Ο Ολυμπιακός δεν έχει χρόνο...

Τελευταία φορά που δεν κέρδισε στο Καραϊσκάκη σε πρεμιέρα ο Ολυμπιακός, ήταν το 1993 (0-0 με Παναθηναϊκό). Μέσα στα... πέτρινα χρόνια του, τα οποία ούτως ή άλλως ελάχιστοι τα γνωρίζουν ή τα θυμούνται στην ομάδα. Τα σερί είναι για να "σπάνε". Από τότε είχε επτά νικηφόρα ξεκινήματα, στο όγδοο ήρθε η ισοπαλία. Αλλά όχι η καταστροφή φυσικά. Ναι, ωραία είναι να κερδίζεις με το "καλημέρα", αλλά δεν υπάρχει και υπογεγραμμένο συμβόλαιο για αυτό. Ελάχιστες ώρες μετά την ήττα του ΠΑΟΚ από τον ΠΑΣ ήρθε η ισοπαλία του Ολυμπιακού. Ο Μαρτίνς ήταν θυμωμένος με τις διακοπές του ματς, αλλά δεν χρειάζονται δικαιολογίες.

Σίγουρα κι αυτός (όπως πολύς κόσμος) θα σκέφτηκε τον Χασάν, αλλά ούτε αυτό είναι βάση σοβαρής ποδοσφαιρικής συζήτησης. Ο Ολυμπιακός δεν έπαθε κάτι τραγικό. Είχε 20 τελικές, οι 11 στο τελευταίο 20λεπτο. Οι Γούλβς τις τρεις πρώτες αγωνιστικές διέλυσαν όποια άμυνα βρήκαν στην Αγγλία και έχασαν όλα τα ματς μέχρι να παίξουν με την Γουότφορντ. Ένα παράδειγμα φέρνω, για να καταλάβουμε όλοι, πως η παραγωγή φάσεων δεν αποτελεί και θέσφατο τερμάτων. Όμως καλύτερα να κάνεις ευκαιρίες, παρά να μην κάνεις. Γενικά δε τον ήθελε τον πρωταθλητή αυτή η πρεμιέρα. Οφείλει να δει μπροστά και γρήγορα. Χρόνος δεν υπάρχει πλέον. Και εξηγούμαι:

Δεν γνωρίζω και δεν έχει και σημασία, πόσοι του το 'χαν του Μαρτίνς, αλλά ο Πορτογάλος αυτή τη φορά αποφάσισε να κατεβάσει έναν Ολυμπιακό από τα... παλιά! Από τα πολύ όμορφα παλιά! Και κρίμα πραγματικά που δεν του βγήκε. Αναφέρομαι στο τότε που ξεκινούσε με 4-4-2 και έλεγε στον αντίπαλο "καλώς ήρθες στο Καραϊσκάκη, θέλω να σου αλλάξω τα φώτα".

Και ενώ η φυγή του Χασάν δημιούργησε την εντύπωση (λογική) πως ο Πορτογάλος μόνο στην ανάγκη θα παίξει με δύο φορ, αυτός φρόντισε στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος να βάλει μαζί Ελ Αραμπί και Τικίνιο. Από μόνο του αυτό δημιούργησε θέματα έξω από την περιοχή του ούτως ή άλλως ανέτοιμου για την εποχή Ατρόμητου. Θα 'ταν δύσκολο για το ντουέτο Παπαδόπουλου- Χατζησαΐα που στην τελική γνωρίζονται ποδοσφαιρικά, λίγα 24ωρα. Ωστόσο, η πρώτη καλή φάση ήταν των φιλοξενούμενων αφού ο Κουλούρης πετάχτηκε σούπερ ανάμεσα από τα... βιδωμένα κόκκινα στόπερ, αλλά ο Βατσλίκ ήταν εκεί.

Σε όλο το πρώτο μέρος η μεσοεπιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού, έπαιζε... μπουνιές με το μεσοαμυντικό κομμάτι. Τόσο απλά. Κάθε φορά που πέρναγαν το κέντρο οι πρωταθλητές ήταν έτοιμοι να δημιουργήσουν μπελά, αλλά από την άλλη πλευρά, είχαν ζητήματα ανασταλτικής λειτουργίας, μιας και οι περιστεριώτες έβγαιναν θαραλέα, απειλούσαν ανοιχτά, σούταραν από παντού και γενικά είχαν την εικόνα ομάδας που πήγε στον Πειραιά για να βάλει στην... ρουλέτα τις λίγες μάρκες που είχε, περιμένοντας απλά η μπίλια να καθίσει στο νούμερο που ήθελαν.

