Νικητής, μαχητής και ειλικρινής. Αυτές είναι οι πρώτες τρεις λέξεις που ήρθαν στο μυαλό όταν ολοκληρώθηκε η απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης. Ή πιο σωστά, της συζήτησης. Διότι περισσότερο θύμιζε κουβέντα μεταξύ δύο φίλων παρά συνέντευξη.

Ο Νίκος Σπυρόπουλος, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, είναι ένας άνθρωπος που δεν μιλάει συχνά. Έχει αποφασίσει, όπως συνέβαινε και την περίοδο που ήταν ποδοσφαιριστής, να μιλάει με τις πράξεις και όχι με τα λόγια. Μία ξεχωριστή πάστα ανθρώπου, ο οποίος κατάφερε μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις να ζήσει το όνειρό του.

Από τις αλάνες και τα ξερά γήπεδα των Ιωαννίνων, στην κοσμοπολίτικη Αθήνα. Κι από τον ΠΑΣ Γιάννινα και τον Πανιώνιο, πρωταθλητής με τον Παναθηναϊκό και μέλος της Εθνικής ομάδας σε τελικές φάσεις Euro και Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Βέβαια, στην καριέρα και κατ' επέκταση στη ζωή ενός αθλητή, δεν είναι όλα ρόδινα. Ανάμεσα στις επιτυχίες, τις διακρίσεις και τους τίτλους, υπάρχει ο πόνος, η αμφισβήτηση και οι καθημερινές δοκιμασίες. Ο Νίκος Σπυρόπουλος έπρεπε να παλέψει πρώτα και πάνω απ' όλα με τον εαυτό του. Δεν τα παράτησε, παρά τις δύσκολες στιγμές. Δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν πρόδωσε τα ιδανικά του. Δούλεψε σκληρά, θυσίασε πολύ προσωπικό χρόνο και είδε στο τέλος να δικαιώνεται για τις επιλογές του.

Άλλωστε, όπως παραδέχεται κι ο ίδιος, θέλει οι αποφάσεις να είναι μόνο δικές του. Για να αναλαμβάνει και στη συνέχεια την ευθύνη των πράξεων του. Μέσα από το SPORT24 κάνει ένα ταξίδι στις αναμνήσεις. Αναφέρεται στα πρόσωπα που τον στιγμάτισαν, στα λάθη και τα σωστά του, στις φράσεις που τον πείσμωσαν, αλλά και σε εκείνους τους ανθρώπους που τον βοήθησαν να γίνει καλύτερος τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου. Με ειλικρίνεια, θάρρος και πολλές παραδοχές.

Αυτή είναι η ιστορία του.

"Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μεταμόρφωση, ένα χωριό 19 χιλιόμετρα έξω από τα Ιωάννινα. Ο πατέρας μου ήταν ο ποδοσφαιριστής-σταρ του χωριού (σ.σ. γέλια). Με έπαιρνε από πολύ μικρό στο γήπεδο και άρχισε να μου μπαίνει κι εμένα το μικρόβιο του ποδοσφαιριστή. Παρακολουθούσα πολλές ώρες ποδόσφαιρο, μου είχε αγοράσει κι αρκετές ποδοσφαιρικές φανέλες, επομένως δεν ήθελα και πολύ για να το αγαπήσω.

Ήμουν, επίσης, τυχερός διότι πρόλαβα και τον ΠΑΣ Γιάννινα σε καλές περιόδους, όπου μαζευόταν αρκετός κόσμος στο γήπεδο και η ομάδα έκανε καλές πορείες κυρίως στη Β’ Εθνική που εκείνη την περίοδο ήταν μία δυνατή κατηγορία. Το ίδιο ίσχυε, βέβαια, εκείνη την εποχή και για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Το επίπεδο ήταν υψηλό, υπήρχαν καλοί ποδοσφαιριστές και οι ομάδες προσέφεραν και κάποια χρήματα.

Στα 13 υπέγραψα αντί των γονιών μου για να παίξω στην ανδρική ομάδα του χωριού μου

Η πρώτη ομάδα που αγωνίστηκα ήταν του χωριού μου, η ΑΟ Καρυών. Στη συνέχεια το χωριό ονομάστηκε Μεταμόρφωση, οπότε άλλαξε όνομα και η τοπική ομάδα. Στην αρχή αγωνίστηκα στην Ακαδημία, αλλά σε ηλικία 13 ετών υπέγραψα αντί των γονιών μου και έπαιξα στην ανδρική ομάδα (σ.σ. γέλια). Τότε κάναμε και τέτοια πράγματα… Νομίζω, ούτως ή άλλως, πως είχαν καταλάβει κι εκείνοι πόσο αποφασισμένος ήμουν να παίξω επαγγελματικά ποδόσφαιρο.

Ξεκίνησα ως αριστερός χαφ-εξτρέμ, αλλά με τα χρόνια οπισθοχώρησα. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Τότε, μάλιστα, είχα και καλύτερη επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα. Γενικά στους ποδοσφαιριστές το αμυντικό κομμάτι είναι πιο εύκολο από το επιθετικό. Πιο εύκολα μπορούμε να καταστρέψουμε, παρά να δημιουργήσουμε στο ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι πως με βοήθησε στην καριέρα μου το γεγονός ότι άρχισα πιο μπροστά, διότι μ’ αυτό τον τρόπο ήμουν καλός και στα επιθετικά καθήκοντά μου. Προσωπικά, είμαι περισσότερο ποδοσφαιριστής της… αλάνας και λιγότερο των Ακαδημιών.

Μετά την ομάδα του χωριού μου, είχα πάει για μία διετία στους ερασιτέχνες του ΠΑΣ Γιάννινα, όπου τα πήγα αρκετά καλά. Συμμετείχαμε στο πρωτάθλημα της Βορείου Ελλάδας και αντιμετωπίζαμε τις αντίστοιχες ηλικιακές ομάδες του Άρη, του ΠΑΟΚ, του Ηρακλή. Μάλιστα, τότε είχα τεθεί αντίπαλος με τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη σε ξερό γήπεδο. Έχω και φωτογραφία μαζί του. Το σκορ δεν θα στο πω διότι ήταν λίγο βαρύ για εμάς (σ.σ. γέλια).

Να σου πω, βέβαια, την αλήθεια δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Διότι εγώ έμενα στο χωριό μου, όπου η απόσταση, όπως σου είπα, από την πόλη των Ιωαννίνων ήταν 19 χιλιόμετρα. Οπότε έπρεπε να παίρνω λεωφορεία διότι κι οι γονείς μου εργάζονταν και δεν μπορούσαν να με πηγαινοφέρνουν. Θυμάμαι πως πολλές φορές αναγκαζόμασταν να αλλάζουμε ρούχα στη λαχαναγορά της πόλης ή πηγαίναμε με τα πόδια μέσα στη βροχή. Ωστόσο, δεν μας ενδιέφερε διότι περνούσαμε ωραία και κάναμε κάτι που αγαπούσαμε πραγματικά. Παίζαμε μέσα στο βούρκο και εμείς το βλέπαμε… Μπερναμπέου. Κατάλαβα από μικρός πως για να πετύχω τους στόχους και τα όνειρά μου έπρεπε να μοχθήσω.

Ένας καθηγητής μού είχε πει: "Νίκο, αν συνεχίσεις έτσι σε βλέπω να δουλεύεις σε καμία λαχαναγορά"

Ύστερα, λοιπόν, από τη διετία στους ερασιτέχνες του ΠΑΣ πήγα στον ΠΑΣ 2000, που ήταν ουσιαστικά η θυγατρική ομάδα του ΠΑΣ Γιάννινα. Κάθε Δευτέρα παίζαμε φιλικό με την πρώτη ομάδα του ΠΑΣ και τότε ήταν Τεχνικός Διευθυντής του συλλόγου ο Ανδρέας Μπονόβας, μεγάλη δόξα του ΠΑΣ, του Ολυμπιακού και του Ηρακλή. Με είδε και του άρεσα, οπότε σε ηλικία μόλις 16,5 ετών έκανα το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο με τον ΠΑΣ. Με τον κ. Μπονόβα ήμασταν και κοντοχωριανοί, οπότε είχε ακούσει για εμένα. Θυμάμαι πως μου είχε: "Μικρέ, θεωρώ πως μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο. Εγώ θα σου δώσω την ευκαιρία, αλλά από εκεί και πέρα εξαρτάται από εσένα αν θα τα καταφέρεις". Για εμάς ο Ανδρέας Μπονόβας ήταν ένα ίνδαλμα, επομένως είχαν ξεχωριστή σημασία τα λόγια του.

Το πρώτο διάστημα που πήγα στην ομάδα ήταν προπονητής ο Παράσχος, ο οποίος έκανε πρωινές προπονήσεις. Κι εγώ αναγκαζόμουν να μην πηγαίνω σχολείο για να μην χάσω την προπόνηση. Μάλιστα, εκείνη την περίοδο ένας καθηγητής μού είχε πει: "Νίκο, αν συνεχίσεις έτσι σε βλέπω να δουλεύεις σε καμία λαχαναγορά. Στο ποδόσφαιρο δύσκολα θα καταφέρεις να κάνεις καριέρα". Ήταν μία κουβέντα που μου είχε μείνει και την κράτησα μέσα μου. Να σου πω την αλήθεια, περισσότερο με πείσμωσε για να του αποδείξω ότι κάνει λάθος. Δεν σου κρύβω πως πολλές φορές, σε δύσκολες στιγμές, την ανέσυρα από τη μνήμη μου για να μου δώσει δύναμη.

Κι είχα σταθεί και άτυχος στα πρώτα μου βήματα, διότι είχα πάθει σε ηλικία 18 ετών κάταγμα περόνης και χρειάστηκε να μείνω εκτός δράσης για σχεδόν έναν χρόνο, παρότι πλέον ο συγκεκριμένος τραυματισμός σε κρατάει εκτός 3-4 μήνες. Είχα τραυματιστεί σε έναν αγώνα της δεύτερης ομάδας και αναγκάστηκα να ξοδέψω αρκετά χρήματα από μόνος μου προκειμένου να επιστρέψω δριμύτερος. Αλλά δεν είχα σκοπό να τα παρατήσω και βγήκα νικητής. Στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, πρέπει να δίνεις μάχες.

Ουσιαστικά, ο προπονητής που μου έδωσε την ευκαιρία να καθιερωθώ στον ΠΑΣ ήταν ο Μπο Πέτερσεν. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος και προπονητής. Εμπιστεύτηκε τα νέα παιδιά και μας βοήθησε σημαντικά. Πολλοί παίκτες έκαναν καριέρα, είτε μικρότερη είτε μεγαλύτερη χάρη και σε εκείνον. Πρέπει, μάλιστα, να σου αποκαλύψω πως με τον Γιούρκα Σεϊταρίδη, ο οποίος είχε ξεχωρίσει από μικρός, ήμασταν συμπαίκτες στον ΠΑΣ για μία… εβδομάδα. Εκείνος σίγουρα δεν θα το θυμάται, παρότι του το έχω πει. Εντάξει, ο Γιούρκας φαινόταν ότι είναι ξεχωριστός και θα παίξει σε πολύ υψηλό επίπεδο".

Η μεταγραφή στον Πανιώνιο, η ΑΕΚ, ο Ατρόμητος και η χρονιά ορόσημο του Euro 2004

"Το καλοκαίρι του 2004 έρχεται η μεταγραφή μου στον Πανιώνιο. Προερχόμουν από μία πολύ καλή σεζόν με τον ΠΑΣ Γιάννινα, παρά το γεγονός πως η ομάδα δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία. Μάλιστα, πέρα από τον Πανιώνιο, είχα προτάσεις τόσο από την ΑΕΚ όσο κι από τον Ατρόμητο. Επέλεξα τον Πανιώνιο διότι είναι μία ομάδα που αναδεικνύει διαρκώς Έλληνες ποδοσφαιριστές, αγωνιζόταν εκείνη την περίοδο στην Ευρώπη και θεώρησα γενικά πως θα έχω τις περισσότερες πιθανότητες να καθιερωθώ.

Έκρινα πως δεν ήμουν έτοιμος να σταθώ στο επίπεδο της ΑΕΚ και ήθελα να πάω βήμα-βήμα. Και θεωρώ πως τελικά δικαιώθηκα για την επιλογή μου, καθώς τα χρόνια στον Πανιώνιο ήταν ξεχωριστά και ένα μάθημα ζωής για εμένα. Έζησα και όμορφες και άσχημες στιγμές, αλλά κρατάω μόνο τα θετικά από κάθε εμπειρία. Ο Πανιώνιος είναι ένας σύλλογος που έχω στην καρδιά μου. Γενικά, το καλοκαίρι του 2004 ήταν ιδιαίτερο από όλες τις απόψεις.

Θυμάμαι, την περίοδο του Euro, πριν πάρω τη μεταγραφή στον Πανιώνιο, είχαμε βγάλει την τηλεόραση έξω από το οβελιστήριο που διατηρούσαν οι γονείς μου στο χωριό και παρακολουθούσαμε τους αγώνες της Εθνικής στην Πορτογαλία. Βγαίναμε στους δρόμους, πηγαίναμε στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων και γενικά ζούσαμε μοναδικές στιγμές. Και λίγο καιρό αργότερα έρχεται η μεταγραφή μου. Ήταν ένα ονειρικό καλοκαίρι απ’ όλες τις απόψεις. Μία χρονιά ορόσημο τόσο για το ελληνικό ποδόσφαιρο όσο και για εμένα.

Ο Πανιώνιος είναι μία ξεχωριστή ομάδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το οικογενειακό κλίμα εντός του συλλόγου είναι μοναδικό, ενώ κι η Νέα Σμύρνη γενικότερα ζει και αναπνέει για τον Πανιώνιο. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της συγκεκριμένης ομάδας. Ο κόσμος θα σου δώσει μεγάλη ώθηση στα παιχνίδια και θα σε κάνει να νιώσεις πραγματικά ότι αγωνίζεσαι σε μία μεγάλη ομάδα.

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω στα Γιάννενα

Βέβαια, για εμένα δεν σου κρύβω πως το πρώτο διάστημα δεν ήταν εύκολο στην Αθήνα. Ήμουν ένα παιδί της επαρχίας που ξαφνικά βρέθηκα στη μεγαλούπολη. Οι ρυθμοί της Αθήνας ήταν πολύ γρήγοροι και παράλογοι για εμένα. Με δυσκόλευε το γεγονός ότι έμενα στη Νέα Σμύρνη και έπρεπε να πηγαίνω κάθε ημέρα για προπόνηση στο Ζηρίνειο, στην Κηφισιά.

Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω στα Γιάννενα. Τι με κράτησε; Η παρέα που είχαμε δημιουργήσει στον Πανιώνιο. Ο Γουνδουλάκης, ο Μάντζιος, ο Τζιόλης, ο Λαγωνικάκης. Τέσσερις άνθρωποι που με βοήθησαν πολύ στην προσαρμογή μου και στην εξέλιξή μου. Επειδή είμαι ένας κλειστός χαρακτήρας, δεν τους εκμυστηρεύτηκα ποτέ τις σκέψεις μου, αλλά εκείνοι με βοήθησαν με τον τρόπο τους, χωρίς να το καταλάβουν.

Σίγουρα κάποια στιγμή μου ήρθαν στο μυαλό και τα λόγια του καθηγητή μου. Επομένως σκέφτηκα ότι αν το βάλω στα πόδια θα δικαιωθεί κι εκείνος. Δεν ήθελα, λοιπόν, να του κάνω το χατίρι. Πάλευα με τον εαυτό μου εκείνη την περίοδο. Ελάχιστοι άνθρωποι από τον κύκλο μου γνώριζαν τις σκέψεις μου. Γενικά, θέλω τις αποφάσεις στη ζωή μου να τις παίρνω μόνος μου. Θέλω να αναλαμβάνω την ευθύνη των αποφάσεών μου".

Η υπόθεση της τεστοστερόνης και η τιμωρία ενός έτους

"Θα ήθελα να αναφερθώ στο θέμα της τεστοστερόνης και της απαγόρευσης να αγωνίζομαι για ένα έτος. Τον Φεβρουάριο του 2005, μετά από έλεγχο που μου έγινε ύστερα από αγώνα του Πανιωνίου με τον Ολυμπιακό, βρέθηκα με μεγαλύτερη ποσότητα τεστοστερόνης στον οργανισμό μου από το κανονικό.

Ποτέ δεν πήρα κάτι, τουλάχιστον εν γνώσει μου. Η ουσία αυτή μου προκάλεσε διάφορες δυσλειτουργίες στον οργανισμό μου και είχε ως αποτέλεσμα να χαλάσει η μεταγραφή μου στον Παναθηναϊκό μαζί με τους Τζιόλη και Μάντζιο.

Καταλαβαίνεις πως μία τέτοια εξέλιξη μπορεί να γκρεμίσει τα πάντα και ο άνθρωπος να χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Ειδικά αν βρίσκεται και σε νεαρή ηλικία.

Για εμένα λειτούργησε ως μάθημα. Σίγουρα πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές κατά τη διάρκεια της τιμωρίας μου. Όμως, είχα στο πλευρό την οικογένεια μου. Επίσης η ομάδα, παρά την τιμωρία, αποφάσισε να με διατηρήσει στο ρόστερ της. Για ένα χρόνο έκανα ατομικές προπονήσεις, καθώς δεν επιτρεπόταν να συμμετέχω στο πρόγραμμα της υπόλοιπης ομάδας.

Εκείνο το διάστημα με βοήθησαν πάρα πολύ ο Χρήστος Μουρίκης που τώρα είναι γυμναστής στον Ολυμπιακό και ο φυσικοθεραπευτής και πολύ φίλος μου, Τάσος Πλιάγκος. Έρχονταν και με βοηθούσαν με τις προπονήσεις και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.

Η στήριξη που είχα, η δουλειά που έριξα και η αποφασιστικότητα μου με βοήθησαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να αγωνιστώ ξανά στο υψηλότερο επίπεδο. Το ότι το κατάφερα, ύστερα από μία τέτοια περιπέτεια σε νεαρή ηλικία, είναι μία μεγάλη προσωπική νίκη".

Η σχέση με τον Λίνεν και ο ξεχωριστός πρόεδρος Τσακίρης

"Στον Πανιώνιο δημιούργησα και μία ξεχωριστή σχέση με τον Έβαλντ Λίνεν. Ήταν ένας καλός προπονητής και ιδιαίτερα επικοινωνιακός με όλους τους παίκτες. Βοηθούσε πολύ στο να έχει καλό κλίμα η ομάδα κι αυτό έβγαινε και στον αγωνιστικό χώρο με τις επιτυχίες που είχαμε εκείνες τις σεζόν. Στον Πανιώνιο έμαθα να παίζω για τη νίκη. Ο κόουτς Λίνεν τόνισε την αυτοπεποίθησή μας και εκτόξευσε αγωνιστικά αρκετούς παίκτες από εμάς.

Ήμασταν, βέβαια, τυχεροί διότι είχαμε έναν εξαιρετικό ιδιοκτήτη, όπως ήταν ο Κωνσταντίνος Τσακίρης. Αποτελεί ένα κόσμημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο και χαίρομαι που μπορώ να τον αποκαλώ φίλο μου. Πήγε να ανεβάσει επίπεδο τον Πανιώνιο και μακάρι τέτοιοι άνθρωπο να είναι στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνος, ήταν, άλλωστε που είχε επιλέξει τότε τον κόουτς Λίνεν.

Επειδή είμαστε πλέον φίλοι με τον Κωνσταντίνο, θεωρώ πως μπορώ να πω τη συγκεκριμένη ιστορία τώρα που έχουν παρέλθει και τα χρόνια (σ.σ. γέλια). Είχε, λοιπόν, ένα ιδιωτικό αεροπλάνο, το οποίο το πιλοτάριζε κι ο ίδιος. Θυμάμαι ότι σε έναν αγώνα ήμουν τιμωρημένος και μου είχε προτείνει να πάμε μαζί με το ιδιωτικό τζετ και να είναι εκείνος ο πιλότος. Αλλά εγώ, πολύ ευγενικά, προσπάθησα να το αποφύγω. Προφανώς ήταν συγκυβερνήτης, αλλά εγώ φοβήθηκα, οπότε του είπα: "Πρόεδρε σε ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω" (σ.σ. γέλια). Το μετάνιωσα μετά, βέβαια, γιατί μπορεί να με πήγαινε και κάπου αλλού μία βόλτα".

Το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, το δις εξαμαρτείν του Παναθηναϊκού και τα λόγια του Τσακίρη

"Το καλοκαίρι του 2007 είχα αποφασίσει πως είχε έρθει πλέον η στιγμή για το επόμενο βήμα στην καριέρα μου. Μίλησα με τον Κωνσταντίνο Τσακίρη και τον Έβαλντ Λίνεν και τους εξήγησα το σκεπτικό μου. Είχα κληθεί ήδη στην Εθνική ομάδα ως παίκτης του Πανιωνίου, αλλά γνώριζα πως για να έχω περισσότερες ευκαιρίες, θα έπρεπε να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο και να αγωνιστώ σε μία ομάδα που θα συμμετέχει στο Champions League.

Τελικά δεν έγινε κάτι κατά τη θερινή μεταγραφική περίοδο και έτσι έμεινα στην ομάδα. Βέβαια, ο σύλλογος και πιο συγκεκριμένα ο κ. Τσακίρης, κάθε μεταγραφική περίοδο που δεν έφευγα, μου έκανε αναπροσαρμογή συμβολαίου και μου προσέφερε περισσότερα χρήματα. Ωστόσο, εμένα με ενδιέφερε περισσότερο να κάνω το επόμενο βήμα. Σίγουρα, όμως, ήταν κάτι τιμητικό και ωραίο από την πλευρά τους.

