Ο Μέσι και οι... άλλοι!

Με την είσοδο στο 2011 ο κόσμος αποχαιρέτησε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και το γνωστό ιταλικό αθλητικό περιοδικό σκέφτηκε πως δεν θα μπορούσε να βρει ιδανικότερη ευκαιρία για να παρουσιάσει τους 100 ποδοσφαιριστές που έγραψαν μέσα στα γήπεδα τις σημαντικότερες σελίδες στην ιστορία της ασπρόμαυρης Θεάς με την έναρξη της τρίτης χιλιετίας.

Όλα τα "ιερά τέρατα" του παγκοσμίου ποδοσφαίρου συνωστίζονται σε αυτή την ξεχωριστή λίστα και ανάμεσά τους και τρεις παίκτες που κουβαλούν μαζί τους άρωμα Ελλάδας.

Ο λόγος για τον πρώην αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας και για τρίτη σερί σεζόν στην ομάδα του Παναθηναϊκού, Ζιλμπέρτο Σίλβα, που φιγουράρει στο Νο 70 της κατάταξης, τον επί μία τετραετία σταρ των ελληνικών γηπέδων με τη φανέλα του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, Ριβάλντο, αλλά και τον μέσο της Μάντσεστερ Σίτι Γιάγια Τουρέ που έχει φορέσει πριν από μία πενταετία τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Αναλυτικά οι 100 μεγάλοι πρωταγωνιστές της περασμένης -πλέον- δεκαετίας:

100. Νεϊμάρ (5-2-1992 - Επιθετικός)

Θέτει υποψηφιότητα για να βάλει την υπογραφή του στην δεκαετία που έρχεται, τη στιγμή που έγινε βασικός στη Σάντος, την ιστορική ομάδα που βγάζει πρωταθλητές (να μιλήσουμε για τον Πελέ;) και κέρδισε θέση στη Σελεσάο. Σε στιλ είναι κάτι ανάμεσα σε Ροναλντίνιο και Πάτο, ενώ μεγάλωσε κάτω από τα φτερά του Ρομπίνιο. Έχει δηλώσει σε ιταλική εφημερίδα ότι θέλει να πάει στη Γιουβέντους.

99. Ντιέγκο Μιλίτο (12-6-1979 - Επιθετικός)

Εάν ο Μουρίνιο μπορεί να θεωρηθεί ως ο τεχνικός της δεκαετίας, σημαντικό μέρος των ευσήμων πρέπει να πάει και στον πιο υποτιμημένο παίκτη της δεκαετίας. Ο Μιλίτο κατάφερε - κυνηγώντας μάταια μία σταθερή θέση στην Εθνική Αργεντινής του Μαραντόνα ενόψει του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής- να εκτοξεύσει την Ίντερ με δικά του γκολ στην κορυφή της Ευρώπης.

98. Έντιν Ντζέκο (17-3-1986 - Επιθετικός)

Είναι ο ανερχόμενος επιθετικός της γηραιάς ηπείρου, συνδιάζει δύναμη και τεχνική, και είναι η ομάδα στην οποία ανήκει (Βόλφσμπουργκ) που δεν του επιτρέπει να παίξει στο σωστό επίπεδο. Και όμως το 2007 η Γιουβέντους ήθελε πάση θυσία τον Τσέχο Φένιν, δίχως να αντιληφθεί ποιός έπαιζε δίπλα του στην Τέπλιτσε. Ο Ντζέκο φυσικά.

97. Κριστόφ Μέτσελεντερ (5-11-1980 - Αμυντικός)

Θα μπορούσε να είναι για ολόκληρη τη δεκαετία μεταξύ των πέντε κορυφαίων κεντρικών αμυντικών της Ευρώπης αλλά αντίθετα νικήθηκε από τους τραυματισμούς. Παρόλα αυτά ήταν μία εγγύηση για τη Γερμανία στο Μundial του 2002 και στο Euro 2008. Στη Ρεάλ Μαδρίτης πήγε το καλοκαίρι του 2007 αφού έμεινε ελεύθερος από τη Μπορούσια Ντόρτμουντ.

96. Πατρίς Εβρά (15-5-1981 - Αμυντικός)

Έκλεισε τη δεκαετία πρωταγωνιστώντας στα γαλλικά μαλλιοτραβήγματα της ντροπής στη Νότια Αφρική. Μέχρι τότε η καριέρα του έμοιαζε με παραμύθι: παίκτης ρεζέρβα στην Serie C της Ιταλίας, καθιέρωση στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας, φιναλίστ με τη Μονακό στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και κατάκτηση του τροπαίου με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

95. Εντμίλσον (10-7-1976 - Αμυντικός-Μέσος)

Ψηλός αλλά ταυτόχρονα με εκπληκτική οξυδέρκεια και τεχνική. Στο κέντρο της άμυνας των 3 της Βραζιλίας του Σκολάρι το 2002, αναδείχτηκε Πρωταθλητής Κόσμου. Πολυπρωταθλητής με τη Λιόν, το 2006 -παίζοντας μπροστά από την αμυντική γραμμή της Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ- κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ.

94. Γιαπ Στάαμ (17-7-1972 - Αμυντικός)

Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας ως ο πιο πολυσύνθετος αμυντικός της ηπείρου (Πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999). Εντυπωσιακό παρουσιαστικό, ίσως έκανε λάθος που δεν ακολούθησε τον Μαντσίνι στην Ίντερ μετά τη Λάτσιο. Επίσης στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην πρώτη του σεζόν στη Μίλαν, αλλά από τότε ξεκίνησε η πτώση του.

93. Χοσέ Μανουέλ Ρέινα (31-8-1982 - Τερματοφύλακας)

Μία δύσκολη καριέρα, στη διάρκεια της οποίας κατάφερε να αποδείξει ότι συγκαταλέγεται στους καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου. Απορρίφθηκε από τη Μπαρτσελόνα, αιώνια ρεζέρβα του Κασίγιας στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης και Κόσμου Ισπανία, αναγεννήθηκε κάτω από τα γκολπόστ της Λίβερπουλ. Αλλά από άποψη αποτελέσματων δεν κατάφερε να τα πάει καλύτερα από τον προκάτοχό του Ντούντεκ.

92. Ράφα Μάρκες (13-2-1979 - Αμυντικός)

Πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ στο κέντρο της άμυνας, αποδείχτηκε εξίσου σημαντικός για τη Μπάρτσα του Γκουαρδιόλα που έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, πριν από τον τραυματισμό του που τον άφησε εκτός ημιτελικού με την Τσέλσι. Εξαιρετικός και στη θέση του αμυντικού μέσου, όπως έδειξε στη Μονακό και στην Εθνική Μεξικού.

91. Μπιξέντ Λιζαραζού (9-12-1969 - Αμυντικός)

Στις αρχές της δεκαετίας ήταν ο πιο αξιόπιστος ακραίος στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Πρωταθλητής Κόσμου ήδη, Πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γαλλία το 2000 και ακολούθως Πρωταθλητής Ευρώπης και Κόσμου αγωνιζόμενος στην αριστερή πτέρυγα της Μπάγερν Μονάχου, με το συμπλήρωμα των δύο Κυπέλλων Συνομοσπονδιών. Ολοκληρωμένος και μοντέρνος.

90. Ρομπίνιο (25-1-1984 - Επιθετικός)

Με τη Βραζιλία ταπείνωσε την Αργεντινή του Μέσι και πήρε στις πλάτες του τη Βραζιλία του Κακά στη Νότια Αφρική, όμως σε συλλογικό επίπεδο εμφάνισε τον καλύτερο εαυτό του μόνο στο ξεκίνημά του στη Σάντος και έπειτα στην επιστροφή του σε αυτή στις αρχές του 2010. Στην Ευρώπη δεν μπόρεσε να εγκλιματιστεί στη Ρεάλ Μαδρίτης και έλαμψε μία μόνο σεζόν στη Μάντσεστερ Σίτι. Και τώρα το άλμα στη Μίλαν.

