Ο Ρενέ Χένρικσεν αποκλειστικά στο SPORT24: "Αν δεν έπιαναν οι νέες θεραπείες, θα είχα πετάξει τώρα"

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που πάντα θα σου "σημαδεύουν" την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό. Κι ας είναι πια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μα όταν έχεις την ευκαιρία να συναντήσεις αυτά τα πρόσωπα από κοντά, έπειτα από τόσα χρόνια, απλώς την... αρπάζεις απ’ τα μαλλιά. Και μηδενίζεις μέσα σε ένα 24ωρο τις αποστάσεις.

Τίποτα δεν είναι πλέον το Αθήνα-Κοπεγχάγη... Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν δεν το αξίζει όλο αυτό ο Ρενέ Χένρικσεν, αυτός ο υπέροχος ποδοσφαιρικός "τζέντλεμαν" και τεράστιος νικητής της ζωής, ποιος τ’ αξίζει ειλικρινά;

Στα 52 του πλέον κι εγκατεστημένος ξανά απ’ το καλοκαίρι του 2005 -όταν κι αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό- λίγο έξω απ’ την Κοπεγχάγη, σε μία υπέροχη φάρμα που έχει φτιάξει με τη σύζυγό του Χέλε (με τέσσερα άλογα παρακαλώ!), χρειάστηκε πριν από τέσσερα χρόνια να παίξει τη μεγαλύτερη... άμυνα της ζωής του και να βγει νικητής στη μεγάλη μάχη που αποκάλυψε ο ίδιος τον Μάιο του 2018.

Ο αγώνας εναντίον της μυελομάτωσης ή πολλαπλό μυέλωμα μυελού των οστών, μίας μορφής καρκίνου που ξεκινάει σε κύτταρα πλάσματος (λευκά αιμοσφαίρια που παράγουν αντισώματα), ήταν δύσκολος, όμως ο ίδιος δεν άφησε ποτέ την αρρώστια να μπει στο μυαλό του. Κι εκεί σημείωσε την πρώτη νίκη του.

Πλέον η θεραπεία που ακολουθεί ο Χένρικσεν τους τελευταίους μήνες, χάρις στην τρομερή εξέλιξη της ιατρικής στη Δανία, του δίνει την ευκαιρία να τιθασεύσει το θηρίο και να το φέρει στα δικά του νερά. Έμαθε να συμβιώνει καθημερινά μαζί του και να το ελέγχει πλέον, ζώντας ξανά μία κανονική ζωή μαζί με την οικογένειά του.

Η κουβέντα μαζί του ήταν ατελείωτη κι απολαυστική. Πάνω από τρεις ώρες, δίχως δευτερόλεπτο... παραπόνου ή κόπωσης. Σαν να ήθελε κι ο ίδιος να βγάλει από μέσα του -μέσω του SPORT24- πράγματα απ’ το παρελθόν που κρατούσε "αθόρυβα" στο μυαλό του.

Αποστολή SPORT24 στην Κοπεγχάγη / Συνέντευξη στον Κώστα Γουλή

Αναφέρθηκε με γενναιότητα και τεράστια ψυχική δύναμη, τον καθημερινό αγώνα του μέχρι να "σβήσει" την απειλή του καρκίνου, όπως... έσβηνε και σαν αμυντικός-κομπιούτερ τους αντίπαλους φορ.

Αναφέρθηκε με πικρία στα λόγια του, για όλα όσα έγιναν εκείνο το απόγευμα του Μαΐου του 2003 στη Ριζούπολη και τη σπουδαία ομάδα που άρχισε να "διαλύεται" μετά απ’ αυτό το ματς.

Μετέφερε τις σοκαριστικές εικόνες της κατάρρευσης του Κρίστιαν Έρικσεν στον αγώνα με τη Φινλανδία του πρόσφατου Euro που την είδε μπροστά του, στα 20 μέτρα.

Φωνάζει ακόμα "μπες" στην μπάλα, όποτε ξαναβλέπει το σουτ του Βλάοβιτς στη Βαρκελώνη στον προημιτελικό του 2002 με την Μπαρτσελόνα.

Νιώθει περήφανος για όλα όσα πέτυχε με τις φανέλες του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Δανίας και στέλνει ένα δικό του, προσωπικό μήνυμα στη σημερινή φουρνιά των παικτών του τριφυλλιού, λίγες ώρες πριν ξεκινήσουν την προσπάθειά τους στο νέο πρωτάθλημα.

Θα μπορούσε κάλλιστα να μιλάει κανείς μαζί του όχι τρεις, αλλά... 103 ώρες. Έχει τόσα πολλά να μεταφέρει και να μεταλαμπαδεύσει μ’ αυτό το μόνιμα πράο και καθαρό βλέμμα και λόγο του. Ας μείνουν όμως κάποια πράγματα και για το μέλλον. Για να υπάρξει κι επόμενη φορά...

