Είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει αγωνιστεί σε δύο τελικούς Κυπέλλου Αγγλίας, μπροστά σε 79.000 θεατές στο Γουέμπλεϊ. Ηττήθηκε σε αμφότερους. Στις 16/05/98, στα 25 του, από την Αρσεναλ του Ανελκά, του Οφερμαρς, του Βιεϊρά του Ανελκά και της… «αθάνατης» πεντάδας των Σίμαν – Ντίξον, - Γουίντερμπερν- Ανταμς – Κίον. Την επόμενη σεζόν, στις 22/05/1999, από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του… Τσάμπιονς Λιγκ. Με τη διαφορά ότι έπαιζαν και ο Κιν και ο Σκόουλς, εν αντιθέσει με τον αλησμόνητο τελικό εναντίον της Μπάγερν, μόλις τέσσερις ημέρες αργότερα!

Έχει χαρακτηρίσει τη νίκη της Λάρισας επί του Παναθηναϊκού στον τελικό του 2007 ως τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του σε συλλογικό επίπεδο, θέτοντάς την πιο πάνω και από το πρωτάθλημα του 1997 με τον Ολυμπιακό, το μοναδικό που κατέκτησε, καθώς στους Ερυθρόλευκους πήγε το 1994 και αποχώρησε τον Γενάρη του 1998. Ήρθε η στιγμή που ο Νίκος Νταμπίζας, στην πρώτη του σεζόν ως τεχνικός διευθυντής, θα το ζήσει και… απέξω. Ο,τι κι αν γίνει το Σάββατο, αυτόν τον τελικό θα τον καταγράψει για πάντα στον σκληρό δίσκο του.

Το τελευταίο του παιχνίδι συνδυάστηκε με τη μεγαλύτερη ήττα μιας καριέρας 702 αγώνων εκ των οποίων οι περισσότεροι εναντίον του ΠΑΟΚ και… της Αρσεναλ (από 13 φορές). Ήταν το 6-0 από τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» στις 17 Απριλίου του 2011 με τη φανέλα της ΑΕΛ. Λίγες ημέρες αργότερα ανακοίνωσε την επίσημη αποχώρησή του από τα γήπεδα.

Στις 25 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου: «Μετά από 21 χρόνια στα γήπεδα ήρθε ο χρόνος να βάλω τέλος σε αυτό που έζησα με πάθος όλο αυτό το διάστημα. 21 χρόνια τώρα είχα την τύχη και το προνόμιο να κάνω αυτό που με γέμιζε, αλλά και ταυτόχρονα έλυνα όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας ενός κοινού θνητού. Οι περίπου 700 αγώνες μου έμαθαν πολλά και θεωρώ πως βάσει των δυνατοτήτων μου πέτυχα ό,τι καλύτερο ήταν δυνατόν. Εξάντλησα το όποιο ταλέντο είχα και φεύγω ικανοποιημένος ξέροντας ότι πέτυχα ότι καλύτερο μπορούσα. Στη ζωή μου ποτέ δεν έβαζα στόχους και δεν προγραμμάτιζα. Σημασία έχει για εμένα προσωπικά ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή ο χαρακτήρας μου δεν αλλοιώθηκε.

Όταν αυτό γίνεται σε ένα χώρο με πολλά συμφέροντα και ανταγωνισμό, αυτό το κάνει ακόμα πιο σημαντικό. Οφείλω κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έζησα μέσα στα γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και να ζητήσω συγγνώμη για κάποιες άσχημες στιγμές που όλοι έχουμε μέσα στην καθημερινότητά μας. Το φινάλε λοιπόν έφτασε κάτω από απρόσμενες συνθήκες. Θα μπορούσε να είχε έρθει και αργότερα, αλλά το μεν σώμα πρόθυμο ο δε νους ασθενής!» έγραφε στην επίσημη ιστοσελίδα του. Ο επίλογός του… προφητικός: «Έρχονται δύσκολοι καιροί για το χώρο και οφείλουμε όλοι να δώσουμε πίσω στο ποδόσφαιρο κάτι από αυτά που τόσο απλόχερα έχουμε πάρει. Το φινάλε ήρθε, αλλά μια νέα αρχή γίνεται».

Η νέα αρχή έγινε το καλοκαίρι. Ο Γιώργος Καραγκούνης είχε ρίξει την ιδέα στον Γιάννη Αλαφούζο, εκείνος πείστηκε από τη συζήτηση που είχε με τον Νταμπίζα. Εν συνεχεία, όλα πήραν τον – στρωμένο με αγκάθια – δρόμο τους.

Γνωστά τα περιστατικά. Της… προφορικής «επίθεσης» των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού στην διαδικτυακά ραδιοφωνική συνέντευξη του Γιάννη Αλαφούζου και της σωματικής επίθεσης προς τον ίδιο τον Νταμπίζα τον Σεπτέμβριο, μετά από ματς της ομάδας Νέων του Τριφυλλιού, έξω από τη Λεωφόρο. Αυτά τα ξέρουν όλοι. Ακόμη και εκείνοι, οι οποίοι χωρίς να προβαίνουν σε ακρότητες (δηλαδή η πλειονότητα) δεν ήταν θετικά διακείμενοι απέναντι στην επιλογή Νταμπίζα όχι λόγω του «ερυθρόλευκου» παρελθόντος του, αλλά λόγω της απειρίας του. Το ερώτημα ήταν σαφές και απλό το καλοκαίρι: «Άλλος τεχνικός διευθυντής σε όλον τον κόσμο δεν υπήρχε»;

Επέμεινε ο Αλαφούζος, επέμεινε και ο Νταμπίζας, ο οποίος είχε καταφέρει να πείσει και τον Δημήτρη Σαραβάκο να αναλάβει ρόλο στο νέο ξεκίνημα. Παρότι δεν τους… φαίνεται, συμβαδίζουν σε πολλά πρόεδρος και τεχνικός διευθυντής. Κυρίως στο μότο «Προσπάθεια – ομόνοια – συσπείρωση»: αυτό πίστευε και ως παίκτης. Συμφωνούν σε περισσότερα: στην υπομονή, στη διάρκεια, στις ευκαιρίες που πρέπει να δίνονται σε «ειδικούς» και νέους».

Θα το χαρούν με την ψυχή τους το Σάββατο αν νικήσει ο Παναθηναϊκός. Κουβαλούν μπόλικο – διαφορετικού τύπου – αγωνιστικό εγωισμό. Θα στεναχωρηθούν αν ηττηθεί. Μα, δεν θα τα βάψουν μαύρα. «Η διάρκεια είναι αυτή που μετράει» λέει πολύ συχνά ο πρώην παίκτης της Νιουκάστλ. Και αμφότεροι βλέπουν το «κάδρο» και τον ορίζοντα. Όχι τη «στιγμή».

Μέσα από τα δύσκολα και τη συνέπεια λόγων και έργων αμφότερων, χτίστηκε τρομερή σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Αν σκεφτείτε πώς λειτουργούσε πέρυσι ο Αλαφούζος και πώς εφέτος απέναντι στην ομάδα, θα διαπιστώσετε αμέτρητες και τεράστιες αλλαγές. Μια χαρακτηριστική: πόσες ομιλίες έχει κάνει προς τους παίκτες εφέτος και πόσες πέρυσι; Κατάλαβε πολλά από τη συνεργασία του με τον Νταμπίζα για τη λειτουργία ενός ποδοσφαιρικού τμήματος.

Ταιριάζουν και σε ένα άλλο: πιστεύουν στους «τεχνοκράτες». Καλώς ή κακώς. Σ’ αυτούς, δηλαδή, που ειδικεύονται. Και μπορούν να αντιμετωπίσουν μια ποδοσφαιρική ομάδα και από την σκοπιά της εταιρείας: απαραίτητο για τον Παναθηναϊκό σε «μνημονιακή» περίοδο.

Από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και το γκολ του 5-1 στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», στον Κένι Νταλγκλίς. Μετά, 101 ματς με τον Σερ Μπόμπι Ρόμπσον στον πάγκο, η Λέστερ και… πέντε προπονητές στη Λάρισα: Δώνης, Ουζουνίδης, Παπακώστας, Κωστένογλου, Αντερσεν. Ντεμπούτο με Πολυχρονίου στην εθνική Ελλάδας. Ιορντανέσκου, Δανιήλ, Ρεχάγκελ, πολλές εμπειρίες.