89. Αλεσάντρε Πάτο (2-9-1989 - Επιθετικός)

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας έγινε ο πιο πρόωρος πρωταθλητής: μεγάλο θάρρος αλλά και μεγάλη διαίσθηση της Μίλαν να τον καπαρώσει προτού ακόμα ενηλικιωθεί, έναντι του ποσού των 20.000.000 ευρώ από την Ιντερνασιονάλ. Ασυναγώνιστος όταν επιταχύνει και φεύγει στον κενό χώρο, παραγκωνισμένος από τον Ντούντα, την ερχόμενη δεκαετία θέτει υποψηφιότητα για να ανέβει σε μία από τις πρώτες θέσεις των κορυφαίων.

88. Κάρλος Τέβες (5-2-1984 - Επιθετικός)

Είναι η πιο μυική (και δεξιά) έκδοση του Μαραντόνα. Με τον Μέσι τον μοναδικό αναγνωρισμένο "διάδοχο", ο Ντιέγκο ήταν δικός του οπαδός όταν έπαιζε στη Μπόκα. Για να τον χωρέσει στην ενδεκάδα, παραμονή του Παγκοσμίου Κυπέλλου άλλαξε το σχήμα της Αργεντινής. Υποτιμημένος από τον Φέργκιουσον στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που πήρε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ζει μία ταραχώδη σχέση με τον Μαντσίνι στη Σίτι.

87. Γιάγια Τουρέ (13-5-1983 - Μέσος)

Μικρότερος αδερφός του Κόλο Τουρέ, δεν κατάφερε ποτέ να συναντήσει τον αδερφό του στην Άρσεναλ: οι δυο τους έσμιξαν στη Σίτι, έχοντας πρώτα συμβάλλει ώστε η Ακτή Ελεφαντοστού να γίνει από τις πλέον υπολογίσιμες εθνικές ομάδες της δεκαετίας. Ο Γκουαρδιόλα προτιμούσε τον Μπουσκέτς, ήταν όμως καθοριστικός (όχι στη φυσική του θέση αλλά στο κέντρο της άμυνας) στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2009.

86. Ρουί Κόστα (29-3-1972 - Μέσος)

Πρώτα ανάγκασε τον Πίρλο να βρει διαφορετικό ρόλο, στη συνέχεια αναγκάστηκε να αφήσει χώρο για τον ανερχόμενο Κακά, ο οποίος ήταν πολύ πιο γρήγορος από αυτόν. Ο δυναμισμός δεν ήταν η σπεσιαλιτέ του αλλά ήξερε να τελειώνει φάσεις όσο κανείς και με εκείνον στην οργάνωση του παιχνιδιού η Μίλαν κατέκτησε το ντέρμπι με τη Γιουβέντους, στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2003.

85. Ριβάλντο (19-4-1972 - Επιθετικός)

Ολοκλήρωσε τη δεκαετία του '90 στο απόγειο της δόξας του, κατακτώντας τη Χρυσή Μπάλα και το βραβείο του κορυφαίου της χρονιάς από τη FIFA. Τη σεζόν 2000-01 έκανε την καλύτερη σεζόν του στη Μπαρτσελόνα αλλά δεν πήρε τον τίτλο, ενώ για ένα γκολ δεν αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ. Το 2002 σχημάτισε μαζί με τους Ρονάλντο και Ροναλντίνιο την επιθετική τριπλέτα της Βραζιλίας που πήρε το Πρωτάθλημα Κόσμου.

84. Έντγκαρ Ντάβιντς (13-3-1973 - Μέσος)

Μαζί με τον Νέντβεντ ήταν το μηχανάκι της Γιουβέντους στην δεύτερη θητεία του Λίπι στο Τορίνο. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ του 2003 ήταν το τέρμα της ευτυχισμένης εμπειρίας του στους μπιανκονέρι, όπου εκεί κουβάλησε όλη την ωριμότητα που είχε αποκτήσει από τη δεκαετία του '90 με τον Άγιαξ του Φαν Χάαλ. Ένα φάντασμα στη Μίλαν.

83. Ντίντα (7-10-1973 - Τερματοφύλακας)

Απίστευτο αλλά αληθινό: για σχεδόν δύο χρόνια ο Βραζιλιάνος πρώην γκολκίπερ της Μίλαν ήταν το Νο 1 στον κόσμο, σημείο αναφοράς της πρωταθλήτριας Ευρώπης Μίλαν και βασικός στη Σελεσάο. Ξεπέρασε τον ίδιο τον εαυτό του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Γιουβέντους του Μπουφόν, καθώς αποδείχτηκε εξαιρετικός στις αποκρούσεις πέναλτι.

82. Ζουνίνιο Περναμπουκάνο (30-1-1975 - Μέσος)

Εμβληματική φιγούρα της Λιόν που κυριάρχησε στο γαλλικό ποδόσφαιρο για ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας, στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο θεωρείται ως πιο αποτελεσματικός εκτελεστής χτυπημάτων φάουλ. Προσόν που του επέτρεψε να γίνει φόβος και τρόμος των γκολκίπερ στη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ.

81. Ζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ (5-2-1975 - Αμυντικός-Μέσος)

Με την πάροδο του χρόνου μετατράπηκε από οργανωτής σε ακραίος, ένας ρόλος με τον οποίο καθιερώθηκε σε διεθνές επίπεδο. Ξεκίνησε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αγωνιζόμενος στο αριστερό άκρο της άμυνας της Μπαρτσελόνα ενώ έκλεισε την καριέρα του ως φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στην Ισπανία.

80. Ντελ Πιέρο (9-11-1974 - Επιθετικός)

Για αυτά που έκανε στην Ιταλία την τελευταία δεκαετία δικαιούταν μία υψηλότερη θέση στην κατάταξη. Γενναίος αρχηγός και ακούραστος μπόμπερ της Γιουβέντους, κυρίως στη Serie B, και έπειτα και πάλι πρωταγωνιστής στο Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως σε διεθνές επίπεδο, με την Ιταλία και σε μεγάλες διοργανώσεις, δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.

79. Ντιρκ Κάουτ (22-7-1980 - Επιθετικός)

Στην Ολλανδία ήταν δύο φορές πρώτος σκόρερ όμως στη Λίβερπουλ θυσιάστηκε για να τεθεί στην υπηρεσία της ομάδας, και τελικά κατάφερε να παίξει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και Παγκοσμίου Κυπέλλου.

78. Χουάν Ρομάν Ρικέλμε (24-6-1978 - Μέσος)

Το 2000 με τη Μπόκα Τζούνιορς κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες και το Διηπειρωτικό Κύπελλο, το 2001 αναδείχτηκε καλύτερος παίκτης της Λατινικής Αμερικής και το 2007 πήρε μόνος του το Λιμπερταδόρες. Απέτυχε στη Μπαρτσελόνα αλλά με τη Βιγιαρεάλ στο Τσάμπιονς Λιγκ έφτασε μία ανάσα από μία ιστορική πρόκριση στον τελικό, που χάθηκε εξαιτίας ενός χαμένου πέναλτι.

77. Φερνάντο Μοριέντες (5-4-1976 - Επιθετικός)

Στη Ρεάλ ήταν ο ιδανικός παρτενέρ του Ραούλ μαζί με τον οποίο κατέκτησε δύο Τσάμπιονς Λιγκ, σκοράροντας μάλιστα στον πρώτο ισπανικό εμφύλιο της διοργάνωσης: το 2000 με τη Βαλένθια. Επέστρεψε μάλιστα σε τελικό το 2004, αγωνιζόμενος στην κορυφή της επίθεσης της Μονακό.

76. Χαβιέρ Μαστσεράνο (8-6-1984 - Μέσος)

Στην Αργεντινή τον θεωρούν έναν παίκτη γεννημένο για αρχηγός, έναν από τους λίγους παίκτες που κατάφερε να κάνει τους Μαραντόνα και Πασαρέλα να συμφωνήσουν. Ο κόσμος τον συμπεριλαμβάνει μέσα στους τρεις καλύτερους μέσους του πλανήτη και δεν είναι τυχαίο ότι τον απέκτησε η Μπαρτσελόνα. Λίγα πράγματα πάντως στη Λίβερπουλ και στην Εθνική Αργεντινής.

75. Φερνάντο Ρεδόνδο (6-7-1969 - Μέσος)

Τον αποκάλεσαν "Σκηνοθέτη" της Ρεάλ Μαδρίτης που πήρε το Πρωταθλητριών. Θα μπορούσε να γίνει αυτός ο Πίρλο της Μίλαν αλλά ένας τραυματισμός τον υποχρέωσε να τερματίσει πρόωρα την καριέρα του.