"Ειλικρινά πλέον η κατάστασή μου είναι πολύ καλή. Ξέρεις, μόλις 2-3 μέρες αφότου έμαθα με λεπτομέρειες πως είχα προσβληθεί από τη συγκεκριμένη μορφή καρκίνου, είπα στον εαυτό μου "δεν θέλω και δεν έχω να κρύψω κάτι". Γιατί καμιά φορά θεωρώ πως είναι ακόμη χειρότερο να αρχίσει να μιλάει ο κόσμος γι’ αυτό, χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει πραγματικά. Και να αρχίσουν να βγαίνουν διάφορες ιστορίες.

Δεν είχα λοιπόν κανένα θέμα να πω την αλήθεια προς τον κόσμο. Είμαι πάντα ανοικτός να συζητήσω το συγκεκριμένο θέμα...", ξεκινάει να λέει για την περιπέτεια της υγείας του, με τρομερή γενναιότητα και ηρεμία, σαν να πρόκειται για το πιο απλό πράγμα του κόσμου.

Αν δεν έπιαναν οι νέες θεραπείες, θα είχα 'πετάξει' τώρα, αλλά πλέον νιώθω σαν να βγαίνω σιγά-σιγά από την αρρώστια

"Ξεκίνησε μέσα στο 2017. Πάνε πλέον τέσσερα χρόνια. Αλλά νιώθω πολύ καλύτερα πλέον. Τη συγκεκριμένη αρρώστια δεν μπορείς να την... ξεφορτωθείς. Πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί της. Και η αλήθεια είναι πως αν προέκυπτε αυτό το πρόβλημα πριν από 10 χρόνια, θα υπήρχαν μόνο 2-3 θεραπείες για την αντιμετώπισή της. Κι αν δεν έπιαναν πάνω μου, θα είχα... πετάξει τώρα (σ.σ. έκανε τη χαρακτηριστική χειρονομία).

Τώρα όμως, υπάρχουν τουλάχιστον 10-12 νέες θεραπείες Δοκίμασα κάποιες από αυτές με μικρότερη επιτυχία και κάποιες άλλες με μηδενική επιτυχία. Πριν από έξι μήνες μου ζήτησαν να πάω στο Εθνικό Νοσοκομείο, όπου έχει δημιουργηθεί πλέον ένας νέος τομέας, ο οποίος δοκιμάζει τα νέα φάρμακα εναντίον όλων των μορφών του καρκίνου.

Είναι πολύ έμπειροι κι εξειδικευμένοι και με τη θεραπεία που κάνω μαζί τους, έχω δει πολύ μεγάλη βελτίωση και πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτή την περίοδο νιώθω σαν να... βγαίνω σιγά-σιγά από την αρρώστια.

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να ενθουσιάζομαι. Θέλω να ελέγχω πάντα τα συναισθήματά μου και να μην ενθουσιάζομαι, αλλά και να μην πέφτω ψυχολογικά. Είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό... Για κάθε άνθρωπο που περνάει μία τέτοια περιπέτεια. Μία απ’ τις πρώτες και πιο... γρήγορες "θεραπείες", είναι να κρατάς σε υψηλό σημείο τη διάθεσή σου και την ψυχολογία σου και να χαμογελάς. Εγώ δεν το έχασα ποτέ αυτό το χαμόγελο κι έλεγα ‘ότι είναι να συμβεί, θα συμβεί’. Απολαμβάνω κάθε μέρα μου.

Δεν με απασχολεί αν θα πάρω ένα μεγάλο αυτοκίνητο ή ένα τεράστιο σπίτι. Ακόμη και το να βλέπω τα παιδιά μου να παίζουν ποδόσφαιρο, μου αρκεί για να γεμίζω με συναισθήματα και να είμαι χαρούμενος

Και να σου πω και κάτι άλλο; Αυτή η αρρώστια μου έκανε κι ένα μικρό καλό. Έμαθα να ευχαριστιέμαι και να απολαμβάνω τα πιο μικρά, αλλά και σημαντικά, πράγματα της ζωής, με τρόπο που δεν το έκανα στο παρελθόν. Δεν παίρνω τίποτα πλέον για δεδομένο. Δεν με απασχολεί αν θα πάρω ένα μεγάλο αυτοκίνητο ή ένα τεράστιο σπίτι. Ακόμη και το να βλέπω τα παιδιά μου να παίζουν ποδόσφαιρο, μου αρκεί για να γεμίζω με συναισθήματα και να είμαι χαρούμενος.

Και πιο παλιά μπορεί να είχα τέτοια συναισθήματα, αλλά δεν ήταν τόσο βαθιά όσο είναι τώρα. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η αρρώστια έκανε και κάτι καλό για μένα. Είμαι σε πολύ καλό επίπεδο πλέον και με χαροποιεί πάρα πολύ το πόσο μεγάλα άλματα έχει κάνει η ιατρική επιστήμη στις ημέρες μας. Πως ορισμένοι άνθρωποι αφιερώνουν όλη τη ζωή τους γι’ αυτή. Με βοήθησε απίστευτα όλο αυτό.

