Ο τελευταίος μεγάλος ήρωας

Μία από τις πιο συγκλονιστικές ποδοσφαιρικές ιστορίες όλων των εποχών αφορούν τον Μπερτ Τράουτμαν.

Στην περίπτωση του, η ζωή αντικαθιστά τον κινηματογράφο με γεγονότα που φαντάζουν ασύλληπτα για κάθε σύγχρονο ποδοσφαιριστή.

Πρώην παραστρατιωτικός Ναζί κατάφερε να αναγορευθεί σε σε λαϊκό ήρωα για τα κατορθώματα του με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του σε τελικού Κυπέλλου Αγγλίας παρότι είχε σπάσει το λαιμό του!

Ο 88χρονος παλαίμαχος γκολκίπερ ανοίγει το χρονοντούλαπο της ιστορίας και θυμάται, καταργώντας με την πορεία της ζωής του κάθε στερεότυπο.

Το 1941 όντας αξιωματικός της "Luftwaffe" δρούσε στο Ανατολικό Μέτωπο. Το πολικό ψύχος της Ρωσίας και το απονενοημένο διάβημα των Γερμανών να διατηρήσουν την αυτοκρατορία τους, τον οδήγησαν αιχμάλωτο τα χέρια των συμμάχων.

Έπειτα από διαδοχικές αποδράσεις και αλλεπάλληλες συλλήψεις και αφού είχε κρατηθεί ως αιχμάλωτος από τις Βρετανικές δυνάμεις στη Γαλλία και εν συνεχεία σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Λάνκασαϊρ, κατάφερε σε ηλικία 25 ετών το 1947 να υπογράψει συμβόλαιο με την ημιεπαγγελματική Σεντ Χέλενς.

Ο δακτυλοδεικτούμενος Τράουτμαν χάρη στις εντυπωσιακές εμφανίσεις του πήρε μεταγραφή το 1949 για τη Μάντσεστερ Σίτι.

Λίγα χρόνια αργότερα η φήμη του θα λάμβανε μυθικές διαστάσεις. Θεωρείται πλέον «θρύλος» του ποδοσφαίρου και το όνομα του μνημονεύεται σε κάθε ποδοσφαιρικό στέκι στο Μάντσεστερ.

Συνήθιζε να διακινδυνεύει την σωματική του ακεραιότητα σε κάθε έξοδο προκειμένου να μπλοκάρει την μπάλα. Σε μία ανύποπτη φάση στον τελικό του αγγλικού Κυπέλλο το 1956 κόντρα στη Μπέρμιγχαμ και ενώ απέμεναν 17 λεπτά, έσπασε το λαιμό του από χτύπημα του Πίτερ Μέρφι σε μία ριψοκίνδυνη έξοδο.

Όχι μόνο δεν ζήτησε αλλαγή παρά τους αφόρητους πόνους αλλά κατάφερε να αντέξει μέχρι το τέλος της αναμέτρησης, προσθέτοντας στο ενεργητικό του δύο ακόμη σωτήριες επεμβάσεις για τους «πολίτες» που επικράτησαν 3-1.

Έπρεπε να περάσουν τρεις μέρες όπου οι πόνοι δεν υποχωρούσαν για να επισκεφθεί το νοσοκομείο και να διαπιστωθεί το μέγεθος της ζημιάς.

Στη Σίτι έμεινε μέχρι το 1964 όπου τελικά αποσύρθηκε σε ηλικία 42 ετών μέσα σε αποθέωση και καθολική αναγνώριση. Στα 88 του πλέον, κατοικεί μόνιμα στην Ισπανία.

" Στα νιάτα μου έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο και χάντμπολ. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας αυθεντικός αθλητής, ένα ταλέντο που μπορούσε να εξελιχθεί. Δεν γνώριζες τότε εάν θα γινόσουν διάσημος ποδοσφαιριστής, παίκτης του χάντμπολ ή οτιδήποτε άλλο" εξηγεί ο Τράουτμαν γυρνώντας το ρολόι του χρόνου στην εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

" Μετά τον πόλεμο είχα κάποιο τραυματισμό με συνέπεια να μην μπορώ να τρέξω. Αγωνιζόμουν ως μέσος, έτσι είπα: ‘Ελάτε βάλτε με να παίξω τερματοφύλακας’. Όπως και έγινε. Ποτέ δεν εγκατέλειψα το πόστο μου και μονιμοποιήθηκα. Απολάμβανα πάρα πολύ τη θέση μου ως τερματοφύλακας".

Ο Γερμανός "θρύλος" του ποδοσφαίρου θυμάται τον τρόπο με τον οποίο μεταπήδησε αρχικά στη Σεν Χέλενς. " Ένας Σκωτσέζος αξιωματικός, ο οποίος ήταν παθιασμένος με το ποδόσφαιρο καλούσε ερασιτεχνικές ομάδες στο στρατόπεδο κάθε Κυριακή. Στο αγγλικό ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή έδιναν αγώνες Σάββατο και Κυριακή μετά τον πόλεμο, καθώς θεωρούνται ‘νεκρές’ μέρες.