74 Φρανκ Ριμπερί (7-4-1983 - Μέσος)

Η ελπίδα του γαλλικού ποδοσφαίρου έκλεισε τη δεκαετία όντας στο επίκεντρο δικαστικών ερευνών και τραυματισμών. Το 2006 ήταν από τους βασικούς μοχλούς της Εθνικής Γαλλίας που έφτασε στον τελικό του Mundial, ενώ κατέκτησε και τη Μπουντεσλίγκα με τη Μπάγερν. Έλειψε όμως από τον φετινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και το Παγκόσμιο Κύπελλο.

73. Πατρίκ Βιεϊρά (23-6-1976 - Μέσος)

Με την προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο του στην Άρσεναλ έφτασε να γίνει κάποια στιγμή ο κορυφαίος μέσος στον κόσμο, ενώ τη δεκαετία αυτή κατέκτησε Πρωτάθλημα Ευρώπης και Κύπελλο Συνομοσπονδιών με την Εθνική Γαλλίας. Από τη μεταγραφή του στη Γιουβέντους και μετά, άρχισε η πτώση.

72. Γουέσλι Σνάιντερ (9-6-1984 - Μέσος)

Τώρα καλείται να αποδείξει πως η σεζόν 2009-10 δεν ήταν πυροτέχνημα. Με την Ίντερ και την Ολλανδία πέτυχε όλα αυτά που δεν κατάφερε σε Άγιαξ και Ρεάλ Μαδρίτης. Στους "οράνιε" κατάφερε να κερδίσει θέση στο αρχικό σχήμα αφήνοντας εκτός τον Φαν ντερ Φάαρτ.

71. Παρκ Γι Σουνγκ (25-2-1981 - Επιθετικός)

Δεν είναι τυχαία η παρουσία στη λίστα του αρχηγού της Νότιας Κορέας, ο οποίος ήταν αποκάλυψη του πρώτου Mundial της δεκαετίας (νεαρός τότε). Με την παρουσία του στους 100 κορυφαίους βραβεύεται ένας πρωταθλητής της ταπεινότητας και της τακτικής, ένα σημαντικό γρανάζι στη μηχανή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του 2008, πρωταθλήτριας Αγγλίας και Ευρώπης.

70. Ζιλμπέρτο Σίλβα (7-10-1976 - Μέσος)

Ήταν ο λιγότερο γνωστός από τους έντεκα ενδεκαδάτους Βραζιλιάνους που έγιναν Πρωταθλητές Κόσμου το 2002, αλλά και ο μοναδικός που παρείχε ασφάλεια στο αμυντικό κομμάτι σε μία μεσαία γραμμή που έπρεπε να αντέξει ταυτόχρονα τους Ρονάλντο, Ριβάλντο και Ροναλντίνιο. Το 2006 έπαιξε ιδανικά το ρόλο του Βιεϊρά, υποστηρίζοντας τον Φάμπρεγας στη μεσαία γραμμή της Άρσεναλ, στην πορεία των Λονδρέζων μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

69. Νταβίντ Τρεζεγκέ (15-10-1977 - Επιθετικός)

Με ένα από τα πάρα πολλά του τέρματα άνοιξε τη δεκαετία κρίνοντας το αποτέλεσμα του τελικού του Euro 2000 απέναντι στην Ιταλία. Ήταν μεταξύ των πρώτων ψυχρών εκτελεστών της εποχής του, ο πιο σπεσιαλίστας από όλους στο εναέριο παιχνίδι. Δεν στάθηκε πολύ τυχερός με την Εθνική του (απέρριψε την Αργεντινή που είναι η χώρα καταγωγής του για να παίξει με τη Γαλλία).

68. Ρούουντ Φαν Νίστελροϊ (1-7-1976 - Επιθετικός)

Ένα θαύμα της φύσης σε εξέλιξη την χρυσή εποχή του στη Μάντσεστερ, στη Ρεάλ Μαδρίτης άρχισε να εγκαταλείπει ολοένα και λιγότερο τη μεγάλη περιοχή, μέχρι που έγινε κλασικός φουνταριστός. Το τελευταίο μεγάλο του παιχνίδι ήταν κόντρα στην Ιταλία στο Euro 2008 όπου ταλαιπώρησε αφάνταστα τον ήρωα του Βερολίνου Μάρκο Ματεράτσι.

67. Άριεν Ρόμπεν (23-1-1984 - Επιθετικός)

Με την ικανότητά του να κινείται στο δεξί άκρο της μεσαίας γραμμής με τη μπάλα στα πόδια, να συγκλίνει προς τη μεγάλη περιοχή και να σημαδεύει με το αριστερό του πόδι είτε τη μία είτε την άλλη γωνία της αντίπαλης εστίας, είναι σε θέση να αλλάζει τις μοίρες των ομάδων του. Κρίμα που τα προβλήματα τραυματισμών δεν λένε να τον εγκαταλείψουν από την εποχή που έπαιζε στη Γκρόνινγκεν.

66. Έντουιν Φαν Ντερ Σαρ (29-10-1970 - Τερματοφύλακας)

Ξεκίνησε τη δεκαετία υπό έντονη αμφισβήτηση στη Γιουβέντους, την έκλεισε με τη γυναίκα του και το φίλαθλο κοινό να δακρύζουν την ημέρα που είπε αντίο στην Εθνική Ολλανδίας. Ήταν αυτός που κατάφερε να αντικαταστήσει επάξια τον Σμάιχελ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με αυτόν κάτω από την εστία η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επέστρεψε στον ευρωπαϊκό θρόνο και δύο συνεχόμενες χρονιές ήταν στον τελικό.

65. Φίλιπ Λαμ (11-11-1983 - Αμυντικός)

Πρωταγωνιστής του τελευταίου μέρους της δεκαετίας, ο ακραίος της Μπάγερν έφτασε το 2010 στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ενώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 ήταν η "αποκάλυψη" της Γερμανίας παίζοντας αν και κλασικός δεξιοπόδαρος στο αριστερό άκρο της άμυνας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν αντέχει το ρόλο του υπαρχηγού.

64. Σάμι Κεντίρα (4-4-1987 - Μέσος)

Στο ξεκίνημά του στη Στουτγκάρδη φαινόταν να μη βρίσκει τη θέση του, έχοντας παίξει σε όλες τις θέσεις στο ρόμβο, μετά κατέκτησε το Εuro Under 21 (ως αρχηγός) και παραμονές του τελευταίου Μουντιάλ η μοίρα του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της Εθνικής Ανδρών: πήρε τη θέση του τραυματία Μίχαελ Μπάλακ και ακολούθησε η μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης.

63. Τόμας Μίλερ (13-9-1989 - Επιθετικός)

Την περασμένη σεζόν ήταν η αποκάλυψη της Μπάγερν που κατέκτησε τα πάντα στη Γερμανία και ήταν φιναλίστ του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά ήταν κυρίως αποκάλυψη της Εθνικής Γερμανίας στο Μundial της Νοτίου Αφρικής, που τον βρήκε στο τέλος στην κορυφή του πίνακα των σκόρερς. Η απουσία του λόγω τιμωρίας από τον ημιτελικό με την Ισπανία πιθανότατα ήταν η μοιραία για τους Γερμανούς.

62. Μεσούτ Εζίλ (15-10-1988 - Μέσος)

Σε αντίθεση με τους Κεντίρα και Μίλερ, ήταν ήδη γνωστός όταν ξεκίνησε το Μundial, όμως στη Νότια Αφρική "συστήθηκε" σε όλο τον κόσμο. Αστέρι της Εθνικής Γερμανίας Under 21, φιναλίστ του Κυπέλλου UEFA με τη Βέρντερ, είναι ο παίκτης που η Ρεάλ Μαδρίτης σκέφτηκε αμέσως μετά τα προβλήματα τραυματισμών του Κακά.

61. Φερνάντο Τόρες (20-3-1984 - Επιθετικός)

Εάν δεν λύσει τα προβλήματα τραυματισμών που τον βασανίζουν εδώ και δύο χρόνια, θα βγει εκτός λίστας την ερχόμενη δεκαετία. Παίκτης καθοριστικός σε τελικούς που μετρούν, από την εποχή που έπαιζε στις μικρές εθνικές ομάδες της Ισπανίας μέχρι τον τελικό του Euro 2008 κόντρα στη Γερμανία.