Μέχρι τώρα οι θεραπείες επικεντρώνονταν στην εξόντωση των καρκινικών κυττάρων, αλλά έκαναν και ζημιά στα ζωτικά όργανα κάθε ανθρώπου. Αυτό που κάνουν τώρα οι θεραπείες είναι να μαθαίνουν τον οργανισμό του ανθρώπου να καταπολεμά τα καρκινικά κύτταρα. Η θεραπεία είναι πολύ πιο ήπια. Κάνω κάθε δύο εβδομάδες και την επομένη μέρα της θεραπείας, νιώθω σαν να είμαι ξανά ο... εαυτός μου. Σαν να μην έχω... τίποτα!".

"Ορισμένες φορές ανοίγω την τηλεόραση και νιώθω ότι μου λείπει ένα μέρος του ποδοσφαίρου. Αλλά απ’ την άλλη, ορισμένες φορές χαίρομαι που είμαι πλέον εκτός (σ.σ. γελάει).

Έπρεπε να πω όχι στο ποδόσφαιρο και να το αφήσω στην άκρη για να μην χάσω άλλο χρόνο με τα παιδιά και τη γυναίκα μου

Το να μη μείνω κοντά στο ποδόσφαιρο είναι μία απόφαση που πήρα πολύ νωρίς όταν σταμάτησα την καριέρα μου. Τα δύο παιδιά μου ήταν πολύ μικρά όταν επέστρεψα στη Δανία. Κι επειδή πέρασα πολλά χρόνια με το να ταξιδεύω πολύ και να απουσιάζω από το σπίτι, χάνοντας γιορτές και διακοπές με την οικογένειά μου, δεν ήθελα να χάνω άλλο χρόνο μαζί τους.

Ήθελα να είμαι δίπλα στα παιδιά μου, να τα ζω και να τα βλέπω να μεγαλώνουν μαζί μου και μαζί με τη γυναίκα μου. Έπρεπε λοιπόν να πω ‘όχι’ στο ποδόσφαιρο και να το αφήσω στην άκρη για να μην χάσω άλλο χρόνο μαζί τους.

Διότι αν θες να είσαι μέσα στο ποδόσφαιρο, σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, θα χρειάζεται πάντα να ταξιδεύεις πολύ, να χάνεις Σαββατοκύριακα, κομμάτια της ζωής σου. Αυτή λοιπόν ήταν μια απόφαση με μεγάλη προσοχή ζυγίζοντας όλα τα δεδομένα.

Βέβαια, ξεκίνησα μία συνεργασία με τον Παναθηναϊκό, όταν ανέλαβε τεχνικός διευθυντής ο Κώστας Αντωνίου το 2008 και ήθελε να δημιουργήσει ένα δίκτυο σκάουτινγκ σε συγκεκριμένες ευρωπαϊκές χώρες. Όταν όμως αποχώρησε, τα πρόσωπα που βρίσκονταν στο κλαμπ, πήραν ορισμένες άλλες αποφάσεις και δεν συνεχίσαμε μαζί.

Επίσης, όταν ανέλαβε πρώτη φορά τη θέση του τεχνικού διευθυντή ο Νίκος Νταμπίζας το 2013, με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα ήθελα να συνεργαστούμε. Δεν ήμουν αρνητικός, όμως αποχώρησε κι αυτός απ’ την ομάδα και σταμάτησε η όλη διαδικασία.

Τα τελευταία χρόνια πάντως δεν ζητήθηκε καμία φορά η γνώμη μου από ανθρώπους του Παναθηναϊκού".

Τα πρώτα βήματα κι η μετατόπιση από το κέντρο στην άμυνα

Η συζήτηση πήγε ακολούθως πολλές δεκαετίες πίσω και στο πως ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο. Όπου έδωσε μετά από τόσα και τόσα χρόνια την εξήγηση πως ήταν τόσο άρτιος τεχνικά, αν και κεντρικός αμυντικός.

"Ξεκίνησα να παίζω μπάλα λόγω του αδερφού μου... Όταν ήταν έξι χρονών άρχισε να παίζει σε μία ομάδα μικρότερης κατηγορίας κι εγώ ήθελα να τον ακολουθήσω παρότι ήμουν μόλις 4 ετών. Ο προπονητής είπε τότε ‘οκέι, ας έρθει κι ο μικρός’ επειδή... έκλαιγα και ήθελα να παίζω στην ίδια ομάδα με τον αδερφό μου.

Ξέρεις, ο συγκεκριμένος προπονητής ήταν καταπληκτικός. Μας έμαθε πολύ σωστά, όλα τα βασικά του αθλήματος. Παίζαμε πολλά παιχνίδια μεταξύ μας, χωρισμένοι σε μικρές ομάδες, σε έναν πολύ δύσκολο αγωνιστικό χώρο.

Παίζαμε 4 εναντίον 4, με κανόνες να μην κάνουμε τάκλιν και να μην σηκώνουμε την μπάλα πάνω από ένα ορισμένο σημείο. Όσο ήταν το μικρό μαντράκι γύρω απ’ το γήπεδο. Όποιος πετούσε την μπάλα πάνω από εκεί, έβγαινε από το παιχνίδι.

