Ο Ολυμπιακός λοιπόν φέτος με δυο λάθη κεντρικών αμυντικών του, στο ΟΑΚΑ του Κωστούλα και στο Καραϊσκάκη του Ανατολάκη, έχασε από τον Παναθηναϊκό.
Ναι, θα συμφωνήσουμε με όσους πείτε ότι οι "ερυθρόλευκοι" ήταν ανώτεροι στην αναμέτρηση, θα συμφωνήσουμε και με τον Λεμονή που επέμεινε ότι οι "πράσινοι" έκαναν την πρώτη τους ευκαιρία στο 75’ . Ο Μουνιόθ, είχε επιλέξει μια…επιφυλακτική τακτική και στο τέλος "άρπαξε" το τρίποντο. Μαγκιά του… Αυτά είναι αλήθειες. Όμως ιστορία, έγραψε Ολυμπιακός- ΠΑΟ 0- 1 και κανείς δεν θα θυμάται το πώς συνέβη αυτό. Όπως και η ιστορία, λογικά, θα γράψει "πρωταθλητής Ελλάδας Ολυμπιακός" και κανείς δεν θα θυμάται , το 0- 1 στο Καραϊσκάκη. Έτσι είναι, το αποτέλεσμα μετράει και όσο περισσότερη ουσία εμπεριέχεται σε αυτό, τόσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα θα διατηρηθεί.

Αν τώρα πρέπει ντε και καλά, να πούμε τι έγινε στον Ολυμπιακό, ίσως θα έπρεπε να σταθούμε και σε ορισμένα πράγματα που δεν έχουν σχέση με το 90λεπτο του ντέρμπι. Οι περισσότεροι μάλλον θα συμφωνήσετε.

• Πρώτα απ’ όλα, σε έναν αγώνα, δεν παίζει μόνος του ο Ολυμπιακός. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, οι φίλαθλοι μιας ομάδας αρέσκονται να βλέπουν μόνο που βρίσκονται οι δικοί τους παίκτες, αλλά αυτό δεν απαγορεύει στους αντιπάλους να αγωνιστούν. Οι πρωταθλητές λοιπόν που προσπάθησαν δεν έπαιξαν με τον…τοίχο, αλλά είχαν αντιπάλους.
• Όλη την εβδομάδα που προηγήθηκε του ντέρμπι, αυτό που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον ήταν αν θα παίξουν ο Ριβάλντο και ο Τζόρτζεβιτς. Κάθε μέρα, όλος ο κόσμος…γυρνούσε γύρω από αυτό το θέμα. Μάλλον θα έπρεπε να υπάρξει μικρότερο άγχος γι’ αυτό.
• Η στενοχώρια του κόσμου είναι απόλυτα δικαιολογημένη, αλλά το συγκεκριμένο άθλημα έχει τις στιγμές ευτυχίας και τις στιγμές λύπης. Ήταν υπερβολικές οι αποδοκιμασίες στο τέλος στους παίκτες, όταν πήραν εντολή από τον Λεμονή να χαιρετίσουν τον κόσμο. Εξάλλου, όσοι αποδοκίμαζαν(και δεν ήταν οργανωμένοι), δεν θα ψάχνουν με…μανία να βρουν εισιτήριο για την φιέστα της κατάκτησης του πρωταθλήματος;

Αν τώρα πρέπει να μιλήσουμε και για την ουσία του αθλήματος, τότε μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε την διάθεση που είχε ο Ολυμπιακός. Προσέχοντας τις κόντρες του ΠΑΟ, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο Ζεβλάκοφ ανενόχλητος αριστερά ξεχώριζε, η άμυνα ήλεγχε την κατάσταση και οι μπροστά, κατάφερναν να χάνουν τις ευκαιρίες όταν τους δόθηκαν. Η τετραπλή ευκαιρία, ήταν το αποκορύφωμα. Ναι, στο ποδόσφαιρο υπάρχει τύχη και ατυχία, αλλά όχι μόνο αυτά. Το λάθος του Ανατολάκη ήταν μοιραίο. Όντως πραγματοποίησε καλή εμφάνιση, ο Λεμονής είχε δίκιο να τον καλύψει, αλλά στο 90’ όταν έχεις την μπάλα κουρασμένος και με κοντύτερο παίκτη να σε πιέζει, την διώχνεις, δεν κάνεις τσαλιμάκια.

Οι Πειραιώτες μόλις είδαν στην αρχή του αγώνα, τόσο φοβισμένο τον αντίπαλό τους, ήταν σίγουροι ότι και να μην κερδίσουν δεν θα κινδυνεύσουν. Το ποδόσφαιρο όμως τέτοιου είδους σιγουριές δεν τις…συγχωρεί. Ο καλύτερος δεν κερδίζει πάντα στο άθλημα αυτό, αλλά πάντα παίρνει το πρωτάθλημα. Με αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να ξημερώσει η επόμενη μέρα στον Ολυμπιακό…