60. Νικολά Ανελκά (14-3-1979 - Επιθετικός)

Αμφιλεγόμενη συμπεριφορά εντός και εκτός γηπέδου αλλά παίκτης παγκόσμιας αξίας, που την έχει δείξει σε υψηλό επίπεδο. Ξεκίνησε τη δεκαετία κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ στην κορυφή της επίθεσης της Ρεάλ ενώ στο δεύτερο μισό είχε στα δικά του πόδια την ευκαιρία να δώσει το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Τσέλσι.

59. Ρίο Φέρντιναντ (7-11-1978 - Αμυντικός)

Σε βάθος χρόνου, η εντύπωση που έχει αφήσει είναι ενός παίκτη του οποίου η φήμη είναι μεγαλύτερη συγκριτικά με την απόδοσή του στο γήπεδο, εξαιτίας των τραυματισμών που τον έχουν αφήσει εκτός από σημαντικά ραντεβού (Mundial στη Νότια Αφρική). Ήταν ο αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης αλλά δεν ήταν από τους καλύτερους γηπέδου στο ντέρμπι με την Τσέλσι.

58. Νεμάνια Βίντιτς (21-10-1981 - Αμυντικός)

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας ο Σέρβος κεντρικός αμυντικός ήταν από τους πιο υποσχόμενους παίκτες στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Κινδύνεψε να εξαφανιστεί στη Ρωσία, για να σωθεί τελικά και να γίνει τοπ παίκτης στο κέντρο της άμυνας της πρωταθλήτριας Ευρώπης Γιουνάιτεντ, την ώρα που στην Εθνική Σερβίας δεν είναι το ίδιο καθοριστικός.

57. Κόλο Τουρέ (19-3-1981 - Αμυντικός)

Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να καλύψει την απόσταση που τον χώριζε από Ευρωπαίους και Λατινοαμερικανούς συναδέλφους του, και έγινε ο καλύτερος σε πολλούς ρόλους. Ένας είναι και αυτός του κεντρικού αμυντικού, με τον νυν αμυντικό της Σίτι και φιναλίστ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ με την Άρσεναλ, να έχει κερδίσει την εκτίμηση όλης της ηπείρου.

56. Φλοράν Μαλουντά (13-6-1980 - Αμυντικός-Μέσος-Επιθετικός)

Εμφανίστηκε στο προσκήνιο στη μικρή Γκινγκάμπ δίπλα στον Ντρογκμπά παίζοντας ως αριστερός μπακ αλλά με τα χρόνια επέκτεινε το πεδίο δράσης του, και κατά τη διάρκεια της θητείας του σε Λιόν και Τσέλσι έγινε πολύτιμος στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας του. Πολύτιμος ειδικά στον τομέα του σκοραρίσματος, πιο αξιόπιστος σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού και από τον Ριμπερί.

55. Πάβελ Νέντβεντ (30-8-1972 - Μέσος)

Ακόμα και στο κόσμο της μπάλας η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Τσέχου της Γιουβέντους που πήρε τη Χρυσή Μπάλα το 2003, μετά από μία θεαματική χρονιά που έφερε την ομάδα του Λίπι στον τελικό του Πρωταθλητριών. Δυστυχώς όμως για τον Νέντβεντ απουσίασε από το μεγάλο ραντεβού αφού ήταν τιμωρημένος!

54. Σέρχιο Ράμος (30-3-1986 - Αμυντικός)

Το εξαιρετικό παλμαρέ τίτλων που έχει να επιδείξει αυτή τη δεκαετία σε συνδιασμό με την αλματώδη εξέλιξη που παρουσίασε από νωρίς στην καριέρα του, τον έχουν μετατρέψει ως έναν από τους πιο ευλογημένους νεαρούς παίκτες στον κόσμο. Έχει την ευχέρεια να μεταφέρεται από το δεξί άκρο στο κέντρο της άμυνας.

53. Ζεράρ Πικέ (2-2-1987 - Αμυντικός)

Σε επίπεδο μικρών εθνικών ομάδων, θεωρείτο ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός της γενιάς του, αλλά το πέρασμά του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά από μία πρώτη απόρριψη από τη Μπαρτσελόνα, έθεσαν εν αμφιβόλω την εκτόξευση της καριέρας του. Τελικά αυτή εκτοξεύτηκε τα τελευταία χρόνια, όπου σάρωσε τους τίτλους όντας βασικό μέλος της Μπαρτσελόνα και της Εθνικής Ισπανίας.

52. Ντέιβιντ Μπέκαμ (2-5-1975 - Μέσος)

Δεν υπήρχε κανείς που να μπορεί καλύτερα από εκείνον να διατηρεί ταυτόχρονα την εικόνα του σταρ και του πρωταθλητή στα γήπεδα παραμένοντας υπόδειγμα επαγγελματία, ικανού να διατηρείται στην κορυφή. Μία κορυφή από την οποία κατέβηκε στο διάστημα της παρουσίας του στη Μίλαν αλλά και στην Αγγλία του Καπέλο. Παραμένει ανεξήγητη η απόφασή του να αφήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης, και κυρίως την Ευρώπη, για τους Λος Αντζελες Γκάλαξι.

51. Μίροσλαβ Κλόζε (9-6-1978 - Επιθετικός)

Ο καλύτερος δεύτερος επιθετικός στον κόσμο, με την έννοια του ότι σκοράρει, είναι εξαιρετικός στο ψηλό παιχνίδι και έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται ακόμα και αν έχει δίπλα του τον πιο κλασικό τύπο για βαρύ φορ όπως ο Λούκα Τόνι. Πάντα έτοιμος: πρωταγωνιστής στο Mundial μάλιστα μετά από μία σεζόν που έφαγε πολύ πάγκο στη Μπάγερν.

50. Άσλι Κόουλ (20-12-1980 - Αμυντικός)

Για να τον πάει στην Τσέλσι από την Άρσεναλ, ο Μουρίνιο προχώρησε στην παραβίαση των κανονισμών του αγγλικού ποδοσφαίρου, έχοντας κυρώσεις από την ομοσπονδία. Αυτή η δεκαετία τον είδε για μερικές σεζόν, στο δεύτερο μισό, ως τον καλύτερο επιθετικογενή μπακ στον κόσμο. Άτυχος πάντως στο Τσάμπιονς Λιγκ καθώς έφτασε σε δύο τελικούς και ηττήθηκε ισάριθμες φορές.

49. Ραούλ (27-6-1977 - Επιθετικός)

Λυπηρό γεγονός η μετακίνησή του στη Σάλκε.Ήταν το σύμβολο της Ρεάλ Μαδρίτης όπως ήταν οι Μπουτραγκένιο, Αμάνθιο και Ντι Στέφανο. Έφτασε στην κορυφή στο ξεκίνημα της δεκαετίας, κατακτώντας δύο Τσάμπιονς Λιγκ (σκόραρε και στους δύο τελικούς) και όντας πρωταγωνιστής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, όπου τον φρέναρε μόνο ένας τραυματισμός.

48. Ράιαν Γκιγκς (29-11-1973 - Επιθετικός)

Εν αντιθέσει με τον Ραούλ, προστατεύτηκε από τον Φέργκιουσον, και έτσι ο Ουαλός αριστερός εξτρέμ παραμένει η σημαία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο πραγματικός αρχηγός που για χρόνια ήταν ο υπαρχηγός πίσω από τον Γκάρι Νέβιλ. Στη Μόσχα, ο αρχηγός εκείνης της βραδιάς Φέρντιναντ σήκωσε το "τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά" μαζί με τον Γκιγκς.

47. Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ (1-8-1984 - Μέσος)

Αρχικά έγινε γνωστός παίζοντας στα άκρα, θέση με την οποία έγινε γνωστός και στην Εθνική Γερμανίας. Η άφιξη όμως του Ριμπερί στη Μπάγερν τον έβαλε σε κατάσταση κρίσης. Πήρε όμως γρήγορα την πάνω βόλτα χάρη στον Φαν Χάαλ που τον επανέφερε στην αρχική του θέση στο χώρο του κέντρου, κάτι που επανέλαβε και ο Λεβ στα "πάντσερ".