Στην αρχή ήμουν χαφ, αλλά χτύπησε ο στόπερ κι ο προπονητής με ρώτησε 'μπορείς να δοκιμάσεις να παίξεις λίγο πιο πίσω;'

Μάθαινες λοιπόν να παίζεις με την μπάλα κάτω και να παίζεις καθαρά, χωρίς να γίνεσαι αντιαθλητικός. Κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο να εξελίξω το παιχνίδι μου σαν νεαρός παίκτης και πέρασε συνολικά στο μυαλό μου και στον τρόπο με τον οποίο αγωνιζόμουν.

Το ξέρεις ότι στην αρχή ήμουν κεντρικός μέσος; Όταν γίνεσαι 18-19 χρονών στη Δανία, ανεβαίνεις στην πρώτη ομάδα. Ήμουν στην τρίτη ομάδα της AB Κοπεγχάγης κι αγωνιζόμουν πάντα στη μεσαία γραμμή. Ανέβηκα στη Β’ ομάδα για ένα χρόνο κι όταν έφτασαν στην πρώτη συνέχισα να είμαι χαφ.

Όταν έφτασα 24 ετών, υπήρξε ένας τραυματισμός ενός βασικού κεντρικού αμυντικού στην ομάδα κι ο προπονητής με ρώτησε ‘μπορείς να δοκιμάσεις να παίξεις λίγο πιο πίσω;’. Τα πήγα καλά, αλλά στην πορεία όταν γύρισε ο αμυντικός μας επέστρεψα στα χαφ. Ένα χρόνο μετά όμως, ο κόουτς μου είπε ‘Ρενέ τέλος, από εδώ και πέρα θα παίζεις μόνο στην άμυνα’.

Δεν έφυγα νωρίς από τη Δανία, έφτασα 29 για να πάρω μεταγραφή στον Παναθηναϊκό. Ήταν και θέμα προτεραιοτήτων. Ξέρεις, όταν ήμουν πιο μικρός άργησα πολύ να αναπτυχθώ. Όταν ήμουν 16 χρονών, ήμουν ακόμα μόνο 1,55 μ.

Όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό έβλεπα αυτό το δέσιμο ανάμεσα στα παιδιά που ήταν πολλά χρόνια μαζί και μεγάλωσαν στην Ακαδημία

Ήμουν πολύ μικροκαμωμένος κι όταν πλέον πήρα ύψος κι ανέβηκα στην πρώτη ομάδα της ΑΒ Κοπεγχάγης, με κάλεσαν ορισμένα κλαμπ της Δανίας, αλλά δεν ενδιαφερόμουν να πάω για να παίξω εκεί. Ήθελα να είμαι μαζί με τους φίλους μου, με τους παίκτες που μεγαλώσαμε μαζί και ήμασταν πολύ δεμένοι.

Ξέρεις, αυτό το συνάντησα και το ένιωσα και στον Παναθηναϊκό. Όταν ήρθα στην ομάδα, έβλεπα αυτό το δέσιμο κι ανάμεσα στα παιδιά που ήταν μαζί πολλά χρόνια και μεγάλωσαν μέσα από την Ακαδημία, όπως ήταν ο Καραγκούνης, ο Μπασινάς, ο Γκούμας. Και βλέπεις ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια και είναι ακόμα μαζί. Παίζουν μαζί μπάλα σε φιλανθρωπικά τουρνουά, βγαίνουν μαζί, είναι φίλοι ζωής.

Έτσι ήμουν και είμαι κι εγώ ακόμα με τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί από πολύ μικροί στην ΑΒ. Ακόμη συναντιόμαστε και βγαίνουμε έξω ή παίζουμε μπάλα ή τένις. Όταν λοιπόν με πήραν από άλλα κλαμπ, τους απάντησα ‘όχι, σας ευχαριστώ πολύ...’. Κι ακόμη παίζαμε στη δεύτερη κατηγορία και δεν ήταν τα φώτα πάνω μας".

Η ζωή πολλές φορές δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία αλληλουχία... συμπτώσεων. Κάπως έτσι τον έφερε ο δρόμος και στον Παναθηναϊκό, μολονότι πριν από τον Αύγουστο του ’99 στις τελευταίες ημέρες των μεταγραφών, θα μπορούσε να έχει κλείσει σε μία καλή ομάδα της Bundesliga.

"Είχα παίξει στον τελικό Κυπέλλου Δανίας και είχα αναδειχθεί MVP. Επίσης, εκείνη την περίοδο υπήρχε ενδιαφέρον κι από ορισμένες γερμανικές ομάδες, τη Βόλφσμπουργκ, την Ντούισμπουργκ και την Καϊζερσλάουτερν, αλλά δεν είχε προχωρήσει κάτι επίσημο.

Με πήρε τηλέφωνο ένας ατζέντης από τη Νορβηγία, ο Έρικ Σολέρ, ο οποίος είχε πολύ καλή σχέση με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη από τις μεταγραφές των Μίκλαντ και Στράντλι και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να πάω στον Παναθηναϊκό.

Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα μείνω έξι χρόνια, αλλά λάτρεψα κάθε στιγμή που έπαιξα στον Παναθηναϊκό

Πήγα στην Ελλάδα για μία εβδομάδα και μίλησα με τον Μίκλαντ, ο οποίος ήταν ακόμη στο κλαμπ και μετά μίλησα και με τον ‘καπετάνιο’. Και μετά από συζητήσεις δύο ημερών, φτάσαμε σε συμφωνία.

Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα μείνω έξι χρόνια. Το πρώτο μου συμβόλαιο ήταν για τρία χρόνια και είπα μέσα μου ‘τόσο θα μείνεις εδώ, μετά θα γυρίσεις στη Δανία’. Ήμουν πολύ χαρούμενος που έπαιζα πια στην πρώτη κατηγορία με την AB, αλλά ήθελα μέσα μου και να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου στο εξωτερικό.

Να παίξω στα Κύπελλα Ευρώπης σε μία ομάδα που εκείνη την περίοδο ήταν σε πολύ υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο και να δω μέχρι που μπορούσα να φτάσω... Αλλά στη ζωή και στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για τίποτα. Έμεινα έξι χρόνια και λάτρεψα κάθε στιγμή που έπαιξα σε αυτή την ομάδα.

Πάντα ο κόσμος στην Ελλάδα ήταν καταπληκτικός απέναντί μου κι απέναντι στην οικογένειά μου. Και πάνω απ’ όλα οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Όλη η οικογένειά μου λατρεύει την Ελλάδα. Πάντα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, επειδή περάσαμε έξι καταπληκτικά χρόνια. Έχω κι εγώ πολύ μεγάλο σεβασμό κι αγάπη προς τον κόσμο του Παναθηναϊκού κι όλους τους Έλληνες.

Σκέφτομαι το σουτ του Βλάοβιτς και λεω στην μπάλα 'μπες, απλά μπες', ήταν τόσο κοντά αυτό το σουτ, αλλά δεν θέλω να το βλέπω πια

Ειδικά στα πρώτα χρόνια μου στην Ελλάδα παίξαμε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην ελληνική Λίγκα και πιστεύω ότι αξίζαμε να πάρουμε τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα ακόμα. Ιδίως με την ομάδα του Κυράστα τη σεζόν 1999/2000, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Είχαμε καταπληκτική ομάδα κι έναν σπουδαίο προπονητή. Αλλά και πιο μετά με τον Μαρκαριάν που κάναμε όλες αυτές τις επιτυχίες στην Ευρώπη.

Το σουτ του Βλάοβιτς με την Μπαρτσελόνα το σκέφτομαι και λέω στην μπάλα... ‘μπες, απλά μπες’. Ξέρεις, έπειτα από τόσα χρόνια σκέφτομαι πολλά ματς της καριέρας μου κι αυτό είναι ένα παιχνίδι για το οποίο αισθάνομαι πολύ άσχημα και στεναχωριέμαι γιατί χάσαμε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία.

Τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει πως συνέχιζε να παίζει 15 λεπτά με κομμένο χιαστό, αλλά αυτός είναι ο Καραγκούνης

Φτάσαμε πολύ κοντά να προκριθούμε στα ημιτελικά του Champions League. Ήταν τόσο κοντά αυτό το σουτ. Τόσο κοντά… Δεν θέλω να το βλέπω πια (σ.σ. γελάει). Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Πρέπει να αποδέχεσαι την κατάσταση που δημιουργείται κάθε φορά. Είχαμε όμως πραγματικά σπουδαία ομάδα.

Δεν ήταν μόνο η ευκαιρία του Γκόραν στο τέλος. Παίξαμε πολύ καλά σε όλο το ματς. Χάσαμε ευκαιρίες, ο διαιτητής δεν έδωσε ένα πέναλτι στον Ολισαντέμπε, ο Καραγκούνης έπαθε χιαστό και συνέχισε να παίζει για άλλα 15 λεπτά –έπειτα από τόσα χρόνια ακόμη δεν έχω καταλάβει πως το... έκανε αυτό, αλλά αυτός απλά είναι ο ‘Κάρα’- ενώ μην ξεχνάς ότι πέτυχαν και τον Νικοπολίδη με αντικείμενο από την κερκίδα. Αξίζαμε πολλά σαν ομάδα.

Εκείνη την περίοδο είχαμε πραγματικά καλή ομάδα και δυνατή και ειδικά όταν αγωνιζόμασταν στη Λεωφόρο, ήταν σαν να παίζουμε σε κάστρο. Το ένιωθες στην ατμόσφαιρα. Φτάναμε στο γήπεδο με το πούλμαν κι αυτό ήταν ήδη γεμάτο μιάμισι με δύο ώρες πριν το ματς.

Αυτή η ατμόσφαιρα της Λεωφόρου ανέβαζε πάρα πολύ την ψυχολογία και τη διάθεση όλων των παικτών. Κάποιες φορές, όταν περνάς μία άσχημη περίοδο αυτό μπορεί να λειτουργήσει αντίθετα, αλλά τότε μας έδινε μεγάλη δύναμη. Θέλαμε να μπούμε στο γήπεδο την ίδια στιγμή που θα κατεβαίναμε από το πούλμαν".

