Ο οπαδικός πληθυντικός επέστρεψε στη Λεωφόρο: "Θα το πάρουμε!"

Παίζει ο Παναθηναϊκός με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, οι πράσινοι απλώς δεν βλέπονται και η κάμερα σε κάποιο σημείο του αγώνα "πιάνει" τον τότε προπονητή των "πράσινων", τον Λάζλο Μπολόνι, να μιλά στο κινητό του τηλέφωνο από τον πάγκο.

Η ομάδα γνώριζε την ταπείνωση μέσα στις τέσσερις γραμμές, αλλά ο άνθρωπος που την καθοδηγούσε, υποτίθεται, τεχνικά είχε προφανώς καλύτερα πράγματα να κάνει.

Τέλος της σεζόν 2020-2021 το παραπάνω περιστατικό. Μιας ακόμη χαμένης σεζόν για τον Παναθηναϊκό που άρχισε με κάποιον τυχάρπαστο Ισπανό στον πάγκο του και ολοκληρώθηκε με τον Μπόλονι, ο οποίος κουβάλησε στο Κορωπί όλα τα κόμπλεξ κατωτερότητας που τον συνόδευαν από την αρχή της καριέρας του (μαζί με κάποιους αυταρχικούς συνεργάτες που οι ποδοσφαιριστές πολύ ευχαρίστως θα πλάκωναν στο ξύλο).

Ο Ρουμάνος στο τηλέφωνο ήταν το τελευταίο πράγμα που αντίκρισα από ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό για πολλούς μήνες.

Ο κανονικός προπονητής Γιοβάνοβιτς

Καλοκαίρι του 2021 ο Παναθηναϊκός υπογράφει με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. "Να πάει στα κομμάτια, τουλάχιστον είναι κανονικός προπονητής" λέει ένας φίλος στο τηλέφωνο. Δίκιο έχει, τον συμμερίζομαι, αλλά δεν έχω καμία διάθεση ούτε στο γήπεδο να γυρίσω ούτε τους αγώνες της ομάδας να παρακολουθήσω από την τηλεόραση.

Έτσι και αλλιώς στο πρώτο μισό της σεζόν τα αποτελέσματα είναι σχεδόν καταθλιπτικά, ο κάθε πικραμένος περνά από τη Λεωφόρο, τσιμπά το αποτελεσματάκι του και φεύγει.

Δεν βλέπω, μόνο μαθαίνω αποτελέσματα, είμαι ακόμη πολύ μακριά. Δεν είναι ότι η ομάδα δεν νικά, είναι ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το πρώτο πληθυντικό όπως πάντα έκανα για τον Παναθηναϊκό από το 1983 όταν πρωτοπήγα στη Λεωφόρο για να δω από κοντά Χαραλαμπίδη, Κυράστα και Γαλάκο.

"Νικήσαμε, χάσαμε, παίξαμε καλά, ήμασταν άθλιοι". Πάντα ως παιδί, ως έφηβος και ως ενήλικας, χρησιμοποιούσα πρώτο πληθυντικό, τώρα όχι.

Μετά τις γιορτές του '21 και την πρωτοχρονιά του '22, ο Παναθηναϊκός βελτιώνεται και τουλάχιστον σταματά να είναι η χαρά του κάθε αντιπάλου. Η μπάλα κάπως κουνιέται στα παιχνίδια του. Δεν τα βλέπω, ενημερώνομαι απλά, άντε να δω και καμιά φάση στο SPORT24.

Ο Καίσαρης στο διπλανό γραφείο διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει βελτιώσει τον Παναθηναϊκό, ότι είναι ίσως ο καλύτερος προπονητής του πρωταθλήματος. Δεν με νοιάζει, δεν ακούω, αδιαφορώ. Δεν είναι ακόμα η δική μου ομάδα, δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα της "πληθυντικής" αγάπης, ακόμα είναι νωρίς για τους πλήρως απογοητευμένους.

Προς την άνοιξη ο Παναθηναϊκός προοδεύει και άλλο. Έτσι λένε τουλάχιστον, την τηλεόραση δεν την ανοίγω ούτε έχω σπίτι καλωδιακή. Εξακολουθώ να συμπεριφέρομαι ως απατημένος πρώην σύζυγος. Και ας νικάμε τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ (περίπατο) και ας είναι η ομάδα ένα βήμα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου.

