Ο Νίκος Γιαννακόπουλος στο SPORT24: "Γύρισα στον Πανιώνιο για να επιστρέψει εκεί που ανήκει, στο Ισραήλ ηχούσαν σειρήνες πολέμου και εγώ δεν είχα διαβατήριο για να φύγω"

Ο Πανιώνιος επέστρεψε στις επαγγελματικές κατηγορίες και έχει βάλει ήδη πλώρη για την επιστροφή στη Stoiximan Super League. Σημαντικό ρόλο σε αυτό θέλει να παίξει και ο βασικός πορτιέρε του, Νίκος Γιαννακόπουλος, ο οποίος έχει διατηρήσει ανέπαφη την εστία του στο πρωτάθλημα, ενώ χάρη (και) στις δικές του επεμβάσεις στα πέναλτι με τη Νέα Ιωνία, ο "Ιστορικός' βρίσκεται στους "16" του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson.

Ο 31χρονος πορτιέρε γύρισε σε γνώριμα λημέρια με μεγαλύτερες εμπειρίες και παραστάσεις, προκειμένου να συνδράμει κι αυτός στην επιστροφή του Πανιώνιου στα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Νίκος Γιαννακόπουλος αφηγήθηκε στο SPORT24 τους στόχους και τις επιδιώξεις του με την επιστροφή του στην Πλατεία.

Συνέντευξη στους Ηλία Καλλονά και Θωμά Τζουβάρα

Παράλληλα θυμήθηκε όσα δύσκολα έζησε στο εξωτερικό. Το πετυχημένο πέρασμα από τη Ζίμπρου, το Ισράηλ που ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και τέλος η Φινλανδία. Νωρίτερα όμως συνάντησε άλλες δύο μεγάλες δυσκολίες στην καριέρα, το ανεπιτυχές πέρασμα στον Παναθηναϊκό.

Η καρδιά και το ένστικτο μού είπαν να πάω στον Πανιώνιο

"Το πρώτο τηλεφώνημα που δέχθηκα για τον Πανιώνιο ήταν από τον Λεωνίδα Καμπάνταη, τον περασμένο Δεκέμβριο – Ιανουάριο. Από όταν ήρθα ο Καμπάνταης με έχει βοηθήσει πολύ. Ήθελε να μάθει τι θα έκανα στο Ισραήλ, με τον πόλεμο. Είχα συμβόλαιο δεν ήξερα αν θα μείνω ή θα φύγω, τού είπα ότι τα πράγματα δεν κυλήσουν ομαλά και θα κοιτάξω να φύγω. Τότε όμως δεν καρποφόρησε.

Το καλοκαίρι βρεθήκαμε πάλι κάπου τυχαία και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε ο Πανιώνιος. Τότε προερχόμουν από έναν τραυματισμό στο γόνατο από τη Φινλανδία, είχα κάκωση. Μου έδωσε κίνητρο ότι ήταν ο Πανιώνιος, η νέα προσπάθεια που γίνεται στο κλαμπ για την οποία έχω ακούσει, μια νέα διοίκηση και ένας πρόεδρος με όρεξη για δουλειά, οπότε σκέφτηκα να μη συνεχίσω κάπου στο εξωτερικό που δεν θα είμαι σημαντικός.

Όταν μια ομάδα σαν τον Πανιώνιο σε ζητάει, σε θέλει πάλι πίσω, τα βάζεις κάτω και λες ότι αξίζει η επιστροφή. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν λίγο χαμένος στην Ελλάδα για να λέμε και την αλήθεια, οπότε μου έδωσε κίνητρο για να επανέλθω στο προσκήνιο και να είμαι σημαντικός σε μια ομάδα. Στο εξωτερικό μου έλειπε ο πρωταθλητισμός και αυτό που λέμε "οικογένεια". Γενικά έξω είναι πιο ψυχροί (και) στο ποδόσφαιρο σε σχέση με εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι μπορούσα να συνεχίσω έξω, αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις. Το οικονομικό είναι επίσης σημαντικός παράγοντας. Στο Ισραήλ πάγωσαν όλα με τον πόλεμο και δεν έπαιξα πολύ, στη Φινλανδία χτύπησα και δεν έπαιξα επίσης πολύ, οπότε το να περιμένω μέχρι Αύγουστο ή Σεπτέμβριο για να υπάρξει η καλύτερη επιλογή με κούρασε. Τα τελευταία χρόνια στο "παρατσάκ" έβρισκα ομάδα. Όταν μου ήρθε η πρόταση του Πανιωνίου δεν το σκέφτηκα καθόλου. Είπα θα πάω εκεί, η καρδιά μου και το ένστικτό μου, μού είπαν να πάω εκεί. Η ομάδα με κέντρισε για να γυρίσω".

Ο Πανιώνιος επέστρεψε στις επαγγελματικές κατηγορίες και έβαλε ήδη πλώρη για την άνοδο. Άλλωστε για τον Νίκο ο στόχος είναι αυτός, συνδυάζοντάς τον ταυτόχρονα με καλές εμφανίσεις.

Ο Νικοπολίδης δίνει κίνητρο και ώθηση σε όλους μας, οι έμπειροι νιώθουμε ότι πρέπει να γυρίσουμε πράγματα στον Πανιώνιο

"Στην ομάδα είμαστε κάποιοι έμπειροι παίκτες. Ο Κολοβός, ο Αυλωνίτης, ο Γροντής, εγώ υπάρχουν και άλλοι σπουδαίοι παίκτες όπως Τσερίσεφ και στη συνέχεια υπάρχουν αρκετοί νέοι παίκτες που θα πρέπει εμείς να τους τραβήξουμε. Όταν μάθαμε την έλευση του Ντένις όλοι αναρωτηθήκαμε πώς έρχεται στην Ελλάδα. Ήμασταν στον ξενοδοχείο πριν από τον Αστέρα. Είναι μια τεράστια μεταγραφή για την Ελλάδα, καθώς οι Έλληνες φίλαθλοι μπορούν να τον δουν από κοντά.