- Ηταν όμως και μία πολύ καλή συγκυρία η συνύπαρξη μίας εξαιρετικής φουρνιάς ποδοσφαιριστών, Ελλήνων και ξένων όπως εσύ, ο Γιάν Μικάελσεν, ο Εμάνουελ Ολισαντέμπε, ο Γιόνας Κόλκα που έκανε τη διαφορά...

"Ξέρεις, ο Γιάν έχει ξεκινήσει podcasts γύρω από το ποδόσφαιρο. Πριν από λίγες εβδομάδες είχε καλέσει εμένα κι άλλους δύο πρώην διεθνείς Δανούς παίκτες κι ένα από τα θέματα ήταν τα αποδυτήρια μίας ομάδας. Τι είναι σημαντικό για να έχει μία ομάδα καλά αποδυτήρια.

Με ρώτησε και του απάντησα πως η επιτυχία εκείνης της ομάδας του Παναθηναϊκού δεν ήταν κάτι... επαναστατικό. Το μόνο που χρειαζόταν για να καταλάβεις, ήταν να ανοίξεις αθόρυβα την πόρτα των αποδυτηρίων μας και να ακούσεις. Εκεί καταλαβαίνεις τα πάντα, μετράς τη θερμοκρασία μίας ομάδας που λέμε και στη Δανία.

Ο Φύσσας άρχισε να μιμείται τους πάντες και σε πέντε λεπτά είχε καταφέρει να ξεχάσουμε και το άγχος και την πίεση και όλα

Θυμάμαι πριν από ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς, να πηγαίνουμε στο γήπεδο με το πούλμαν και να είμαστε όλοι μας πολύ στρεσαρισμένοι. Και τότε ο Φύσσας, που ήταν ο πρώτος στις πλάκες μέσα στα αποδυτήρια κι έκανε τρομερές μιμήσεις, άρχισε να μιμείται τους πάντες. Παίκτες, προπονητές, πως μιλούσαν, πως τρέχαμε μέσα στο γήπεδο. Τους πάντες όμως.

Και μέσα σε πέντε λεπτά είχε καταφέρει να μας κάνει να ξεχάσουμε και το άγχος και την πίεση κι όλα και να πάμε για την προθέρμανση με τρομερή διάθεση και ψυχολογία. Από τέτοια μικρά πράγματα, καταλαβαίνεις πόσο δυνατή είναι μια ομάδα και πόσο γερές είναι οι ρίζες στο ποδοσφαιρικό τμήμα..."

Στις τόσες μεγάλες στιγμές που έζησε με τον Παναθηναϊκό, υπήρξαν και κάποιες άλλες που ο Χένρικσεν τις φέρνει στο μυαλό του και θλίβεται. Μία απ’ αυτές είναι και το ματς στη Ριζούπολη κι όλα όσα έγιναν. Ο ίδιος γυρίζει 18 χρόνια πίσω και θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη εκείνο το απόγευμα της 11ης Μαΐου στο ντέρμπι τίτλου με τον Ολυμπιακό;

Δεν θα έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει ποτέ τον αγώνα στη Ριζούπολη

"Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να ακούω τη συγκεκριμένη λέξη. Διότι συνέβησαν πάρα πολλά εκείνο το απόγευμα. Μα αν θες τη γνώμη μου, αν ήμασταν λίγο πιο σοφοί σε εκείνο το ματς, δεν θα έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει ποτέ τον αγώνα!

Μετά από κάποια χρόνια, ο Ολυμπιακός, όταν πετάχτηκε κάτι σε έναν ποδοσφαιριστή του, πήραν την ομάδα κι έφυγαν. Θα έπρεπε να έχουμε κάνει κι εμείς το ίδιο εκείνο το απόγευμα, διότι οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες. Δεν μπορούσες να παίξεις ποδόσφαιρο έτσι...

Όταν φτάσαμε στα αποδυτήρια και κατεβήκαμε από το πούλμαν, δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε απ’ τα αντικείμενα που μας πετούσαν και απ’ την πίεση που δεχόμασταν από τον κόσμο κι έπρεπε να σχηματίσουν οι αστυνομικοί κάτι σαν αψίδα για να περάσουμε από κάτω. Όταν κάναμε προθέρμανση, τρέχαμε σε έναν μικρό κύκλο στο κέντρο του γηπέδου, γιατί μας πετούσαν φωτοβολίδες και δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε στην περιοχή.

Αυτοί φέρθηκαν πιο έξυπνα μετά από λίγα χρόνια, πήραν την ομάδα τους κι έφυγαν, κάτι που έπρεπε να έχουμε κάνει κι εμείς

Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, κάποιος από την ομάδα μας έπρεπε να έχει πάρει πάνω του την κατάσταση και να πει ‘πάμε παιδιά, δεν μπορούμε να παίξουμε με αυτές τις συνθήκες’. Να παίζαμε τον αγώνα κάποια άλλη στιγμή, ίσως κεκλεισμένων των θυρών, μετά από όσα είχαν γίνει στη Ριζούπολη.