Τις μάζευε ο Νταμπίζας από ένα χρονικό σημείο και έπειτα. Ότι έχει τιμηθεί από όλες τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε και έχει κρατήσει ισχυρότατους δεσμούς με ορισμένους φίλους του από κάθε ομάδα που πέρασε (αρχής γενομένης από τον Ανδρέα Νινιάδη και τους Πόντιους Βέροιας), κάτι σημαίνει.

«Ουδείς άσφαλτος», βεβαίως, όπως λέει και η Άντζελα. «Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που με αφορά όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή, αλλά και ως άνθρωπο. Βλέποντας στην τηλεόραση τον εαυτό μου να τρέχει πάνω κάτω στο γήπεδο διαμαρτυρόμενος στους διαιτητές, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ πολύ άσχημα για την εικόνα αυτή για μένα προσωπικά, αλλά και για το λάθος παράδειγμα που μπορεί να δίνω ειδικότερα στα παιδιά. Είναι δύσκολο να συγκρατήσει κανείς τα συναισθήματα που νοιώθει κάτω από τόσο φορτισμένες καταστάσεις. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω στο μέλλον στο μέτρο του δυνατού να αλλάξει η εικόνα αυτή, όσο μεγάλη και αν είναι η απογοήτευση που μπορεί να νοιώθω. Και να υιοθετήσω μια διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση των προκλήσεων»είχε γράψει στην ιστοσελίδα του την 1 Οκτωβρίου 2007, μετά από ένα ματς με τον Ατρόμητο, στο οποίο η ΑΕΛ είχε αδικηθεί.

Θέλει να μαθαίνει τα πάντα και να το... κρύβει. Να είναι αφανής. Αποφεύγει τα πολλά – πολλά με τους δημοσιογράφους, αλλά τους σέβεται. Το κυριότερο: είναι ειλικρινής απέναντι σε όλους. Ξέρει ότι η “ντρίμπλα” ή το ψέμα δεν βγάζουν πουθενά στο τέλος. Είναι πειστικός στο “μπλα – μπλα”, όχι διότι είναι... καθηγητής πανεπιστημίου, αλλά επειδή έχει ξεκάθαρες σκέψεις στα ζητήματα που τον αφορούν. Και όταν έχεις ξεκάθαρες σκέψεις, μπορείς να τις μοιραστείς τίμια με τον συνομιλητή: τον παίκτη, τον προπονητή, τον πρόεδρο, τον δημοσιογράφο, τον μάνατζερ.

Πού θα τον οδηγήσει η νέα καριέρα του; Δεν το γνωρίζει ούτε εκείνος. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι αύριο για πρώτη φορά θα βιώσει μαζί με τον Δημήτρη Σαραβάκο την αγωνία ενός τελικού από το πόστο του “σχεδιαστή” της (μαζί ασφαλώς με τον Γιάννη Αναστασίου) και όχι του ποδοσφαιριστή.

Ο κόουτς έχει ήδη ακούσει πολλά κολακευτικά σχόλια από “ουδέτερους” για την πρόοδο, την εξέλιξη και την (ομαδική και ατομική) βελτίωση. Ο “Ντάμπι” άκουσε το πρώτο “επώνυμο” σήμερα. Δια στόματος του “παλιοσειρά” φίλου του (από την κοινή θητεία τους στην εθνική Ελλάδος), Γ.Χ. Γεωργιάδη: " Πραγματικά χαίρομαι για τον Παναθηναϊκό που έχει αναπτυχθεί. Πραγματικά χαίρομαι για τον φίλο μου τον Νίκο, έναν από τους 5-6 ανθρώπους που έχω από παλιά πολύ καλές σχέσεις μέσα από το ποδόσφαιρο. Χαίρομαι που πραγματικά τα κατάφερε. Ξεκίνησε με δυσκολία τη σεζόν, αλλά μπόρεσε και στάθηκε. Είναι άξιος και μπράβο του”.

* Follow me on Twitter: Seretinio