Αυτό το γκολ ο Ρέαμπτσουκ δεν θα το ξεχάσει ποτέ! Και ξεκινάω έτσι το άρθρο γιατί θέλω να είμαι δίκαιος όσο δεν πάει. Προσωπικά θεωρώ τον Μολδαβό ότι δεν είναι για τον Ολυμπιακό. Όμως στα δυο παιχνίδια ως τώρα της ομάδας, είναι ο καλύτερος παίκτης της.

Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Ο Ρέαμπτσουκ κάνει περισσότερα από αυτά που μπορεί. Ναι, δε δίνει σωστές υπεραριθμίες. Δεν στηρίζει καλά ποτέ τον μπροστινό του παίκτη. Δε μπορεί να δημιουργήσει, να πάει στο "ένας με έναν" και γενικά να προσφέρει όσα άλλα κι άλλα αριστερά μπακ που 'χουν περάσει από τον Ολυμπιακό. Όμως...

Εδώ έρχεται το "όμως"! Ο Μολδαβός κράτησε όρθια την ομάδα του σε έναν δύσκολο όμιλο, με ένα δύσκολο γκολ. Τζαρτζάρισμα και στο πέσιμο δύσκολο σουτ. Η μπάλα ταξίδεψε τέλεια, δοκάρι και μέσα. Εκεί που η γκρίνια και ο προβληματισμός είχαν αρχίσει να... στρατοπεδεύουν στο Φάληρο, ήρθε ο Μολδαβός να σηκώσει τον κόσμο όρθιο. Μαγκιά του. Και επειδή πιο πάνω έγραψα τι έχει δείξει ότι δεν μπορεί, να γράψω από την άλλη, ότι ανασταλτικά είναι τακτικότατος, τρέχει με αυταπάρνηση, δεν κρύβεται, δεν κοροϊδεύει στο γήπεδο και αν στην τελική είναι παίκτης του... 7, τουλάχιστον πασχίζει να παίζει για αυτό και λίγο περισσότερο.

Δεν είναι έτοιμος ο Ολυμπιακός και αυτές οι νίκες έχουν μεγάλη αξία. Να κερδίζεις δηλαδή όταν είσαι έτοιμος να μην κερδίσεις. Όταν ο αντίπαλος είναι έτοιμος και πιστεύει στην ανατροπή. Η Αντβέρπ ήταν καλύτερη του αναμενόμενου και η μόνη ατυχία της, ήταν πως δυο φορές που άρχισαν να πιστεύουν σε κάτι καλό και τις δυο, δέχθηκαν τα τέρματα.

Δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους στον Ολυμπιακό και δεν έχουν και λόγο να το κάνουν. Το 45λεπτο είχε μια εικόνα: Καμία κυκλοφορία. Καμία γρηγοράδα. Μηδενική άμεση σκέψη. Οι δυο καλύτερες φάσεις της ομάδας, ήταν ένα αδύναμο σουτ του Καμαρά μετά από δικό του κουβάλημα της μπάλας και μια κεφαλιά του Σισέ σε φάουλ. Μέσα στο Καραϊσκάκη, οι Πειραιώτες μπήκαν χειρότεροι απ' ότι με τον Ατρόμητο. Εντάξει αυτό αιτιολογείται και από το ότι οι Βέλγοι ήταν και πιο γρήγοροι από την ομάδα του Περιστερίου, καταλαβαίνετε ωστόσο πως η ευθύνη ήταν και μεγαλύτερη για τους γηπεδούχους.

Εκεί λοιπόν που πολλοί πίστευαν ότι θα έβλεπαν μια ομάδα ορμητική, είδαν τους Βέλγους να κυκλοφορούν καλά, να εκμεταλλεύονται τους χώρους που παραχωρούσε ο Ολυμπιακός και γενικά να βγάζουν ένα ήσυχο ημίχρονο. Κάθε φάση της Αντβέρπ πέρναγε από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή των 22, τον Ράτζα Ναϊνγκολάν. Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός δεν είχε τέτοιο ποδοσφαιριστή. Με τον Βαλμπουενά στον πάγκο, κανείς δεν ήταν ικανός να βγάλει λίγο φαντασία ή έμπνευση. Όταν περιμένεις από τον πρωτοεμφανιζόμενο και άπειρο Αγιγκμπού Καμαρά να κάνει το κάτι παραπάνω, παίρνεις αυτομάτως και ρίσκο.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί τώρα λέτε "μα πάλι ο Βαλμπουενά;" Ναι δίκιο έχετε. Ο άνθρωπος έμεινε απλά για να κλείσει την καριέρα του έχοντας δώσει τόσα πολλά. Όμως τι να κάνουμε; Αυτός μπορεί, αυτός υπάρχει, από αυτόν περιμένεις. Δε μπορεί να παίζει 90λεπτα κάθε τρεις μέρες. Ο Ολυμπιακός είχε διάθεση, δεν είχε τρόπο. Ήταν χλωμός στο να πιέσει, στο να κλέψει κι ας είχε στην αρχική ενδεκάδα και τα τρία κεντρικά χαφ που πέρυσι οργίασαν. Μπορεί και να είναι νωρίς για να "κάνουν παπάδες", αλλά όπως σας επισήμανα και μετά το ματς με τον Ατρόμητο, χρόνος δεν υπάρχει.