Αν έφτανες δίπλα στη γραμμή, είχες το μυαλό σου κυρίως στο πως δεν θα δεχόσουν κάποιο αντικείμενο κι όχι πως θα σταματήσεις τον αντίπαλό σου. Δεν μας πετούσαν μικρά αντικείμενα, όπως π.χ. αναπτήρες, αλλά πολύ πιο βαριά κι ακόμα πιο επικίνδυνα. Στα αποδυτήρια υπήρχαν επίσης διάφοροι περίεργοι τύποι...

Δεν ξέρω τι να πω πια μετά από τόσα χρόνια. Συνέβησαν πολλά σ’ εκείνο το ματς. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έπρεπε να έχουμε παίξει ποτέ σε εκείνον τον αγώνα. Όλα έγιναν πολύ πιο εύκολα για τον Ολυμπιακό εκείνο το απόγευμα.

Με όλο αυτό τον κόσμο γύρω απ’ το γήπεδο να είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Αν υπήρχε αντίστοιχο κλίμα και μία ίδια κατάσταση απ’ την αντίθετη πλευρά στη Λεωφόρο, οκέι, ναι, θα νικούσαμε κι εμείς τον Ολυμπιακό με 3-0. Αυτή είναι η γνώμη μου.

Αυτή η σπουδαία ομάδα άρχισε να ξηλώνεται και ήταν κρίμα, γιατί ήταν ο κορμός της Ελλάδας του 2004, την έβλεπα κι έλεγα 'είναι ένας μικρός Παναθηναϊκός'

Αλλά αυτοί φέρθηκαν πιο έξυπνα μετά από λίγα χρόνια. Πήραν την ομάδα τους κι έφυγαν. Κάτι που έπρεπε να έχουμε κάνει κι εμείς... Και ξέρεις και κάτι άλλο; Μετά από τόσα χρόνια, ένα από τα πράγματα που με στεναχωρεί να σκέφτομαι, είναι πως εξαιτίας αυτού του αγώνα και του αποτελέσματός του, εκείνη η σπουδαία ομάδα άρχισε σιγά-σιγά να χαλάει. Να... ξηλώνεται. Και ήταν πραγματικά κρίμα. Ξέρεις γιατί;

Διότι αν θυμάσαι, εκείνη η ομάδα ήταν ουσιαστικά κι ο κορμός της Εθνικής Ελλάδας που κατέκτησε μετά από ένα χρόνο το Euro στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Ο Καραγκούνης, ο Μπασινάς, ο Σεϊταρίδης, ο Φύσσας, ο Παπαδόπουλος, ο Γκούμας, ο Νικοπολίδης. Ξέρεις, ο Ρεχάγκελ ερχόταν σε όλα, μα σε όλα τα παιχνίδια μας στη Λεωφόρο κι έβλεπε διαρκώς το στυλ με το οποίο αγωνιζόμασταν.

Του άρεσε κι επί της ουσίας αυτό εφήρμοσε και στο Euro 2004. Ήμουν στην Πορτογαλία στο Euro 2004 με την Εθνική Δανίας κι όταν έβλεπα τα ματς της Ελλάδας έλεγα στους συμπαίκτες μου “αυτή η ομάδα είναι ένας μικρός... Παναθηναϊκός. Είναι σαν να βλέπω την ομάδα μου να παίζει σαν εθνική”. Και ήταν πάρα πολύ πετυχημένο αυτό που δημιούργησε τότε ο Ρεχάγκελ".

Όταν ο Ρενέ Χένρικσεν είδε τον Έρικσεν να καταρρέει

Το περασμένο καλοκαίρι ο Ρενέ Χένρικσεν παρακολούθησε όλα τα ματς της Εθνικής Δανίας στο "Parken" της Κοπεγχάγης. Και είδε μπροστά του, στα 20 μέτρα τον Κρίσταν Έρικσεν να καταρρέει στον αγώνα με τη Φινλανδία.

"Αυτό κι αν ήταν σοκαριστικό! Ήμουν στα επίσημα του Parken και το είδα όλο αυτό μπροστά μου. Σε ένα τέτοιο ματς που έβλεπε όλος ο πλανήτης να συμβαίνει αυτό. Για δευτερόλεπτα ήταν σαν να είχε φύγει από τη ζωή. Όταν οι διασώστες του έκαναν κινήσεις και μαλάξεις στο στήθος για να λειτουργήσει ξανά η καρδιά του Κρίστιαν, όλοι μας παγώσαμε και νομίζαμε ότι είχε πεθάνει. Πολλοί άρχισαν να κλαίνε στην εξέδρα και ήταν σαν να έχει παγώσει όλος ο κόσμος και ο χρόνος.

