Ο Νταβίντ Φουστέρ στο SPORT24: "Καθήκον να δίνεις την ψυχή σου για αυτόν τον κόσμο, θα ήθελα να επιστρέψω στον Ολυμπιακό και να είμαι εκεί στα 100 χρόνια"

Λίγοι, πολύ λίγοι παίκτες είναι αρχηγοί πριν φορέσουν το περιβραχιόνιο. Η ψυχοσύνθεσή τους - και μόνο αυτή - τούς επιβάλλει να τρέχουν, να ματώνουν και να παλεύουν μέχρι την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα τους.

Εκείνοι που δεν θα καταλάβουν ποτέ γιατί τα παιδιά στην εξέδρα κρατούν για αυτούς μια μικρή, αλλά παντοτινή θέση στην καρδιά τους. Εκείνοι που καθρεφτίζουν τα μεγαλύτερα - και ανεκπλήρωτα τις περισσότερες φορές - όνειρα του κόσμου.

“Αν μπορούσα να μπω να παίξω, θα τούς έδειχνα πώς γίνεται. Αυτοί δεν το νιώθουν”. Αυτές δεν είναι οι λέξεις που ηχούν από τα στόματα των φιλάθλων μετά από ένα στραβό αποτέλεσμα; Ε, για τον Νταβίντ Φουστέρ δεν ήταν αυτές οι λέξεις. Δεν ήταν, γιατί όλοι εκείνοι που γέμιζαν το “Καραϊσκάκης” έβλεπαν στο δικό του πρόσωπο τους εαυτούς τους. Έβλεπαν σε εκείνον το τάκλιν που δεν θα τους φόβιζε ποτέ, το σπριντ που δεν θα τους κούραζε ποτέ, την αδικία που δεν θα άφηναν ποτέ να αιωρείται.

Ο Νταβίντ Φουστέρ μίλησε στο SPORT24 - από την πληγωμένη Βαλένθια - και εκμυστηρεύτηκε πώς βίωνε και βιώνει την ερυθρόλευκη αγάπη, πώς έζησε την ιστορική βραδιά της κατάκτησης του Conference League και άνοιξε την καρδιά του για το μέρος που θέλει να βρίσκεται στην επέτειο των 100 χρόνων ιστορίας του Ολυμπιακού.

Πριν καταθέσει όσα ξεχωριστά αντανακλά το πρόσωπο του για την ομάδα της ζωής του, ο πρώην αρχηγός των Πειραιωτών δεν θα μπορούσε να μην μοιραστεί πώς είναι η κατάσταση στην Ισπανία και στη Βαλένθια, μετά τις καταστροφικές πλημμύρες.

"Η κατάσταση εδώ είναι καταστροφική. Είναι η χειρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία της χώρας. Χρειαζόμαστε την κυβέρνησή μας να κινητοποιήσει και τον στρατό. Υπάρχουν παγιδευμένοι άνθρωποι σε αυτοκίνητα και υπόγεια, που είναι πιθανώς νεκροί. Ο αριθμός των θυμάτων είναι πολύ υψηλός και ακόμα πιο υψηλός όσο περνούν οι ημέρες.

Υπάρχουν άψυχα σώματα που βρίσκονται εκεί έξω για περισσότερες από τρεις ημέρες και αυτό επίσης αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Έχουν περιορίσει τις μετακινήσεις μας και δεν έχουμε πρόσβαση στις πληγείσες περιοχές. Είμαστε όλοι συντετριμμένοι για αυτό που συμβαίνει εδώ", εξήγησε αφοπλιστικά ο Φουστέρ και άρχισε να ξετυλίγει το "κουβάρι" της πορείας του στα γήπεδα.

Τα γκαράζ ήταν τα τέρματα, έπρεπε να ντριμπλάρεις και τα αυτοκίνητα

"Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που αποφάσισα να τελειώσω την καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής. Εξακολουθώ να νιώθω σαν να ήταν χθες. Ίσως λόγω του γεγονότος ότι ασχολούμαι ακόμα με το ποδόσφαιρο και επειδή παρακολουθώ στενά τον Ολυμπιακό από τότε που έφυγα από την Ελλάδα και αυτό με κάνει να θυμάμαι πολλές εμπειρίες, αναμνήσεις και όμορφες στιγμές”.

“Λοιπόν, ξεκίνησα όπως πολλά μικρά παιδιά της εποχής μου, παίζοντας στο δρόμο και στη γειτονιά μου με φίλους. Ήμουν τυχερός που ζούσα σε μια γειτονιά με πολλά παιδιά της ηλικίας μου και περνούσαμε ώρες και ώρες παίζοντας μπάλα και διασκεδάζοντας. Τα γκαράζ ήταν τα τέρματα και έπρεπε να καταφέρεις να ντριμπλάρεις και τα άλλα παιδιά, αλλά και τα αυτοκίνητα, για να μην τρακάρεις σε εκείνα που ήταν παρκαρισμένα στο δρόμο. Έχω πολύ καλές και πολύ όμορφες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Και μέσα σε αυτές υπήρχε πάντα μια μπάλα”.

Κάθε σκαλοπάτι τον έκανε πιο δυνατό. Τα ανέβαινε ένα - ένα. Από την τέταρτη κατηγορία μέχρι την Primera Division. Ολίβα, Βιγιαρεάλ Β, Έλτσε, Βιγιαρεάλ. Σκληρός ο δρόμος, σκληρός και ο άνθρωπος.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε τον αναλαμβάνει στη Βιγιαρεάλ το 2009 και είναι εκείνος που τον φέρνει και στον Ολυμπιακό. Η μεταγραφή, ωστόσο, στους ερυθρόλευκους βρίσκει τον Φουστέρ να μην θέλει, αρχικά, να φύγει από την Ισπανία. Είχε παντρευτεί, μόλις, με τη σύντροφό του και οι σκέψεις "έδιναν και έπαιρναν" στο μυαλό του Νταβίντ.

Το deal σφραγίζεται εν μία νυκτί. Τα λόγια του Βάσκου μαέστρου δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο τον Φουστέρ. “Θα έρθεις να ζήσεις την εμπειρία στην μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα”; Τα εισιτήρια έκλεισαν, το αεροπλάνο έφυγε από τη Βαλένθια και ο Νταβίντ είχε πάρει την καλύτερη απόφαση της ζωής του.

Θυμάμαι πολύ καλά πού βρισκόμουν και τι σκεφτόμουν

“Θυμάμαι πολύ καλά πώς ήταν όλη αυτή η ιστορία και ακριβώς που βρισκόμουν. Ενώ ήμουν στην προετοιμασία με τη Βιγιαρεάλ και συγκεκριμένα στην Ολίβα, που είναι η πατρίδα μου, χτύπησε το τηλέφωνο, ενώ ήμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Έψαχνε για έναν παίκτη με τα δικά μου χαρακτηριστικά και με ρώτησε αν θα ήθελα να ζήσω την εμπειρία του να βρεθώ και να παίξω στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας.

Μου μίλησε με πολύ καλά λόγια για τον σύλλογο και για τη χώρα, αλλά τού είπα ότι θα έπρεπε να το σκεφτώ πριν πάρω την απόφασή μου. Είχα μόλις παντρευτεί και δεν είχα σχέδια να αλλάξω ομάδα, πόσο μάλλον να μετακομίσω σε άλλη χώρα. Ωστόσο, αφού μίλησα πολύ με τη γυναίκα μου και με τον ατζέντη μου, τελικά πήρα την απόφαση να ξεκινήσω την περιπέτεια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε ήδη, είναι ιστορία. Ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου.

Θυμάμαι τέλεια την άφιξή μου στην Ελλάδα και την πρώτη ημέρα στην Αθήνα. Στο αεροδρόμιο μας περίμεναν κάποιοι δημοσιογράφοι και οι άνθρωποι της ομάδας. Αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και στη συνέχεια πήγαμε για να υπογράψουμε το συμβόλαιο και να κάνουμε την παρουσίαση. Θυμάμαι ότι με έκαναν να νιώσω πολύ άνετα από την πρώτη στιγμή. Υπάρχουν κάποιοι πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι που δουλεύουν στον Ολυμπιακό.