Είναι πολύ καλό παιδί. Από τις προπονήσεις δείχνει τη διάθεσή του και ότι έχει έρθει για να βοηθήσει την ομάδα. Θεωρώ ότι μας ανεβάζει επίπεδο αυτή τη μεταγραφή. Από την άλλη για όλους μας είναι στοίχημα και για εμάς γιατί δεν έχουμε παίξει στη Super League 2.

Είναι στοίχημα τα γήπεδα, οι ομάδες που θα αντιμετωπίσουμε που θέλουμε να παίξουμε ένα επιθετικό ποδόσφαιρο και να κάνουμε πρωταθλητισμό. Υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά αν βάλουμε την εμπειρία και τις παραστάσεις που έχουμε μαζί με τα νέα παιδιά μπορούμε να πετύχουμε.

Άλλωστε και εμείς οι έμπειροι αισθανόμαστε την ανάγκη να γυρίσουμε πράγματα στον Πανιώνιο. Χάρη σε αυτό το κλαμπ φτιάξαμε ένα όνομα, βγάλαμε χρήματα, εγώ έπαιξα στο εξωτερικό, κάποιοι έπαιξαν στην Εθνική. Την ομάδα δε θα τη γυρίσουν στην Α’ Εθνική, εκεί που ανήκει, τρεις – τέσσερις ποδοσφαιριστές, αλλά όλοι μαζί, πρέπει να συμβάλλουμε για να επανέλθει, διοίκηση, παίκτες και κόσμος.

Έχουμε σχηματίσει ένα πολύ καλό γκρουπ. Αυτοί είναι το αύριο του ποδοσφαίρου. Ναι μεν εμείς έχουμε μια πορεία, αλλά αυτοί έχουν το κίνητρο να συνεχίσουν πιο ψηλά. Άλλωστε μιλάμε για τον Πανιώνιο, την ομάδα που τροφοδοτεί τις μεγάλες ομάδες και την Εθνική παραδοσιακά, αλλά και στα τελευταία χρόνια.

Σε προσωπικό επίπεδο για μένα έπαιξε σημαντικό ρόλο και η παρουσία του Αντώνη Νικοπολίδη. Τον έβλεπα μικρό και τον θαύμαζα. Στα μάτια μου έχουμε ακόμα ως παιδί την ανάμνηση που ήταν ξαπλωμένος στο χορτάρι και πανηγύριζε την κατάκτηση του Euro. Είναι τεράστια η ώθησή που μας δίνει με την προσωπικότητά του. Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα γιατί ξεκίνησε δύσκολα και έφτασε να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης. Είναι κίνητρο για όλους και για μένα που είναι 31, αλλά και για τα νέα παιδιά.

Η συνύπαρξη μαζί του ήταν εξαιρετική από την αρχή. Στην αρχή τον ντρεπόμασταν, αλλά σταδιακά στην προετοιμασία που είχαμε χρόνο τον ρωτούσαμε πράγματα, πως αντιμετώπιζε εκείνος κάποια πράγματα από την σκοπιά της ψυχολογίας. Μετά μπήκαν τα τακτικά κομμάτια.

Πολλές φορές κάθεται και κοιτάει τις προπονήσεις μας (σ.σ. των τερματοφυλάκων), όταν βρίσκει λίγο χρόνο «κλέβει» κι αυτός. Το μικρόβιο δεν φεύγει. Σίγουρα ο προπονητής τερματοφυλάκων, ο Παναγιώτης Λαδάς, έχει πολλή όρεξη για δουλειά κάνουμε ωραίες προπονήσεις μαζί του. Αν τον χρειαστούμε για συμβουλές είναι ανοικτός σίγουρα.

Σε γενικές γραμμές ο κόουτς θέλει να παίζουμε από πίσω, να έχουμε την κατοχή και όσο μπορούμε να πιέζουμε ψηλά τον αντίπαλο και να έχουμε ψηλά τις γραμμές. Δουλεύουμε με διαφορετικούς τρόπους για να αντιμετωπίσουμε διαφορετικές καταστάσεις, αλλά και για να αιφνιδιάσουμε κι εμείς τον αντίπαλο με τον τρόπο παιχνιδιού μας για να πετύχουμε στο τέλος τον στόχο μας.

Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά η άνοδος, πάμε για πρωταθλητισμό, πάμε σε όλα τα ματς για τη νίκη. Ίσως δεν είναι όλα αυτά εφικτά γιατί παίζει και ο αντίπαλος. Ναι μεν είμαστε νέα ομάδα, αλλά υπάρχει χημεία, υπάρχει πολλή όρεξη από τα παιδιά και το προπονητικό επιτελείο έχει όρεξη να μεταδώσει πράγματα και εμείς αφουγκραζόμαστε όσα μας λέει.

Είναι νωρίς να πούμε ότι δέσαμε ολοκληρωτικά, υπάρχουν όμως θετικά δείγματα. Το βασικό είναι να έχουμε διάρκεια στην απόδοσή μας, να μην έχουμε μεταπτώσεις. Ο Πανιώνιος διαχρονικά ήταν οικογένεια σε όλες τις κατηγορίες και αυτό βοηθάει στην οικοδόμηση ενός γκρουπ".

Η πορεία του Νίκου Γιαννακόπουλου έχει δύο "θητείες". Η πρώτη πριν καν γίνει άνδρας όταν δοκίμασε την τύχη του στην Αγγλία για λογαριασμό της Μπλάκμπερν και κυρίως στην Ιταλία για λογαριασμό της Ουντινέζε. Η δεύτερη έγινε στο πρόσφατο παρελθόν με τρεις ασύμβατους (μεταξύ τους σταθμούς). Κατά σειρά ήταν η Μολδαβία και η Ζίμπρου, το Ισραήλ και η Χάποελ Πέταχ Τίκβα και τέλος η Φινλανδία και η Έσκας.

