Ήρθα εδώ σε μια δύσκολη στιγμή. Πληροφόρησαν την ομάδα ότι είμαι διαθέσιμος, ένας συμπαίκτης μου σε προηγούμενη ομάδα.

Ήρθα εδώ σαν δοκιμή γιατί ήμουν εκτός ποδοσφαίρου, ήθελαν να δουν σε τι κατάσταση είμαι, το βάρος μου. Είχα χάσει έξι κιλά λόγω της δουλειάς και του προγράμματος. Είδα ανθρώπους άλλης εθνικότητας να μου απλώνουν το χέρι για να με σηκώσουν.

Είναι δύσκολο να το πω με λέξεις. Δημιουργήθηκε μια οικογένεια εδώ. Με τραβήξανε από τον «πάτο» και αυτή τη στιγμή είμαι ένας ποδοσφαιριστής, σε μια ξένη χώρα που δεν νιώθω ξένος. Με τον αρχηγό της ομάδας είμαστε σαν αδέρφια.

Το εύχομαι σε κάθε Έλληνα που παίζει στο εξωτερικό. Το άθλημα είναι έτσι που υπάρχει ανταγωνιστικότητα για να παίξεις. Αυτό δεν το βρήκα εδώ. Άνθρωποι που ήρθα για να παίξω στις θέσεις τους, μου άπλωσαν το χέρι. Μεγάλο αυτό, τεράστιο βασικά όχι απλά μεγάλο.

Για να σου δώσω να καταλάβεις. Με τη γυναίκα μου παντρευτήκαμε το καλοκαίρι. Λίγοι καλεσμένοι, το 30% ήταν καλεσμένοι από την Πολωνία. Κάποιοι ήρθαν για μια μέρα και φύγανε. Για να είναι μαζί μου στη στιγμή μου. Αυτό λέει πολλά“.

Στην Πολωνία παίζεις στη Β’ κατηγορία. Ποιες είναι οι διαφορές σε σχέση με τη δική μας Β’ Εθνική; Δεν ξέρω αν έχεις δει το ντοκιμαντέρ «ΧΑΟΣ» για τους ποδοσφαιριστές.

“Ναι το έχω δει και με στενοχωρεί. Πολλές φορές σκέφτομαι να γυρίσω, αλλά βλέπω τι επικρατεί. Εδώ στη Β’ Εθνική παίζει η Βίσλα Κρακοβίας, η Λέγκνιτσα, ομάδες ιστορικές για τη χώρα.

Οι μισθοί είναι ικανοποιητικοί και το επίπεδο υψηλό. Η Βίσλα είναι τρία χρόνια στη Β’ Εθνική και πέρυσι πήρε το Κύπελλο Πολωνίας. Θα υπάρξει ποτέ μια ομάδα Β’ Εθνικής να παλέψει κόντρα στον Ολυμπιακό και να πάρει το Κύπελλο; Δύσκολα. Η Βίσλα στην Ευρώπη έφτασε μέχρι τα playoffs.

Εμείς που είμαστε μια ομάδα με μικρό μπάτζετ και brandname, τους ανταγωνιστήκαμε στα μεταξύ μας και νικήσαμε τρεις φορές αυτά τα χρόνια. Το πρωτάθλημα είναι πολύ ανταγωνιστικό“.

Σκέφτεσαι να γυρίσεις στην Ελλάδα;

“Δεν έχω κάποια πρόταση ή ενδιαφέρον ίδιο με αυτό εδώ. Είμαι 31, νιώθω ότι έχω παραγωγικά χρόνια. Θα είναι μεγάλη μου χαρά να επιστρέψω”.

Στην Πολωνία υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που ανθίζουν. Τι είναι αυτό που τραβάει τον Έλληνα ποδοσφαιριστή να αγωνιστεί εκεί.

“Όπως έχουμε κι εμείς πολλούς Πολωνούς, έτσι κι αυτοί έχουν αρκετούς Έλληνες. Και τα πάνε καλά όλοι τους. Ο Κουλούρης είναι πρώτος σκόρερ, μαζί του είναι και ο Κούτρης στην Πογκόν.

Ο Σβάρνας έχει μια καλή παρουσία στη Ρακόβ, όπως και ο Κοσίδης. Στην Πολωνία θέλουν να βλέπεις την εργασιομανία σου. Είναι ένας πολύ όμορφος λαός και ουσιαστικά οι παίκτες που ήρθαν εδώ, είτε αυτοί που έχουν φύγει είτε αυτοί που είναι τώρα εδώ διαπρέπουν λόγω εργατικότητας και ταλέντου.

Ως προς εμένα είμαι χαρούμενος που το έχω ζήσει σε τρεις ομάδες εδώ“.

