Δεν έμοιαζε, δεν θα μπορούσε να μοιάζει, με παιχνίδι που δίνει πρόκριση. Με παιχνίδι κόντρα σε μια ομάδα που ακόμη και για έναν υπό κατάρρευση -σύμφωνα με τον προπονητή του- ΠΑΟΚ θα μπορούσε να ορθώσει αντίσταση. Τα σημάδια ανάλογα του δρόμου που έχει διανύσει τις τελευταίες εβδομάδες. Και καθόλου ευοίωνα.
Πρόβλημα μυϊκό από το “ζέσταμα” και εκτός ο Καντουρί. Υποχρεωτικά βασικός αυτός που ο Λουτσέσκου, στη συνέντευξη Τύπου παραμονές του παιχνιδιού, ξεκαθάριζε πως δεν είναι σε θέση ούτε να ξεκινήσει ούτε να βγάλει ενενηντάλεπτο (Αουγκούστο).
Με τη σέντρα κιόλας, οι οργανωμένοι να υπενθυμίζουν την παρουσία τους. Και μάλλον, με τα δεκάδες τρικάκια (και όχι μόνο), περισσότερο το άγχος μεγάλωναν για πιθανές αντιδράσεις (τους), παρά τόνωναν τον οποιονδήποτε στο γήπεδο. Ξεκαθαρίστηκε άλλωστε και νωρίς. Στο 3′ το πρώτο σύνθημα απευθυνόμενο στους παίκτες. Στο 7′ το δεύτερο. Ξεκάθαρα, σαφή, προειδοποιητικά.
Έβραζε ο τόπος. Το γρήγορο γκολ αποσυμπίεσε. Τα δύο που ακολούθησαν στη Δανία λυτρωτικά. Και το δεύτερο του ΠΑΟΚ τελείωσε νωρίς τη βραδιά. Με τρόπο όχι ιδανικό, αλλά ανακουφιστικό. Το αναμενόμενο έγινε άλλωστε. Σε έναν όμιλο με Κοπεγχάγη, Σλόβαν και Λίνκολν, δεν γίνεται ο ΠΑΟΚ -σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται- να μην τερματίζει στην πρώτη δυάδα.
Δεν σκέφτεται από τώρα το καλοκαίρι
Το αυτονόητο λοιπόν συνέβη. Και τέτοιο, αυτονόητο δηλαδή, δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί οδηγό ούτε και κριτήριο για συμπεράσματα. Δεν έγιανε ο ΠΑΟΚ επειδή κέρδισε ερασιτέχνες. Κέρδισε όμως χρόνο. Έσωσε μια σεζόν που ήδη, έμοιαζε χαμένη. Της έδωσε ορίζοντα.
Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για έναν οργανισμό, για οποιονδήποτε που ζει και αναπνέει σε/με αυτόν, να μην σκέφτεται, από αρχές κιόλας Δεκεμβρίου, ως επόμενο ορόσημο το… καλοκαίρι, την έναρξη της επόμενης χρονιάς, αλλά να έχει κάτι να περιμένει, κάτι να διεκδικεί, κάτι να κυνηγά στην τρέχουσα.
Η πρόκριση μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία. Όχι ίασης. Μόνο και μόνο ακούγοντας τον Λουτσέσκου τις τελευταίες δύο εβδομάδες στις δημόσιες τοποθετήσεις του γίνεται αντιληπτό πως τα προβλήματα του ΠΑΟΚ είναι πολλά, είναι δομικά, είναι αγωνιστικά, είναι πνευματικά, είναι νοοτροπίας, είναι και εκτείνονται ουσιαστικά παντού.
ΠΑΟΚ: Οι 8 πιθανοί αντίπαλοι στα μπαράζ της φάσης των 16 του Europa Conference League
Δεν διορθώνονται, δεν ξεπερνιούνται μόνο και μόνο επειδή ο προπονητής ξεστομίζει ένα mea culpa. Ναι, δεν θα πάρει, ούτε και θα διεκδικήσει πρωτάθλημα εφέτος ο ΠΑΟΚ, αλλά χρειάστηκε να φτάσει στο -13 για να βρεθεί το κουράγιο της παραδοχής και της συνειδητοποίησης.