Τον Γενάρη του 2008, λοιπόν, θεώρησα πως ήμουν έτοιμος για μία νέα πρόκληση. Γνώριζα πως υπάρχει ενδιαφέρον από τον Ολυμπιακό. Παρ’ όλα αυτά, όταν έκανα ένα ραντεβού με τον κ. Τσακίρη και τον μάνατζέρ μου, στα γραφεία της ομάδας εμφανίστηκαν εκπρόσωποι του Παναθηναϊκού! Η αλήθεια είναι πως παραξενεύτηκα.

Ο πρόεδρος, όμως, μου φέρθηκε πολύ όμορφα. Με φώναξε και μου είπε: "Κοίτα, ξέρω ότι πίστευες πως θα πας στον Ολυμπιακό, αλλά προέκυψε ένα ενδιαφέρον από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μας προσφέρει πολύ περισσότερα χρήματα. Εγώ γνωρίζεις καλά πως προτιμώ να πουλάω παίκτες στο εξωτερικό, αλλά σέβομαι πως θέλεις να κάνεις το επόμενο βήμα σε μία μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα. Οπότε συμφώνησα με τον Παναθηναϊκό. Αν, όμως, εσύ δεν θες να πας στον Παναθηναϊκό, θα σου προσφέρω νέο συμβόλαιο με καλύτερους οικονομικούς όρους".

Από την πλευρά μου, δέχθηκα προφανώς να κάνω ένα ραντεβού με τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Συγκεκριμένα, εκείνη την ημέρα στα γραφεία ήταν ο κ. Γιάννης Βαρδινογιάννης και ο Γιάσμικο Βέλιτς, ο οποίος είχε τον ρόλο του Τεχνικού Διευθυντή στον Παναθηναϊκό εκείνη την περίοδο. Για να μην στα πολυλογώ, τα βρήκαμε και αποφάσισα να συνεχίσω την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό.

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω ίσως τελικά να επέλεγα να πάω στην Ουντινέζε

Ωστόσο, οφείλω να εκθειάσω την στάση τόσο του Κωνσταντίνου Τσακίρη όσο και γενικότερα των ανθρώπων του Πανιωνίου. Δεν τη συναντάς εύκολα σε ελληνική ομάδα. Σου αποκαλύπτω πως μου έδωσε μέχρι και το τελευταίο ευρώ από τα μπόνους που είχα με βάση τα λεπτά συμμετοχής στον Πανιώνιο. Απίστευτο για τα ελληνικά δεδομένα. Κι όμως, έτσι λειτουργούσε ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Να σου πω την αλήθεια, πριν προκύψει το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, είχε υπάρξει μία κρούση κι από την Ουντινέζε. Σκεπτόμενος μετά τα πράγματα και βλέποντας πώς λειτουργεί το ιταλικό ποδόσφαιρο, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω ίσως τελικά να επέλεγα να πάω στην Ουντινέζε. Διότι θεωρώ πως η εξέλιξή μου θα ήταν διαφορετική.

Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω που πήγα στον Παναθηναϊκό. Με είχε κερδίσει, άλλωστε, η προσέγγιση των ανθρώπων του Παναθηναϊκού. Σίγουρα και τα οικονομικά δεδομένα και για εμένα ήταν καλύτερα σε σχέση με αυτά που μου προσέφερε ο Ολυμπιακός. Μην ξεχνάμε πως ο Παναθηναϊκός με είχε κλείσει και 2,5 χρόνια νωρίτερα, αλλά προέκυψε η τιμωρία μου. Και τελικά πλήρωσαν πολύ πιο ακριβά για να με αποκτήσουν (σ.σ. γέλια). Βέβαια, οφείλω να σου ομολογήσω πως ήμουν κολακευμένος κι από το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έδειξε για δεύτερη φορά υπαρκτό ενδιαφέρον. Επομένως, ήταν μία απόλυτα συνειδητή απόφαση.

Οι τίτλοι με τον Παναθηναϊκό, ο Τεν Κάτε, οι ευρωπαϊκές επιτυχίες και ο αδικημένος Νιόπλιας

Πέρασα πολύ όμορφα χρόνια στον Παναθηναϊκό, κατέκτησα τίτλους, γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους και αγωνίστηκα σε έναν ιστορικό σύλλογο με ευρωπαϊκή κουλτούρα. Σίγουρα τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα, αλλά και χειρότερα. Ίσως ο τρόπος που αποχώρησα από την ομάδα να μην ήταν ωραίος, αλλά πάντα έχω μάθει να κρατάω τα θετικά από κάθε εμπειρία. Άλλωστε, χάρη και στον Παναθηναϊκό κατάφερα να είμαι σταθερό μέλος της Εθνικής για πολλά χρόνια. Αγωνίστηκα στα κορυφαία γήπεδα της Ευρώπης, πήραμε σπουδαίες νίκες, επομένως αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένος.

Όσον αφορά στον Χενκ Τεν Κάτε, η αλήθεια είναι πως ήταν ένας περίεργος, παράξενος και κυκλοθυμικός άνθρωπος. Και προπονητικά, να σου πω την αλήθεια, μπορούσε να είναι και καλύτερος με βάση τις εμπειρίες που είχε από το κορυφαίο επίπεδο. Δεν έχω να θυμάμαι πολλά θετικά από τον κόουτς Τεν Κάτε. Ωστόσο, η ομάδα με εκείνον στον πάγκο πήρε σημαντικά αποτελέσματα στην Ευρώπη και μεγάλωνε αγωνιστικά. Είχε τον τρόπο να είμαστε ισάξιοι με ομάδες του κορυφαίου επιπέδου.

Ο Μουρίνιο μας περίμενε στη φυσούνα και μας έδωσε το χέρι έναν προς έναν

Όπως συνέβη για παράδειγμα με την Ίντερ του Μουρίνιο, την οποία και νικήσαμε 1-0 μέσα στο Τζουζέπε Μεάτσα. Θυμάμαι ότι η ατμόσφαιρα ήταν μαγική στο γήπεδο, καθώς είχε πάρα πολλούς οπαδούς του Παναθηναϊκού. Η Ίντερ είχε μία τρομερή ομάδα, αλλά καταφέραμε να πάρουμε μία τεράστια νίκη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως στο τέλος του αγώνα, ο Μουρίνιο μας περίμενε στη φυσούνα και μας έδωσε το χέρι έναν προς έναν. Εκεί φαίνεται η νοοτροπία νικητή ενός ανθρώπου.

Μετά τη φυγή του Τεν Κάτε, ήρθε ο Νίκος Νιόπλιας, ο οποίος προσέφερε αυτό που έλειπε στην ομάδα: ηρεμία. Πέρα από εξαιρετικός προπονητής, είναι και πολύ καλός άνθρωπος και είχε με όλους τους παίκτες εξαιρετικές σχέσεις. Επομένως, αυτό κάτι λέει από μόνο του. Για εμένα, ο Νιόπλιας έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στην κατάκτηση του νταμπλ. Και στην Ευρώπη κάναμε επίσης μεγάλες νίκες, με αποκορύφωμα το γεγονός ότι αποκλείσαμε τη Ρόμα με δύο νίκες. Εκείνος ο Παναθηναϊκός δεν φοβόταν καμία ομάδα. Ήμασταν ένα ποιοτικό σύνολο που μπορούσε να κοντράρει τους πάντες.

Ο ελληνικός κορμός, ο αρχηγός Ζιλμπέρτο, ο κολλητός Σαλπιγγίδης και το τέλος από τον Παναθηναϊκό

Το μυστικό των επιτυχιών εκείνου του Παναθηναϊκού ήταν ο ελληνικός κορμός. Είχαμε φτιάξει μία πολύ καλή ομάδα, με τους Έλληνες παίκτες να έχουν εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ τους. Κι αυτό έβγαινε και στο γήπεδο. Προσωπικά, με αρκετούς από τους ποδοσφαιριστές εκείνης της ομάδας συνεχίζω να διατηρώ επαφές και να είμαστε φίλοι. Ειδικά την περίοδο που προστέθηκαν και προσωπικότητες όπως ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Σισέ, ο Λέτο και ο Λουίς Γκαρσία, η ομάδα πήγε σε άλλο επίπεδο. Όταν κάνεις προπόνηση και συνυπάρχεις στα ίδια αποδυτήρια με τέτοιες προσωπικότητες εξελίσσεσαι κι ως άνθρωπος.

Θυμάμαι και μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον Ζιλμπέρτο. Κάποτε ένας προπονητής, του οποίου το όνομα δεν θέλω να αποκαλύψω, είχε αναφέρει σε μία ομιλία προς τους ποδοσφαιριστές ότι τον αρχηγό της ομάδας τον ήθελε λίγο διαφορετικό, να μιλάει περισσότερο στα αποδυτήρια και να ακούγεται γενικότερα περισσότερο η φωνή του. Είχε ένα άλλο πρότυπο αρχηγού στο μυαλό του.

Κι η απάντηση του Ζιλμπέρτο, ο οποίος ήταν πάντα πράος και χαμηλών τόνων ήταν: "Κόουτς, εγώ δεν είμαι αυτός ο αρχηγός που έχεις στο μυαλό σου. Είμαι διαφορετικός". Ο προπονητής συνέχιζε και έλεγε ότι θα τον ήθελε πιο δυναμικό και ο Ζιλμπέρτο απαντούσε πάλι: "Ναι, αλλά εγώ είμαι αυτού του στυλ". Ουσιαστικά, αυτό που ήθελε να του πει ο Ζιλμπέρτο ήταν πως ο ηγέτης μίας ομάδας δεν χρειάζεται να φαίνεται, αλλά να αποτελεί παράδειγμα για τους υπολοίπους με τον τρόπο συμπεριφοράς του τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου. Δεν λέω πως δεν μιλούσε καθόλου. Μιλούσε όταν έπρεπε. Είχε τον τρόπο του.

Για εμένα, ο Ζιλμπέρτο μαζί με τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη είναι το πρότυπο του αρχηγού που έχω εγώ στο μυαλό μου. Είναι ο αρχηγός, ο οποίος και στα εύκολα και στα δύσκολα θα είναι μπροστά. Αλλά στα εύκολα θα κάνει κι ένα βήμα πίσω για να αναδειχθεί κάποιος άλλος συμπαίκτης του. Κι είναι ο αρχηγός που θα αφιερώσει χρόνο προκειμένου να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις και την εμπειρία του.

Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρχαν πολλοί παίκτες που δέχονταν συμβουλές από τον Σαλπιγγίδη. Εντάξει, εμένα είναι και φίλος μου. Ήταν το δωμάτιό μου, επομένως τον έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Και προσπαθώ πολλά απ’ αυτά που μου έχει διδάξει να τα ακολουθώ και στη ζωή μου. Θυμάμαι πως είχα δώσει μεγάλη μάχη για να τον πείσω να μείνει στον Παναθηναϊκό και να μην επιστρέψει στον ΠΑΟΚ, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος για το τι ήθελε να κάνει στην καριέρα του. Προσπάθησα με νύχια και με δόντια να τον μεταπείσω, αλλά ήταν απόλυτα κατασταλαγμένος.

Θεωρώ πως κάποιες από τις ευθύνες που μου αποδόθηκαν, δεν μου άξιζαν, αλλά δεν κρατάω κακία

Τις τελευταίες σεζόν μου στον Παναθηναϊκό υπήρξαν πολλές διοικητικές αλλαγές. Μετά την πολυμετοχικότητα, η ομάδα βάδισε σε ένα περίεργο διοικητικό μονοπάτι. Και πολλές από τις ευθύνες που βάραιναν τους αρμόδιους, κατέληγαν στην πλάτη των ποδοσφαιριστών. Θεωρώ πως κάποιες από τις ευθύνες που μου αποδόθηκαν, δεν μου άξιζαν. Και πιστεύω ότι γενικότερα οι ελληνικές ομάδες θα πρέπει να εκτιμούν περισσότερο στους γηγενείς ποδοσφαιριστές.

Το κατάλαβα σε μεγάλο βαθμό όταν πήγα στην Ιταλία, όπου οι γηγενείς παίκτες βρίσκονται στο απυρόβλητο και οι ξένοι είναι εκείνοι που τα ‘ακούνε’ σε κάθε περίσταση. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν κρατάω κακία στον Παναθηναϊκό διότι ζήσαμε μοναδικές στιγμές, τις οποίες δεν αλλάζω με τίποτα. Θεώρησα κι εγώ πως ο κύκλος μου είχε κλείσει στην ομάδα και επιθυμούσα να ζήσω την εμπειρία του εξωτερικού. Ήταν, λοιπόν, προτιμότερο και για τις δύο πλευρές να τραβήξουμε χωριστούς δρόμους".

Η κλήση στην Εθνική, η γυναίκα του, η ατάκα του Ρεχάγκελ και ο κορυφαίος Σάντος

"Στην Εθνική ομάδα, όπως σου προείπα, κλήθηκα για πρώτη φορά ως ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου. Μάλιστα, είχε έρθει να με δει ο Ότο Ρεχάγκελ σε έναν αγώνα με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Σμύρνη και υπήρξαν πολλές συγκυρίες μαζεμένες. Σε εκείνο το παιχνίδι, λοιπόν, πίστευα ότι θα σκοράρω, όπως και συνέβη. Γενικά, όταν είχα συγκεντρωμένα τα βλέμματα πάνω μου, έβγαζα τον καλύτερο εαυτό μου. Έτσι συνέβη και τότε. Ωστόσο, σε εκείνο το ματς δεν ήταν μόνο η παρουσία του Ρεχάγκελ που μου είχε δώσει έξτρα ώθηση.

Εκείνη την περίοδο είχα γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα μου, η οποία ήταν από τη Νέα Σμύρνη και είχε έρθει για πρώτη φορά στο γήπεδο σε εκείνον τον αγώνα. Και το ήξερα. Κι όπως καταλαβαίνεις, η παρουσία της αποτέλεσε ένα έξτρα κίνητρο διότι ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της και ήθελα να την κάνω ευτυχισμένη. Όταν πέτυχα το γκολ, λοιπόν, της αφιέρωσα το γκολ. Και λίγες ημέρες αργότερα ήρθε η κλήση στην Εθνική από τον κ. Ρεχάγκελ.

Ο κ. Ρεχάγκελ είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα, πολύ επικοινωνιακός και παρά το γεγονός πως είναι παλαιότερης προπονητικής γενιάς, λειτουργούσε με πολύ μοντέρνο τρόπο. Είχε καταφέρει να επικοινωνεί άριστα με ποδοσφαιριστές αυτού του επιπέδου. Ήταν ένας εξαιρετικός διαχειριστής προσωπικοτήτων. Ήταν μία ανεπανάληπτη εμπειρία να συνυπάρχω με τους πρωταθλητές Ευρώπης. Μπορεί να άργησα να παίξω, αλλά κάθε μου κλήση ήταν μία απόλαυση για εμένα. Ένα όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα. Ήταν μία μοναδική εμπειρία ζωής.

