Ο Βάσκος του Μίτσελ

Ο Ράφα Αλκόρτα θα είναι, εκτός απροόπτου, ο διάδοχος του Βίκτορ Σάντσεθ στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Ο Βάσκος, πρώην συμπαίκτης του Μίτσελ στη Ρεάλ Μαδρίτης, έχει δεσμευτεί προφορικά και αναμένεται σύντομα στην Ελλάδα.

Ο Ράφα Αλκόρτα είναι ο εκλεκτός του Μίτσελ για να καλύψει το κενό του Βίκτορ Σάντσεθ στη θέση του βοηθού του προπονητή των «ερυθρόλευκων». Ο ισπανικός Τύπος θεωρεί το θέμα τελειωμένο, ενώ ο ίδιος ο Μίτσελ πριν λίγα 24ωρα μίλησε στο πρόγραμμα της COPE, «El partido de las 12», για τις επαφές του με τον φίλο και πρώην συμπαίκτη του στη Ρεάλ Μαδρίτης. Αν τελικά ολοκληρωθεί η συμφωνία, αυτή θα είναι η πρώτη εμπειρία του Αλκόρτα στους πάγκους, αφού ο Βάσκος ναι μεν έχει το δίπλωμα του προπονητή, αλλά ποτέ του δεν έχει εργαστεί σε κάποια ομάδα.

Μίτσελ και Ράφα Αλκόρτα σε προπόνηση της Ρεάλ Μαδρίτης (1994)

Ο Ραφαέλ Αλκόρτα Μαρτίνεθ, γέννημα θρέμμα του Μπιλμπάο, ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Αθλέτικ το 1978, σε ηλικία 10 ετών και αφού ανέβηκε όλες τις βαθμίδες, αγωνίστηκε για μια τριετία (1984-87) στη δεύτερη ομάδα των «λιονταριών», την Bilbao Athletic, όπου είχε 40 συμμετοχές (2 γκολ) και καθιερώθηκε στη θέση του κεντρικού αμυντικού. Ήταν μέλος μιας από τις πιο χαρισματικές φουρνιές της Λεθάμα με συμπαίκτες τους Ουρούτια, Μεντιγκούρεν, Γκαριτάνο και Λομπάτο ανάμεσα σε άλλους.

Ο Αλκόρτα σε προπόνηση της Αθλέτικ στην Λεθάμα (1998)

Στο ξεκίνημα της σεζόν 1987/88 ο Χάουαρντ Κένταλ τον πήρε στην πρώτη ομάδα, με την οποία έκανε το ντεμπούτο του στις 24 Οκτωβρίου του 1987 στο «Χοσέ Θορίγια» απέναντι στη Βαγιαδολίδ, στη θέση του αριστερού μπακ. Στην Αθλέτικ ο Αλκόρτα αγωνίστηκε για μια εξαετία (1987-93), έχοντας 172 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Πριμέρα Ντιβισιόν. Ήταν δυνατός, πολύ καλός στα προσωπικά μαρκαρίσματα και στο ψηλό παιχνίδι, αρκετά γρήγορος, ενώ διέθετε και καλή τεχνική. Οι ικανότητές του αυτές προκάλεσαν το ενδιαφέρον της Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία τον απέκτησε το καλοκαίρι του 1993 πληρώνοντας στους Βάσκους 400 εκατομμύρια πεσέτες (σχεδόν 2.5 εκατομμύρια ευρώ).

Ο Αλκόρτα με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης (1995)

Η μεταγραφή αυτή προκάλεσε πολλές αντιδράσεις ανάμεσα στους φιλάθλους της Αθλέτικ, αλλά και δυσαρέσκεια στον ίδιο τον Αλκόρτα, ο οποίος δεν ήθελε να φύγει από την ομάδα. Η διοίκηση του είχε υποσχεθεί ότι δεν θα τον παραχωρούσε, αλλά η δεινή οικονομική κατάσταση του συλλόγου υποχρέωσε τον πρόεδρο Τσέτσου Λερτσούντι να υποχωρήσει μπροστά στα χρήματα της Ρεάλ. Ο Αλκόρτα πάντως ποτέ δεν πείστηκε για την εξήγηση που του έδωσαν για την πώλησή του, αφού όπως υποστήριξε κατ’ επανάληψη σε συνεντεύξεις του, περισσότερα από τα μισά λεφτά που έβαλε στο ταμείο της η Αθλέτικ, πήγαν στην αγορά του Ίνιγο Λαράινθαρ από την Οσασούνα.