Με διάθεση για ποδόσφαιρο και όχι για ταμπούρι, ο Ατρόμητος ήταν "άδειος" και με ανισορροπία στο καθεστώς κάθε ερυθρόλευκης κόντρας και θα μπορούσε ο Ολυμπιακός στο ανοιχτό γήπεδο να βρει το γκολ από νωρίς. Δε συνέβη αυτό και η ανάγκη για κάτι αλλιώτικο είχε εμφανιστεί στην ανάπαυλα.

Στη μίνι αυτή ανάλυση του αγώνα, να επισημάνω πως όσο πέρναγε η ώρα οι δυο κόκκινοι επιθετικοί αναγκάζονταν να πάρουν μέτρα προς τα πίσω για να ζητήσουν μπάλα, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος πήγαινε με δύναμη σε όλες τις διεκδικήσεις πάνω τους, ο Βαλμπουενά αναγκαζόταν να κλείσει προς τα μέσα, κάτι που πάσχιζε να κάνει και ο Λόπες. Γινόταν μια μίνι-διαδήλωση και σε αυτές τις περιπτώσεις, χαίρεται ο πιο αδύναμος. Το γήπεδο μίκρυνε δημιουργικά για την ομάδα (τα δυο μπακ δε μπορούν να απειλήσουν σε διάρκεια) και αυτό ήταν πιο εύκολο για την άμυνα των "μπλέ" ώστε να σβήσουν κάθε απειλή. Το παιχνίδι είχε μπόλικο "φαΐ" σε θέμα τακτικής και στο δεύτερο μέρος, ο Ατρόμητος αναγκάστηκε να παίξει πιο πίσω, την ώρα που ο Μαρτίνς έβαλε τον Ονιεκούρου αντί του Λόπες και στη συνέχεια άλλαξε δεξί μπακ και αμυντικό χαφ.

Στο τελευταίο εικοσάλεπτο, ο Ολυμπιακός προσπάθησε να βρει το γκολ με κάθε τρόπο, όσο και αν οι συνεργασίες πάσχουν. Ο Μαρτίνς καθισμένος στον πάγκο έβλεπε να μη βγαίνει τίποτε. Άπαντες πάνω από την γραμμή του κέντρου με ένα σύστημα αρκετές φορές να γίνεται 3- 4- 4. Τον Εμβιλά στην καρδιά, τα δυο στόπερ ανοιχτά και τους Ονιεκούρου, Τικίνιο, Ελ Αραμπί στην αντίπαλη περιοχή. Και 4- 2- 4 παρακαλώ στην τελική ευθεία του ματς.

Ο Ολυμπιακός ποτέ επί Μαρτίνς δεν είχε την εικόνα της ομάδας που πιάνεται από τα... μαλλιά της, ίσως γιατί ελάχιστες φορές έδειξε πνιγμένος. Το να προσπαθείς με συνοχή και πλάνο και να επιμένεις σε αυτά ως το τέλος, είναι προτέρημα. Το απίστευτο τετ α τετ του Ελ Αραμπί, ήταν η πρώτη μεγάλη φάση για να ακολουθήσουν και κάποιες που δεν έφεραν αποτέλεσμα. Κανείς δεν ήθελε να ξεκινήσει με γκέλα, αλλά σε έναν αγώνα παίζουν δυο ομάδες.

Και ο Ατρόμητος είχε κάνει την δουλειά του και οι ποδοσφαιριστές του είχαν τρέξει πάρα πολύ για να αποφύγουν την ήττα. Κάποιοι έγιναν αλλαγή "σκασμένοι", κάποια βαριά κορμιά στην άμυνα, άντεξαν, κάτι βέβαια που δεν τιμά και πολύ τους κόκκινους επιθετικούς.

Έτσι όμως είναι η μπάλα. Ο Ολυμπιακός "ρούφηξε" όλη την ενέργεια των αντιπάλων του. Οι άνθρωποι έτρεξαν για... δύο παιχνίδια και αυτό γιγαντώνει την επιτυχία τους να αποσπάσουν ισοπαλία στο Καραϊσκάκη. Επίσης, ο Άνχελ Λόπεθ νομίζω ότι θέλει να φτιάξει καλή ομάδα και θα περιμένω την εξέλιξη του Ατρόμητου στις επόμενες αγωνιστικές.

Ο Ολυμπιακός δεν έχει χρόνο για να γκρινιάξει περισσότερο. Υπάρχει ευρωπαϊκό παιχνίδι. Επαναλαμβάνω, τα γκολ μπαίνουν, τα γκολ χάνονται. Το θέμα είναι να 'χεις καλή ομάδα για να μην κινδυνεύεις και να ξέρεις ότι θα βγάλεις φάσεις εκμεταλλευόμενος όλο το γήπεδο και όποια ικανότητα έχουν οι ποδοσφαιριστές σου. Για να δούμε...

Δείτε την πρώτη Game Night του φετινού πρωταθλήματος της Super League Interwetten: