Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, λίγο πριν ο Μπουφόν καταγράψει την πρώτη από τις περισσότερες από 1,100 επίσημες εμφανίσεις της καριέρα του, ο τότε προπονητής τερματοφυλάκων της Πάρμα, Έρμες Φουλγκόνι επέμενε πως ο ανήλικος ακόμα Τζιανλουίτζι ως τα 20 του χρόνια θα είναι ο βασικός τερματοφύλακας των τζιαλομπλού.

Και απάντηση του Μπουφόν ήταν: «Kι ως τότε τι θα κάνω;».

Η συνομιλία αυτή αποτελεί μία σύντομη μεν αλλά ακριβέστατη περιγραφή της προσωπικότητάς του Ιταλού. Μία αέναη αναζήτηση κινήτρου. Μια άρνηση για επανάπαυση και ένα ασταμάτητο κυνήγι για το κάτι παραπάνω.

Η επιστροφή στην Πάρμα 20 χρόνια μετά και ο Καμερουνέζος Ενκονό

Έχοντας μπει αισίως στην τέταρτη δεκαετία της επαγγελματικής καριέρας του, ο Μπουφόν θα μπορούσε να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει. Ωστόσο αποφάσισε το "παράλογο". Αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο. Ο ρόλος του αναπληρωματικού τερματοφύλακα στην Γιουβέντους δεν τον γέμιζε, ακόμα και αν ήταν ικανός να του χαρίζει τίτλους, όπως και συνέβη πρόσφατα με το κύπελλο Ιταλίας.

Για αυτό όμως ο Μπουφόν είναι αυτός που είναι. Γιατί παρόλο που πέτυχε πολλά και σημαντικά σε νεαρή ακόμα ηλικία, πάντοτε έβρισκε κίνητρο για το επόμενο βήμα. Για αυτό και έφτασε στα 43 του και συνεχίζει να αγωνίζεται έχοντας για συμπαίκτες παιδιά παλαιών του συμπαικτών. "Σε όλη μου την καριέρα με ενδιέφερε το ταξίδι. Η πρόκληση".

Μία πρόκληση που γεννήθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας το 1990. Βλέποντας τα κατορθώματα του τερματοφύλακα του Καμερούν, Τόμας Ενκονό κόντρα στην Αργεντινή του Μαραντόνα, ο 12χρονος τότε Τζίτζι ανακάλυψε τι είναι προορισμένος να πετύχει στη ζωή του.

Ο διακαής πόθος της Πάρμα για επιστροφή

Από τον Ιανουάριο του 2020, όταν και η Πάρμα πέρασε στα χέρια του Αμερικανού, Κάιλ Κράουζε η ιδέα της επιστροφής του Μπουφόν στο Ένιο Ταρντίνι βρισκόταν πάντοτε ψηλά στην ατζέντα.

Ιδέα που όσο περνούσε ο καιρός ωρίμαζε όλο και περισσότερο. Για να φτάσουμε στον περασμένο Απρίλιο, όταν Κράουζε και Μπουφόν στο φινάλε της αναμέτρησης της Πάρμα με την Γιουβέντους είχαν κατά πως αποδείχθηκε ένα καθοριστικό τετ α τετ.

"Θα ήταν υπέροχο να σε έχουμε στην Πάρμα τη νέα σεζόν", τα λόγια του Αμερικάνου προς τον Μπουφόν που επέλεξε να απαντήσει μόνο με ένα χαμόγελο. Αντίδραση που αποτελεί σήμα κατατεθέν του.

Δύο μήνες αργότερα και ο Μπουφόν φορά ξανά την στολή του "Superman" με αποστολή να υπερασπιστεί την εστία της Πάρμα. Ακόμα κι αν αυτό αφορά παιχνίδια της Serie B, όπου και θα αγωνίζεται η Πάρμα την επόμενη σεζόν.

"Στα 43 μου, παίρνω αποφάσεις που σε κάποιους μπορεί να μοιάζουν περίεργες και τρελές. Αυτή η τρελή πλευρά μου ήταν που με έκανε να μην βάζω όρια και μου επέτρεπε να συνεχίζω να ονειρεύομαι" παραδέχεται ο Ιταλός.

Τα γνώριμα λημέρια της Serie B

Άλλωστε ακόμα και αυτό, το έχει ξανακάνει. Το μακρινό 2006 όταν και επέλεξε να ακολουθήσει την πληγωμένη από το σκάνδαλο Calciopoli, Γιούβε στην δεύτερη κατηγορία, την ώρα που η Μίλαν του Αντριάνο Γκαλιάνι τον διεκδικούσε επίμονα. Απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσε ποτέ.

Δύο μόλις μήνες αφότου κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική Ιταλίας, η Βέκια Σινιόρα με τον ίδιο βασικό, ερχόταν ισόπαλη εκτός έδρας με 1-1 κόντρα στην Ρίμινι.