Είναι περίεργο αυτό που μου συμβαίνει με την Ελλάδα. Δεν γεννήθηκα εκεί, αλλά έχω φτάσει να νιώθω σαν να είμαι ακόμα ένας Έλληνας. Και αυτό συμβαίνει γιατί η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα και γιατί έχει υπέροχους ανθρώπους. Μου λείπει ακόμα η ζωή μας στην Ελλάδα”, παραδέχεται ο αρχηγός μερικών εκ των πιο ένδοξων χρόνων στο λιμάνι.

Κρίκος ο Ιμπαγάσα, παντοτινός ο Μέγερι

"Οι συμπαίκτες με τους οποίους αλληλεπιδρούσα και μιλούσα περισσότερο στην πρώτη μου χρονιά στον Ολυμπιακό ήταν ο Ούρκο Πάρντο και ο Μόουζες Ουρτάδο.

Επίσης μιλούσα πολύ και με τον Ιμπαγάσα με τον οποίο συνυπήρξαμε και στη Βιγιαρεάλ. Αλλά σιγά-σιγά τα πήγαινα καλά με όλους στο κλαμπ και με όλους τους συμπαίκτες μου. Ο καλύτερος φίλος που έκανα ήταν ο Μπάλας Μέγερι”.

Στο μυαλό του δεν υπάρχουν αυταπάτες και θολές γωνίες. Ξέρει ότι όταν υπάρχει αμφισβήτηση, δεν είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις. Η πραγματικότητα είναι κάτι που ανακαλύπτεται και ωριμάζει. Τουλάχιστον στα δικά του μάτια, η ζωή και το ποδόσφαιρο δίνουν πάντα μια νέα ευκαιρία.

“Όταν καταλαβαίνεις ότι η ήττα είναι μέρος της δουλειάς σου και γενικότερα της ζωής, ανακαλύπτεις ότι αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό είναι η διαδικασία, η εξέλιξη, η καθημερινή δουλειά και το να δίνεις ό,τι έχεις στην ψυχή σου για να καταφέρεις να πετύχεις αυτό που θέλεις.

Η νίκη και η ήττα μερικές φορές κρίνονται από λεπτομέρειες που δεν μπορείς να ελέγξεις εσύ ο ίδιος, οπότε για αυτό είναι σημαντικό καθένας να εστιάζει μόνο σε αυτό που μπορεί ο ίδιος να ελέγξει. Το όμορφο σε όλα αυτά είναι ότι το ποδόσφαιρο σου δίνει πάντα μια νέα ευκαιρία να πετύχεις και αν πέσεις σηκώνεσαι και δίνεις ξανά τον καλύτερό σου εαυτό”.

Από τους μάγειρες στον προπονητή…

Η καθημερινότητα για έναν ποδοσφαιριστή εξαρτάται από τον ίδιο. Το εργαλείο της δουλειάς του είναι πάνω στον ίδιο. Πιο σωστά, το εργαλείο της δουλειάς του είναι ο ίδιος. Έμεινε στην Ελλάδα έξι χρόνια. Χρόνια όμορφα, χρόνια που δεν ξεχνά. Χρόνια, στα οποία κουβάλησε στην αγκαλιά του έξι κούπες πρωταθλημάτων και τρεις Κυπέλλων.

Χρόνια αλησμόνητα, όχι μόνο λόγω των τίτλων που κατέκτησε, αλλά γιατί έχτισε πρώτα εκείνος τον δρόμο των αναμνήσεων.

“Στις έξι σεζόν που ήμουν στον Ολυμπιακό, αισθάνομαι τυχερός που κερδίσαμε τόσα πολλά. Πέρασαν από την ομάδα πολύ καλοί παίκτες και προπονητές σε όλα αυτά τα χρόνια και αυτό τα έκανε όλα λίγο πιο εύκολα. Τα πάντα επηρεάζουν την απόδοσή σου.

Αν θέλεις να γίνεις επαγγελματίας στο ποδόσφαιρο, πρέπει να είσαι ξεκάθαρος ότι πρέπει να φροντίζεις και να προσέχεις το σώμα σου, γιατί είναι αυτό είναι το εργαλείο της εργασίας σου. Το να τρώμε καλά, το να ξεκουραζόμαστε, το να έχουμε μια καλά οργανωμένη ζωή και καλές συνήθειες καθημερινά είναι πράγματα που εξαρτώνται από εμάς, εξαρτώνται από τον εαυτό μας.

Αλλά πέρα από αυτό, όλοι οι επαγγελματίες που εργάζονται για να κάνουν τα πάντα να λειτουργούν καλά και για να φτάνει η ομάδα να εξελίσσει την απόδοσή της, είναι πολύ σημαντικοί. Από τους μάγειρες που μας φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσαν, μέχρι τον προπονητή που ήταν ο κύριος και μέγιστος υπεύθυνος για την απόδοσή μας.

Πρέπει να αγαπάς, να φροντίζεις και να εκτιμάς όλους τους ανθρώπους που εργάζονται για τον σύλλογο και όλοι πρέπει να “κωπηλατούν” προς την ίδια κατεύθυνση. Αυτό το ένιωσα πολύ στον Ολυμπιακό”.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν ξεχωριστός, μοναδικός για τους Πειραιώτες, κάτι που αναγνωρίζει πλήρως και ο ίδιος.

“Ο Ερνέστο υπήρξε ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος στο επάγγελμά μου, πλέον. Ήταν και είναι ένας πολύ σπουδαίος προπονητής, αλλά πάνω απ' όλα ένας κανονικός τύπος και ένας καλός άνθρωπος. Με βοήθησε πολύ στις πρώτες ημέρες μου στο κλαμπ και ήταν ο προπονητής που πήρε τα μέγιστα από ‘μένα”.

Το μονοπάτι δεν τελειώνει ποτέ

Ο Νταβίντ διαθέτει δίπλωμα UEFA Pro, γνωρίζει από αναπτυξιακά τμήματα και η εμπειρία του μπορεί να μιλήσει στα μικρά παιδιά που κάνουν βήματα στον κόσμο του ποδοσφαίρου.

“Η πρώτη συμβουλή που θα τους έδινα είναι να είναι ο εαυτός τους, να μην προσπαθούν να αντιγράψουν ή να μοιάσουν με άλλους που βλέπουν στον περίγυρο ή στην κοινωνία. Και φυσικά, θα τούς έλεγα να δουλεύουν σκληρά για να πετύχουν τα όνειρά τους.

Δεν είναι εύκολο να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Πολύ λίγοι καταφέρνουν να φτάσουν σε αυτό το σημείο, αλλά πάντα λέω το σημαντικό είναι το μονοπάτι που διανύεις και το τι κάνεις, πώς διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου και πώς κινείσαι μέσα σε αυτό. Οι στόχοι είναι εφήμεροι, αλλά ο δρόμος είναι για πάντα εκεί. Αυτό το μονοπάτι δεν τελειώνει ποτέ, είναι αιώνιο. Η ζωή όχι. Η καλύτερη συμβουλή που μου έχει δοθεί ποτέ είναι αυτή που λέει ότι ο χρόνος αξίζει περισσότερο από τα χρήματα”.

Αιώνιος δεσμός, ευθύνη και καθήκον να δίνεις την ψυχή σου για τον κόσμο

Η σχέση του με τον κόσμο είναι αιώνια, όπως εξηγεί. Ωστόσο, δεν ξέρει γιατί. Υποθέτει ότι η αγάπη που έλαβε προήρθε από την ειλικρίνεια. Την ειλικρίνεια που πάντα τον συνόδευε.

“Λοιπόν, υποθέτω ότι έγινε έτσι, γιατί ήμουν πάντα ο εαυτός μου. Αν οι οπαδοί δίνουν τα πάντα, όλη τους την ψυχή για να φωνάξουν, να υποστηρίξουν και να βοηθήσουν την ομάδα τους από τις κερκίδες, έχεις και εσύ την ευθύνη και το καθήκον να κάνεις το ίδιο μέσα στο γήπεδο.

Όταν υπάρχει αυτή η κοινότητα και αυτός ο κύκλος που ζει για τον ίδιο στόχο και από την αγάπη για το ίδιο έμβλημα, τότε δημιουργείται ένας δεσμός με τον κόσμο που για μένα θα είναι αιώνιος. Αυτή η μεγάλη αγάπη των φιλάθλων του Ολυμπιακού είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που έχω καταφέρει να αποκτήσω στο ποδόσφαιρο”.

Μαζί με την αγάπη, υπάρχει και κριτική. Ο Φουστέρ πάντα επέμενε, πάντα ήταν εκεί, πάντα ήταν παρών. Δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθεια, όσα εμπόδια και να εμφανίζονταν.

“Όταν εκθέτεις τον εαυτό σου στη δημοσιότητα, η κριτική θα εμφανίζεται πάντα. Η “στρατηγική” είναι να επικεντρώνεσαι στους στόχους σου και να δουλεύεις για την επίτευξή τους με αποφασιστικότητα. Να περιβάλλεις τον εαυτό σου με ανθρώπους που σε στηρίζουν και σε βοηθούν να παραμένεις σε εγρήγορση και να διατηρείς το κίνητρό σου.

Είναι επίσης σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι οι απόψεις των άλλων δεν καθορίζουν τη δική μας πραγματικότητα και ότι μερικές φορές είναι απαραίτητο να επιμένουμε, να είμαστε πάντα εκεί και να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθειά μας, παρά τα εμπόδια”.

Να ματώσεις για το σήμα στο στήθος σου

Οι ομάδες, και σύσσωμοι οι οργανισμοί που τις περιβάλλουν, ζουν και αναπνέουν για τα ντέρμπι. Η καθημερινότητα πριν από αυτά είναι γεμάτη από μια ιδιαίτερη ένταση. Ο λόγος; Διακυβεύονται τα συναισθήματα του κόσμου. Κάτι που για τον Φουστέρ είναι μια τεράστια ευθύνη.

"Τα ντέρμπι είναι πάντα ξεχωριστά και για την καθημερινότητά μας. Την εβδομάδα που έχουμε ντέρμπι, υπάρχει ήδη μια ιδιαίτερη ένταση και μια εγρήγορση από την προηγούμενη, κιόλας, Δευτέρα. Τις ώρες πριν το ματς, προσπαθείς να αποσπάσεις τον εαυτό σου και να συγκεντρωθείς όσο το δυνατόν περισσότερο, επειδή διακυβεύονται περισσότερα από τρεις βαθμοί. Διακυβεύονται τα συναισθήματα του κόσμου και αυτό είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη. Έχεις το καθήκον και την υποχρέωση να δώσεις ό,τι έχεις και αν χρειαστεί να ματώσεις για το σήμα που έχεις στο στήθος σου.

Το πιο εχθρικό και πιο “δυσάρεστο” γήπεδο που έπαιξα στην Ελλάδα ήταν αυτό του ΠΑΟΚ. Ήταν πολύ δύσκολο να “αποσπάσεις” τις σκέψεις σου και να “αποσυνδέσεις” το μυαλό σου από την ατμόσφαιρα που δημιουργούν εκεί. Ευτυχώς, πήραμε κάποιες πολύ καλές νίκες σε αυτό το γήπεδο".

Να αποδείξουν ξανά ότι είναι η καλύτερη ομάδα την Ελλάδα

Μάρτιος του 2014. Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τη φάση των 16 του UEFA Champions League. Θρίαμβος στο Καραϊσκάκης (2-0) και επαναληπτικός στο Old Trafford. Οι Άγγλοι έχουν ανοίξει το σκορ (1-0) και ο Φουστέρ πιάνει μια κεφαλιά που είναι έτοιμη να διαμορφώσει το 1-1 με το ματς στο 40ο λεπτό. Ο Ντε Χέα αποκρούει με τα πόδια και στη συνέχεια αρνείται την ισοφάριση στον Τσόρι Ντομίνγκες. Η Γιουνάιτεντ επικρατεί με 3-0.

“Έχω μια γλυκόπικρη ανάμνηση από εκείνη την ημέρα. Ήμασταν πολύ κοντά στην πρόκριση στον επόμενο γύρο απέναντι σε μία από τις ισχυρότερες και ιστορικότερες ομάδες του Champions League. Έχω χαράξει τον αμφιβληστροειδή μου στη φάση της κεφαλιάς μου, που ακολούθησε το “ριμπάουντ” του Τσόρι. Αν έμπαινε αυτή η μπάλα, είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε προκριθεί, ήταν μεγάλη ευκαιρία.

Δεν νομίζω ότι έλειπε κάτι για να φτάσει τότε η ομάδα μας πιο μακριά στην Ευρώπη. Στην εποχή μου, η κατάκτηση του πρωταθλήματος σου έδινε άμεση δυνατότητα για να παίξεις στο Champions League. Οι αντίπαλοι ήταν πολύ σκληροί και πολλοί είχαν και τεράστια ιστορία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μάλιστα πήραμε και κάποιες πολύ μεγάλες νίκες. Το Conference League δεν υπήρχε τότε, για να κάνω τη σύγκριση.

Η Ευρώπη είναι πολύ σημαντική, αλλά ο Ολυμπιακός πρέπει να κερδίσει ξανά το πρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Πρέπει για άλλη μια φορά να αποδείξουν ότι είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα".

Η σχέση με τον Μαρινάκη και η πικρία του αποχαιρετισμού

Ο Νταβίντ μετακόμισε την Ελλάδα για τον Ολυμπιακό, 30 ημέρες αφότου ανέλαβε την ηγεσία της ομάδας ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Οι σχέσεις των δύο ανδρών υπήρξαν πάντα εξαιρετικές, με τον Ισπανό να εξηγεί ότι θα είναι για πάντα ευγνώμων στον ιδιοκτήτη των ερυθρόλευκων.

“Είχα πάντα πολύ καλή σχέση με τον πρόεδρο Μαρινάκη. Πάντα παρατηρούσα την υποστήριξή του σε όλους εμάς στα χρόνια που ήμουν εκεί, ειδικά στις δύσκολες στιγμές.

Πολλές φορές μου τηλεφώνησε για να μάθει πώς τα πηγαίνει η ομάδα και πώς είναι τα πράγματα. Ο κ. Μαρινάκης αγαπάει τον Ολυμπιακό και έχει κάνει πολλά πράγματα για να βελτιώσει τον σύλλογο. Θα είμαι πάντα ευγνώμων σε εκείνον για όλα όσα έκανε για ‘μένα”.

Δεν ξέρω ακόμα γιατί έφυγα από την ομάδα της ζωής μου, θέλω πολύ να επιστρέψω

Ιούνιος του 2016 και ο Ολυμπιακός αποφασίζει να ακολουθήσει χωριστούς δρόμους με τον Φουστέρ. Οι δύο πλευρές ήθελαν από κοινού να συνεχίσουν τη συνεργασία τους, όπως σημειώνει ο Νταβίντ, αλλά πριν πέσουν οι υπογραφές κάτι συνέβη. Κάτι που δεν γνωρίζει ακόμα ούτε ο ίδιος.

“Λοιπόν, για να πω την αλήθεια, ακόμα δεν γνωρίζω τι συνέβη με εμένα και δεν συνέχισα στην ομάδα. Ήθελα να μείνω και ο σύλλογος ήθελε επίσης να συνεχίσω.

Όλα είχαν ήδη συμφωνηθεί, το μόνο που απέμενε ήταν οι υπογραφές, να καθίσουμε κάτω και να υπογράψουμε. Αλλά κάτι συνέβη στο τέλος που άλλαξε τα πάντα. Ήταν κρίμα γιατί θα ήθελα να αποσυρθώ στον Ολυμπιακό, στην ομάδα της ζωής μου. Και πάνω απ' όλα, το χειρότερο για εμένα ήταν να μην μπορέσω να πω αντίο στους ανθρώπους που μου έδειξαν τόση αγάπη.

Αυτό ήταν κάτι που με στεναχώρησε πολύ. Ίσως μια μέρα κάποιος να μου πει τι συνέβη. Αν είχα αποσυρθεί στον Ολυμπιακό, είναι σίγουρο ότι σήμερα θα εξακολουθούσα να ζω στην Αθήνα και να εργάζομαι στην ομάδα.