Και αν θες να έχεις και μια αξιόλογο πορεία στο Europa League πρέπει -κυρίως στην έδρα σου- να μπορείς να κάνεις την διαφορά. Ήσυχο ήταν το πρώτο ημίχρονο για την Αντβέρπ που θα μπορούσε να γίνει και επικίνδυνη σε κάποιες στιγμές που η κόκκινη άμυνα πελάγωσε.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν και όπως τα διαβάσατε πιο πάνω, για να ανατραπεί το σκηνικό και να γίνει πιο... γλυκό για την ομάδα σου, χρειάζεται να "μιλήσει" αυτός που μπορεί. Και όσο θα υπάρχει Ελ Αραμπί, οι Πειραιώτες μπορούν να νιώθουν ένα κλικ πιο πάνω αισιόδοξοι απ' όσο θα πρέπει να είναι. Ο Μαροκινός έβαλε μια γκολάρα που του ακυρώθηκε.

Από πάσα του Καμαρά. Λίγο μετά την έναρξη του δεύτερου μέρους, η συνεργασία επαναλήφθηκε και ο Ελ Αραμπί έβαλε στο τέρμα και όποιον τόλμησε να πηδήξει μαζί στην διεκδίκηση. Η Αντβέρπ δέχθηκε το γκολ, προφανώς στο χρονικό σημείο που θα ξεκινούσαν οι παίκτες της να πιστεύουν πως δεν θα χάσουν.

Αυτό που σίγουρα δεν πίστευαν οι φιλοξενούμενοι, ήταν η αντίδραση του Ολυμπιακού μετά το 1- 0. Πήρε μέτρα πίσω η ομάδα του Πειραιά. Και το 1- 1 ήταν λες και το ζητούσε ο οργανισμός τους. Ο Εμβιλά άφησε τον αντίπαλο να σεντράρει , ο καμαρά έχασε τη μονομαχία από τον Σαμάτα και ο Μαρτίνς εκεί που ήταν έτοιμος να βάλει τον Βρουσάι, αναγκάστηκε να φέρει στο ματς τον Βαλμπουενά. Λίγο αργότερα έκανε άλλες τρεις αλλαγές, όμως το πράγμα ήταν χαλασμένο. Δύσκολα μπορείς να διορθώσεις έναν πίνακα ζωγραφικής, αν δεν έχεις τα σωστά χρώματα και αν ήδη έχεις βάψει άσχημα. Η Αντβέρπ έκανε φάσεις και ο κόσμος του Ολυμπιακού με το δίκιο του θύμωνε.

Όμως, μια αργή ομάδα όπως είναι μέχρι τώρα οι πρωταθλητές, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Για την ώρα τουλάχιστον. Αργή στην άμυνα, χωρίς φρεσκάδα και φαντασία στα χαφ και παντελώς ανέτοιμη μεσοεπιθετικά (ειδικά όταν λείπει δημιουργικός ποδοσφαιριστής στυλ Βαλμπουενά). Όταν λοιπόν, δεν έχεις ακόμη ρυθμό και οι παίκτες σου δεν βρίσκονται και δεν έχουν συνηθίσει ο ένας τον άλλο, τι θέλεις; Στιγμές... Και οι στιγμές ήταν με τον Ολυμπιακό. Όλο το βράδυ. Και για τα όμορφα γκολ που σημείωσε, αλλά και για το χαμένο πέναλτι του Πέλκα στην Φρανκφούρτη.

Έχει πολύ δρόμο ακόμα, συμπεράσματα βιαστικά δεν χρειάζονται. Κάθε ματς κρίνεται ξεχωριστά και η πραγματικότητα είναι, πως ο Ολυμπιακός σε ένα βράδυ που πήγε να κυλήσει άσχημα, τελικά βρέθηκε να έχει πάρει κεφάλι στον όμιλό του...