Ο Ολυμπιακός τώρα αρχίζει

Ήταν εμφανής η προσπάθεια του Πέδρο Μαρτίνς να υψώσει ασπίδα προστασίας στην ομάδα του σε όλο το διάστημα που έδειχνε να μην πατάει καλά στα πόδια της. Ήταν, επίσης, λογικό κι επόμενο να θέλει κι ο ίδιος ο προπονητής την επιβεβαίωση από τον κόσμο της ομάδας σε ένα χρονικό σημείο που ψαχνόταν να δημιουργήσει ένα νέο δυνατό σύνολο, παντρεύοντας παλιούς και νέους.

Δεν ήταν εύκολη η δουλειά του, όπως δεν ήταν εύκολο κανένα ξεκίνημα σεζόν από την ημέρα που ανέλαβε. Την πρώτη χρονιά έπρεπε να χτίσει από την αρχή, τη δεύτερη να μοντάρει ξανά με αρκετές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ. Την τρίτη, η ομάδα το πήγε σερί με ελάχιστες μέρες ξεκούρασης και χωρίς σοβαρό διάστημα προετοιμασίας.

Φέτος, ενώ όλα έδειχναν ήρεμα και στρωμένα, προέκυψαν διάφορα ζητήματα με αποκορύφωμα τη νέα επίσκεψη του κορωνοϊού που στοίχισε εν τέλει τον αποκλεισμό από το Champions League. Παράλληλα, τα πήγε όλα πίσω, καθώς επηρέασε, λίγο ή περισσότερο, σχεδόν το μισό ρόστερ.

Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα βασικά. Ο Ολυμπιακός είχε τεράστια διαφορά πέρυσι από τους αντιπάλους του εντός των τειχών. Δεν είναι τυχαίο πως και οι τρεις εγχώριοι ανταγωνιστές άλλαξαν προπονητές και επιχείρησαν να ενισχυθούν στο μέτρο του δυνατού. Οι "ερυθρόλευκοι", ωστόσο, παρά τις όποιες αναταράξεις, αναποδιές στο σχεδιασμό και κάποιους σοβαρούς τραυματισμούς (Φορτούνης, Τικίνιο) δεν έπαψαν ποτέ να βρίσκονται σε θέση ισχύος.

Ενισχυμένος σημαντικά

Γιατί; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί όχι μόνο διατηρήθηκαν τα βασικά γρανάζια του περσινού ρόστερ, αλλά κι επειδή η ομάδα ενισχύθηκε σημαντικά σε θέσεις που το είχε ανάγκη με καλούς ποδοσφαιριστές. Το αν υπήρξαν λάθη, παραλείψεις ή άστοχες εκτιμήσεις σε συγκεκριμένες θέσεις όπως του αριστερού μπακ ή στην κορυφή της επίθεσης, αυτό θα φανεί μέχρι τον Γενάρη και τότε υπάρχει χρόνος, φαντάζομαι και διάθεση για νέες κινήσεις.

Στη διάρκεια του χθεσινού αγώνα με τον Απόλλωνα, φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο Ολυμπιακός τώρα αρχίζει, τώρα παίρνει μπρος και αρχίζει να ζεσταίνει τις μηχανές του. Ασφαλώς και δεν αποτελεί κριτήριο το 4-1 επί του Απόλλωνα, καθώς είναι εμφανής η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Είδαμε, ωστόσο, τους πρωταθλητές χωρίς τέσσερα βασικότατα γρανάζια του ρόστερ όπως είναι οι Μαντί Καμαρά, Ελ Αραμπί, Εμβιλά και Σεμέδο, να ανεβάζει στροφές, να μπαίνει με δίψα στο γήπεδο και να μην σηκώνει το πόδι από το γκάζι, πέρα από ένα κενό διάστημα στο πρώτο μέρος μετά το 1-0.

Πήρε φόρα ο Τικίνιο

Με λίγα λόγια, η ομάδα δείχνει να βρίσκεται σε ανοδική πορεία και μέσα από αυτή την εξελικτική διαδικασία να βρίσκουν χρόνο και ρυθμό τα νέα αποκτήματα. Έστω και σταδιακά. Ναι, θα συμφωνήσουμε ότι ο Ονιεκούρου ακόμη ψάχνεται. Ο Ρόνι Λόπες ακόμη περισσότερο.

Ο Τικίνιο, ωστόσο, το έσπασε το ρόδι. Ήταν θέμα χρόνου να “ματώσει” τα αντίπαλα δίχτυα ο Βραζιλιάνος, ο οποίος παρά την αστοχία και την ανετοιμότητά του, μιας και είχε μείνει δέκα μήνες χωρίς ομάδα, ήταν λειτουργικός, μαχητικός και μέσα στις φάσεις. Όταν αυτό συμβαίνει μία, δύο, τρεις, θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός.

