Ο Παναθηναϊκός θα κολυμπήσει πολύ καλύτερα, όταν βγάλει τα αγωνιστικά βαρίδια από το παιχνίδι του
Ο Κώστας Γουλής καταθέτει όλες τις "αδυναμίες" που έβγαλε ο Παναθηναϊκός στους "Ζωσιμάδες": Ο Αϊτόρ που σ’ αυτή τη φάση δεν έχει να του προσφέρει το παραμικρό, το κυρίαρχο πρόβλημα του Σάρλια, η "υπνωτισμένη" εκκίνηση κόντρα στον ΠΑΣ και η διάσπαση των αντιπάλων γραμμών.
Απότομη –κι όχι "ανώμαλη"- προσγείωση ήταν αυτή η ήττα του Παναθηναϊκού στα Γιάννενα (1-0) το βράδυ του Σαββάτου (18/09). "Ανώμαλη" θα ήταν εάν όλος ο οργανισμός (ξαφνικά) πετούσε στα σύννεφα και δεν αντιμετώπιζε με ρεαλισμό τα δεδομένα της χρονιάς κι όσων μπορεί να πετύχει.
Απότομη ήταν, διότι μέσα σε μία εβδομάδα οι πράσινοι έσβησαν τον ενθουσιασμό που προκάλεσε στον κόσμο τους και σ’ όλο τον περίγυρό τους η πρεμιέρα με τον Απόλλωνα κι έβγαλαν σχεδόν όλες τις αδυναμίες τους σε ένα ματς, όπου: δέχθηκαν μόλις δύο τελικές προς το τέρμα -το γκολ κι άλλο ένα σουτ του Περέα στο β’ ημίχρονο (την ώρα που και οι ίδιοι είχαν μόλις μία τελική σε δέκα σουτ προς την εστία)- είχαν κατοχή 70%, αλλά ελάχιστες ιδέες για το τι κάνουμε την μπάλα όταν την έχουμε στα πόδια μας.
Ο Παναθηναϊκός πνίγηκε για άλλη μία φορά στη λίμνη των Ιωαννίνων, απέναντι σε μία ομάδα που έχει εξελιχθεί σε μόνιμο... εφιάλτη για το "τριφύλλι" τα τελευταία χρόνια (6η σερί νίκη του ΠΑΣ ως γηπεδούχος σε όλες τις διοργανώσεις, 4η συνεχόμενη ανεξαρτήτως έδρας απ’ τον περασμένο Φλεβάρη κι έπειτα). Μα είναι ξεκάθαρο, πως μπορεί να... κολυμπήσει πολύ καλύτερα σαν ομάδα κατά τη διάρκεια της εφετινής σεζόν, εάν βγάλει από πάνω του τα αγωνιστικά "βαρίδια", που τον τραβάνε προς τον πυθμένα και δεν τον αφήνουν να πάει ως την απέναντι όχθη.
Δεν έχει καμία λογική η επιμονή στον Αϊτόρ. Ο Καταλανός εξτρέμ αποκτήθηκε τον Ιούλιο του 2020 μετά βαΐων και κλάδων και με πολλές (δικαιολογημένες) προσδοκίες που είχε "γεννήσει" η διετία του και οι αριθμοί του στα ολλανδικά γήπεδα. Πέρυσι ήταν υπό της βάσης στα περισσότερα ματς, αλλά ας πούμε πως είχε και μία δικαιολογία, διότι όλος ο Παναθηναϊκός ήταν σε μαύρο χάλι.
Φέτος το καλοκαίρι ζήτησε να φύγει για να γυρίσει στην Ισπανία, επικαλούμενος ψυχολογικούς λόγους και αδυναμία να προσαρμοστεί στην Ελλάδα. Δεκτό και σεβαστό. Κι αυτά μέσα στη ζωή και στο ποδόσφαιρο είναι. Για "Χ" ή "Ψ" δεν ήρθαν προτάσεις το περασμένο καλοκαίρι για να καλύψουν τα "θέλω" του Παναθηναϊκού και το συμβόλαιο του παίκτη. Κι ο Αϊτόρ έμεινε στο ρόστερ. Κι αυτό μέσα στη ζωή είναι...
Δεν έχει λόγο να επιμένει στον Αϊτόρ
Δεν μπορεί όμως, ένας παίκτης που πριν από τρεις μήνες είχε θέσει εαυτόν εκτός ομάδας, να ξεκινάει ως βασική επιλογή στα εξτρέμ στα δύο πρώτα ματς της σεζόν. Κι αν στον αγώνα με τον Απόλλωνα υπήρχε η δικαιολογία πως ο Χατζηγιοβάνης είχε χάσει λόγω της Εθνικής Ομάδας ένα δεκαήμερο με την ομάδα -την ώρα που ο Αϊτόρ ήταν στο Κορωπί και δούλευε με τους υπόλοιπους- η εικόνα του Καταλανού στην πρεμιέρα δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογεί τη φανέλα βασικού και στους Ζωσιμάδες.
Πόσω μάλλον δε, όταν επί 70 λεπτά κόντρα στον ΠΑΣ ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνος, βάζοντας το όνομά του στα στατιστικά του ματς μόνο στη φάση του 42’, όπου απέτυχε από πολύ καλή θέση να ισοφαρίσει με το τέρμα πιάτο μπροστά του, έπειτα από την ασίστ του Χουάνκαρ.
