Κατά πολλούς η Μίλαν της σεζόν 2004-05 ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες που έχουν εμφανιστεί ποτέ στα ιταλικά και στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με την αρχική ενδεκάδα που παρέταξε ο Κάρλο Αντσελότι στον τελικό του Champions League, στις 25 Μαιου 2005, να προκαλεί θαυμασμό στους φίλους της και δέος σε κάθε αντίπαλο.

Τερματοφύλακας ο Ντίντα, τετράδα στην άμυνα (από τα δεξιά προς τα αριστερά) οι Καφού, Σταμ, Νέστα και Μαλντίνι, η τριπλέτα των Πίρλο, Γκατούζο και Ζέεντορφ στους χαφ, με τον Κακά σε ελεύθερο ρόλο πίσω από το δίδυμο των Κρέσπο-Σεβτσένκο στη γραμμή κρούσης.

Και όμως, εκείνη η ομάδα, που ήταν το απόλυτο φαβορί στην Κωνσταντινούπολη κόντρα στην Λίβερπουλ όχι μόνο δεν πήρε το πήρε το βαρύτιμο τρόπαιο (κάτι που έκανε το 2003 κόντρα στην Γιουβέντους και το 2007 απέναντι στους Ρεντς) αλλά έπεσε θύμα της μεγαλύτερης ανατροπής στην ιστορία του θεσμού.

Το υπέρ της προβάδισμα με τρία γκολ διαφορά στο πρώτο μέρος από τα γκολ των Μαλντίνι (1′) και Κρέσπο (39′ 44′) εξαφανίστηκε μέσα σε οκτώ λεπτά στο δεύτερο από τα γκολ των Τζέραρντ (54′), Σμίτσερ (56′) και Αλόνσο (61′), για να οδηγηθεί το ματς στα πέναλτι και εκεί να χάσει με 3-2.

Ένας από τους ανθρώπους που “καταδικάστηκαν” να κουβαλούν για πάντα αυτό το ματς ήταν και ο Αλεσάντρο Νέστα, με τον θρύλο των Λάτσιο, Μίλαν και νυν προπονητή της Μόντσα να δίνει συνέντευξη στον λογαριασμό του Youtube “Prime Video Sport”, και να κάνει κατάθεση ψυχής:

Αναλυτικά όσα δήλωσε για τον χαμένο τελικό του 2005:

“Είχα δίπλα μου στην άμυνα τον Γιαπ Σταμ, θηρίο. Αρχίσαμε στο πρώτο μέρος λέγοντας ότι θα τους σπάγαμε. Αν πανηγυρίζαμε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο με το 3-0; Όχι. Ήταν κάποιος ανόητος από την άλλη ομάδα, δεν ξέρω καν το όνομά του, που είπε αυτά τα πράγματα…

Συζητούσαμε, υπήρχε ένταση, ξέραμε πως είχε δρόμο ο τελικός. Ξέρετε ποιος τους κράτησε όρθιους; Ο Τζέραρντ; Ήταν παντού, ήταν θηρίο. Πρώτα δεχτήκαμε ένα γκολ, έπειτα ένα δεύτερο που δεν καταλάβαμε πως έγινε και στο 3-2 τα χάσαμε λίγο.

Στο 3-3 αρχίσαμε πάλι, έπειτα ο Ντούντεκ έκανε μία απίστευτη επέμβαση που ούτε ο ίδιος κατάλαβε πως έκανε: άνοιξε τα χέρια του και σταμάτησε το σουτ του Σεβτσένκο από το ένα μέτρο και η μπάλα πήγε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Πήγαμε στα πέναλτι και χάσαμε. Αυτό ήταν…

Είχα προσφερθεί να χτυπήσω πέναλτι αλλά ο προπονητής δεν με άφησε. Στα αποδυτήρια μετά από τον τελικό ουδείς μιλούσε, ουδείς τολμούσε να μιλήσει. Ήμασταν με τις οικογένειές μας, πηγαίναμε για φαγητό και υπήρχε σιωπή…

Ήμασταν όλοι νεκροί. Ο Γκατούζο ήθελε να φύγει το καλοκαίρι και ο Γκαλιάνι τον έπεισε να μείνει αλλά η μελαγχολία μας ήταν μεγάλη. Όλο το καλοκαίρι του 2005 άνοιγα τα μάτια μου όταν ξυπνούσα και έλεγα: “Δεν είναι δυνατόν, δεν είναι αλήθεια”.

Ο Νέστα μιλάει για τον τελικό από το 16:40 του video: