Οκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν από τον τελικό της Κωνσταντινούπολης, ίσως τον πιο εντυπωσιακό και αξιομνημόνευτο τελικό στην ιστορία του Champions League.

Εκείνο το βράδυ του 2005 η Λίβερπουλ πανηγύριζε την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου για πέμπτη φορά στην ιστορία της, έχοντας προηγουμένως γυρίσει από το 3-0 με το οποίο είχε βρεθεί πίσω στο σκορ στο ημίχρονο.

Με αυτή την αφορμή ο Γέρζι Ντούντεκ μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της Λίβερπουλ, όχι μόνο για εκείνον τον τελικό με τη Μίλαν, αλλά γενικά για πράγματα που αφορούν την καριέρα του και τους "κόκκινους". Αρχικά αναφέρθηκε στο πώς πήγε στην ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ και το πώς αισθάνθηκε.

"Αισθανόμουν φοβερά. Τα πάντα έγιναν πολύ γρήγορα. Ήταν η τελευταία μέρα της μεταγραφικής περιόδου. Υπήρχε πανικός με τις ιατρικές μου εξετάσεις, αλλά όταν πήγα στο Λίβερπουλ και υπέγραψα ήμουν πανευτυχής. Τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει πως κάτω από το κρεβάτι μου, στο σπίτι στο οποίο είχα μεγαλώσει στην Πολωνία, είχα κρατήσει ένα κασκόλ της Λίβερπουλ από την παιδική μου ηλικία.

Έπαιζα με την Πολωνία κόντρα στη Νορβηγία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 και οι γονείς μου ήρθαν να με επισκεφτούν στο ξενοδοχείο. Η μητέρα μου έφερε εκείνο το κασκόλ και μου είπε: "Το θυμάσαι αυτό;". Το είχα ξεχάσει επειδή είχα περάσει πέντε χρόνια στην Ολλανδία με τη Φέγενοορντ. Επομένως, ήταν σα να πραγματοποιείται ένα όνειρό μου".

Στο ποιος είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που είχε ποτέ είπε: " Είχα την ευκαιρία να παίξω με πολλούς καλούς παίκτες, οπότε είναι δύσκολο. Όταν έχεις παίξει στο Ρότερνταμ, το Λίβερπουλ και τη Μαδρίτη είναι δύσκολο. Ωστόσο, θα έλεγα Στίβεν Τζέραρντ, Τσάμπι Αλόνσο και Κριστιάνο Ρονάλντο. Επίσης, Πιέρ φαν Χόιντονκ, Ρόναλντ Κούμαν. Ωστόσο, αυτός που είχε τη μεγαλύτερη επιρροή ήταν ο Στίβεν".

Για τα πέναλτι στην Κωνσταντινούπολη σχολίασε: "Είχαμε μερικές συζητήσεις με τον προπονητή τερματοφυλάκων πριν το παιχνίδι. Το έκανε πάντα σε παιχνίδια κυπέλλου που υπήρχε η πιθανότητα των πέναλτι. Έβλεπα βίντεο με τους αντιπάλους να εκτελούν. Αυτό σου δίνει κάποιες ιδέες. Ωστόσο, ήταν πάρα πολλοί οι παίκτες της Μίλαν για να τους θυμάμαι. Και στο τέλος πάντα άλλαζαν.

Πρέπει να προσπαθήσεις να τους προκαλέσεις να σημαδέψουν εκεί που θες. Ποτέ δεν είχα τόση αυτοπεποίθηση στον εαυτό μου προηγουμένως. Όταν ο διαιτητής σφύριξε πήγα στον προπονητή τερματοφυλάκων, Χοσέ Οτσοτορένα, επειδή είχε ένα βιβλίο με τα πέναλτι από τις προπονήσεις και έβλεπα. Αυτό περιείχε περίπου 30 πέναλτι και δε θα μπορούσα να τα θυμάμαι μετά από δύο επτά. Επομένως, είπα: "Μπορείς να μου δείχνεις με το χέρι σου όταν βλέπεις ποιος παίκτης έρχεται. Αν σηκώνεις το αριστερό ή το δεξί τότε θα πέφτω προς εκείνη την πλευρά". Κι εκείνος συμφώνησε.

Ξαφνικά ήρθε ο Τζίμι Κάραγκερ στην πλάτη μου. Πηδούσε και με έσπρωχνε. Μου έλεγε να τους βάλωπίεση, να άνω κάτι σαν τον Γκρέμπελααρ στη Ρώμη το 1984. Του είπα: "Τζίμι, άσε με να χαλαρώσω και να μελετήσω πρώτα τα πέναλτι, Έχω δύο λεπτά!". Εκείνος συνέχισε να με σπρώχνει. Ήταν αστείο. Όταν πήρα θέση σκέφτηκα να τους χαλάσω τη συγκέντρωση.

Ο Σερτζίνιο ήρθε κι εγώ άρχισα να κάνω τρελά πράγματα για να μικρύνει το τέρμα. Εκείνος κοιτούσε τριγύρω και φαινόταν νευρικός καθώς πήρε φόρα. Συνέχισα να κινούμαι κι εκείνος την έστειλε άουτ. Σκέφτηκα πως έπιανε. Το ξαναέκανα και έβαζα σ' εκείνους την πίεση. Ο τερματοφύλακας δεν έχει κάτι να χάσει στα πέναλτι. Στο τέλος ήταν τέλεια".

Τέλος, ρωτήθηκε τι ειπώθηκε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο του περιβόητου τελικού της Πόλης. "Ήμασταν όλοι υποτονικοί επειδή δεν περιμέναμε να καταρρεύσουμε έτσι. Ο Ράφα προσπαθούσε να αλλάξει την ομάδα κι έβαλε τον Ντίντι Χάμαν επειδή είχαν δυνατό κέντρο. Δεν είχαμε πολύ χρόνο. Θυμάμαι ο Άλεξ Μίλερ μας είπε κάτι φανταστικό. Μας είπε:

"Παιδιά μην πανικοβάλλεστε. Ξεχάστε το πρώτο ημίχρονο. Προσπαθήστε να σκοράρετε ένα γκολ όσο γρηγορότερα γίνεται. Αν τα καταφέρετε η Μίλαν δε θα πανικοβληθεί επειδή θα θεωρήσουν πως ένα γκολ δεν είναι τίποτα. Μετά θα έχετε την ευκαιρία να το χρησιμοποιείσετε ως πλεονέκτημα και να βάλετε δεύτερο. Μετά θα αρχίσουν να πανικοβάλλονται επειδή είστε η Λίβερπουλ. Γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό. Όταν γίνει αυτό εκμεταλλευτείτε το. Μπορείτε να τα καταφέρετε".

Έτσι έγινε. Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό ήταν οι οπαδοί οι οποίοι τραγουδούσαν το You'll Never Walk Alone. Αυτό μας έδωσε αυτοπεποίθηση. Χάναμε με 3-0 κι εκείνοι ήταν στο πλάι μας. Τότε σκέφτηκα: "Τι μπορεί να πάει στραβά; Περιμέναμε 20 χρόνια γι' αυτό, να επιστρέψουμε σε τελικό. Ας το απολαύσουμε". Ο κόσμος στις κερκίδες μας βοήθησε πολύ".