Ο Πανθρακικός ήταν ο τελευταίος σου σταθμός επί ελληνικού εδάφους σε επαγγελματικό επίπεδο.Τι γεύση σου άφησε αυτό το πέρασμα.

“Είχαμε πολύ καλή ομάδα τότε. Ήταν ο Πασχαλάκης με τον Αθανασιάδη κάτω από τα δοκάρια, ο Ηλιάδης και ο Ντιγκινί που συνέχισαν στην Ελλάδα και έκαναν σπουδαία καριέρα.

Το πρώτο μισό της σεζόν δεν έπαιξα πολύ και η ομάδα έπεσε. Εν τέλει έμεινα εξαιτίας ενός ανθρώπου. Ενώ και εκεί δεν πήρα όλα τα λεφτά δεν πήγα δικαστικά. Η ομάδα τότε θα σωζόταν εύκολα, όμως δεν άντεξε από οικονομικής πλευράς κι έτσι υποβιβαστήκαμε τον Δεκέμβριο.

Ήταν μια επιλογή που θα μπορούσα να φύγω, αλλά έμεινα κιόλας και μου άρεσε. Τότε ήταν έγκυος η γυναίκα μου στο πρώτο μας παιδί, αλλά η ομάδα έδειξε πράγματα, με προπονητή τον κύριο Ανυφαντάκη, αλλά δεν τα καταφέραμε“.

Υπάρχει κάτι στο ποδόσφαιρο που ήθελες να πετύχεις και δεν το κατάφερες;

“Ήταν όνειρο ζωής να παίξω με την Εθνική. Έπαιξε σε όλα τα μικρότερα ηλικιακά γκρουπ. Θα ήθελα να μας καλέσουν έστω μια φορά. Οι επιλογές μου ήταν τέτοιες που δεν έμεινα στο υψηλό επίπεδο που ήμουν μικρός κι έτσι δεν κλήθηκα. Δεν ήταν απωθημένο, αλλά ένα όνειρο που δεν εκπληρώθηκε“.

Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας σου, ως προς τις αποφάσεις.

“Κοίτα, όταν έπαιρνα τις αποφάσεις μου έμοιαζαν σωστές. Τώρα, επειδή δεν μπορώ να αναλύσω όλο το υπόβαθρο, ίσως να μπορούσα να μείνω στην ΑΕΚ με βάση τα τωρινά δεδομένα, γνωρίζοντας τι πρόκειται να ακολουθήσει. Τότε όμως δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να μείνω.

Αυτά που άκουσα, ο τρόπος που με προσέγγισαν τότε δεν με έκαναν να νιώσω ασφάλεια παρά μόνο ένας άνθρωπος που με έβαλε σε δίλημμα με καλά λόγια. Ο κύριος Τραϊανός Δέλλας. Κύριος με Κ τεράστιο, μεγαλύτερο από το μπόι του και είναι πανύψηλος. Και σαν προπονητής και σαν συμπαίκτης ήταν τεράστιος. Ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε ποδόσφαιρο και μιλούσε στην ψυχή μου.

Μόνο καλά λόγια μπορώ να λέω γι’ αυτόν. Εκείνος μου έβαλε την επιλογή μήπως πρέπει να μείνω, μπροστά στα τόσα άσχημα που άκουσα και που ένιωσα. Στο τέλος όμως πήρα την απόφαση να αποχωρήσω. Θα τον ευγνωμονώ για μια ζωή. Κανείς δεν ξέρει πόσα έκανε τότε για την ομάδα, που ήρθε στις τελευταίες αγωνιστικές και την ανέλαβε“.

Θα ήθελες να συνεργαστείς εκ νέου με τον Δέλλα;

“Είναι το είδωλό μου. Μου άρεσε σαν παίκτης και σαν χαρακτήρας. Τρομερός παίκτης με ήθος. Και σαν προπονητής είναι πολύ καλός, έχει δείξει πράγματα με το έργο του.

Θα ήταν χαρά μου να πιω έστω κι έναν καφέ μαζί του. Μπορεί να μην του κάνω τώρα (γέλια)“.

Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που θα ήθελες να παίξεις ξανά και να είχε άλλη έκβαση.

“Πολλά παιχνίδια. Τον τελικό με την Κ19 για να το πάρουμε. Το ματς με τον Πανθρακικό, να έβαζα καλύτερα το σώμα μου για να μην πάει μέσα. Στο ματς με τον Πλατανιά να έφερνα VAR και να μην μετρούσε.

Το θέμα είναι ότι αν το έκανα και ερχόταν το σωστό, τότε θα γινόμουν καλύτερος. Εγώ αυτό που έκανα πάντα ήταν το 100%. Εκείνη τη στιγμή θα άλλαζε κάτι;

Αν για κάποιον δεν είναι αρκετό το 100% και για κάποιους δεν είναι, θα άλλαζε κάτι όλο αυτό; Δεν ξέρω“.

Θα ήθελες να μας πει δυο λόγια και για την ενέργεια που κάνατε με την ομάδα σου, να βοηθήσετε την οικογένεια του Σωκράτη Ευαγγέλου.

“Το έκανε η ομάδα. Όχι εγώ. Το Charity Idols είχε βοηθήσει παιδάκι που είχε ανάγκη και ήταν παιδί αντιπάλου μου. Έγινε τεράστια προσπάθεια από την Εθνική με φανέλες για να βοηθήσουν.

Δεν είμαι ο φιλάνθρωπος να έχω τον δικό μου οργανισμό αλλά άτομα και καταστάσεις που γνωρίζω, επιβάλλεται να τις κάνω γνωστές στον δικό μου κύκλο, σε ομοϊδεάτες μου. Το ποσό που θα μαζευτεί δεν έχει σχέση.

Ας είναι 5 ευρώ. Από δέκα άτομα μαζεύονται 50 ευρώ. Με αυτά τα χρήματα μπορεί να συμπληρωθεί το ποσό που μπορεί να χρειάζεται μια θεραπεία. Έκανα απλά γνωστή τη δυσκολία. Το άθλημα είναι προβεβλημένο και υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν το πλησίον τους και θέλουν να βοηθήσουν.

Είμαι τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα σε δύο χώρες, τη δικιά μου κι αυτή που εργάζομαι και έγινε μια τέτοια ενέργεια και θα ξαναγίνει αν χρειαστεί. Να βοηθήσουμε μια ψυχή, έναν γονιό να κάνει το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή. Ένα πράγμα που ο Θεός δεν πρέπει να το επιτρέπει να γίνεται“.

Το μέλλον σου στο ποδόσφαιρο πώς το βλέπεις;

“Προσπαθώ να έχω το υπόβαθρο για να ασχοληθώ. Θα ήθελα να ασχοληθώ με τις ακαδημίες. Αγαπώ τα παιδιά, θα ήθελα να τους μεταλαμπαδεύσω ότι γνώσεις έχω.

Να στραφούν στον αθλητισμό και να τον αγαπήσουν γιατί θα τους κάνει καλό στην προσωπικότητα και της ζωή τους. Αυτά είναι όνειρα σε ένα άλλο πόστο και μένει να φανεί όταν θα σταματήσω πώς θα είμαι“.

Στο πιο άμεσο μέλλον, ως ποδοσφαιριστής. Αν δεν βρεις κάτι που να σε ικανοποιήσει για να επιστέψεις στην Ελλάδα θα ήθελες να μείνεις στην Πολωνία.

“Έχει να κάνει με τις συνθήκες του συμβολαίου και της οικογένειάς μου. Δεν παίρνω μόνος τις αποφάσεις πλέον”.

Ίσως είναι πρόωρη ερώτηση, αλλά αν έγραφες βιβλίο για την πορεία σου στο ποδόσφαιρο, τι τίτλο θα έβαζες;

“Έχω στο μυαλό μου κάποια πράγματα σημαντικά ως προς τον χαρακτήρα μου. Δεν ξέρω αν θα έβαζα αυτά ή το «ποτέ μην σταματάς να ονειρεύεσαι και να προσπαθείς» που είναι κάτι πιο γενικό αλλά προσπαθώ να το ακολουθώ.

Για μένα το ποδόσφαιρο δεν θα υπήρχε αν δεν είχα αυτούς τους ανθρώπους που έχω πλάι μου. Ήταν όνειρο να παίξω, αλλά ο κινητήριος μοχλός ήταν αυτοί οι άνθρωποι. Σαν σελίδες και τίτλος θα ήταν εκείνοι και ο Θεός που μου προσέφερε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και τη δύναμη να ανακάμψω μετά από τραυματισμούς.

Έπεσα, αλλά το κεφάλι μου το σήκωσαν αμέσως. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, η οικογένειά μου και οι φίλοι. Δεν μπορώ να βάλω τίτλο. Σαν επικεφαλίδα θα μου ήταν πιο εύκολο να σου πω (γέλια).

Το’ χω σκεφτεί γενικά να γράψω. Όχι αυτοβιογραφία, ένα παραμύθι για παιδιά πάνω στον αθλητισμό. Είχα πολύ χρόνο τώρα στην Πολωνία τον πρώτο καιρό, αλλά μετά κάποιες δυσκολίες που είχα με ανάγκασαν να το σταματήσω“.