Πότε είναι ο τελικός ρε;

Ο πληθυντικός στα χείλη μου δεν επιστρέφει με τίποτα. Τι γιατί; Γιατί έτσι! Δεν εμπιστεύομαι, δεν γουστάρω, δεν βλέπω ότι αυτό το πράγμα μπορεί να έχει συνέχεια.

Ένα πρώτο σκίρτημα έρχεται στο εκτός έδρας ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη στα πλέι οφ. Νικά η ομάδα (τον αδιάφορο πρωταθλητή, αλλά πάντως νικά), επιστρέφει μετά από μία πενταετία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είναι έτοιμη για τον τελικό του Κυπέλλου.

"Πέτρο" ρωτάω "πότε είναι ο τελικός ρε;". Αγνοούσα την ημερομηνία, δεν την είχα τσεκάρει ποτέ, για τέτοια παρατεταμένη ανομβρία συναισθημάτων μιλάμε. "Το άλλο Σάββατο. Μα καλά που ζεις ρε μαλ....;".

Το άλλο Σάββατο υπάρχει προγραμματισμένη βάρδια στο γραφείο. Βάζω όμως την τηλεόραση να παίζει. Μόνος μου. Το λες και υπέρβαση. Ρίχνω που και που καμιά κλεφτή ματιά, βάζουμε και το γκολ, όλα καλά. Αυτή τη φορά σαν κάτι να κυλάει στις φλέβες μου. Είναι και "κλειστό" το ματς, ο ΠΑΟΚ πιέζει ασφυκτικά, μένουμε κλεισμένοι στα καρέ μας και τότε... ΝΑΤΟ.

"Μένουμε κλεισμένοι στα καρέ μας", το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο επιστρέφει, αυτή η τρομερή αίσθηση του ανήκειν σε μία μεγάλη κοινότητα, σ' ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων που αγαπά άδολα και αφοσιώνεται με πίστη είναι και πάλι εκεί.

Έρχεται, μάλιστα, πολύ πριν το τελικό σφύριγμα, δεν υπαγορεύεται δηλαδή από την κατάκτηση ενός τίτλου αλλά από την αγωνία για την κατάκτησή ου. Σφύριξε. ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ! Επιτέλους, διάολε, μετά από οκτώ χρόνια. ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ. Ο πληθυντικός θριαμβεύει πλέον στα χείλη μου.

Η οπαδική κανονικότητα μέσα μου έχει αποκατασταθεί και το ήμισυ. Μιλώ για την ομάδα μου σε αριθμό πληθυντικό αλλά αγωνίες όπως οι μεταγραφές και οι κληρώσεις ακόμα δεν με αγγίζουν.

Η εμπιστοσύνη πρέπει να ξανακερδηθεί με πολλά μικρά βήματα γιατί ακόμα υπάρχει στο μυαλό ο μεγάλος φόβος των φαντασμάτων του παρελθόντος. Ο Μπόλονι μιλούσε στο τηλέφωνο όταν "τρώγαμε" τέσσερα στη Λεωφόρο από τον Ολυμπιακό, πώς να ξεχάσει κανείς;

Δεν έχω, άρα λόγους, να χαλάσω τη ζαχαρένια μου στις διακοπές για τη ρεβάνς με τη Σλάβια. Ενα ημίχρονο είναι αρκετό, μετά αφήνω τους φίλους να δουν Ολυμπιακό, σηκώνομαι και πάω για καφέ. Μαθαίνω το τελικό σκορ, 1-1. Αποκλειστήκαμε.

Είμαι νορμάλ, πίνω το ποτό μου, κοιμάμαι κανονικά τη νύχτα, σηκώνομαι την επόμενη με τρομερό κέφι, ως συνήθως στη Νάξο. Είμαι διακοπές, δεν αλλάζει αυτό. Είμαι διακοπές όταν το πρωτάθλημα αρχίζει γι' αυτό και δεν βλέπω το ματς της πρεμιέρας. Η οπαδική κανονικότητα αγνοείται ακόμα ως προς την πλήρη αποκατάσταση.

Ανατροπή με ΑΕΚ και διπλό στο Γραμματικό

Πίσω στην Αθήνα, ένα τηλεφώνημα: "Θα πάμε με την ΑΕΚ;" "Πότε είναι αυτό το παιχνίδι;" "Την 4η αγωνιστική. Μα καλά που ζεις ρε μαλ...;". Ε, να πάμε. Για πρώτη φορά γήπεδο μετά από τουλάχιστον τρία χρόνια.