Στον Ολυμπιακό πέρασα τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο εκεί και φυσικά θα ήθελα πολύ να επιστρέψω μια ημέρα”.

Να είμαι εκεί στα 100 χρόνια του Ολυμπιακού

“Από τότε που έφυγα, δεν έχω σταματήσει να παρακολουθώ την ομάδα. Γιόρτασα τον θρίαμβο στο Conference League με τον γιο μου τον Νίκο, ως δύο ακόμα απλοί φίλαθλοι. Η χαρά να βλέπω τον σύλλογο της ζωής μου να σηκώνει έναν ευρωπαϊκό τίτλο ήταν απίστευτη, ήταν πραγματικά κάτι εκπληκτικό.

Ήταν κρίμα που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί, γιατί ήταν αδύνατο για μένα να το κάνω λόγω οικογενειακών θεμάτων. Αλλά φέτος που γιορτάζονται τα 100 χρόνια του συλλόγου, θα ήθελα πολύ να μπορέσω να είμαι εκεί. Δεν ξέρω αν ο σύλλογος θα ετοιμάσει κάτι ξεχωριστό και αν όσοι από εμάς προσπαθήσαμε να τιμήσουμε τη φανέλα θα προσκληθούμε, αλλά πραγματικά το ελπίζω”.

Ο σεβασμός δεν πρέπει να χαθεί ποτέ

Κάθε ομάδα περνάει διαστήματα, στα οποία “παραπατάει”, ωστόσο η έμπρακτη στήριξη του κόσμου μετράει πολύ για έναν ποδοσφαιριστή, όπως παραδέχεται ο Φουστέρ.

“Είναι δύσκολο να δώσεις οποιαδήποτε συμβουλή στους οπαδούς σε δύσκολες στιγμές. Μπορώ μόνο να σας πω ότι για τους παίκτες και για όλους μέσα στην ομάδα η στήριξη και η αγάπη τους είναι πολύ σημαντική, ειδικά στις δύσκολες στιγμές”.

Ο Ισπανός τεχνικός, πλέον, τονίζει και επαναλαμβάνει ότι ο σεβασμός δεν πρέπει να χάνεται ποτέ απέναντι και στους πιο εχθρικούς αντιπάλους, αναφερόμενος στο θέμα της βίας στα γήπεδα.

“Πιστεύω ότι ο σεβασμός δεν πρέπει ποτέ να χαθεί ακόμη και απέναντι στους πιο εχθρικούς αντιπάλους. Και νομίζω ότι από την πλευρά μου πάντα προσπαθούσα να σέβομαι τους πάντες. Η αντιπαλότητα θα υπάρχει πάντα και είναι πολύ όμορφη. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με τη βία. Ποτέ. Η βία δεν πρέπει να υπάρχει ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε στην κοινωνία”.

Πρότυπο και παράδειγμα στο χορτάρι, πρότυπο και παράδειγμα και έξω από αυτό. Μια βόλτα στο "Καραϊσκάκης" και στις πλατείες του Πειραιά αποδεικνύει και στους πιο δύσπιστους ότι η φλόγα του ρομαντισμού καίει ακόμα.

Στενά φορεμένη, με τις κλωστές να υποφέρουν, η φανέλα με το όνομα του Νταβίντ Φουστέρ κυκλοφορεί ακόμα στις ερυθρόλευκες γειτονιές.

Στενά φορεμένη, γιατί τα παιδιά που την προβάρουν μεγάλωσαν πια.

Στενά φορεμένη, μαζί με το δυσδιάκριτο χαμόγελο της νοσταλγίας.

Η αγάπη του κόσμου του Ολυμπιακού δεν θα τελειώσει ποτέ και ο Νταβίδ Φουστέρ το ξέρει, δεν το ξεχνάει και δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

“Το έχω πει πολλές φορές, η αγάπη που έχω λάβει από τους φιλάθλους και που συνεχίζω να λαμβάνω στα social media είναι το μεγαλύτερο τρόπαιο που έχω κερδίσει στην καριέρα μου”.