Σε κάθε ματς έρχονταν περίπου 4.000-6.000 θεατές, έτσι είχαμε άμεση επικοινωνία με τους Άγγλους. Ένας παράγοντας με πήρε στη Σεν Χέλενς το 1948 όταν επαναπατρίστηκα. Τούτη ήταν η πρώτη επαφή μου με το αγγλικό ποδόσφαιρο".

Από τη Σεν Χέλενς ο Τράουτμαν έκανε το άλμα για τη Μάντσεστερ Σίτι. " Όταν έγινε γνωστό πως η Σίτι σκόπευε να με αποκτήσει οι οπαδοί του συλλόγου προσπαθούσαν να εμποδίσουν την υπογραφή ενός Γερμανού. Μπορούσα να καταλάβω τα συναισθήματα των Βρετανών σε αυτό το θέμα.

Όχι των Άγγλων, των Βρετανών. Μπορούσα να αντιληφθώ πως τους κακοφαινόταν λόγω της καταγωγής μου, δεν ήταν προσωπικό το ζήτημα. Όταν το ξανασκέφτομαι σήμερα, αναρωτιέμαι πως ο κόσμος ήθελε να μποϊκοτάρει τη μεταγραφή από τη στιγμή που δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως θα ολοκλήρωνα στη Μάντσεστερ Σίτι την καριέρα μου. Ουδείς ρώτησε εάν ήμουν αρκετά καλός. Δεν τους ενδιέφερε.

Χαμογελάω όποτε το σκέφτομαι. Στη Σίτι ήταν αρκετά έξυπνοι και αρχικά με προόριζαν για τη δεύτερη ομάδα. Έπειτα από πέντε αγώνες πήρα προαγωγή στην πρώτη ομάδα".

Ήταν θέμα χρόνου να διαπρέψει με τον αγγλικό σύλλογο. " Πάντα υπήρχε η σύγκριση με τον Φρανκ Σουίφτ που ήταν θρύλος (σ.σ.: γκολκίπερ της Σίτι και ο πρώτος τερματοφύλακας-αρχηγός στην ιστορία της εθνικής Αγγλίας, έγινε στη συνέχεια δημοσιογράφος, ενώ έχασε τη ζωή του το 1958 στην αεροπορική τραγωδία της Γιουνάιτεντ στο Μόναχο).

Ήταν διεθνής, αγωνίστηκε σε τελικό Κυπέλλου σε ηλικία 19 ετών. Ήταν ωραίος τύπος. Οι εφημερίδες επιχειρούσαν να με συγκρίνουν μαζί του στην αρχή, κάτι που δεν θεωρώ σωστό όμως ακόμη και σήμερα υπάρχουν οπαδοί του Φρανκ που με υποστηρίζουν".

Όσο για τον αγώνα ορόσημο στην καριέρα του Τράουτμαν;

" Αναφέρεσαι στον τελικό του 1956. Νιώθω πολύ ευγνώμων γιατί πριν από 60 χρόνια όταν ξεκίνησα να αγωνίζομαι στη Μάντσεστερ Σίτι δεν θα φανταζόμουν πως θα άφηνα τέτοια παρακαταθήκη. Για να είμαι ειλικρινής το οφείλω στην αποδοχή των Βρετανών και στους ανθρώπους του Λάνκασαϊρ και του Μάντσεστερ.

Με βοήθησαν να μείνω στην ομάδα. Μπορώ να πω πως απέκτησαν παιδεία στην Αγγλία. Ανοχή, σεβασμό και άλλα πολλά. Μεγάλωνα, όταν ο Χίτλερ είχε αποκτήσει δύναμη στη Γερμανία. Αυτό που είμαι σήμερα το οφείλω στους Βρετανούς και νιώθω ευγνώμων".

Δείτε ένα εκπληκτικό video αφιερωμένο στην καριέρα του Τράουτμαν με ντοκομέντα από τον σοβαρό τραυματισμό του στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας.

Ο Τράουτμαν είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στον κόσμο που του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός, παράσημα του γερμανικού στρατού αλλά και ο τίτλος του ποδοσφαιριστή της χρονιάς.

" Είναι αλήθεια. Ήμουν επίσης ο πρώτος ξένος ποδοσφαιριστής και ο πρώτος Γερμανός που πήρε μέρος σε τελικό Κυπέλλου Αγγλίας".

Συμπέρασμα της απίστευτης ιστορίας του;

" Αναμφισβήτητα, ήθελα να αποδείξω στους Βρετανούς πως υπάρχουν και μερικοί καλοί Γερμανοί".