Ξαφνικά ένα μεσημέρι ενώ έτρωγα μου είπαν θα κάνω ατομική με τον Ντι Νατάλε

" Όταν ήμουν Γ’ γυμνασίου είχα πάει τρεις φορές Αγγλία με τον πατέρα μου. Σε μια από αυτές έμεινα 12 μέρες για δοκιμαστικά στην Μπλάκμπερν και παίξαμε στο γήπεδό της. Κάνω μια επέμβαση σε ένα φάουλ και όπως είμαι στο χορτάρι κοιτάω ενστικτωδώς στα μάτριξ και έβλεπα σε replay το φάουλ και την επέμβασή μου. Λέω μέσα μου “καλά που έχω έρθει;”. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ γιατί ήταν μια εντελώς πρωτόγνωρη, που να τα δεις αυτά στην Ελλάδα.

Στην Μπλάκμπερν ήταν παράδεισος. Στο σήμα της έχει το τριαντάφυλλο. Τα γήπεδα των ακαδημιών και της πρώτης ομάδας τα χωρίζει ένας τοίχος. Η κεντρική πόρτα στις ακαδημίες έχει το τριαντάφυλλο κλειστό, ενώ από την πρώτη ομάδα είναι ανοικτό. Το συγκεκριμένο γεγονός είχε και τη σημασία του. Μας το έδειξαν από το κλαμπ αυτό και μας είπαν ότι μας παίρνουν μπουμπούκια και μας ανθίζουν γοα την πρώτη ομάδα.

Η μετάβαση ήταν λίγο περίεργη γιατί η Τρίπολη δεν είναι τόσο φημισμένη όσο είναι σήμερα σε πολλούς τομείς. Ξαφνικά πετάμε Αγγλία και βλέπουμε γυμναστήρια, δέκα γήπεδα, τρομερές εγκαταστάσεις. Ρώτησα τον πατέρα μου τότε “τι κάνουμε εμείς εδώ;”, εκείνος μου είπε πάμε και βλέπουμε.

Τότε είχαν φέρει και έναν τερματοφύλακα από την Μπαρτσελόνα, κάποιους Άγγλους καλούς τερματοφύλακες. Εγώ θεωρώ ότι ήμουν καλύτερος από πολλούς τερματοφύλακες τότε, πολύ πιο έτοιμος για να μείνω και γι’ αυτό μου πρότειναν πενταετές συμβόλαιο. Με τον Αστέρα έκανα με την πρώτη ομάδα προπονήσεις τότε με προπονητή τον Τζέρυ Ούγκεν. Όταν έκανα με την Κ17 και την Κ19 είχα ήδη εμπειρία και δεν δυσκολευόμουν από το επίπεδο αυτό.

Έκανα γεμάτες προπονήσεις, ήμουν όλη την ώρα “μπαμπά κουράστηκα, μπαμπά κουράστηκα” με τον πατέρα μου να μου λέει να κάνω υπομονή. Φύγαμε μετά από μερικές ημέρες, έκανα κάποιες ιατρικές εξετάσεις και ήρθαν μέσα στο μήνα στην Τρίπολη για να υπογράψω.

Δεν έμεινα όμως γιατί μου έλειπε η Ελλάδα. Δεν το έχω μετανιώσει. Δεν εγκλιματίστηκα ποτέ. Με βάλανε με ένα παιδί σε ένα σπίτι μικρό ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Μου ήρθαν τα πάνω - κάτω. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να το διαχειριστούμε αυτό. Μετά από μένα πήγε ο Ράγια που σήμερα είναι στην Άρσεναλ.

Τότε στα δοκιμαστικά είχα σαν συμπαίκτη τον Φιλ Τζόουνς που έπαιζε για χρόνια στη Γιουνάιτεντ και τον Γκραντ Χάνλεϊ που ήταν αρχηγός της Νόριτς. Βέβαια για να είμαι δίκαιος με την Μπλάκμπερν, μου είχαν πει ότι θα μου φέρουν την Ελλάδα εδώ αν ήθελα. Ο τεχνικός διευθυντής των ακαδημιών μου είπε ότι θα με έγραφε σε σχολείο, σε κολλέγιο. Ήταν ο παράδεισος αλλά δεν ήμουν έτοιμος.

Η Ουντινέζε ήταν ο δεύτερος παράδεισος. Μας παρείχαν τα πάντα από άποψη τροφής, είχα δικό μου σπίτι, αυτοκίνητο, φιλικά και προπονήσεις με την πρώτη ομάδα και ατομική προπόνηση με τον Ντι Νατάλε που για την Ουντινέζε είναι τοτέμ. Θυμάμαι τότε μια δικηγόρος της Ουντινέζε ήταν Ελληνίδα που έμενε εκεί και ήταν μαζί με έναν ψυχολόγο της ομάδας. Ένα μεσημέρι με κάλεσαν στο σπίτι τους για να φάω εκεί.

Τότε παίρνει τηλέφωνο κάποιος από την πρώτη ομάδα, ρώτησε αν υπήρχε τερματοφύλακας από την Primavera για να κάνει ατομική με τον Ντι Νατάλε. Ο ψυχολόγος μου το ανακοίνωσε ουσιαστικά και μου είπε “Νίκο θα πας να κάνεις προπόνηση στις 3 με τον Ντι Νατάλε”. Σκεφτόμουν μόλις έφαγα, αν προπονηθώ θα κάνω εμετό.

Αυτό έγινε τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου, είχα κάνει πολύ καλές εμφανίσεις με την Primavera. Εγώ σκεφτόμουν που πάω τώρα να κάνω προπόνηση με τον Ντι Νατάλε. Τότε κάναμε προπονήσεις με την πρώτη ομάδα αλλά ήμασταν σε ξεχωριστά αποδυτήρια.

Εκείνη τη μέρα με βάλανε στα αποδυτήρια της πρώτης. Τα είχα δει στο πλαίσιο ξενάγησης, αλλά δεν τα χρησιμοποίησα ποτέ μέχρι τότε. Ξεκινάμε τελειώματα με τον Ντι Νατάλε, πρώτα με ρώτησε αν θέλω ζέσταμα. Του είπα κάνε μου κάνα δυο σουτ και πάμε. Και κάναμε μια ώρα ατομική.

