Ετσι αποκαλούσαν μια παρέα παιδιών τον Ολυμπιακό Πειραιά, την ομάδα της καρδιάς τους, με αφορμή του οποίου έφτιαξαν το 1935 τον «Μικρό Ολυμπιακό», του Αγίου Κωνσταντίνου.

Της περιοχής του Βόλου, όπου οι νεαροί στέγασαν τα όνειρά τους έχοντας πάντα στο μυαλό τους τον «μεγάλο αδελφό» του Πειραιά.

Σαφώς και δεν φαντάζονταν τότε, ότι αυτό ο «μικρός» Ολυμπιακός θα έφτανε κάποια στιγμή μέχρι την α΄ εθνική και θα γιγαντωνόταν, διότι είναι χωρίς αμφιβολλία ο πιο γνωστός Ολυμπιακός μετά από αυτόν του Πειραιά.

Το DNA αυτού του σωματείου ήταν πολύ ισχυρό και φάνηκε από τα πρώτα φιλικά με τις άλλες ομάδες του Βόλου. Στην πρώτη του κιόλας συμμετοχή πήρε το τοπικό κύπελλο του Βόλου.

Ο «μικρός Ολυμπιακός» βαπτίστηκε και επίσημα πλέον Ολυμπιακός Βόλου το 1937, έτος ίδρυσης του με πρώτο πρόεδρο τον Απόστολο Πουργιά και ψυχή της ομάδας τον Κυριάκο Μαυραντζούλη ο οποίος δυστυχώς τρία χρόνια σκοτώθηκε στη μάχη της Κλεισούρας.

Ιδρυτικά του μέλη ήταν οι Αθ. Σεκαράς, Ι. Βώβος, Β. Βασιλικός, Απ. Πουργιάς, Ι. Αλεξάκης, Ε. Δουλίδης, Ν. Κατσάνος, Κ. Κωνσταντάς, Διαμ. Τσουράπας, Ε. Μαργαρίτης, ενώ το πρώτο ΔΣ του συλλόγου αποτελούνταν από τους Απ. Πουργιά πρόεδρο, Ι. Αλεξάκη & Κ.Αγοριτζή αντιπροέδρους, Κ. Κωνσταντά Γεν. Γραμματέα, Ευαγ. Μαργαρίτη ταμία, Διαμ. Τσουράπα έφορο, Ιωάν. Βογιατζή σύμβουλο.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο Ολυμπιακός ουσιαστικά ήταν η συνέχεια του Κένταυρου Βόλου, αφού εκεί έπαιζαν από το 1933 οι περισσότεροι νεαροί που έφτιαξαν τον «μικρό Ολυμπιακό».

Ο Γιώργος Καραηλιού πανηγυρίζει την πρώτη άνοδο της ομάδας στην α' εθνική μετά τη νίκη επί της Ελευσίνας στο μπαράζ της Λαμίας, στην αγκαλιά του μασέρ της ομάδας Θανάση Περατζάκη (Φώτο από το αρχείο του παίκτη)

Τότε τα τοπικά πρωταθλήματα ήταν κάτι παραπάνω από...ερασιτεχνικά, με όλους τους αγώνες να διεξάγονται στο πάρκο του Βασιλέως Γεωργίου Α' (Αγίου Κων/νου) χωρίς δοκάρια στις εστίες των τερμάτων και οι παίκτες αγωνίζονταν ο καθένας με τη δική του μπλούζα και οι περισσότεροι δίχως να φορούν ποδοσφαιρικά παπούτσια !

Αν κάποιο δυνατό σούτ, νικούσε τον αντίπαλο τερματοφύλακα ή έφευγε άουτ, η μπάλα έπεφτε στη θάλασσα και γι’ αυτό είχαν προβλέψει να υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος, έπεφτε σ' αυτήν, για να την πιάσει, ενώ όταν είχε πολύ κρύο, υπήρχε βάρκα για το συγκεκριμένο σκοπό !

Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν συχνοί τραυματισμοί από...διαπληκτισμούς των παικτών (δεν υπήρχαν διαιτητές και ο καθένας έκρινε από τη δική του σκοπιά τις φάσεις) το ποδόσφαιρο ήταν κοινωνικό γεγονός για την πόλη και είναι χαρακτηριστικό ότι η πλατεία στο πάρκο γέμιζε από άνδρες (με φράκα) και γυναίκες (με επίσημο ένδυμα της εποχής) που παρακολουθούσαν τους αγώνες.

Τα πρώτα αποδυτήρια του Ολυμπιακού Βόλου ήταν σε ένα μαγαζάκι στην πλατεία Μεφσούτ. Εκεί ντύνονταν η ομάδα και ξεκινούσε για το μοναδικό τότε γήπεδο του Βόλου, της Νίκης. Προπονήσεις στην αρχή δεν γίνονταν με σύστημα. Αλλωστε δεν υπήρχε και προπονητής. Στο τέρμα της οδού Γαλλίας υπήρχε ένα οικοπεδάκι, εκεί γίνονταν οι πρώτες προπονήσεις».

Ο πρόεδρος Απόστολος Πουργιάς ήθελε να φτιάξει η ομάδα το δικό της γήπεδο στην περιοχή του κυνηγετικού συλλόγου στην Αναυρο, όπου βρισκόταν άλλωστε το γήπεδο του Κενταύρου, αλλά τελικά δεν μπόρεσε να αποκτήσει αυτό το χώρο η ομάδα.

Η ιστορία από εκεί και πέρα είναι λίγο πολύ γνωστή, με την ομάδα να φτάνει τελικά ως την α’ εθνική μετά από πολλές προσπάθειες το καλοκαίρι του 1967 και με την εφετεινή μετράει εννέα συμμετοχές.

Κλασσική φάση από αγώνα τοπικού πρωταθλήματος του 1938 στη γήπεδο της Νέας Ιωνίας Βόλου, μεταξύ Νίκης και Ολυμπιακού

Η ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου έβγαλε μεγάλους παίκτες,που διακρίθηκαν και στην εθνική ομάδα. Κορυφαίος ίσως ο Δημήτρης Συνετόπουλος, από τους καλύτερους αμυντικούς της εποχής του, που μάλιστα σε ηλικία 20 ετών πήρε μεταγραφή για τον «μεγάλο αδελφό» με τον οποίο και διέπρεψε επίσης κατακτώντας τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα.

Ο Βασίλης Μποτίνος επίσης έκανε καριέρα και στους δύο Ολυμπιακούς, δεινός σέντερ φόρ, που κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και τρία κύπελλα στον Πειραιά, αλλά αναγκάστηκε από ένα σοβαρό τραυματισμό σε ηλικία μόλις 27 ετών (και με παρεμβάσεις πολιτικών παραγόντων να παίζουν καθοριστικό ρόλο) να εγκαταλείψει το 1971 την ενεργό δράση. Επίσης Βολιώτες που έγραψαν τη δική τους ιστορία με τον τοπικό Ολυμπιακό, ήταν ο Βασίλης Καραϊσκος, ο Βασίλης Βασιλάκος, ο Γιώργος Καραμίχαλος ενώ από τους ξένους εποχή άφησε ο Ούγγρος Ιμπρε Μπόντα που είχε ξεπεράσει μάλιστα στα γκολ (20 έναντι 15) τον συμπατριώτη του στον άλλο Ολυμπιακό Λάγιος Ντέταρι.

Ενα εξίσου δύσκολο κομμάτι στην ιστορία του συλλόγου ήταν ο διχασμός όταν την περίοδο 2002-03 ο Ολυμπιακός Βόλου έγινε μία από τις ελάχιστες ομάδες στην Ελλάδα, στην οποία ο νόμος εφαρμόστηκε και υποβιβάστηκε από τη Β’ στην Δ’ εθνική λόγω χρεών σε κράτος και παίκτες. Πολλοί τότε στο Βόλο μίλησαν για εγκληματική αμέλεια του προέδρου Γιάννη Κουκουσέλη που παρέλειψε (άλλοι είπαν σκόπιμα) γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Η πίκρα των φίλων του Ολυμπιακού ήταν «διπλή» αφού χάρις στον υποβιβασμό της ομάδας, προήχθει ως 4η της Γ’ εθνικής η «αιώνιος» αντίπαλος Νίκη Βόλου

Ανήμερα της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου το 2004, η διοικούσα επιτροπή της ομάδας πέτυχε να πείσει την διοίκηση της Κασσάνδρας ομάδας Β’ εθνικής να μεταφέρει την έδρα της στο Βόλο και να αλλάξει και όνομα. Παρά κάποιες δυσκολίες η συγχώνευση έγινε, αλλά παρέμεινε και ο Εθνικός Ολυμπιακός Βόλου στη Δ’ εθνική ως δεύτερη ομάδα, που σύντομα αναβαθμίστηκε όταν άρχισε η κόντρα των προέδρων (Βασιλειάδη και Σταυρίδης).

Παρά τις πιέσεις των οπαδών, με τους οργανωμένους (τους περίφημους Austrian Boys) να αναγκάζονται να ακολουθούν εντός και εκτός έδρας και τις δύο ομάδες (!) και την πίεση από τον Δήμαρχο Βόλου, χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια και το απόγευμα της Τρίτης 24 Ιουνίου του 2008 ο πρόεδρος του ΑΣΚ Ολυμπιακού, Αχιλλέας Μπέος, συμφώνησε με τον ομόλογό του, στον Εθνικό Ολυμπιακό, Δημήτρη Σταυρίδη, στο Δημαρχείο της πόλης για ένωση των δύο ομάδων.

Μια ιστορική απόφαση που ουσιαστικά έδωσε το έναυσμα για την εκτόξευση του συλλόγου που έφτασε να πρωταγωνιστεί εφέτος στην α’ εθνική.

Οι νίκες στο ΟΑΚΑ επί Παναθηναϊκού και ΑΕΚ θεωρούνται οι μεγαλύτερες στην ιστορία του συλλόγου, που θέλει να γράψει ιστορία αύριο με μια ακόμα νίκη ώστε να έχει επικρατήσει και των τριών μεγάλων ομάδων του κέντρου την ίδια χρονιά.

Πάντως και ο «μεγάλος αδελφός» δεν καλοπερνάει στο Βόλο. Στις δύο πρώτες επισκέψεις του (1967 και 1969) πήρε μόλις έναν βαθμό, ενώ ακολούθησαν τέσσερα συνεχόμενα «διπλά» μέχρι που ο Ολυμπιακός Βόλου υποβιβάστηκε. Από τότε όμως που ξανανέβηκε οι «ερυθρόλευκοι» αγνοούν τη νίκη εκεί (1-1 το 1988 και η πιο βαρεία τους ήττα από το Βόλο με 3-0 το 1989) παρά μόνο σε έναν επαναληπτικό κυπέλλου του 1993 (2-1).

Οι Βολιώτες την μεγαλύτερή τους ήττα απο τον «μεγάλο αδελφό» είχαν γνωρίσει μόλις στην πρώτη συνάντηση των δύο ομάδων στο Καραϊσκάκη (4.4.1955) για το κύπελλο με 7-1, ενώ είχαν χάσει και για το πρωτάθλημα 7-2 (9.4.1989).