46. Όουεν Χάργκριβς (20-1-1981 - Μέσος)

Εξαιρετικά άτυχος, εξαιτίας προβλήματος στον τένοντα και δύο εγχειρήσεων δεν παίζει ουσιαστικά εδώ και δύο χρόνια. Άφησε όμως τη σφραγίδα του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στη Μόσχα με αντίπαλο την Τσέλσι.Ο τίτλος του πρωταθλητή Ευρώπης ήταν ο δεύτερος για εκείνον, τον πρώτο τον είχε πάρει με τη Μπάγερν το 2001.

45. Ντέκο (27-8-1977)

Στην Πόρτο ήταν ο οργανωτής και τελείωνε τα πρωταθλήματα έχοντας μαζέψει τις περισσότερες κάρτες. Το 2002 ο Σκολάρι του έκλεισε την πόρτα της Εθνικής Βραζιλίας για να αποκτήσει όμως στη συνέχεια την πορτογαλική υπηκοότητα και να παίξει με την Πορτογαλία του Σκολάρι στο Euro 2004. Πρωταθλητής Ευρώπης με την Πόρτο και τη Μπαρτσελόνα.

44. Αλεσάντρο Νέστα (19-3-1976 - Αμυντικός)

Ο ιστορικός αρχηγός της Λάτσιο στα τέλη της περασμένης δεκαετίας παρουσιάστηκε στους νέους του οπαδούς της Μίλαν, κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Γιουβέντους όπου και σκόραρε στη διαδικασία των πέναλτι. Καταδιωκόμενος από τραυματισμούς, δεν μπόρεσε να χαρεί τον παγκόσμιο τίτλο αλλά επέστρεψε με άγριες διαθέσεις (και ένα γκολ) στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων στο οποίο πήρε μέρος η Μίλαν το 2007.

43. Φάμπιο Καναβάρο (13-9-1973 - Αμυντικός)

Αρχηγός της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ιταλίας του 2006, στη Γερμανία έκανε το τέλειο Mundial, αποτελώντας μία πραγματική ασπίδα στην άμυνα για το συμπαίκτη του στη Γιουβέντους, Μπουφόν. Αναμφισβήτητα, ο καλύτερος Ιταλός αμυντικός της δεκαετίας, διάδοχος των Μπούργκνικ και Τζεντίλε.

42. Κλάρενς Ζέεντορφ (1-4-1976 - Μέσος)

Ένας παίκτης ποιότητας που δεν έχει χάσει καθόλου από τη λάμψη του διασχίζοντας ποδοσφαιρικά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Δεν κατάφερε να επιβληθεί στην Εθνική Ολλανδίας, αλλά σε συλλογικό επίπεδο αναδείχτηκε Πρωταθλητής Ευρώπης με τον Άγιαξ και τη Ρεάλ Μαδρίτης τη δεκαετία του '90, φτάνοντας τους τέσσερις ευρωπαϊκούς τίτλους αυτή τη δεκαετία με τη Μίλαν (και δύο τίτλους σε Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων).

41. Σεσκ Φάμπρεγας (4-5-1987 - Μέσος)

Σε ηλικία 18 ετών αγωνίστηκε ως βασικός στον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ που έδωσε η Άρσεναλ κόντρα στη Μπαρτσελόνα, και έγινε μάλιστα ο νεότερος αρχηγός για τους Λονδρέζους. Με την Ισπανία έχει κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ευρώπης αλλά και Κόσμου, αλλά αναλαμβάνοντας τον άχαρο ρόλο της ρεζέρβας πολυτελείας. Βάσει της ηλικίας του και του ταλέντου του, αναμένεται να δείξει τα καλύτερα του ρεπερτορίου του την ερχόμενη δεκαετία.

40. Τσάμπι Αλόνσο (25-11-1981 - Μέσος)

Δεν έχει την ποιότητα του Φάμπρεγας, αλλά αυτή την τελευταία δεκαετία μόνο ο Πίρλο, μεταξύ των πλέι μέικερ παγκοσμίως, είναι ανώτερος όσον αφορά στο κάθετο ποδόσφαιρο. Καθοδηγητής του κέντρου της Λίβερπουλ όταν αυτή πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ, αποδέχτηκε τον πάγκο της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ισπανίας για να ξαναγίνει βασικός σε αυτήν που πήρε το Πρωτάθλημα Κόσμου. Από πέρυσι μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης.

39. Μαρκ Φαν Μπόμελ (22-4-1977 - Μέσος)

Είχε αποφασίσει να μην ανταποκρίνεται στις κλήσεις του Φαν Μπάστεν, επέστρεψε στην Εθνική Ολλανδίας μετά την αποχώρηση του ομοσπονδιακού τεχνικού και έφτασε στον τελικό του Mundial. Απομακρύνθηκε από τον Ράικαρντ μετά τη νίκη της Μπαρτσελόνα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και κατέφυγε στη Μπάγερν Μονάχου. Εκεί έγινε ο πρώτος ξένος αρχηγός στην ιστορία των Βαυαρών και έφτασε μαζί τους σε έναν ακόμα τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

38. Νταβίντ Βίγια (3-12-1981 - Επιθετικός)

Δεν θα έχει ποτέ το απίλ του πρωταθλητή όπως ο Ραούλ ή ο Φερνάντο Τόρες αλλά στο γήπεδο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους προαναφερθέντες. Το ότι η Ισπανία έφτασε μάλιστα στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου για πρώτη φορά στην ιστορία της το χρωστάει σε μεγάλο βαθμό σε αυτόν τον επιθετικό που προτιμάει περισσότερο την αποτελεσματικότητα στο σκοράρισμα από το στιλ. Αυτό δείχνει άλλωστε ο τίτλος του πρώτου σκόρερ που είχε στο Euro 2008 και στο Mundial 2010.

37. Μίχαελ Μπάλακ (26-9-1976 - Μέσος)

Ο κόσμος τον ανακάλυψε το 2002 όταν τα έβαλε με τον Ζιντάν με την ταπεινή Μπάγερ Λεβερκούζεν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγ, ενώ οδήγησε τη Γερμανία στον τελικό του Mundial (τον έχασε λόγω τιμωρίας) κόντρα στη Βραζιλία του Ρονάλντο. Αρχηγός της Γερμανίας που ήρθε 2η στο Euro 2008, έχασε το τελευταίο Mundial λόγω τραυματισμού, ανοίγοντας το δρόμο για τον Κεντίρα.

36. Ρονάλντο (22-9-1976 - Επιθετικός)

Το "Φαινόμενο" κλείνει τη δεκαετία με πολλά παραπανίσια κιλά όπως μόνο οι πολύ μεγάλοι μπορούν να αποκτήσουν: Πούσκας και Μαραντόνα. Το 2002 αναδείχτηκε Πρωταθλητής Κόσμου πετυχαίνοντας τα δύο γκολ του τελικού με αντίπαλο τη Γερμανία και κατακτώντας την πρωτιά στον πίνακα των σκόρερς. Το 2004 είναι ο αρχικανονιέρης στη La Liga με τη Ρεάλ Μαδρίτης, στην τελευταία μεγάλη του χρονιά στα γήπεδα.

35. Πετρ Τσεχ (20-5-1982 - Τερματοφύλακας)

Το προστατευτικό σκουφάκι στο κεφάλι είναι σήμα κατατεθέν του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και πρόκειται για μία υποχρεωτική επιλογή μετά τον σοβαρό τραυματισμό που είχε κόντρα στη Ρέντινγκ τη σεζόν 2006-07. Εκείνη τη στιγμή θεωρείτο ο κορυφαίος γκολκίπερ στον κόσμο. Κινδύνεψε με θάνατο για να γιατρευτεί τελικά πλήρως, δεν κατάφερε ωστόσο ποτέ να φτάσει στα επίπεδα που ήταν πριν τον τραυματισμό του.

34. Γουέιν Ρούνι (24-10-1985 - Επιθετικός)

Για τα τρία τέταρτα της περασμένης σεζόν ήταν ο κορυφαίος επιθετικός του πλανήτη, αλλά για μία ακόμα φορά πρόβλημα τραυματισμού τον φρέναρε τη στιγμή που εμφανιζόταν έτοιμος να κάνει τη διαφορά, ειδικά στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Με τη Γιουνάιτεντ έπαιξε σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, όμως ήταν καθοριστικός μόνο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων το 2008.