Στην ατομική αυτή μου έριξε πολλά σουτ, έβαλε πολλά, έπιασα κι εγώ πολλά. Στο τέλος αυτής μου είπε να συνεχίσω έτσι, την καλή δουλειά. Κάναμε κι άλλες προπονήσεις μαζί, αλλά ιδιαίτερη ήταν η πρώτη φορά. Γενικώς ο Ντι Νατάλε δούλευε πολύ ατομικά, είχε προσωπικό γυμναστή, δούλευαν διάφορα κομμάτια του παιχνιδιού και έκανε τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα τελειώματα μόνος του. Αυτό είναι κάτι που επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Στη Μολδαβία ήταν η καλύτερη περίοδος στην καριέρα μου, στο Ισραήλ αν δεν ήταν ο πόλεμος θα έμενα και για δέκα χρόνια

Άλλο που δεν θα ξεχάσω είναι το παλιό το Φρίουλι. Το έζησα ως θεατής ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, όπως και το καινούργιο. Γενικώς ο Πότσο είχε μια τρέλα με τις υποδομές, ήθελε πάντα στην Ουντινέζε καλύτερα και από της Ρεάλ. Αν υπήρχε στη Ρεάλ ένα όργανο γυμναστικής του 2009, εκείνος ήθελε να έχουμε το ίδιο αλλά του 2010, ήθελε πάντα τα καλύτερα για εμάς.

Στην Ουντινέζε ήμασταν μαζί με τον Ζιελίνσκι, στο ίδιο δωμάτιο και έχουμε πολύ καλή επαφή. Πήγα στη Νάπολη να τον δω και έχω λάβει φανέλα και παπούτσια. Μαζί ήμουν και με τον Ρομπέρτο Περέιρα που τώρα είναι στην ΑΕΚ. Κάναμε μαζί μαθήμα ιταλικών, συχνά τρώγαμε παρέα και ήμασταν όλοι παρέα, μας πηγαινοέφερναν. Μαζί με τον Περέιρα έχουμε παίξει και στη δεύτερη ομάδα, αλλά είναι λίγο μεγαλύτερος και τότε ήταν πιο ψηλά.

Ωστόσο και εδώ ήρθε το τέλος. Στην Ουντινέζε δεν θεωρώ ότι βιάστηκα που έφυγα. Δεν καταφέραμε τη δεύτερη χρονιά να πάμε με την πρώτη ομάδα προετοιμασία, είχαν τερματοφύλακες. Τότε στη δεύτερη ομάδα υπήρχαν ο Σκουφέτ και ο Μερέτ, αμφότεροι παραμένουν σε υψηλό επίπεδο. Όλοι μου είπαν να μη φύγω, αλλά επέλεξα να βρω ομάδα να πάω να παίξω. Ήρθα στον Πανιώνιο βέβαια, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσα να βρω ομάδα στην Ιταλία να πάω δανεικός.

Ήρθε μια πρόταση από τη Νάπολι στην Ουντινέζε, ήθελε τερματοφύλακα. Αυτοί κοιτούν τις ηλικίες, είχαν δει ότι πάω καλά σε κάποια παιχνίδια, όμως είχαν γράψει λάθος την ηλικία μου σε κάποια φύλλα αγώνος. Έλεγαν ότι γεννήθηκα το 1994, ενώ είμαι γεννηθείς το 1993 και για τη χρονιά μου δεν έγινε η μεταγραφή και δεν προχώρησε κάτι άλλο. Έτσι γύρισα στην Ελλάδα.

Το να φύγω για δεύτερη φορά στο εξωτερικό ως άνδρας πλέον ήταν εύκολο, μιας και το δοκίμασα ως παιδί. Μου άρεσε το πώς εκτιμούν και σέβονται τον ποδοσφαιριστή. Αναγνωρίζουν ότι είναι δουλειά, όχι χόμπι. Η καθημερινότητα ενός ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα όταν η ομάδα δεν πάει καλά είναι δύσκολη.

Έξω υπάρχει ηρεμία σε αφήνουν να δουλέψεις όπως θέλεις. Έχεις μια καλή οργάνωση μέσα στην ομάδα, οργανωτικά και επιστημονικά με γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, εργοφυσιολόγους κλπ. Τελειώνεις την προπόνηση και μετά έχεις το φαγητό σου. Είναι όλα πιο κοντά και οι άνθρωποι στο εξωτερικό βοηθούν τον ξένο.

Στη Μολδαβία ήταν λίγο δύσκολα. Σαν χώρα είναι φτωχή, τα γήπεδα και οι υποδομές δεν ήταν σε καλό επίπεδο. Εγώ ήμουν τυχερός ήμουν στη Ζίμπρου, την πιο ιστορική ομάδα της χώρας και έμενα στο Κισινάου την πρωτεύουσα. Στην περιφέρεια εκεί ήταν πιο δύσκολη η ζωή.

Εκεί ήταν η καλύτερη περίοδος της καριέρας μου, είχα ηρεμία, δεν σκεφτόμουν πολλά πράγματα και αυτό με βοήθησε να αποδώσω καλά. Η Μολδαβία δεν είναι εύκολη για να ζήσεις, ειδικά το χειμώνα, ένα βράδυ έφτασε τους -25, αλλά έχω μια καλή ανάμνηση. Ωστόσο η ομάδα άρχισε να αντιμετωπίζει κάποια οικονομικά προβλήματα και δεν άντεχε κάποια συμβόλαιο και γύρισε σε ένα μοντέλο με νέους παίκτες οπότε κάποιοι φύγαμε.

Τότε είχα δεχθεί πρόταση και από τον Αστέρα αλλά δεν βρέθηκε χρυσή τομή στο οικονομικό. Μετά ήταν θέμα μάνατζερ. Είχα ένα παιδί από το εξωτερικό που με βοηθούσε αλλά δεν το έτρεξε όσο έπρεπε. Μετά με βοήθησε ο Ηλίας Κακαράς να βρω μέσα σε μια εβδομάδα ομάδα στο Ισραήλ. Εκείνο το καλοκαίρι περίμενα να ήταν πιο εύκολα τα πράγματα μετά τη μαγική χρονιά που έκανα έφτασα στο τέλος για να βρω ομάδα, που ευτυχώς βρέθηκε και άλλαξε τα πάντα.