Έχω και μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον κ. Ρεχάγκελ. Στο Euro του 2008 δεν είχα αγωνιστεί στα δύο πρώτα παιχνίδια με Σουηδία και Ρωσία. Πριν, λοιπόν, το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου με αντίπαλο την Ισπανία, με φωνάζει μαζί με τον στενό συνεργάτη του, Γιάννη Τοπαλίδη.

Και μου λέει: "Σήμερα είναι η ευκαιρία σου. Σήμερα πρέπει να πάρεις τηλέφωνο τους δικούς σου να ανοίξουν σαμπάνιες. Σήμερα θα αγωνιστείς απέναντι στη μεγάλη Ισπανία. Σήμερα θα δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου και θα δείξεις σε όλους τι αξίζεις". "Εντάξει κόουτς", του λέω, "είμαι έτοιμος".

Κι η αλήθεια είναι πως τα πήγα πολύ καλά, παρά την ήττα. Κι ήταν κι ένας από τους λόγους που με εμπιστεύτηκε περισσότερο στην πορεία. Προφανώς κάτι θα έκανα καλά για να με καλέσει στη συνέχεια και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, το οποίο ήταν σίγουρα μία ανεπανάληπτη εμπειρία για όλους μας.

Το αεροπλάνο πήγαινε πάνω-κάτω και ο Τζιόλης σχεδόν… ροχάλιζε

Θυμάμαι πως στον αγώνα με την Αργεντινή είχε μπει στο γήπεδο ο Μαραντόνα κι έκανε τον γύρο του θριάμβου εν μέσω αποθέωσης. Μπορεί να αγωνιζόταν ο Μέσι σε εκείνη την Αργεντινή, αλλά καταλάβαινες πως ο σταρ εκείνου του αγώνα ήταν ο Μαραντόνα. Και θυμάμαι πως μετά τον αγώνα τον κυνηγούσαμε για μία φωτογραφία. Κι είναι επίσης το παιχνίδι που ο Καραγκούνης έδειξε γι’ άλλη μία φορά το πάθος του, αφού τα έβαλε και με τον Μέσι και με τον Μαραντόνα. Δηλαδή, με τον ίδιο τον… Θεό του ποδοσφαίρου (σ.σ. γέλια).

Γενικά, ήταν ιδιαίτερο ταξίδι στη Νότια Αφρική. Είχαμε πέσει και σε μία τροπική καταιγίδα και εγώ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι, παρότι η πτήση ήταν πολύωρη. Αντίθετα, έβλεπα κάτι συμπαίκτες μου, όπως ο Αλέξανδρος Τζιόλης, να μην… νιώθουν και να κοιμούνται αμέριμνοι (σ.σ. γέλια). Το αεροπλάνο πήγαινε πάνω-κάτω και ο Τζιόλης σχεδόν… ροχάλιζε. Ο Άλεξ ήταν ήρεμος τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου.

Κορυφαίος προπονητής ο Σάντος, δεν πήγα στο Euro 2012 επειδή δεν ήμουν καλά

Θέλω, επίσης, να σταθούμε στο Euro 2012 επειδή έγινε αρκετή συζήτηση για το γεγονός ότι δεν βρέθηκα τότε στην τελική 23άδα. Η αλήθεια είναι πως δεν με πείραξε καθόλου διότι ήταν κάτι που ήθελα στην πραγματικότητα. Ουσιαστικά, το… δημιούργησα στον εαυτό μου.

Προερχόμουν από μία δύσκολη χρονιά και αγωνιστικά, αλλά και ψυχολογικά και χρειαζόμουν μία παύση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, επειδή ήμουν και πάρα πολύ κουρασμένος, να βγάλω κι ένα τραυματισμό πριν από το Euro, με συνέπεια να μείνω εκτός. Ο Σάντος με πίστευε ως ποδοσφαιριστή και αποτελούσα βασική επιλογή του. Δεν ήταν, λοιπόν, ουσιαστικά επιλογή του κ. Σάντος να μην πάω στο Euro, αλλά δική μου.

Επειδή δεν ένιωθα καλά συναισθηματικά, όσο παράξενο κι αν φαίνεται. Δεν ήθελα να πάω για να πάω. Δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος. Εγώ, περιέργως, όταν δεν ήμουν καλά, πάντα λάμβανα ένα σημάδι που μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω μία παύση. Κι οι παύσεις, επειδή έκανα αρκετές στην καριέρα μου, με βοηθούσαν να επιστρέφω καλύτερος.

Για εμένα, ο Σάντος είναι ο κορυφαίος προπονητής που συνεργάστηκα στην καριέρα μου, έστω κι αν δεν τον έζησα σε συλλογικό επίπεδο και δεν είχα την καθημερινή τριβή μαζί του. Πληροί όλες τις προϋποθέσεις που θέλω να έχει ένας προπονητής. Προετοίμαζε άριστα το παιχνίδι ή μία διοργάνωση ή τους αγώνες μπαράζ.

Ήταν εκπληκτικός στο κομμάτι της διαχείρισης, έστω κι αν κάποιες φορές μπορεί να μην μας άρεσε ο τρόπος του. Οι γνώσεις του, πέρα από το ποδοσφαιρικό κομμάτι, ήταν σε υψηλότερο επίπεδο. Θα τις χαρακτήριζα δεξιότητες ζωής, οι οποίες τον βοηθούσαν και στο προπονητικό κομμάτι. Έχει ενσυναίσθηση και καταλαβαίνει απόλυτα τους παίκτες του. Γι’ αυτό το λόγο διατηρηθήκαμε σε πολύ καλό επίπεδο μετά την αποχώρηση του Ρεχάγκελ".

Η μεταγραφή στην Κιέβο, ο κίνδυνος να σταματήσει το ποδόσφαιρο κι η ατάκα του Γερμανού γιατρού

"Η εμπειρία της Ιταλίας ήταν ξεχωριστή. Πήγα σε μία πολύ οργανωμένη ομάδα, η οποία, βέβαια, δεν είχε τη δυναμική των προηγούμενων συλλόγων που αγωνίστηκα, καθώς η πόλη στηρίζει κυρίως την Ελλάς Βερόνα κι όχι την Κιέβο. Η Βερόνα είναι μία καταπληκτική πόλη κι αν μπορούσα να αγωνιστώ για πάνω από έναν χρόνο στην Κιέβο, θα έμενα για πάντα εκεί. Τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου περάσαμε υπέροχα.

Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, αισθάνθηκα ξεχωριστός και αγάπησα ξανά το ποδόσφαιρο. Κάθε αγώνας ήταν γιορτή. Ήταν, λοιπόν, μία εμπειρία που με άλλαξε πολύ ως άνθρωπο. Είχα αρχίσει, μάλιστα, και μαθήματα ιταλικών ενώ αγωνιζόμουν στον Παναθηναϊκό, με αποτέλεσμα κι η διαβίωσή μας να γίνει πιο εύκολη, καθώς οι Ιταλοί δεν μιλούν καθόλου αγγλικά.

Ήμουν 29 ετών και οι γιατροί μου έλεγαν να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Ήταν τόσο σοβαρός ο τραυματισμός

Σίγουρα, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, δεν κατάφερα να παίξω στο επιθυμητό επίπεδο και υπάρχει εξήγηση. Ήδη από τον Παναθηναϊκό κουβαλούσα ένα χρόνιο πρόβλημα τραυματισμού στο ισχίο μου. Μία οστεοαρθρίτιδα που δεν μου επέτρεπε να είμαι αυτός που θέλω να είμαι. Είχα έντονους πόνους. Κι η αλλαγή κλίματος δεν με βοήθησε ιδιαίτερα. Έφυγα από εδώ με καλοκαιρία και πήγα εκεί με ένα μέτρο χιόνι. Το πόδι μου δεν άντεξε. Ήμουν 29 ετών και οι γιατροί μου έλεγαν να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Ήταν τόσο σοβαρός ο τραυματισμός.

Τότε με είχε βοηθήσει ο κ. Παναγιώτης Κουλουμέντας, τον οποίο είχα γιατρό στον Παναθηναϊκό. Είχαμε πάει μαζί σε έναν εξειδικευμένο γιατρό στο Μόναχο, ο οποίος μου είχε πει άλλη μία φράση που κρατάω μέσα μου μέχρι και σήμερα. Μου είπε: "Αν σου αρέσει ο αθλητισμός, πάρε ένα ποδήλατο και κάνε βόλτες στην Αθήνα".

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας γιατρός μπορεί να πει ένα τέτοιο πράγμα σε έναν αθλητή. Προφανώς είχα καταλάβει πως ο τραυματισμός μου ήταν σοβαρός, αλλά δεν είχα σκοπό να τα παρατήσω τόσο εύκολα. Μου είχαν πει να χειρουργηθώ, αλλά σε μία τέτοια περίπτωση δεν ήταν βέβαιο ότι θα μπορέσω να επιστρέψω στο υψηλότερο επίπεδο.

Τελικά, με τη βοήθεια του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου και του Σεμπάστιαν Λέτο, κατάφερα να επιστρέψω δυνατός. Συγκεκριμένα, μου συνέστησαν έναν Έλληνα γιατρό, τον κ. Άκη Τσαπράλη, ο οποίος εργαζόταν σε ένα Κέντρο Αποκατάστασης που βρισκόταν στον ίδιο χώρο με το Προπονητικό Κέντρο της Μπολόνια.

Μίλησα, λοιπόν, μαζί του, μου είπε ότι είχε αντιμετωπίσει παρόμοιους τραυματισμούς, έχει τα πρωτόκολλα αντιμετώπισης και μπορεί να με βοηθήσει. Ήταν Απρίλιος, είχα φύγει από τη Βερόνα, καθώς το συμβόλαιό μου με την Κιέβο έληγε το καλοκαίρι και δεν υπήρχε περίπτωση να το ανανεώσουν εξαιτίας του προβλήματος τραυματισμού.

Υπήρξε κι ένα φλερτ με την Μπολόνια, αλλά φοβήθηκαν τον τραυματισμό και δεν έκαναν πρόταση

Ο χρόνος αποκατάστασης ήταν τρεις μήνες, εγώ θα άρχιζα τον Μάιο, το οποίο σήμαινε πως θα έβρισκα οριακά ομάδα για τη νέα σεζόν. Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να μετακομίσω άμεσα στην Μπολόνια μαζί με την οικογένειά μου. Θυμάμαι πως με είχε βοηθήσει στη μετακόμιση ο συγχωρεμένος ο αδερφός του Βαγγέλη Μόρα, ο Δημήτρης. Είχαμε πάει αυθημερόν στην Μπολόνια από τη Βερόνα και για ένα διάστημα έμεινα στο σπίτι του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου, ο οποίος βοήθησε τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου. Μου άνοιξε το σπίτι του σε μία δύσκολη στιγμή μου και αυτό δεν το ξεχνάω.

Και μπόρεσα, τελικά, μέσα σε 1,5 μήνα να ολοκληρώσω την αποκατάστασή μου και να επιστρέψω σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη περίοδος ήταν επίπονη, αλλά δεν με ενδιέφερε διότι είχα καταφέρει να επιστρέψω δριμύτερος. Μάλιστα, υπήρξε κι ένα φλερτ με την Μπολόνια, επειδή έκανα αποκατάσταση και προπονήσεις στον ίδιο χώρο ουσιαστικά με το Προπονητικό Κέντρο, με αποτέλεσμα να δείξουν ενδιαφέρον για την απόκτησή μου. Προφανώς, όμως, φοβήθηκαν τον τραυματισμό και δεν προχώρησαν σε κατάθεση επίσημης πρόταση".

Η επιστροφή στην Ελλάδα για τον ΠΑΟΚ

"Ωστόσο, εγώ κατάφερα να βρω άμεσα ομάδα, αφού προέκυψε το ενδιαφέρον του ΠΑΟΚ. Ξαφνικά, από εκεί που βρισκόμουν έξι μήνες εκτός δράσης, μπήκα απευθείας στα βαθιά και σε προετοιμασία για αγώνες προκριματικών Champions League. Χωρίς καθόλου ξεκούραση. Κάτι που μου στοίχισε αγωνιστικά. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, θα έλεγα στους ανθρώπους του ΠΑΟΚ ότι χρειάζομαι μία περίοδο ξεκούρασης, κυρίως ψυχικής και πνευματικής, για να επανέλθω πλήρως. Γι’ αυτό το λόγο, ίσως, δεν κύλησε καλά από την αρχή η συγκεκριμένη σχέση. Προφανώς έκανα κι εγώ κάποια λάθη, αλλά κι ο σύλλογος απέναντί μου.

Θεωρώ πως σε κάποια πράγματα χρειαζόταν μία διαφορετική διαχείριση. Πιστεύω, όμως, ότι όταν ξεκουράστηκα και επανήλθα πλήρως, βρέθηκα στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση της καριέρας μου, διότι είχα δουλέψει πολύ και σκληρά τους προηγούμενους έξι μήνες κι αυτό φάνηκε και μέσα στο γήπεδο. Μπορεί να μην έπαιξα πολύ στον ΠΑΟΚ, αλλά είχα θετική εικόνα. Κι εγώ, προσωπικά, πέρασα ωραία. Διότι είχαμε ωραίο κλίμα στην ομάδα, συνάντησα παλιούς συμπαίκτες και κάναμε σαν ένα… reunion. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους, τους οποίους κρατάω στη ζωή μου μέχρι και σήμερα".

Η αποχώρηση από τη δράση, το νέο κεφάλαιο στην καριέρα του και οι προσωπικοί στόχοι

"Η ψυχική υγεία δεν αποτελεί πλέον ένα θέμα που είναι ταμπού, κατά τη γνώμη μου. Σίγουρα σε κάποιες φάσεις της καριέρας μου ήμουν ψυχολογικά ράκος. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως τα διαλλείματα που έκανα με βοήθησαν να επιστρέφω δριμύτερος. Με τα διαλλείματα εννοώ και τις περιόδους των τραυματισμών. Διότι θεωρώ πως, αν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά, αυτό βγαίνει και στο σώμα μας.

Αποφάσισα, λοιπόν, να σταματήσω στα 32 μου. Ίσως θα μπορούσα να αγωνιστώ και 1-2 χρόνια ακόμη, αλλά ήθελα να βρίσκομαι σε υψηλό επίπεδο. Δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον Πανιώνιο, αλλά κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό, καθώς εκείνη την περίοδο η ομάδα μπορούσε να αποκτήσει μόνο τρεις ποδοσφαιριστές άνω των 23 επειδή δεν είχε λάβει άδεια. Που δεν ξέρω, στην τελική, αν με αυτό τον τρόπο τιμωρούσαν τις ομάδες ή τους παίκτες. Αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.