Το πρώτο γκολ μοιάζει εύκολο. Το δύσκολο, ωστόσο, είναι να βρίσκεσαι εκεί που πρέπει για να προκαλέσεις άμεση απειλή. Και ο πρώην παίκτης της Πόρτο, αφού πήρε τη σωστή πορεία προς τη μπάλα, πέτυχε ένα από τα πιο εύκολα γκολ της καριέρας του. Μόλις έγινε αυτό, λειτούργησε ως ένεση αδρεναλίνης για τον 30χρονο στράικερ. Το δεύτερο γκολ του είναι απίθανο, αλλά πιστεύω πως δεν θα το επιχειρούσε καν, αν δεν είχε διώξει το άγχος από πάνω του λίγα λεπτά νωρίτερα.

Η χημεία στην άμυνα

Στην άμυνα θα συμφωνήσω πως υπήρξε καλύτερη χημεία τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το κεντρικό δίδυμο. Ο Μπα είναι ακόμη πίσω από πλευράς ρυθμού, επηρεάστηκε από τον πάγκο του τελευταίου διαστήματος, έκανε ορισμένα εύκολα λάθη, φέρει ευθύνη και στο γκολ του Απόλλωνα.

Με τον Σισέ δίπλα του, ωστόσο, υπάρχει καλύτερη συνεννόηση, περισσότερα τρεξίματα και λίγο πιο καλή χημεία. Είμαι ο τελευταίος που θα "ακυρώσει" τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, αλλά και ο ίδιος αντιλαμβάνεται πως θέλει περισσότερο χρόνο και προσαρμογή, προκειμένου να γίνει ξανά ο τοπ αμυντικός των προηγούμενων χρόνων που έκανε αίσθηση και στην Ευρώπη.

Ο Ανδρούτσος έβγαλε ενέργεια στο δεξί άκρο, έτρεξε πολύ, ήταν από τους πλέον μαχητικούς, αλλά αμυντικά έχει ακόμη προβλήματα. Και πως να μην έχει όταν παίζει στη συγκεκριμένη θέση εδώ και μερικούς μήνες. Υπάρχουν παίκτες και παίκτες που αγωνίζονται σε μία θέση και βελτιώνονται χρόνο με το χρόνο μέσα από δεκάδες παιχνίδια.

Το να έχει ένας ποδοσφαιριστής την ευχέρεια να παίξει σε περισσότερα από ένα σημεία του γηπέδου είναι καλό. Το ακόμη πιο καλό είναι να μάθει μία θέση, αλλά όσο το δυνατόν καλύτερα...

Η διάταξη του Ολυμπιακού στη χθεσινή αναμέτρηση έμοιαζε περισσότερο με 4-1-4-1. Με τον Μπουχαλάκη μπροστά από τα στόπερ να παίρνει συνήθως την πρώτη πάσα και να χτίζει από πίσω με ηρεμία και "καθαρές” επιλογές". Κούντε και Αγκιμπού μπροστά του, είχαν και περισσότερο διαθέσιμο χώρο και σωστή τακτική προσαρμογή και καλή συνεργασία. Ειδικά ο Κούντε έδειξε ότι σε αυτό το ρόλο του εσωτερικού δεξιού χαφ, μπορεί να προσφέρει πολλά.

Τα κάστανα από τη φωτιά, ωστόσο, έβγαλε ξανά ο Γιώργος Μασούρας, ο οποίος χρειάστηκε μισή φάση για να βάλει την ομάδα του μπροστά στο σκορ. Τι κι αν προήλθε από τραυματισμό. Παλιά του τέχνη κόσκινο. Και από δεξιά και πίσω από τον φορ, έδειξε γιατί παραμένει υπερπολύτιμος στα χέρια όχι μόνο του Μαρτίνς, αλλά κάθε προπονητή που ξέρει πώς να τον αξιοποιήσει.

Ευχάριστη έκπληξη και η παρουσία του Αβραάμ, ο οποίος θα μπει στο γήπεδο με την ίδια όρεξη και την ίδια διάθεση να "σκοτωθεί" για την ομάδα, είτε παίζει ένα λεπτό, είτε σε όλο το παιχνίδι. Τέλος, είναι πλέον σαφές ότι ο κόουτς κάτι βλέπει στον Βασίλη Σουρλή και αυτό το νέο παιδί που σφύζει από ενέργεια, δυνάμεις, ενθουσιασμό, θα συνεχίσει να παίρνει χρόνο σε μια ομάδα με τεράστιες απαιτήσεις.

Το στοιχείο που προκάλεσε τη μεγαλύτερη αίσθηση ήταν η στήριξη του κόσμου στο πρόσωπο του Πέδρο Μαρτίνς. Σε μια ομάδα και μια χώρα που ξεχνάμε εύκολα, οι φίλοι του Ολυμπιακού έδειξαν πως δεν ξεχνούν. Δεν έχουν κοντή μνήμη. Ξέρουν τι έχει προσφέρει στην ομάδα ο Πορτογάλος κόουτς και τώρα που έκριναν ότι πρέπει να βάλουν πλάτη για να τον ανεβάσουν λίγο ψηλότερα, το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο.

Σε μια ομάδα ο 12ος παίκτης είναι πάντα απαραίτητος. Όχι τόσο με τη γκρίνια του, αλλά κυρίως με τη στήριξή του όταν πρέπει...