Το Ισραήλ είναι μια δύσκολη επιλογή γιατί δεν ξέραμε πώς θα μπορούσαμε να πάμε σε τέτοιες χώρες που είναι λίγο περίεργος ο πληθυσμός στο θέμα της θρησκείας. Όταν πήγα στο Ισραήλ ένα από τα πράγματα που μου έδειξαν είναι το καταφύγιο αν χρειαστεί. Βέβαια διαβεβαίωναν ότι είμαστε καλυμμένοι και εφόσον χρειαστεί να πάω εκεί για να προστατευθώ. Αν δεν είσαι συνηθισμένος σου φαίνεται λίγο κάπως, αλλά με τις προπονήσεις και τα παιχνίδια αυτό το ξεχάσαμε..

Ωστόσο η ομάδα μας παρείχε πολλές ανέσεις, ένα καλό συμβόλαιο, σπίτι και φαγητό. Ήταν νοικοκυρεμένα στο Ισραήλ. Αν δεν υπήρχε ο πόλεμος μπορώ να πω ότι θα έμενα και δέκα χρόνια. Είναι μια χώρα σαν την Ελλάδα. Τα φαγητά τους, η διασκέδασή τους, η ζωή τους γενικότερα. Οι Ισραηλινοί αγαπούν τους Έλληνες. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ γρήγορο, οι εγκαταστάσεις εξαιρετικές. Μέχρι και σοφέρ προσφέρανε σε κάποιους.

Δυστυχώς όλα αυτά αμαυρώθηκαν με την όξυνση του πολέμου. Εγώ σαν Νίκος δεν μπόρεσα να προσαρμοστώ. Έφυγα τη μέρα του πολέμου. Γύρισα μετά από λίγο, μετά βάραγαν τις σειρήνες, μπαίναμε – βγαίναμε στα καταφύγια. Παίζαμε χωρίς κόσμο και δεν πήγαινε καλά η ομάδα και πήγαινε πίεση. Ήταν δύσκολη κατάσταση και γι’ αυτό επέλεξα να φύγω. Δεν άντεχα να ζήσω άλλο, αν δεν υπήρχε αυτό θα έμενα για δέκα χρόνια".

Η περίοδος που μπήκε το Ισραήλ σε εμπόλεμο καθεστώς επηρέασε τον Νίκο Γιαννακόπουλο, αλλά και πολλούς ξένους αθλητές που ήταν στη χώρα. Όλοι τους (λίγο ή πολύ) βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια περιπέτεια και φυσικά με τον κίνδυνο της επιστροφής.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος ήμουν σε ξένη χώρα χωρίς διαβατήριο να φύγω, στο αεροδρόμιο χτύπησε πέντε φορές η σειρήνα μέχρι να φύγω

"Την πρώτη μέρα του πολέμου ήταν πολύ δύσκολα. Έτυχε εκείνη τη μέρα να στείλω το διαβατήριο στην Ελλάδα γιατί είχε λήξει και περίμενα άνθρωπο της ομάδας να μου το φέρει για να μπορέσω να παίξω με την Μπεϊτάρ. Το πρωί ηχούν οι σειρήνες και εγώ είμαι σε μια ξένη εμπόλεμη χώρα, χωρίς το διαβατήριό μου για να πετάξω. Μιλάμε για τρέλα.

Ήταν προγραμματισμένο να πετάξω στις εννιά το βράδυ, πέταξα στις 12. Πήρα το διαβατήριο τέσσερις ώρες πριν. Στην αρχή ακούγαμε ότι είναι μια χερσαία επίθεση και δεν υπάρχει κίνδυνος, σταδιακά έβλεπα να κλείνουν όλα και με έπιασε ένα άγχος. Είχαμε ένα γκρουπ με τους παίκτες και οι ξένοι έφυγαν. Έκλεισα κι εγώ το εισιτήριο για το βράδυ.

Κατά τις 19:30 έφτασα στο αεροδρόμιο. Τη σειρήνα την άκουσα για πρώτη φορά τόσο κοντά και ήταν συγκλονιστικό, γιατί το σπίτι που έμενα ήταν πιο μακριά. Εκεί υπήρξε ένας πανικός, στα καταφύγια, ήμουν και με παίκτες άλλων ομάδων μαζί, καθώς όλοι έφευγαν. Πήγα σε ένα γραφείο του αεροδρομίου που διαχειριζόταν τα εισιτήρια και ρώτησα μια υπάλληλο αν έχει συμβεί αυτό το πράγμα ξανά σήμερα.

Μου είπε ότι έγινε πάνω από δέκα φορές και εκεί κάπως χαλάρωσα, γιατί δεν ακυρώθηκαν οι πτήσεις. Κάνω check – in, χτυπούν οι σειρήνες, ξανά πίσω στα καταφύγια. Δεν αγχώθηκα γιατί μας είπαν ό,τι και να γίνει το αεροδρόμιο δεν κλείνει. Μίλαγα με συμπαίκτες, τους γονείς μου και κάπως ξεχνιόμουν. Μέχρι να φύγω χτύπησαν πέντε φορές οι σειρήνες.

Τη μόνη φορά που είπα ότι φοβάμαι ήταν την ώρα που έχουμε περάσει τους ελέγχους και ετοιμαζόμασταν για επιβίβαση. Μας άφησε το λεωφορείο για να μπούμε στο αεροπλάνο και χτύπησε ξανά συναγερμός. Εκεί έλεγα ότι δεν θα ταξιδέψω. Τελικά ταξιδέψαμε και τέλος καλό, όλα καλά, επέστρεψα στην Ελλάδα και ήμουν ασφαλής.

Όσο ήμουν εδώ υπήρχε μικρή ανασφάλεια για το τι θα κάνουμε. Ήμουν στην Τρίπολη έκανα τις προπονήσεις σε συνεννόηση με την ομάδα. Από το κλαμπ μας έλεγαν ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, κοιμόντουσαν ελάχιστα υπήρξαν βομβαρδισμοί και μετά από τρεις εβδομάδες μας είπαν να έρθουμε. Ήμασταν διστακτικοί οι περισσότεροι. Έξι εβδομάδες μετά τον πόλεμο μας είπαν ότι πρέπει να πάμε εκεί.

Αγχώθηκα λίγο. Μόλις τη δεύτερη μέρα στο Ισραήλ κάνω προπόνηση, γυρίζω το βράδυ και ηχούν οι σειρήνες. Πήγα στο καταφύγιο για οκτώ λεπτά, αλλά ξέχασα τα κλειδιά του σπιτιού και κλειδώθηκα απ’ έξω από την ταραχή. Αυτοί το ζουν συνέχεια όλο αυτό, εμείς δεν ήμασταν συνηθισμένοι και όσο να' ναι πανικοβληθήκαμε. Στο μεταξύ στο Ισραήλ δεν είχαμε εγγυήσεις για τα συμβόλαιά μας. Χάσαμε μέρος των δεδουλευμένων, γύρω στο 35% που θα τα παίρναμε κάποια στιγμή. Εγώ δεν τα πήρα ποτέ.

Μετά το Ισραήλ, ήμουν στην Ελλάδα και ψαχνόμουν για να βρω ομάδα. Μου βρήκε ο Ηλίας (σ.σ. Κακάρας) μια ομάδα στη Φινλανδία και ήμουν διστακτικός. Δεν ήταν καλά τα χρήματα, τα γήπεδα πλαστικά η ζωή θα ήταν αλλιώς. Σε ένα βράδυ τελικά άλλαξα εντελώς σκεπτικό και είπα να πω το «ναι» για να μη μείνω ανενεργός. Πήγα εκεί για να σωθεί η χρονιά που χάθηκε. Δεν πρόλαβα πάρα πολύ εκεί. Χτύπησα στο γόνατό μου.

Έκανε πολύ κρύο, δεν μπόρεσα να προσαρμοστώ σε αυτό ως τερματοφύλακας. Τα γήπεδα ήταν πλαστικά. Έπαιξα τρία φιλικά και ένα επίσημο, ήμουν καλός αλλά δεν προσαρμόστηκα ποτέ. Αν έπαιζα μέχρι το καλοκαίρι, υπήρχε τότε η προοπτική να πάω κάπου καλύτερα, αλλά είχα τον τραυματισμό. Μετά δεν είχα όρεξη να συνεχίσω εκεί, δεν ήταν ιδανικές συνθήκες. Ήταν πιο ερασιτεχνική η οργάνωση γι’ αυτό αποφάσισα να λύσω το συμβόλαιό μου, χάνοντας κι εκεί κάποια λεφτά".

Η σεζόν 2021/22 ήταν η πιο δύσκολη της καριέρα του Νίκου Γιαννακόπουλου, καθώς έμεινε χωρίς ομάδας σε μια ηλικία για να έναν τερματοφύλακα. Από το μυαλό του πέρασαν πολλά, ακόμα και να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Έμεινε όμως όρθιος και συνεχίζει, αλλά αξιοποίησε μια "χαμένη" χρονιά με ένα εφόδιο για το μέλλον.

Τη χρονιά που ήμουν εκτός σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω, το σαββατοκύριακο ήταν εφιάλτης για μένα

"Το κακό ξεκίνησε πιο πριν στον Απόλλωνα Σμύρνης, με τους ανθρώπους εκεί. Πήγα αργά εκεί και ενώ το σχέδιο ήταν να παίξω εγώ, τελικά έπαιξε άλλος που έκανε εκπληκτική χρονιά κακά τα ψέματα. Δεν υπήρχε σωστή αντιμετώπιση προς το πρόσωπό μου από τους ανθρώπους της ομάδας.

Βέβαια όταν είσαι μια χρονιά εκτός, είναι δύσκολο να πας κάπου που να θέλεις. Είχα προτάσεις από ομάδες Β’ Εθνικής και του εξωτερικού, αλλά δεν μου έκανε το κλικ καμία ομάδα, δεν ήθελα να πέσω επίπεδο για να πάω κάπου για να πάω. Πήρα το ρίσκο να μείνω χωρίς ομάδα και έγινε σε μια καλή ηλικία για έναν τερματοφύλακα. Είχα τη σχολή μου, την τελείωσα.

Δεν το αλλάζω με το να είχα ομάδα και ας ήμουν μακριά από την οικογένεια και τους δικούς μου ανθρώπους. Το σκεφτόμουν διαρκώς αυτό για το μέλλον. Τι θα έκανα, που θα πήγαινα. Δούλεψα πάρα πολύ, μπορεί και πέντε ώρες την ημέρα, να κάναμε και διπλές προπονήσεις.

Υπήρχαν στιγμές αδυναμίας, πίεσης άγχους, ακόμα και κλάματα. Εκείνη την περίοδο κατάλαβα τι θα κάνω όταν θα τελειώσει το ποδόσφαιρο που έχει ημερομηνία λήξης. Μου ήρθε λίγο σαν χτύπημα στο κεφάλι πώς θα το αντιμετωπίσω όλα αυτά, τα φώτα έκλεισαν.

Όταν ένα χρόνο δεν σε παίρνουν τηλέφωνα πλην των φίλων και της οικογένειάς σου και έχεις μάθει να σε παίρνουν διάφοροι άνθρωποι να σου μιλήσουν για ποδόσφαιρο, είναι κάπως. Σε θυμόντουσαν άλλοι άνθρωποι, φίλοι και όχι μόνο ή έβγαινες έξω και ερχόταν ο κόσμος και σου μιλούσε, είναι δύσκολο. Έπαιξε ρόλο και η πόλη, η Τρίπολη είναι μια δύσκολη πόλη. Στην Αθήνα τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά από άποψη ψυχολογίας.