Η περίφημη "cola de vaca" του Ρομάριο στον Αλκόρτα στο 5-0 της Μπαρτσελόνα επί της Ρεάλ (8-1-1994)

Η αλλαγή για τον Αλκόρτα από την Αθλέτικ στη Ρεάλ φαινόταν δύσκολη, αλλά την έκαναν εύκολη οι διεθνείς τους οποίους γνώριζε από την Εθνική ομάδα. Ο ίδιος έχει πει σε προπέρσινη συνέντευξή του στη βασκική Deia: «Με υποδέχτηκαν καλά, περισσότερο απ’ όλους ο Μίτσελ, το σπίτι του οποίου ήταν πάντα ανοιχτό για μένα, κάτι για το οποίο θα τον ευγνωμονώ σε όλη μου τη ζωή». Η φιλία τους λοιπόν έχει γερές βάσεις και μετράει πάνω από δυο δεκαετίες. Ο Αλκόρτα συνέθεσε στη Μαδρίτη ένα πολύ δυνατό αμυντικό δίδυμο με τον Φερνάντο Ιέρο και κατέκτησε δυο πρωταθλήματα: ένα με τον Βαλντάνο (1994-95) και ένα με τον Καπέλο (1996-97).

Αλκόρτα και Φελίπε (1999)

Από το 1985 ήδη είχε κληθεί στις μικρές εθνικές, όπου μετρούσε 16 συμμετοχές πριν πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του με την Roja στις 26 Μαΐου του 1990 με αντίπαλο την Γιουγκοσλαβία. Ο Αλκόρτα συμπλήρωσε 54 επίσημους αγώνες με την Εθνική Ισπανίας και πήρε μέρος σε 3 Μουντιάλ (1990, 1994 & 1998) και στο EURO του 1996. Μετά από 4 επιτυχημένες σεζόν στη Μαδρίτη και περισσότερες από 150 συμμετοχές, το καλοκαίρι του 1997 επέστρεψε στην Αθλέτικ, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας τη σεζόν 2001-02.

Ο Αλκόρτα σε ματς της Αθλέτικ με την Σαραγόσα (2000)

Στην πρώτη του χρονιά μετά την επιστροφή στο Μπιλμπάο, η Αθλέτικ – που γιόρταζε την εκατονταετηρίδα της – τερμάτισε στη 2η θέση της Λίγκας και πήρε το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν στον Αλκόρτα πως αν είχε μείνει μια ακόμα περίοδο στη Ρεάλ, θα είχε πανηγυρίσει την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως ο ίδιος απαντούσε ότι η επιτυχία της δικής του Αθλέτικ δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από εκείνη των «μερένγκες». Η τελευταία του σεζόν (2001-02) συνέπεσε με την επιστροφή του Γιουπ Χέινκες στον πάγκο. Ο Γερμανός αγνόησε επιδεικτικά τον Αλκόρτα, ο οποίος έχοντας μόνο 6 συμμετοχές και πολλούς τραυματισμούς όλη τη χρονιά, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του.

Αλκόρτα, Γιούπ Χέινκες και Τζούλεν Γκερέρο στην παρουσίαση της Αθλέτικ τη σεζόν 2001/02.

Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα του προπονητή στη Μαδρίτη, ενώ παρακολούθησε και προπονητικά σεμινάρια της UEFA. Έχει εργαστεί ως διευθυντής αθλητικών κέντρων και έχει ασχοληθεί πολύ με τις μικρές ηλικίες. Την τελευταία δεκαετία εργάζεται ως σχολιαστής σε ισπανικά μέσα. Έχει περάσει από το ραδιόφωνο της COPE (2003-07) και τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με το Canal+, σχολιάζοντας κυρίως παιχνίδια της Ρεάλ Μαδρίτης και της Αθλέτικ, ενώ είναι τακτικός επισκέπτης στην αθλητική εκπομπή «El día después». Ο Ράφα Αλκόρτα έχει δυο παιδιά με την σύντροφό του Τζούντιθ Ατιένθα (μοντέλο), τον Ίκερ και την Άνε.

Ο ΑΛΚΟΡΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΚΟΡΤΑ

Ο Αλκόρτα έξω από το προπονητικό κέντρο της Λεθάμα.