33. Ντάγκλας Μάικον (26-7-1981 - Αμυντικός)

Με τον Μουρίνιο τεχνικό της Ίντερ έγινε ο καλύτερος δεξιός μπακ του κόσμου, αυθεντικός διάδοχος του Καφού ακόμά και με την εμφάνιση της Βραζιλίας. Ήταν μάλιστα από τους ελάχιστους διασωθέντες της "σελεσάο" στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής. Εξαιρετικός στα χτυπήματα φάουλ με το πολύ δυνατό πόδι του, φέτος υποφέρει από προβλήματα τραυματισμών και ίσως από την μη πραγματοποίηση της μεταγραφής του στη Ρεάλ.

32. Λούσιο (8-5-1978 - Αμυντικός)

Όταν κατέκτησε το Mundial το 2002 ήταν ο πιο πολυσύνθετος παίκτης από τους τρεις της άμυνας του Σκολάρι, κουβαλώντας δύο χρόνια εμπειριών από την Ευρώπη με τη Μπάγερ Λεβερκούζεν, συμπεριλαμβανομένου και του τελικού με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το τρόπαιο έρχεται για αυτόν το 2010 με την Ιντερ κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου, όπου δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους οπαδούς της. Ο κορυφαίος αμυντικός στον κόσμο το 2009.

31. Καφού (7-6-1970 - Αμυντικός)

Αναπληρωματικός στην Πρωταθλήτρια Κόσμου Βραζιλία το 1994, αυτή τη δεκαετία ξεπέρασε τα 30 του και έγινε σήμειο αναφοράς για το ρόλο του δεξιού μπακ σε άμυνα των 5. Κατακτά το πρωτάθλημα με τη Ρόμα το 2001, το 2002 σηκώνει το Παγκόσμιο Κύπελλο ως αρχηγός της Βραζιλίας και το 2004 παίρνει το σκουντέτο με τη Μίλαν.

30. Λουίς Φίγκο (4-11-1972 - Μέσος)

Η χρονιά ξεκινάει για αυτόν με την κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας, σε μία χρονιά που ο Φίγκο δεν παίρνει κάποιον τίτλο αλλά που έχει προκαλέσει αίσθηση η μετακίνησή του από τη Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Σε μία συνέντευξη εκείνης της εποχής ο Ρανιέρι φωτογράφισε κάπως έτσι τον Φίγκο: "Περνάει τον αντίπαλο έντεκα φορές στις δέκα".

29. Μικαέλ Εσιέν (3-12-1982 - Μέσος)

Ο μαύρος Μπεκενμπάουερ. Όπως ο Κάιζερ είναι ένας μέσος που ξέρει να προσαρμόζεται στην άμυνα αλλά και ο οποίος δείχνει ικανός να παίξει σε κάθε θέση. Ήταν άλλωστε το δεξί χαφ της Τσέλσι στον τελικό της Μόσχας. Επικό το δίδυμο που συνέθεσε με τον Ετό στον ημιτελικό του Κόπα Άφρικα το 2008 παίζοντας ως κεντρικός αμυντικός. Άξιος διάδοχος του Μακελελέ στην Τσέλσι.

28. Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς (3-10-1981 - Επιθετικός)

Όταν αποτυγχάνει (Μπαρτσελόνα) σκοράρει 20 φορές μέσα σε μία σεζόν και κατακτά τη La Liga με αντίπαλο τη Ρεάλ των τόσων αστεριών. Στην Ιταλία μεταμόρφωσε την αιώνια χαμένη Ίντερ σε ομάδα οδοστρωτήρα στο πρωτάθλημα, κάτι που επιχειρεί να κάνει τώρα και στο στρατόπεδο της Μίλαν. Πέρα από το υπέροχο γκολ του κόντρα στην Ιταλία στο Euro 2004 δεν έχει να επιδείξει πολλά πράγματα σε διεθνές επίπεδο. Ονειρεύεται τη Χρυσή Μπάλα.

27. Όλιβερ Καν (15-6-1969 - Τερματοφύλακας)

Στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής του 2002 ξεκινά τον τελικό κόντρα στη Βραζιλία ως ο κορυφαίος γκολκίπερ του κόσμου και τον τελειώνει εκτοπισμένος από το θρόνο του ύστερα από τα δύο γκολ του Ρονάλντο. Αν και το πρώτο γκολ του τελικού προέρχεται από λάθος του Καν, ανακηρύσσεται στη συνέχεια καλύτερος παίκτης και καλύτερος γκολκίπερ του τουρνουά. Από εκεί και έπειτα όμως δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος και στην Εθνική Γερμανίας θα καταλήξει στον πάγκο.

26. Τζενάρο Γκατούζο (9-1-1978 - Μέσος)

Δύναμη και ταμπεραμέντο πέρα από το συνήθες, οι ανεξάντλητες ικανότητές πίσω από τη σέντρα επέτρεψαν στον Πίρλο να αναλάβει το ρόλο του οργανωτή, με το ζευγάρι αυτό να συνθέτει ένα από τα ωραιότερα και πιο νικηφόρα δίδυμα του κόσμου. Τόσο με τη Μίλαν (Τσάμπιονς Λιγκ και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων) όσο με την Ιταλία (Mundial 2006).

25. Κλοντ Μακελελέ (18-2-1973 - Μέσος)

Όπως έγινε και με τους συμπατριώτες του Βιεϊρά και Ντεσαγί, ο Γάλλος μέσος έγινε αυτή τη δεκαετία παγκόσμιο σύμβολο για τη θέση του αμυντικού μέσου. Θεμελιώδης από άποψη τακτικής στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης του 2002, όπου κάλυπτε μόνος του τις προσπάθεις των Φίγκο, Ζιντάν και Ραούλ. Έγινε επίσης αναντικατάστατος στην Τσέλσι του Μουρίνιο και άγγιξε τον παγκόσμιο τίτλο με τη Γαλλία το 2006.

24. Αντρέι Σεβτσένκο (29-9-1976 - Επιθετικός)

Η ελεύθερη πτώση του μετά τη σεζόν 2005-06 συγκαταλέγεται στα μυστήρια του ποδοσφαίρου. Καλύτερος ξένος της Serie A το 2000, δικό του το εύστοχο πέναλτι με το οποίο κρίθηκε ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ το 2003, πρώτος σκόρερ στο ιταλικό πρωτάθλημα τη σεζόν 2003-04, κάτοχος της Χρυσής Μπάλας στο τέλος εκείνου του χρόνου. Το 2006 άφησε τη Μίλαν έχοντας κατακτήσει την κορυφή στον πίνακα των σκόρερς στο Τσάμπιονς Λιγκ (2005-06).

23. Φίλιπο Ιντσάγκι (9-8-1973 - Επιθετικός)

Σε αντίθεση με τον άλλοτε συμπαίκτη του Σεβτσένκο με τον οποίο πανηγύρισε το Τσάμπιονς Λιγκ του 2003 ο "Σούπερ Πίπο" δεν έπεσε ποτέ. Στο Euro 2000 έχασε την ευκαιρία του τίτλου με την Ιταλία, αλλαγή πολυτελείας στο Mundial 2006, ξαναέγραψε την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ξεπερνώντας σε γκολ τον Γκερντ Μίλερ, έκρινε με δύο δικά του γκολ τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2007.

22. Αντρές Ινιέστα (11-5-1984 - Μέσος)

Το 2006 ξεκίνησε από τον πάγκο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Άρσεναλ, ο Αραγονιές τον επέβαλε βασικό -αν και αναπληρωματικός στη Μπαρτσελόνα- στην Ισπανία που γίνεται το 2008 πρωταθλήτρια Ευρώπης. Με τον Ντελ Μπόσκε σημείωσε το γκολ που χάρισε στους Ισπανούς το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 2009 είχε στείλει τη Μπαρτσελόνα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

21. Ζούλιο Σέζαρ (3-9-1979 - Τερματοφύλακας)

Παρότι βρισκόταν στη σκιά του Ντίντα στη Σελεσάο, ο Μαντσίνι τον προτίμησε έναντι του Τόλντο στην Ίντερ και τη σεζόν 2008-09 ήταν ο πιο αξιόπιστος γκολκίπερ του κόσμου, ξεπερνώντας ακόμα και τον παγκόσμιο πρωταθλητή Μπουφόν. Πέρυσι κατέκτησε τα πάντα με την Ίντερ.

20. Τζον Τέρι (7-12-1980 - Αμυντικός)

Δεν τον επηρέασε το χαμένο πέναλτι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2008, όμως δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το ροζ σκάνδαλο που ξέσπασε πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής και τον υποχρέωσε να αφήσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην Εθνική Αγγλίας. Ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός του κόσμου μέχρι το 2009.

19. Φρανκ Λάμπαρντ (20-6-1978 - Μέσος)

Μέσος με απίστευτη αίσθηση του γκολ. Εδώ και επτά χρόνια κλείνει τη σεζόν στην Τσέλσι έχοντας διψήφια νούμερα όσον αφορά στο σκοράρισμα. Συγκινητική η εμφάνισή του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (δικό του το γκολ της ισοφάρισης) μετά το θάνατο της μητέρας του.

18. Τιερί Ανρί (17-8-1977 - Επιθετικός)

Αναπληρωματικός στη Γαλλία του 1998 που πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ανοίγει τη δεκαετία έχοντας θέση βασικού στους "τρικολόρ" που πήραν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Τέσσερις φορές αρχισκόρερ στην Πρέμιερ Λιγκ, πρώτος σκόρερ και καλύτερος παίκτης στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2003, το 2006 αγωνίζεται στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και στον τελικό του Mundial.

17. Ρικάρντο Καρβάλιο (18-5-1978 - Αμυντικός)

Στο κέντρο της άμυνας της Ίντερ ο Μουρίνιο ήθελε τον Πορτογάλο στόπερ και όχι τον Λούσιο. Τον ήθελε στην Τσέλσι και τον πήρε μαζί του στη Ρεάλ, παίρνοντας ως αντάλλαγμα έξοχες εμφανίσεις και πάρα πολλούς τίτλους. Ο "Μου" τον τοποθέτησε στο κέντρο της άμυνας της Πόρτο που κατέκτησε δύο διαδοχικές σεζόν Κύπελλο UEFA και Τσάμπιονς Λιγκ.

16. Αντρέα Πίρλο (19-5-1979 - Μέσος)

Έχοντας απορριφθεί από τον Ταρντέλι ως οργανωτής (αφού είχαν κερδίσει μαζί το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Under 21), στη Μίλαν ζήτησαν από τον Αντσελότι να τον δοκιμάσει μπροστά από την άμυνα. Η θέση αυτή δεν ήταν άγνωστη στον Πίρλο καθώς εκεί έπαιζε στη Μπρέσια του Ματσόνε πίσω από τον Μπάτζο. Τελικά έγινε ο οργανωτής του παιχνιδιού της Ιταλίας που πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο και της Μίλαν που πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ.

15. Κακά (22-4-1982 - Μέσος)

Τον Κακά σε φουλ κατάσταση από άποψη τεχνικής και αγωνιστικότητας τον θαυμάσαμε το 2007, με τη Μίλαν να αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου. Με τον Αντσελότι άγγιξε το τέλειο της απόδοσης παίζοντας ως δεύτερος επιθετικός πίσω από τον Ιντσάγκι, έχοντας και την υποστήριξη του Ζέεντορφ. Το 2007 πήρε τη Χρυσή Μπάλα μαζί με το βραβείο της FIFA για τον κορυφαίο παίκτη του κόσμου.

14. Ίκερ Κασίγιας (20-5-1981 - Τερματοφύλακας)

Κάτω από την εστία της Ρεάλ Μαδρίτης εδώ και δώδεκα χρόνια. Το 2000 κατακτούσε το Τσάμπιονς Λιγκ, το 2010 φιλούσε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία της Ισπανίας αφού πρώτα είχε πάρει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008. Διδάχτηκε από το μάθημα του 2002: στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ που κερδήθηκε από τη Ρεάλ κόντρα στη Λεβερκούζεν, ξεκίνησε στον πάγκο για να περάσει τελικά ως αλλαγή και να κρίνει με τις επεμβάσεις του τον τελικό.

13. Ρομπέρτο Κάρλος (10-4-1973 - Αμυντικός)

Στο αριστερό άκρο της άμυνας ολοκλήρωσε τη δεκαετία του '90 ως ο καλύτερος μπακ-χαφ στον κόσμο, ενώ συνέχισε να πρωταγωνιστεί και αυτή τη δεκαετία. Εν τω μεταξύ, από το 2000 μέχρι το 2002 πήρε δύο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ και ένα Mundial με τη Βραζιλία, φτάνοντας στο σημείο να διαγωνίζεται για τον τίτλο της Χρυσής Μπάλας με τον Ρονάλντο.

12. Χαβιέρ Σανέτι (10-8-1973 - Αμυντικός-Mέσος)

Διέσχισε όλη αυτή τη δεκαετία παίζοντας στα δεξιά, στα αριστερά και στο κέντρο, κυρίως με τη φανέλα της Ίντερ, εκπληρώνοντας το όνειρό του να κατακτήσει μαζί το σκουντέτο και το Τσάμπιονς Λιγκ

11. Τζανλουίτζι Μπουφόν (28-1-1978 - Τερματοφύλακας)

Με αθλητικούς όρους, είναι το ταλέντο της δεκαετίας. Κρίμα για τα προβλήματα τραυματισμών που τον ταλαιπώρησαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας και τον επηρέασαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την τελευταία διετία. Ο καλύτερος της Ιταλίας που πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν πήρε τη Χρυσή Μπάλα το 2006 μόνο και μόνο επειδή είναι τερματοφύλακας.

10. Ροναλντίνιο (21-3-1980 - Επιθετικός)

Πως κατάφερε ο πρωταθλητής κόσμου με τη Βραζιλία το 2002, Ροναλντίνιο, να παίζει στην Παρί Σεν Ζερμέν και όχι σε μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης; Το 2003 φτάνει στη Βαρκελώνη ως δεύτερη επιλογή μετά την απώλεια του Μπέκαμ για τους "μπλαουγκράνα", για να φτάσει τρία χρόνια αργότερα να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ και να αναδειχτεί ο καλύτερος παίκτης εκείνης της σεζόν στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Το 2005 πήρε τη Χρυσή Μπάλα αλλά από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας ξεκινά η καθοδική πορεία του.

9. Κάρλες Πουγιόλ (13-4-1978 - Αμυντικός)

Αρχηγός της Μπαρτσελόνα των Ροναλντίνιο και Μέσι που πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ το 2006 και το 2009, στη Ρώμη κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπαιξε δεξί μπακ, το ρόλο που είχε στα τέλη της δεκαετίας του '90 με τον Φαν Χάαλ στον πάγκο. Και όμως αναδείχτηκε Πρωταθλητής Ευρώπης και Κόσμου παίζοντας κανονικά στο κέντρο της άμυνας της Ισπανίας, θέση που για πολλά χρόνια αποτελούσε θέμα συζήτησης για αυτόν λόγω του μικρού του αναστήματος. Η τελευταία απάντηση στους δύσπιστους, χωρίς βέβαια να είναι αναγκαίο πλέον, δόθηκε στη Νότια Αφρική, όπου έστειλε την Ισπανία στον τελικό με ένα υπέροχο γκολ με κεφαλιά στον ημιτελικό κόντρα στη Γερμανία.

8. Πάολο Μαλντίνι (26-6-1978 - Αμυντικός)

Ο πιο ολοκληρωμένος αμυντικός που είχε ποτέ το ιταλικό ποδόσφαιρο. Αρχηγός της Ιταλίας στο Euro 2000, αποχώρησε μετά την απογοήτευση στο Mundial του 2002. Με τη Μίλαν συνέχισε να παίζει σε υψηλό επίπεδο, είτε στο κέντρο της άμυνας είτε αριστερά. Έπαιξε σε τρεις τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ (στους δύο ήταν κεντρικός αμυντικός, στον άλλο αριστερό μπακ) από το 2003 μέχρι το 2007 όπου κατέκτησε τους δύο, ενώ ως αρχηγός είχε τη χαρά να υψώσει στον ουρανό και το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Αυτός ήταν ο τελευταίος μεγάλος τίτλος του πριν κρεμάσει τα παπούτσια του στο τέλος της σεζόν 2008-09.

7. Ζινεντίν Ζιντάν (23-6-1972 - Μέσος)

Η κεφαλιά του στον Ματεράτσι έκανε τη φήμη του να ξεπεράσει τα όρια του ποδοσφαίρου. Στην ιστορία της μπάλας προυπήρχε για δέκα χρόνια. Δεν άξιζε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη στο Μουντιάλ της Γερμανίας, άξιζε αντίθετα το βραβείο για τον καλύτερο παίκτη στο Euro 2000, όπου με την απόδοσή του στον τελικό κόντρα στην Ιταλία προκάλεσε την παραίτηση του Τζοφ. Το 2002 σημείωσε ίσως το ομορφότερο γκολ που έχει μπει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης.

6. Ντιντιέ Ντρογκμπά (11-3-1978 - Επιθετικός)

Στο κέντρο της πρώτης γραμμής της Μαρσέιγ (2003-04) ήταν ένας από τους πλέον ενδιαφέροντες παίκτες στην Ευρώπη. Στην Τσέλσι έγινε ο πιο δυνατός επιθετικός στον κόσμο, καθώς χάρη στα σωματικά του προσόντα ήταν σε θέση να απασχολεί μία ολόκληρη άμυνα. Δεν απέσπασε τα εγκώμια που έχουν πάρει άλλοι συνάδελφοί του αλλά για πέντε χρόνια ήταν αυτός που προκαλούσε μεγαλύτερο φόβο στις αντίπαλες άμυνες. Ιστορικός αρχηγός της Ακτής Ελεφαντοστού, δεν έλαμψε στα σημαντικότερα ραντεβού: αποβλήθηκε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μάντσεστερ, δεν ήταν σε καλή κατάσταση στο Mundial της Νότιας Αφρικής.

5. Τσάβι (25-1-1980 - Μέσος)

Το μυαλό με τις περισσότερες εμπνεύσεις στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, εγκέφαλος της Ισπανίας που πήρε το Euro 2008, σε μία διοργάνωση που αναδείχτηκε καλύτερος παίκτης αλλά και άνθρωπος-ασίστ για το γκολ του Φερνάντο Τόρες στον τελικό με τη Γερμανία. Ο καθοδηγητής της Μπαρτσελόνα που πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ το 2009, ο στρατηγός της Ισπανίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2010. Το 2005 ένας τραυματισμός παραλίγο να του κόψει τη μπάλα, όμως έναν χρόνο αργότερα κατάφερε να είναι (τουλάχιστον) στον πάγκο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Άρσεναλ

4. Στίβεν Τζέραρντ (30-5-1980 - Μέσος)

Ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης αυτής της δεκαετίας. Έδωσε μία μαγική παράσταση στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2005. Αρχηγός της απίστευτης εκείνης ανατροπής με τη Μίλαν (έβαλε το πρώτο γκολ για τους "κόκκινους" μειώνοντας σε 3-1) που το 0-3 έγινε 3-3 και το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ κατακτήθηκε στη ρωσική ρουλέτα των πέναλτι. Ο Τζέραρντ πήρε τον τίτλο του MVP στον τελικό και μαζί αυτόν του καλύτερου παίκτη όλης της διοργάνωσης. Είχε σκοράρει και στον πρώτο νικηφόρο ευρωπαϊκό του τελικό, στο Κύπελλο UEFA κόντρα στην Αλαβές το 2001. Το 2000 έγινε βασικός στη Λίβερπουλ, της οποίας είναι αρχηγός την τελευταία επταετία, ενώ το περιβραχιόνιο του δόθηκε και στην Εθνική Αγγλίας.

3. Σαμουέλ Ετό (10-3-1981 - Επιθετικός)

Ξεκίνησε να νικάει με το Καμερούν από το 2000 και συγκεκριμένα στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων κόντρα στην Ισπανία (ένα γκολ και ένα εύστοχο χτύπημα πέναλτι). Κατέκτησε στη συνέχεια δύο Κόπα Άφρικα, διοργάνωση στην οποία αποτελεί τον πρώτο σκόρερ, ενώ είναι και ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Καμερούν κάνοντας χρόνο με το χρόνο να ξεχαστεί ακόμα και το όνομα του Ροζέ Μιλά. "Πεταμένος" από τη Ρεάλ, πήρε την εκδίκησή του κατακτώντας δύο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μπαρτσελόνα όπου σκόραρε και στους δύο τελικούς με τη μπλαουγκράνα φανέλα. Εκδικήθηκε όμως και τη Μπαρτσελόνα που αντάλλαξε με τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς καθώς πήρε το τρίτο Τσάμπιονς Λιγκ της καριέρας του, αυτή τη φορά με την Ίντερ.

2. Κριστιάνο Ρονάλντο (5-12-1985 - Επιθετικός)

Ο παίκτης με τη μεγαλύτερη απήχηση στα μίντια για τη δεκαετία, ο οποίος το καλοκαίρι του 2009 έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο με τα 94.000.000 ευρώ που έφυγαν από τα ταμεία της Ρεάλ και μπήκαν σε αυτά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στην παρουσίασή του στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" υπήρχαν 80.000 άτομα. Λίγο έχει σημασία ότι δεν πήγε καλά στην πρώτη του σεζόν στη Ρεάλ και ακόμα χειρότερη ήταν η παρουσία του στη Νότια Αφρική με την Πορτογαλία. Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με τον Ρονάλντο να αποτελεί τον παίκτη-σύμβολο των "μερένγκες", χάρη και στην άφιξη του συμπατριώτη του Ζοσέ Μουρίνιο στη Μαδρίτη. Το 2008 σάρωσε τους τίτλους: Πρέμιερ Λιγκ και πρώτος σκόρερ, Τσάμπιονς Λιγκ και πρώτος σκόρερ, καλύτερος παίκτης του τουρνουά, Χρυσή Μπάλα και κορυφαίος παίκτης για τη FIFA.

1. Λιονέλ Μέσι (24-6-1987 - Επιθετικός)

Ο μοναδικός Αργεντινός που μπορεί να συγκριθεί με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Όμως στο Mundial της Νότιας Αφρικής που τον περίμεναν όλοι ως το πιο λαμπρό αστέρι, έπεσε θύμα της τακτικής του πρώην "δεκαριού" της Αργεντινής που καθόταν πλέον στον πάγκο. Ήταν μοιραίο το λάθος του Μαραντόνα να τον τραβήξει στη μεσαία γραμμή, το ίδιο λάθος που είχε διαπράξει και ο Γκουαρδιόλα στον ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ. Ο Μέσι δεν είναι ο κλασικός Λατινοαμερικανός μέσος, είναι ακραίος επιθετικός, περισσότερο φορ παρά παίκτης στο κέντρο. Αλλοίμονο αν τον τοποθετούν στην τριαδα των χαφ. Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2009 καθάρισε το ματς με ένα εκπληκτικό γκολ με κεφαλια (αν και δεν φτάνει το 1 μέτρο και 70 εκατοστά σε ύψος), παίζοντας στην επίθεση. Αγωνιζόμενος στη δεξιά πτέρυγα της επίθεσης της Μπαρτσελόνα έγινε ο μεγαλύτερος παίκτης του κόσμου. Αναδύθηκε στον αφρό το 2005 όταν κατέκτησε το Mundial Under 20 με την Αργεντινή και πήρε παράλληλα τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη διοργάνωση. Το 2006 δεν πήρε μέρος λόγω τραυματισμού στον νικηφόρο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Άρσεναλ, αλλά τις δύο τελευταίες σεζόν ήταν ο κορυφαίος σκόρερ του τουρνουά και την περασμένη σεζόν κατέκτησε το "Χρυσό Παπούτσι" χάρη στα 34 γκολ που πέτυχε στη La Liga. Το ωραίο είναι ότι δεν έχει δείξει ακόμα σχεδόν τίποτα με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής, όμως μην ξεχνάμε τί είχε κάνει σε αντίστοιχη ηλικία ο Μαραντόνα: απέτυχε στο Mundial του 1982, έπαιζε μόλις στη δεύτερη σεζόν του στη Μπαρτσελόνα, ενώ δεν είχε κατακτήσει ούτε ευρωπαϊκό τρόπαιο ούτε κάποια πρωτιά όσον αφορά στο σκοράρισμα.