Δεν χρειάζεται άλλη αναζήτηση για τον MVP. Όχι του αγώνα. Του κάθε αγώνα. Όχι της διοργάνωσης. Της κάθε διοργάνωσης. Της ζωής της ίδιας. Τους πιο πολύτιμους αυτής της ζήσης δεν τις κάνουν τα γκολ, οι ασίστ, οτιδήποτε τέλος πάντων καταγράφει σημαντικά για ένα παιχνίδι, αλλά για ανούσια για μια ζωή, η στατιστική. Τις κάνουν οι πράξεις. Που χαρίζουν ζωή. Που τη διαφυλάσσουν. Που την προασπίζουν. Που τη σώζουν. Όπως έσωσε του Κρίστιαν Ερικσεν -μεταξύ όλων των υπολοίπων που συνέβαλλαν- ο Σίμον Κιάερ.

Ο αρχηγός της Εθνικής Δανίας ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε την σοβαρότητα της κατάστασης. Δεν ήταν κοντά στον συμπαίκτη του τη στιγμή της κατάρρευσής του. Με σπριντ όμως έφτασε αμέσως πάνω του. Ουσιαστικά ήταν ο πρώτος που έφτασε εκεί. Και δεν έφυγε ποτέ. Ηταν αυτός που δεν επέτρεψε να γυρίσει η γλώσσα του 29χρονου μέσου της Ιντερ, ήταν αυτός που τον γύρισε σε θέση ανάτασης και ήταν αυτός που πριν έρθουν οι διασώστες και οι γιατροί, ξεκίνησε να κάνει μαλάξεις και την προσπάθεια ανάνηψης του Ερικσεν.

Με τα χέρια του. Αυτός. Λένε πως τα πρώτα τέσσερα λεπτά σε μια κατάρρευση σαν τη σοκαριστική που έζησε ο πλανήτης σε live μετάδοση είναι τα καθοριστικά. Όχι για να μείνει στη ζωή αυτός που καταρρέει. Όχι μόνο γι’ αυτό. Αλλά για να το ξεπεράσει και να ζήσει, όπως ζούσε και πριν. Πριν πέσει. Ξανά, στα πόδια του. Σε αυτά τα λεπτά, αυτά τα τέσσερα λεπτά, ο Κιάερ ήταν ο άγγελος του συμπαίκτη του, αφού με τις ενέργεια του, με την αμεσότητα, την ψυχραιμία του, τον κράτησε ζωντανό.

Και μετά, παράδωσε σκυτάλη. Στους γιατρούς. Δεν έφυγε όμως. Απλώς σηκώθηκε και σχημάτισε με τους συμπαίκτες του την επικότερη εικόνα που έχει δοθεί ποτέ σε γήπεδο. Έναν κλοιό. Μια ασπίδα. Πάνω από τον δικό τους άνθρωπο. Να τον κλείσουν εκεί. Να φροντίσουν τη μάχη του να τη δώσει με αυτούς στο προσκέφαλό του, αποτρέποντας το οτιδήποτε σε "κίτρινα" μάτια, κάμερες και φακούς. Για να φροντίσουν, έτσι, με αυτόν τον συμβολικό τρόπο, δίπλα του μένοντας, να τον κρατήσουν μαζί τους. Μα και αν φύγει, να το κάνει με αξιοπρέπεια και με ανάσες καθάριες, οικείες πάνω του.

Με το βλέμμα του ο Κιάερ πάντα γυρισμένο στις προσπάθειες που έκαναν οι επόμενοι από δαύτον για να κρατήσουν τον συμπαίκτη του στη ζωή. Μια στιγμή μόνο έφυγε από τον κύκλο. Δεν τον έσπασε. Απλώς έφυγε. Το έκανε όταν είδε τη σύντροφο του Ερικσεν, αλαφιασμένη να μπαίνει στο γήπεδο, συνοδεία ενός επιτετραμμένου της δανέζικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.

Πάλι έτρεξε. Όχι σπριντάροντας αυτή τη φορά. Όχι χειρονομώντας. Τίποτα που να επιτείνει την αγωνία της Σαμπρίνα. Τίποτα που να δηλώνει πανικό. Δεν την άφησε να μπει στον αγωνιστικό χώρο. Δεν την άφησε καν να πλησιάσει περισσότερο. Εκεί, στο ίδιο επίπεδο με τον σωριασμένο Ερικσεν, μα μακριά. Χωρίς να βλέπει. Και να ήθελε δεν θα την άφηνε.

Ο Κιάερ την αγκάλιασε, της εξήγησε όλα όσα είχαν γίνει. Καλύτερος άλλωστε για να το κάνει δεν γίνονταν να υπάρχει εκείνη την ώρα. Τα είχε δει, τα είχε ζήσει όλα. Αυτός που κράτησε στη ζωή τον σύντροφό της, αυτός τώρα αναλάμβανε να κρατήσει και τα λογικά της, μέχρι οι γιατροί να τελείωναν αυτό που είχε ξεκινήσει.

Και όταν η Σαμπρίνα έφυγε από το γήπεδο, ο αρχηγός επέστρεψε στον κύκλο. Πάντα στραμμένος στον συμπαίκτη του. Χωρίς ούτε καν να βλεφαρίσει στην εξέδρα, δίπλα του, οπουδήποτε άλλου. Αργότερα, τόσο σαν σε αιωνιότητα, όλοι που αποτέλεσαν τον κύκλο, συνοδεία, λες και ήταν πομπή, φρόντισαν να ξεπροβοδίσουν τον Ερικσεν από το γήπεδο. Ζωντανό. Τους έβλεπε. Τους αναγνώριζε. Δικοί του άνθρωποι. Οι ανάσες τους, ανάσες του.

Γιατί όπου και αν είχε πάει, έστω και για λίγο, τον έφεραν πίσω. Δεν τον άφησαν να μείνει εκεί. Τον έφερε πίσω. Δεν τον άφησε να μείνει εκεί. Ο Κιάερ ήταν ο πρώτος που μίλησε με τον Ερικσεν όταν στα αποδυτήρια πια, όλοι οι διεθνείς Δανοί επικοινώνησαν μέσω βιντεοκλήσης με τον συμπαίκτη τους στο νοσοκομείο, για να βεβαιωθούν πως ήταν καλά. Και μόνο τότε, συμφώνησαν να βγουν να συνεχίσουν το παιχνίδι. Με τον αρχηγό, εννοείται, να δίνει το πρόσταγμα. Και αυτό το πρόσταγμα.

Ποιο αποτέλεσμα; Ποιο παιχνίδι; Ποιο Euro; Σε δαύτα, ας βγει όποιος θέλει MVP. Ας αναδειχτεί όποιος να'ναι. Λογιστική καταγραφή θα είναι απλώς. Ο πολύτιμος της ημέρας, της διοργάνωσης, της ιστορίας, του οτιδήποτε και του οποτεδήποτε, είναι ο Σίμον Κιάερ. Γιατί αυτός είναι από χτες ο πολυτιμότερος της ζωής, κυριολεκτικά σώζοντας την, ενός άλλου ανθρώπου...