Ο ΠΑΟΚ λοιπόν έχει μπροστά του την ευκαιρία να κρατήσει τον οργανισμό του “ζωντανό” μέχρι να ξαναπαίζει στο Conference League. Δεν χρειάζονται παχιά και μεγάλα λόγια. Ακόμη και σε αυτό που είναι –μετά το γήπεδο– το πλέον εμφανές στα μάτια όλων, στο μεταγραφικό παζάρι που άπαντες έχουν εναποθέσει ελπίδες εν όψει της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου.
Ενέργεια και βάθος για να βγει η χρονιά
Σ’ έναν μήνα λοιπόν, ειδικά καταμεσής της χρονιάς, δεν μπορούν να γίνουν όσα και ό,τι δεν έγιναν σε 4,5 το περασμένο καλοκαίρι (από τότε δηλαδή που ανέλαβε τα ηνία ο Λουτσέσκου). Δεν μπορεί κανείς που αποτελεί κομμάτι της football business να περιμένει πως στη συγκεκριμένη μεταγραφική περίοδο θα αποκτηθούν τέσσερις, πέντε, έξι, όσοι τέλος πάντων χρειάζονται, απλώς και μόνο κατ’ αρχάς για να δώσουν την απαραίτητη ενέργεια, το απαιτούμενο βάθος για να βγει η χρονιά.
Γιατί μια τέτοια θεώρηση πέραν του ρίσκου που ενέχει, είναι και αρκετά κοντόφθαλμη, αφού νομοτελειακά, τέτοια εποχή του χρόνου, τα ίδια θα συζητάμε. Ο ΠΑΟΚ, αυτός ο ΠΑΟΚ, δεν χρειάζεται μπαλώματα. Χρειάζεται υπευθυνότητα και ειλικρίνεια προκειμένου να αποφασιστεί τι πρέπει να γκρεμιστεί και τι πρέπει, από την αρχή, να χτιστεί ξανά, ώστε να ανακτήσει, γρήγορα, το πρωταγωνιστικό του στάτους.
Τα ανοιχτά ζητήματα άλλωστε, προφανώς δεν είναι ένα και δύο και σίγουρα δεν βρίσκουν -και ούτε πρόκειται ποτέ να βρουν σε καμία ομάδα του πλανήτη- λύση σε μια μεταγραφική περίοδο. Δεν πάει έτσι. Δεν πάει μόνο έτσι. Ποιότητα χρειάζεται. Ανανέωση. Σπίθα στο μάτι. Ενέργεια. Τσαντίλα. Εγωισμός.
Ο Ζίβκοβιτς του 93′
Χαρακτηριστική η συμπεριφορά του Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Αφήστε το γκολ που ηρέμησε πολύ την κατάσταση στο παιχνίδι, αφήστε την προσμονή πως όποτε είχε την μπάλα στα πόδια του κάτι θα γίνει, κάτι θα συμβεί –κάτι που κακά τα ψέματα δεν προκαλεί κανείς άλλος τη δεδομένη στιγμή στον ΠΑΟΚ- αφήστε το ότι όντως μπορεί να το κάνει να συμβεί με την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του.
Στο 93′ λοιπόν, με τα πάντα ξεκαθαρισμένα, γυρίζει στο κέντρο του γηπέδου, μαρκάρει, πιέζει, σκυλιάζει, κερδίζει τελικά την μπάλα. Δεν την κρατάει για να λήξει το παιχνίδι. Δεν την δίνει και περιμένει ή στέκεται. Πασάρει στον Μπίσεσβαρ και φεύγει σφαίρα για αντεπίθεση. Στο 93′. Με τα πάντα τελειωμένα.
Και όχι μόνο αυτό. Όταν ο Ολλανδός κάνει λάθος στη δική του μεταβίβαση χάνοντας την μπάλα, ο Σέρβος δεν κρύβει τον εκνευρισμό του, χειρονομώντας από τσαντίλα για την ευκαιρία που χάθηκε για μια καλή κόντρα. Στο 93′. Με τα πάντα τελειωμένα.
Αυτό ακριβώς, ανάγλυφο, απτό, είναι που χρειάζεται ο ΠΑΟΚ. Να έχει, να βρει, να φτιάξει, να αγοράσει, να δημιουργήσει, να γαλουχήσει, να εμπνεύσει και να εμπνευστεί. Έντεκα Ζίβκοβιτς στο γήπεδο. Είκοσι σε μια αποστολή και 25 στο ρόστερ. Όσους πρέπει να υπάρχουν στα κέντρα αποφάσεων του club και χιλιάδες στην εξέδρα.