Φωνάζαμε στη γυναίκα του Έρικσεν "μην πας, μην πας ακόμα εκεί"

Ήταν σπουδαίο αυτό που έκανε ο Σιμόν Κιάερ και όλα τα υπόλοιπα παιδιά, με το να σχηματίσουν έναν κύκλο γύρω από το κορμί του Κρίστιαν για να τον προστατεύσουν. Να προστατεύσουν την εικόνα του, την ώρα που έδινε μάχη για τη ζωή του. Ο Σιμόν είναι πολύ στενός φίλος με τον Κρίστιαν και στην προκειμένη περίπτωση έδειξε πως αξίζει να είναι ο αρχηγός και ο ηγέτης αυτής της ομάδας.

Ένα με δύο λεπτά μετά την κατάρρευση του Κρίστιαν, πέρασε από δίπλα μου η σύντροφός του κι οποία άρχισε να κλαίει και της φωνάζαμε ‘μην πας, μην πας ακόμα εκεί’. Και ήρθε ο Σιμόν για να την ηρεμήσει και να της εξηγήσει πως πλέον ο Έρικσεν είχε διαφύγει τον κίνδυνο. Πολύ δύσκολες εικόνες που μένουν χαραγμένες στο μυαλό σου για πάντα.

Αλλά θα σου πω και το εξής: Αν ήταν... τυχερός σε όλο αυτό ο Κρίστιαν, είναι επειδή συνέβη στο καλύτερο σημείο που θα μπορούσε να του συμβεί. Με κάθε δυνατή βοήθεια δίπλα του σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και με το μεγαλύτερο καρδιολογικό νοσοκομείο της χώρας να βρίσκεται στη... γωνία έξω από το γήπεδο. Μέσα σε πέντε λεπτά είχε την καλύτερη δυνατή υποστήριξη σε όλα. Αν όλο αυτό συνέβαινε κάπου αλλού, ίσως να μην υπήρχε χρόνος...

Είχε κάνει δύο πολύ έντονες προετοιμασίες, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα με την Ίντερ και την Εθνική ομάδα. Δεν ξέρω, ίσως να μην μπορέσει να επιστρέψει στο επίπεδο που έπαιζε πριν από αυτό. Διότι εκτός όλων των άλλων είναι πολύ βαρύ και το ψυχολογικό φορτίου. Δεν μπορείς να επιτρέψεις το ίδιο πνευματικά, πάντα έχεις μέσα σου το φόβο. ‘Κι αν μου ξανασυμβεί;’ Εύχομαι μέσα απ’ την καρδιά μου βρει τη δύναμη και να μπορέσει να το ξεπεράσει...".

Για... φινάλε –τι άλλο;- Παναθηναϊκός... Με τον Ρενέ Χένρικσεν να στέλνει μέσω του SPORT24 ένα δικό του, ξεχωριστό, μήνυμα προς τους παίκτες του "τριφυλλιού" λίγες ώρες πριν μπουν στο γήπεδο για την έναρξη της εφετινής σεζόν...

Αν έμπαινα στα αποδυτήρια της Λεωφόρου, θα έλεγα στους παίκτες να σέβονται το κλαμπ και όλα όσα αντιπροσωπεύει αυτό το σήμα

"Για να είμαι ειλικρινής, έχω καιρό να δω αγώνα του Παναθηναϊκού στην τηλεόραση ή στο ίντερνετ. Αλλά παρακολουθώ τα νέα του συνεχώς. Τι παίκτες παίρνει, τι αποτελέσματα φέρνει. Πέρασε μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο. Ξέρω να διαβάζω και να καταλαβαίνω τι λένε τα sites πολύ καλά ακόμη και σήμερα, παρότι δεν έμαθα να μιλάω καλά τα ελληνικά. Καταλαβαίνω όμως τις λέξεις.

Αν έμπαινα στα αποδυτήρια της Λεωφόρου, θα έλεγα στους παίκτες πρώτα απ’ όλα να σέβονται το κλαμπ και όλα όσα αντιπροσωπεύει αυτό το σήμα. Θα τους έλεγα επίσης πως είναι... σταρ, απλώς δεν το γνωρίζουν ακόμα. Και είναι στο χέρι τους να το πετύχουν. Αν δουλέψουν σκληρά και είναι αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα.

Θα σου πω το πιο απλό, αλλά ζωντανό παράδειγμα που υπάρχει. Η Εθνική Δανίας για χρόνια ήταν μία ομάδα μέσης δυναμικής και ταχύτητας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες, μετά τις εμφανίσεις που έκανε στο πρόσφατο Euro φτάνοντας ως τα ημιτελικά της διοργάνωσης, έχει γίνει μία ομάδα που υψηλότερου επιπέδου και οι παίκτες της είναι περιζήτητοι. Έχουν αποκτήσει πλέον πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και νοοτροπία νικητή.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα για να ακολουθήσει και ο Παναθηναϊκός. Να ξεκινήσει καλά, να κάνει ένα σερί από νίκες. Και μολονότι κάποιοι μπορεί στην αρχή να μην τον... υπολογίζουν, να κάνουν όλοι ότι μπορούν για να μεγαλώσουν ξανά την ομάδα μέσα από τα αποτελέσματα. Αυτά θα έλεγα σε όλους τους σημερινούς παίκτες του Παναθηναϊκού..."