Και στον ΠΑΣ Γιάννινα θα μπορούσα να σταματήσω το ποδόσφαιρο, αλλά η βάση της οικογένειάς μου ήταν πλέον στην Αθήνα, επομένως δεν ήθελα να τους μετακινώ. Υπήρξαν γενικά κάποιες προτάσεις, αλλά δεν ήθελα να παίξω σε χαμηλότερο επίπεδο. Επέλεξα να αποσυρθώ από τη δράση και για 3-4 χρόνια να απολαύσω τις στιγμές με την οικογένειά μου. Έκανα πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω την περίοδο που ήμουν ποδοσφαιριστής, επειδή ήμουν ταγμένος σε αυτό που έκανα. Ήταν κάτι που χρειαζόμουν. Αφιέρωσα πολύ χρόνο στην κόρη μου, ελπίζοντας να ήταν εποικοδομητικός και για εκείνη.

Στην αρχή, δεν σου κρύβω, ότι δεν ήθελα να παραμείνω στον χώρο του ποδοσφαίρου. Κατάλαβα, όμως, στην πορεία ότι το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Εκεί είναι τα βιώματά μου, οι εμπειρίες, οι εικόνες και οι παραστάσεις μου. Το ποδόσφαιρο μου προσέφερε πολλά και αποφάσισα πως έπρεπε να του το ανταποδώσω από μία διαφορετική θέση. Δεν είχα κατασταλάξει πάνω στο τι θα ήθελα να κάνω. Ψαχνόμουν. Η προπονητική δεν μου άρεσε, παρότι έκανα το πρώτο δίπλωμα, το UEFA C. Σκέφτηκα, επίσης, να ασχοληθώ με το σκάουτινγκ.

Τη θέση του team manager δεν την είχα στο μυαλό μου. Εγώ θεωρώ πως είμαι ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες. Πιστεύω πως είμαι ένα άτομο που μπορεί να βοηθήσει τους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές και τους διοικητικούς παράγοντες να μεγαλώσουν έναν σύλλογο. Είτε με τις γνώσεις, είτε με τον χαρακτήρα, είτε με την εργατικότητά μου.

Προέκυψε, λοιπόν, ένα τηλεφώνημα από τον Γιάννη Μανιάτη, με τον οποίο ήμασταν συμπαίκτες στον Πανιώνιο και στην Εθνική. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μιλούσαμε συχνά, αλλά υπήρχε πάντα ένας αμοιβαίος σεβασμός. Όταν, λοιπόν, με πήρε τηλέφωνο, επειδή τον εκτιμώ ως προσωπικότητα και ξέρω τι μπορεί να προσφέρει στον χώρο του ποδοσφαίρου, πείστηκα ότι ο Πανιώνιος είναι η καλύτερη επιλογή για να επιστρέψω στο ποδόσφαιρο από ένα διαφορετικό πόστο.

Ο Γιάννης, τότε, μου είπε: "Σε θέλω δίπλα μου". Δεν μου είπε ότι αναλαμβάνω ένα συγκεκριμένο πόστο. Αν μου έλεγε ότι με θέλει, για παράδειγμα, ως Τεχνικό Διευθυντή, μπορεί και να μην πήγαινα. Αλλά με κέρδισε η ατάκα του. Δεν το σκέφτηκα πολύ, το ένστικτό μου με οδήγησε να απαντήσω θετικά στην πρόταση.

Γρήγορα καταλάβαμε τι ταιριάζει στον καθένα μας. Για εμένα, προσωπικά, ήταν μία πολύ διδακτική περίοδος επειδή συνειδητοποίησα σε τι είμαι ικανός, αλλά και πάνω σε ποιον τομέα του ποδοσφαίρου θέλω να ασχοληθώ. Ήταν πολύ ωραία και διδακτική χρονιά στον Πανιώνιο, παρότι δεν βρέθηκε κάποιος επενδυτής για την ομάδα. Θεωρώ, όμως, πως βάλαμε τις βάσεις και ανεβάσαμε τον σύλλογο σε μία επαγγελματική κατηγορία.

Δείξαμε πώς μπορεί να λειτουργεί ένας ιστορικός σύλλογος σε θέμα οργάνωσης. Είχαμε υψηλά στάνταρ, με βάση τους πόρους και τα μέσα που είχαμε. Θέλω, πρώτα απ’ όλα, να νιώσουν σημαντικοί οι ποδοσφαιριστές και οι άνθρωποι που περιβάλουν την ομάδα. Με τον Γιάννη φτιάξαμε ένα πολύ καλό δίδυμο, με διακριτούς ρόλους. Αυτό ήταν και το μυστικό της επιτυχίας. Μετά από εκείνη τη σεζόν, ένιωσα πάλι σημαντικός και ικανός.

Είμαι, λοιπόν, σίγουρος ότι μπορώ να βοηθήσω. Μπορώ να κάνω και "δουλειά γραφείου", αλλά η μεγαλύτερη ικανότητά μου είναι μέσα στο γήπεδο. Είναι ο χώρος που με κάνει να νιώθω πιο άνετα. Ο χώρος που μπορώ να βοηθήσω τους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές και τους παράγοντες της ομάδας μου. Το βασικό είναι να δημιουργείς ένα καλό περιβάλλον, όπου θα αισθάνονται όλοι όμορφα. Από τον φροντιστή μέχρι τον Τεχνικό Διευθυντή.

Θα ήθελα να πάω σε έναν σύλλογο που να με εμπνέει, να ταιριάζει στη φιλοσοφία μου

Φέτος μπορεί να μην βρίσκομαι στην Κηφισιά, αλλά η περσινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα παραγωγική για εμένα. Ήταν, ουσιαστικά, ο πρώτος επαγγελματικός σταθμός της νέας καριέρας μου, αφού στον Πανιώνιο πολλά πράγματα τα κάναμε εθελοντικά. Στην Κηφισιά, λοιπόν, μαζί με τον Στέφανο Κοτσόλη δημιουργήσαμε ένα ωραίο σύνολο, με τη βοήθεια, φυσικά, του ιδιοκτήτη της ομάδας, Χρήστου Πρίτσα, ο οποίος έχει μεγάλους στόχους που εύχομαι σε βάθος χρόνου να τους κάνει πραγματικότητα.

Τη φετινή σεζόν δεν θα είμαι στον σύλλογο επειδή μάλλον δεν ταιριάζω με τη φιλοσοφία του νέου Γενικού Διευθυντή, κ. Γιώργου Τουτζάρη. Αυτό εισέπραξα και κατάλαβα. Παρ’ όλα αυτά, η περσινή χρονιά ήταν πολύ σημαντική για εμένα. Γνώρισα σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος και ο Στέλιος Βενετίδης, έζησα από κοντά τον προπονητή της ομάδας, Νίκο Κούστα και είδα να αποκλείουν ομάδες μεγαλύτερων κατηγοριών στο Κύπελλο, όπως ο Απόλλων Σμύρνης, αλλά και να παίρνουμε ισοπαλία από την ΑΕΚ. Μπήκαν οι βάσεις προκειμένου μελλοντικά να ανέβει η ομάδα στην πρώτη κατηγορία, όπου αποτελεί και τον μεγάλο στόχο των ανθρώπων της.

Προσωπικά, θα ήθελα να πάω σε έναν σύλλογο που να με εμπνέει, να ταιριάζει στη φιλοσοφία μου και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να ανεβάσουμε επίπεδο την ομάδα. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος μου".

*Ευχαριστούμε το "MR. FOX" (Λαοδίκης 38, Γλυφάδα) για τη φιλοξενία