Όμως αυτός είναι ο Μπουφόν. Όλες του οι αποφάσεις βασίζονταν πρώτα στο θυμικό και έπειτα στην λογική. Σε γράμμα που έστειλε ο ίδιος στον ανήλικο εαυτό του, αποκάλυπτε πως στα 17 του ενώ είχε τα πάντα στα πόδια του, επέλεξε να γιορτάσει την πρώτη επίσημη συμμετοχή του πηγαίνοντας σε club. Το ξημέρωμα της νύχτας τον βρήκε να κάνει την ανάγκη του σε μία ρόδα περιπολικού, κάτι που έβαζε σε κίνδυνο όλα εκείνα για τα οποία είχε μοχθήσει.

Η μάχη με την κατάθλιψη και "Ο Περίπατος" του Σαγκάλ

Σε νεαρή ηλικία είχε καταφέρει να αποκτήσει τρεις αποδείξεις επιτυχίας. Χρήματα, φήμη και φυσικά την δουλειά των ονείρων του. Στα 26 του ήταν ήδη βασικός στη Γιούβε και την Εθνική ομάδα. Για πολλούς αποτελούσε μια προσωποποίηση του Superman. O ίδιος ένιωθε άτρωτος. Ωστόσο μόνο τέτοιος δεν ήταν.

Η πίεση του επαγγελματισμού έχτισε γύρω του μία αόρατη φυλακή. Είχε τα πάντα, αλλά αισθανόταν σαν να μην έχει τίποτα. Στα 26 του, ένα πρωί ξύπνησε και ένιωθε τα πόδια του να τρέμουν. Πάθαινε κρίση πανικού. Για περίπου επτά μήνες δεν έβρισκε την χαρά σε τίποτα. Η κατάθλιψη του είχε χτυπήσει την πόρτα.

Αναγκάστηκε να αλλάξει συνήθειες και καθημερινότητα. Σημείο μηδέν, όταν βρέθηκε μπροστά σε έναν πίνακα ζωγραφικής του Μαρκ Σαγκάλ. "Ο Περίπατος". Τότε άλλαξαν τα πάντα εκείνον. Ένιωσε ξανά παιδί. Χαμογελούσε και πάλι. Για μέρες επισκεπτόταν καθημερινά το συγκεκριμένο μουσείο, μόνο και μόνο για να μπορέσει να αντικρίσει το ίδιο έργο. Ένα έργο που του άλλαξε τη ζωή.

Ο "ρατσιστής" Μπουφόν κόντρα στον φιλάνθρωπο Τζίτζι

Ο Μπουφόν ήταν μια προσωπικότητα που βρισκόταν συνεχώς στο επίκεντρο της συζήτησης. Και όχι πάντα για καλό λόγο. Όπως το Σεπτέμβριο του 1999, όταν μετά από ένα παιχνίδι με την Λάτσιο, εμφανίστηκε φορώντας μπλούζα με τη φράση "Όποιος εγκαταλείπει, είναι δειλός". Φράση που αποτελεί νεοφασιστικό σλόγκαν και που έφτασε να συζητείται έως και το ιταλικό κοινοβούλιο.

Λίγα χρόνια αργότερα επέλεξε αντί του νούμερου "1" να φορέσει το νούμερο "88". Αριθμός που έχει συνδεθεί με τον Αδόλφο Χίτλερ. Και στις δύο περιπτώσεις ο νεαρός Τζίτζι δήλωσε άγνοια αρνούμενος να αποδεχθεί την οποιαδήποτε σχέση με την συγκεκριμένη ιδεολογία. Ενέργειες για τις οποίες ωστόσο μετάνιωσε όπως παραδέχθηκε αρκετά χρόνια αργότερα και που απέδειξαν πως δεν διαφέρει σε τίποτα από τους υπολοίπους.

Το απωθημένο του Champions League και η ατέλεια τελειότητα

Στα 43 του ο Τζίτζι Μπουφόν επιστρέφει και πάλι στο σημείο εκκίνησης. Η τροπαιοθήκη του σπιτιού του έχει βαρύνει επικίνδυνα με μοναδικό κενό τη θέση του τροπαίου του Champions League.

Ένα τρόπαιο που κυνήγησε πολύ αλλά δεν κατάφερε ποτέ να αγγίξει ακόμα κι αν έφτασε τόσο κοντά. Ένα τρόπαιο που παραμένει εκεί ως απωθημένο, για να επιβεβαιώνει πως κανείς, ούτε καν αυτός, δεν είναι τέλειος. Ένα απωθημένο, που κάνει τον πίνακα ζωγραφική της καριέρας του μια ατέλεια τελειότητα.

Και μία εστία στο Ένιο Ταρντίνι, που περιμένει με ανυπομονησία τον καλύτερο προστάτη που είχε ποτέ.

Gigi is back.