Για χάρη του φίλου κυρίως, τη σκούφια μου δεν την πετούσα. Βρες εισιτήριο, πήγαινε γήπεδο με το μετρό, στριμώξου. Είχα αφήσει πίσω μου αυτήν την πραγματικότητα.

Άντε και αρχίζει το ματς. Τρώμε πρώτοι γκολ, βρίζουμε με την ψυχή μας τον Πινέδα που κάνει τούμπες μπροστά στην 7 μετά το γκολ, αλλά απαντάμε αμέσως. Με δύο πέναλτι.

Ο φίλος δίπλα απολαμβάνει, τραβάει video, εγώ μάλλον μαγκωμένος. Το ματς λήγει και έχουμε νικήσει. Τέσσερα στα τέσσερα, μόνοι πρώτοι και "πρωταθλητή σε θέλουμε, Παναθηναϊκέ" για πρώτη φορά μετά από πόσο καιρό; Ούτε που θυμάμαι.

"Πρωταθλητή σε θέλουμε". Ποιοι; Εμείς! Ο μεγάλος πληθυντικός είναι πλέον στη Λεωφόρο ένας μεγάλος ερωτικός, συναρπάζει τα πλήθη.

Κάπου εκεί τα τσιπ του μυαλού επιστρέφουν στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις. Η καθημερινότητα αποκτά πλέον μία εσάνς 20ου αιώνα. "Με ποιους παίζουμε την επόμενη αγωνιστική; Πού θα δούμε το ματς; Μέσα παίζουμε; Ε, να πάμε!" Και άλλα πολλά.

Μικρές, πράσινες, πινιελιές που δίνουν άλλο χρώμα στη ζωή και απορροφούν μέρος του στρες. Μία αίσθηση ελευθερίας. Με τον ΠΑΟΚ παίζουμε στην Τούμπα. "Μην αλλάζουμε τα γούρια" ακούω από την άλλη άκρη της γραμμής, "θα πάμε Γραμματικό, στην ταβέρνα". Γραμματικό, ρε φίλε, ο,τι πεις.

Βάζελος και ο ιδιοκτήτης, ναι, Γραμματικό. Μόνοι μας στο μαγαζί. Δεν μασάμε από το γκολ το Ολιβέιρα και λέμε θα το γυρίσουμε. Να και το 1-1 από τον Αϊτόρ (τι πάσα κάνεις ρε παικταρά Πέρεθ), να και το 1-2 από το πέναλτι του αληταρά του Ισπανού. "Ρε, θα πάμε να το πάρουμε" ουρλιάζει ο φίλος δίπλα μου.

Να το δούμε όμως γιατί ο Μάγκνουσον κάνει πέναλτι. "Για το Θεό όχι έτσι". "Υπάρχει το VAR, μην σκας". Και πάει ο θεός στο VAR και βλέπει ότι ο παίκτης του ΠΑΟΚ έχει κάνει θέατρο και το παίρνει πίσω το πέναλτι. "Νικήσαμε ρεεεεε. Έξι στα έξι... Ναι, πάμε τώρα να το πάρουμε".

"Θα το πάρουμε". Από εκείνη τη στιγμή ο πληθυντικός γίνεται πια ο μόνιμος συντροφός μας, είτε στο γήπεδο, είτε στην ταβέρνα του Γραμματικού, είτε σε φιλικά σπίτια. Εγκαθίσταται στο αίμα η μόνιμη, πια, αγωνία του αποτελέσματος, η καρδιά χτυπάει όπως τότε που ήμασταν νέοι στο ΟΑΚΑ και στο κλειστό της Γλυφάδας.

Το μεγαλύτερο παράσημο του Ιβάν και των παικτών του

Τρόμος μάς κυριεύει όταν δεν παίζουμε καλά, αγαλλίαση όταν σκοράρουμε, απογοήτευση, τεράστια, όταν χάνουμε (που δεν χάνουμε πλέον παρά σπάνια). Ολα αυτά τα κάνουμε μαζί. Το εγώ, το δικό σου εγώ, το δικό τους εγώ, ενώνονται και γίνονται ένα παραγωγικό εμείς.

Είναι αυτή η μετουσίωση του πρώτου ενικού σε πρώτο πληθυντικό που μπορούν να καταλάβουν μόνο όσοι αγαπάνε τις ομάδες τους. Και την ομάδα την αγαπάς μ'έναν έρωτα παράφορο που προκαλεί αισθήματα γιγαντιώδη όπως τα κύματα στη Χαβάη.