Δεν μπορούσε να συνεργαστεί καλά με τον Κώτσιρα, "χάλασε" αρκετές υποσχόμενες αντεπιθέσεις των πράσινων και γενικά είχε μία μάλλον προβληματική παρουσία στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού. Σε 25 λεπτά συμμετοχής, ο Χατζηγιοβάνης έκανε τα τριπλάσια πράγματα απ’ όσα έκανε ο Καταλανός σε 70 λεπτά. Και πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιμένει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πάνω του. Σ’ αυτή τη φάση ο Αϊτόρ δεν έχει να του προσφέρει κάτι, πάνω σ’ αυτό που ζητάει...
Το ουσιαστικό πρόβλημα του Σάρλια
Έτερη προβληματική παρουσία στην "πράσινη" ενδεκάδα, ο Σάρλια. Θέλω να είμαι δίκαιος με τον Κροάτη. Και πραγματικά το πιστεύω ότι δεν είναι τόσο "κακός" στόπερ. Δεν είναι αμυντικός του "σωρού". Έχει καλά προσόντα, όπως έχει αντίστοιχα κι αδυναμίες, όμως δεν είναι τόσο κακός παίκτης, όσο έδειξε το Σάββατο (18/09) στα Γιάννενα, όπου ο Περέα έμοιαζε απέναντί του λες και ήταν ο... Ράσφορντ (προ του τραυματισμού του).
Απλώς το μεγάλο και ουσιαστικό πρόβλημα με τον Σάρλια έχει να κάνει με την ψυχολογία του. Μπήκε απ’ την πρώτη στιγμή για να (απο)δείξει ότι αξίζει κι όλο αυτό τον άγχωσε πολύ. Ειδικά μετά την πρώτη συμμετοχή του στο φιλικό με τη Λοκομοτίβα στην Καλλιθέα, όπου έκανε την γκέλα στο φινάλε, έχει "μπουκώσει" απ’ το άγχος και την ανάγκη να δείξει πράγματα. Κι αυτό τον έχει επηρεάσει πολύ, σε σημείο που να μην ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Δεν βοηθάει με την παρουσία του αυτή τη στιγμή την "πράσινη" ενδεκάδα, διότι εκτός των άλλων, τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά (πλην του χειρισμού της μπάλας) "τρακάρουν" πολύ με τον Βέλεθ, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να βρουν χημεία στα μετόπισθεν, μολονότι είναι αρκετά πλέον τα παιχνίδια που έχουν παίξει μαζί με τον Ισπανό.
Έβαλε δύσκολα στον εαυτό του
Πέρα απ’ τους δύο παραπάνω παίκτες όμως, το πρόβλημα με τον Παναθηναϊκό στους Ζωσιμάδες είναι ότι έβαλε ο ίδιος δύσκολα στον εαυτό του. Μπήκε πολύ κοιμισμένα μέσα στο ματς, με αποτέλεσμα να έχει δεχθεί στο πεντάλεπτο δύο "επισκέψεις" μέσα στα καρέ του κι ένα γκολ (πραγματικά όμορφο γκολ) από τον Γκαρντάβσκι. Και μετά έτρεχε και δεν έφτανε, μολονότι είχε μπροστά του 90 λεπτά αγώνα με τις καθυστερήσεις, διότι δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο για να διασπάει τις ζώνες αντιπάλων, που παίζουν με δέκα κορμιά πίσω απ’ την μπάλα.
Ο Γιοβάνοβιτς έχει στα χέρια του ένα πολύ καλό υλικό μεσοεπιθετικά. Το καλύτερο των τελευταίων ετών... Όμως, θα πρέπει να βρει τον τρόπο για να "ταιριάξει" τα χαρακτηριστικά των παικτών που θα του δώσουν τη δυνατότητα να διασπάσει τέτοιες άμυνες. Διότι θα συναντήσει πολλά τέτοια ματς μπροστά του ο Παναθηναϊκός κατά τη διάρκεια της εφετινής χρονιάς. Και θα πρέπει να βρει μεγαλύτερη ισορροπία σε άμυνα και δημιουργία στον άξονα της μεσαίας γραμμής και τον τρόπο για να "ελευθερώσει" το παιχνίδι του Λούντκβιστ πίσω απ’ τον φορ. Να μην αναλώνεται ο Σουηδός στο να γυρίζει τόσο χαμηλά για να πάρει την μπάλα, επειδή πίσω του δεν μπορούν να δημιουργηθούν τα κατάλληλα "σκαλοπάτια" μεταφοράς της, καθότι ο Μαουρίσιο (π.χ.) αδυνατεί να ακολουθήσει σε τόσο υψηλή ένταση. Θα πρέπει επίσης να βρει τρόπους με τις κατάλληλες συνεργασίες, για να απεγκλωβίζεται ο Βιτάλ απ’ τις "παγίδες" που του στήνει η αντίπαλη άμυνα (ο Μεταξάς είχε πάντα 2 και 3 παίκτες πάνω του σε κάθε σημείο που πατούσε ο Βραζιλιάνος).
Έχει πολύ δουλειά του ο Σέρβος τεχνικός και συνολικά ο Παναθηναϊκός. Ναι, έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου σε κράτημα μπάλας, κυκλοφορία, σωστό "χτίσιμο" επιθέσεων από πίσω, αλλά θέλει χρόνο και πολύ μεγαλύτερη ένταση στο παιχνίδι του. Κι αυτή θα του τη δώσουν παίκτες που μπορούν να ακολουθήσουν αυτό το τέμπο, διότι οι αγώνες δεν μπορούν να περιμένουν και το πρόγραμμα εξακολουθεί να είναι... φωτιά, με Άρη κι Ολυμπιακό εκτός και Βόλο εντός, μέσα σε ένα δεκαήμερο...