Το κυριότερο όμως ήταν ότι έχασα τη ρουτίνα μου. Την προπόνησή μου, μετά το γυμναστήριό μου, το φαγητό μου. Μετά ο χρόνος που θα ξεκουραζόμουν φίλους, αλλά και το άγχος που έρχεται σαββατοκύριακο και έχουμε αγώνα. Οι φίλοι σου τότε έχουν τις δουλειές τους και εσύ τίποτα. Θα πας ένα σαββατοκύριακο βόλτα, άντε δύο. Πόσες φορές θα πας και που να πας; Η ρουτίνα του ποδοσφαιριστή με διέλυσε και με έκοψε στα δύο. Οι προπονήσεις, η δουλειά, ο χαβαλές στο τέλος με τους συμπαίκτες. Ακόμα και η αίσθηση του ότι φοράω τη φανέλα προπόνησης, κι ας έκανα ατομικές με τον κολλητό μου τον Γιάννη Πασιαλή, δεν είναι το ίδιο. Με πείραξε όλο αυτό.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν θα συνεχίσω ή θα σταματήσω. Σκεφτόμουν κι αν γυρίσω σε τι κατάσταση είμαι, που θα φτάσω; Το σκέφτηκα το τέλος πολλές φορές. Πιστεύω στον Θεό, δεν έχασα την πίστη μου, προσευχόμουν και όλα έπαιξαν μια βοήθεια στο να συνεχίσω. Δεν τα παράτησα για κάποιους λόγους.

Εκείνη την περίοδο έβλεπα πολύ λίγο ποδόσφαιρο και αυτό διεθνή. Δεν ήθελα να βλέπω πολύ, είχα απογοήτευση για το ποδόσφαιρο γιατί πάλευα πολύ και δεν ένιωθα ότι μου έφερε πίσω αυτά που μπορούσα να πάρω. Γι’ αυτό σκέφτηκα πολύ να σταματήσω. Με βοήθησε τότε ότι έκανα κάποιες προπονήσεις σε παιδιά. Αλλά γενικά το σαββατοκύριακο ήταν εφιάλτης, δεν ήθελα να ερχόταν καθόλου.

Δεν τα παράτησα όμως, δούλεψα για να το ευχαριστηθώ πάλι αυτό στο ποδόσφαιρο. Σε αυτό το διάστημα τελείωσα τη γυμναστική ακαδημία που ξεκίνησα στο κολλέγιο που τελείωσα στο γαλλικό κολλέγιο πριν από μερικά χρόνια και ευγνωμονώ τον ΠΣΑΠΠ που με βοήθησε με την υποτροφία να κάνω αυτό το πρόγραμμα. Όταν τελειώσεις το ποδόσφαιρο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Ο ΠΣΑΠΠ κάνει πολλές δράσεις για τους παίκτες, να μην είναι μόνη τους αλλά και να κάνουν διπλή καριέρα, μαζί με του ποδοσφαίρου και μια επιμόρφωση. Όποιος μπορεί να κάνει μια διπλή καριέρα ή να μάθει μια ξένη γλώσσα στον ελεύθερο χρόνο του θα τον ωφελήσει. Να είναι σημαντικοί όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι τα πάντα για μένα αλλά και για έναν ποδοσφαιριστή, αλλά υπάρχει και η ζωή έξω που πρέπει να είσαι αλλιώς".

Ο Νίκος Γιαννακόπουλος είχε κι ένα πέρασμα από τον Παναθηναϊκό, τα δίχτυα του οποίου υπερασπίστηκε για μια φορά. Το καλοκαίρι του 2015 οι πράσινοι είχαν κατακτήσει το Κύπελλο, ωστόσο ο σοκαριστικός αποκλεισμός από τη Καμπαλά επηρέασε και τον ίδιο και σε καθαρά προσωπικό επίπεδο.

Στον Παναθηναϊκό κάποιοι μπορεί να βάλανε το χέρι τους για να μην παίξω

"Όταν πήγα στον Παναθηναϊκό πήγα με την προϋπόθεση να είμαι δεύτερος – τρίτος μαζί με τον Κοτσόλη και βασικό τον Στιλ. Από το καλοκαίρι του 2015 και μετά ο Παναθηναϊκός ήταν λες και ήταν άλλη ομάδα μετά το Κύπελλο. Οι πληρωμές δεν ήταν έγκυρες και πολλά πράγματα υπολειτουργούσαν. Εκείνη η περίοδος που ήμουν 2015/17 ήταν ίσως η χειρότερη του Παναθηναϊκού, ειδικότερα στη σύγχρονη ιστορία του. Από την Καμπάλα ξεκίνησε το νο.1 των προβλημάτων παρότι είχαμε καλή ομάδα.

Τότε ερχόντουσαν φίλαθλοι στο Γιώργος Καλαφάτης για ομιλίες. Μετά την Καμπάλα όμως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, για περίπου δύο εβδομάδες υπήρχε πίεση. Για να πανηγυρίσει ο κόσμος έπρεπε να βάζαμε τουλάχιστον τρία γκολ σε κάθε παιχνίδι. Με τον αποκλεισμό προσωπικά έχασα κάποια παιχνίδια που θα έπαιζα.

Μετά από ένα διάστημα έφυγε ο Αναστασίου και ήρθε ο Στραματσόνι και ενώ είχα ξεκινήσει καλά και ο βοηθός του με έπιασε και μου είπε ότι θα μου έρθουν ευκαιρίες μέσα στις επόμενες αγωνιστικές, αυτό δεν έγινε. Υπήρχαν άνθρωποι γύρω στον Παναθηναϊκό, θα το πω ωμά, ότι μπορεί να βάλανε το χέρι τους για να μην παίξω στον Παναθηναϊκό, να μην κάνω κάτι παραπάνω.

Εκείνη τη χρονιά ούτε ο Στιλ ούτε ο Κοτσόλης ήταν καλοί και γι’ αυτό αποκτήθηκε ο Βλαχοδήμος τον χειμώνα για να συμπληρωθεί η τετράδα. Είναι φοβεροί τερματοφύλακες αλλά θα μπορούσε να μου δοθεί μια ευκαιρία, άλλωστε εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός είχε χάσει το τρένο του πρωταθλήματος. Στο τέλος έπαιξε εγώ και νικήσαμε τη Βέροια με 5-1 με λάθος δικό μου. Δεν μπορώ να πω όμως ότι πήρα τις ευκαιρίες.

Μετά σαν άνθρωπος να μην πήγαινα καλά και να έκανα και εγώ τα λάθη μου, να μη διαχειρίστηκα κάποια πράγματα σωστά. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι φταίμε και εμείς. Το καλοκαίρι του 2016 ήρθε ο Στραματσόνι και μου είπε ότι θα δρομολογήσουν να πάω δανεικός στο εξωτερικό. Δεν ήρθε ποτέ αυτό, περίμενα μέχρι 1^η Αυγούστου να πάω κάπου και τελικά ήρθε η πρόταση από Κύπρο, όπου έκανα εξαιρετική χρονιά.

Έρχεται η νέα σεζόν και έχω έναν χρόνο στο συμβόλαιό μου. Στον Παναθηναϊκό μου είπαν ότι δεν θα έχω ευκαιρίες, μιας και είναι ο Βλαχοδήμος που είχε κάνει εξαιρετική χρονιά. Μου ζήτησαν να βρούμε μια λύση. Δεν με ήθελαν και βρήκα ομάδα να φύγω. Πήγα στην Κέρκυρα, είδαν ότι για ένα μήνα ήμουν καλός και μου είπαν ότι κάναμε λάθος, έπρεπε να σε κρατήσουμε με νέο συμβόλαιο και να πας κάπου δανεικός. Το θέμα είναι όμως τι γίνεται πριν.

Για τον Στραματσόνι που έχει συζητηθεί ξέρω ότι στην Ουντινέζε και την Ίντερ άφησε καλές εντυπώσεις. Στον Παναθηναϊκό ήρθαν πολλοί καινούργιοι παίκτες και δεν ξέρω αν μπορούσαν να διαχειριστούν την πίεση που υπήρχε. Μιλάμε για μεγάλη ομάδα με βαριά φανέλα. Δεν μπορούσε να δώσει ευκαιρίες σε όλους, τους Έλληνες του παραμέρισε λίγο και έφερε δικούς του. Εμένα στην αρχή μου μιλούσε πολύ και είχαμε καλή επικοινωνία. Τώρα το τι συνέβη δεν το ξέρω. Μετά από ένα σημείο και εγώ δεν ήμουν καλά, όταν είδα πράγματα που δεν μου άρεσαν".

Η συζήτηση έκλεισε με τον στόχο του για το μέλλον. Βάζοντας στον κάδρο την Εθνική έκανε μια αναφορά και στους άλλους Έλληνες τερματοφύλακες, ενώ δεν παρέλειψε να απαντήσει στην ερώτηση για το αν μετάνιωσε για κάτι.

"Θέλω κατ’ αρχήν την άνοδο με τον Πανιώνιο, να επιστρέψει εκεί που ανήκει η ομάδα. Τα όνειρα είναι μεγάλα, ακόμα και τώρα έχω όνειρα. Να παίξω στην Εθνική, να γίνω σημαία για τον Πανιώνιο ή μια μεταγραφή σε μια μεγάλη ομάδα. Πρώτα όμως να είμαι υγιής, να βοηθήσω την ομάδα μου να επιστρέψει και ό,τι καλύτερο έρθει καλοδεχούμενο.

Ως προς την Εθνική έχουμε πολύ καλούς τερματοφύλακες, δεν είναι εφικτό τώρα, αλλά στο μέλλον ποτέ δεν ξέρεις. Και ο Μανδάς και ο Βλαχοδήμος και ο Τζολάκης έχουν δείξει εξαιρετικά δείγματα γραφής. Να μην αναιρέσουμε όμως τον Πασχαλάκη που κι αυτός ήταν επί χρόνια στην Εθνική, τον Αθανασιάδη που έκανε εκπληκτικές σεζόν και με την ΑΕΚ και με τη Σέριφ.

Ο ανταγωνισμός είναι ψηλός. Έχουμε top class παίκτες διαχρονικά στο κέντρο της άμυνας, πλέον έχουμε και καλούς επιθετικούς. Γενικά έχει ταλέντο ο Έλληνας ποδοσφαιριστής και τα παιδιά αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο που παλεύουν και δείχνουν ότι ο Έλληνας παίκτης αξίζει.

Ως προς εμένα δεν μετανιώνω εύκολα για πράγματα που κάνω στη ζωή μου και την καριέρα μου, αλλά έχω μετανιώσει το πώς έχω υποβιβάσει τον εαυτό μου σε πράγματα και επιλογές. Δεν δημιουργούσα προβλήματα, θα έπρεπε να διεκδικώ περισσότερο το να παίζω. Δεν είναι τόσο κακό.

Με τη δουλειά που έκανα μπορώ να πω ότι είμαι αδικημένος για τη συμπεριφορά που έλαβα από κάποιους προπονητές και μέλη της διοίκησης. Όταν έκανα ένα λάθος με καθάριζαν, άλλοι παίρνανε περισσότερες ευκαιρίες. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν έδινα το 100%. Έπρεπε να διαχειριστώ λίγο καλύτερα κάποια πράγματα.

Έχω και μια πικρία ότι άξιζα να παίζω περισσότερο στις μικρές εθνικές, γιατί επέλεγαν τερματοφύλακες που έπαιζαν λιγότερο σε σχέση με εμένα. Και στον Παναθηναϊκό είπα κάποια πράγματα σε λάθος ανθρώπους, για παράδειγμα τον πόνο μου και αυτοί το πήραν εις βάρος μου. Έχω πει και κάποια θετικά πράγματα σε κάποιους και αυτή τα απέδωσαν αρνητικά για να επωφεληθούν αυτοί. Είχα πει πχ “αύριο θα με βάλει να παίξω ο Στραματσόνι”. Και έγινε σε λάθος άνθρωπο, με αποτέλεσμα να ζημιωθώ".