Ενίοτε αυτά τα κύματα συναισθημάτων σε παρασύρουν σε σκοτεινές αβύσσους αλλά αυτό είναι το τίμημα των μεγάλων ερώτων, έτσι και αλλιώς.

Από το Γραμματικό της 6ης αγωνιστικής μέχρι το δράμα του γραφείου την 35η αγωνιστική μεσολαβούν μήνες εναλλασόμενου συναισθήματος, "πληθυντικών" διαθέσεων και ενσώματης παρουσίας στον οργασμικό χώρο του γηπέδου, όταν αυτό ήταν εφικτό, δηλαδή σχεδόν κάθε φορά που παίζαμε εντός.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο του Γιοβάνοβιτς και της ομάδας. Ότι περιπτώσεις σαν και τη δική μου, εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες. Ανθρωποι που απέκτησαν ένα λόγο να ασχοληθούν ξανά, είδαν ότι υπάρχουν άνθρωποι στο ποδοσφαρικό τμήμα που διαθέτουν ένα όραμα γι' αυτήν τη χιλιοταλαιπωρημένη ομάδα που βρέθηκε μία ανάσα από τη Β' Εθνική το 2018.

Είδαν, επιτέλους, ένα φως στην άκρη του τούνελ. ΕΙΔΑΝ, ΕΙΔΑΜΕ, ΒΛΕΠΟΥΜΕ.

Το δράμα της 8ης Μαϊου ουδόλως μείωσε την επίδραση της "πληθυντικής" αγάπης στη ζωή μας. Εντάξει, γυρνοβολάγαμε στο κρεβάτι μας χωρίς να μας κολλάει ύπνος εκείνο το βράδυ, σκεφτόμασταν τον Μπερνάρ να το "κολλάει" στη φάση του δοκαριού και εν συνεχεία τον Ιωαννίδη να μας λυτρώνει στο 90', φανταζόμασταν το Κορωπί να παίρνει φωτιά στην επιστροφή των θριαμβευτών και το ματς με τον Άρη ως μία φιέστα που δεν θα είχε προηγούμενο.

Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω για τον Παναθηναϊκό

Αβάστακτη η πίκρα της ήττας, της μη εκπλήρωσης αυτού του πρωταθληματικού ονείρου. Αλλά στους μεγάλους έρωτες, οι ασύλληπτοι πόνοι βρίσκονται πάντα μέσα στο πρόγραμμα. Ο πόνος σφυρηλατεί νέα αποθέματα αγάπης, γεμίζει ξανά σιγά-σιγά το άδειο ρεζερβουάρ με ικανές ποσότητες παθιασμένης αγάπης που μπορούν πια να διαρκέσουν για πάντα.

Πήραμε, λοιπόν, το πόνο αγκαλιά και ήμασταν πάλι στη Λεωφόρο την Κυριακή ξέροντας ότι θαύματα δεν γίνονται, ότι ο αντίπαλος δεν μπορεί να λαθέψει. Και δεν λάθεψε. Αλλά είχαμε χρέος.

Απέναντι στο εμείς που χτίσαμε όλοι μαζί μέσα στη σεζόν από το τίποτα. Είχαμε και χρέος στον Ιβάν γιατί αυτός (μαζί με τους ποδοσφαιριστές φυσικά) άναψαν ξανά τη φλόγα και το πάθος μας. Στα δύσκολα δεν αφήνεις μόνο του το μεγάλο σου έρωτα. Αλλοίμονο, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε και ξέρουμε από γνήσια συναισθήματα.

Με λίγο ακόμα κρασί από την κοινωνία της ενσώματωσης παρουσίας μας στο δικό μας ναό, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τα τέλη του Ιούλη, ιδανικά για εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς. Δεν μεθύσαμε από χαρά το 2023 αλλά και το 2024 μια χαρά χρονιά είναι για να πανηγυρίσουμε. Και το 2025, και το 2026. Aδιάφορο πλέον.

Το νερό μπήκε στο αυλάκι και ο χρόνος πλέον δεν γυρνάει πίσω. Αλλά και να γυρίσει, θα είμαστε εμείς πάλι που θα βάλουμε το ποτάμι των εξελίξεων στη σωστή του φορά. Μετά από αυτή τη σεζόν, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ούτε στο εγώ ούτε εμείς. Ο πληθυντικός επέστρεψε για πάντα!

Το έχει πει αλλιώς, στον άλλον αριθμό, η Λίνα Νικολακοπούλου: "Δεν ειν' ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός. Για να 'χει όνειρα να κάνει ο ενικός".