Ακολουθούν μερικές φράσεις του Αλκόρτα από μια συνέντευξή του στην βασκική Deia πριν δυο χρόνια, τον Μάρτιο του 2012. Μιλάει για την Αθλέτικ, τη Ρεάλ Μαδρίτης, την κόντρα ανάμεσα στις δυο ομάδες, τους προπονητές του, την επιστροφή του στο «Σαν Μαμές» ως παίκτης των «μερένγκες», τις σκέψεις του ως αναπληρωματικός και την άποψή του για το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

- « Είμαι φίλαθλος της Αθλέτικ και αυτό δεν αλλάζει. Είμαι κάθετος σε αυτό. Η Ρεάλ μου πρόσφερε πολλά, η σύζυγός μου είναι από τη Μαδρίτη και όταν δεν μπαίνει η Αθλέτικ στη μέση, προτιμώ να κερδίζει η Ρεάλ».

Ο Αλκόρτα με τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας.

- « Οι Βάσκοι στο Μπιλμπάο πάντα μισούσαν τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κι εγώ όταν πήγαινα στο Σαν Μαμές μικρός, τους σφύριζα και τους αποδοκίμαζα μαζί με όλους τους άλλους. Την έχουμε μανία τη Ρεάλ εδώ, θέλουμε να την κερδίζουμε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα, αλλά αυτό αποδεικνύει και το πόσο μεγάλος σύλλογος είναι».

- « Στην καριέρα μου ήμουν πάντα πολύ υπάκουος στις εντολές των προπονητών μου. Μου έδιναν έναν αντίπαλο γιατί ήμουν πολύ καλός στο ατομικό μαρκάρισμα και υπήρχαν φορές που βαριόμουν αφάνταστα. Αυτό που έκανα ήταν χρήσιμο για την ομάδα, αλλά πλέον μπορώ να πω ότι ήταν πολύ φορτικό και βαρετό. Δεν μου επέτρεπαν να προωθούμαι ψηλά στα κόρνερ και στα στημένα, με άφηναν πίσω τελευταίο παίκτη επειδή ήμουν γρήγορος και μπορούσα να καλύψω χώρους».

Ντε Λα Ρεδ και Αλκόρτα σε σεμινάριο της UEFA για προπονητές (2012)

- « Η μέρα της επιστροφής μου στο Σαν Μαμές με διαφορετική φανέλα από αυτήν της Αθλέτικ, ήταν πολύ δύσκολη για μένα που ήμουν οπαδός της ομάδας και 100% αφοσιωμένος στο Μπιλμπάο. Η υποδοχή όμως ήταν ζεστή και ένιωσα όμορφα. Ήμουν τυχερός, κάτι που δεν μπορώ να πω ότι ίσχυσε για άλλες περιπτώσεις όπως αυτές των Εσκούρθα, Καράνκα ή Χούλιο Σαλίνας».

- « Τη δεύτερη χρονιά του Βαλντάνο έχασα τη θέση μου στην ενδεκάδα από τον Σαντσίς. Αφοσιώθηκα στο να κατανοήσω αυτή την άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου, αλλά ο Βαλντάνο υπήρξε πάντοτε ειλικρινής μαζί μου. Όταν δεν παίζεις, δεν πρέπει να νιώθεις πίεση, αλλά να βοηθάς και να στηρίζεις τον συμπαίκτη σου. Ποτέ δεν κατάλαβα όλους εκείνους που θέλουν να παίζουν ντε και καλά, χωρίς να εκτιμούν την προσπάθεια των υπόλοιπων. Όταν δεν παίζεις, μίλα λιγότερο και προπονήσου περισσότερο».

Μαζί με τους Ετσεμπερία, Φιλίπε Λουίς και Γιορέντε σε διαφημιστική καμπάνια κατά των τροχαίων ατυχημάτων.

- « Ο Χέινκες δεν μου φέρθηκε όπως ο Βαλντάνο. Το να είσαι βασικός είναι ευχάριστο, το να είσαι αναπληρωματικός είναι άσχημο. Όμως υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να μην παίζεις και να σε αγνοεί ο προπονητής σου και στο να μην παίζεις αλλά ο προπονητής σου να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μέλος της ομάδας».

- « Ο καλύτερος συνολικά προπονητής που είχα στην καριέρα μου ήταν ο Καπέλο. Αλλά θαυμάζω και άλλους, τον Μπιέλσα, τον Καπαρός, τον Κλεμέντε, τον Γουαρδιόλα».

Σχολιαστής στο Canal+ (2013)

- « Έχω δίπλωμα προπονητή και αθλητικού διευθυντή. Προτιμώ όμως περισσότερο τον οργανωτικό τομέα και τους νέους ποδοσφαιριστές, μου άρεσε πολύ όταν μου πρότειναν να εργαστώ στην Λεθάμα».

- « Μου αρέσει η φιλοσοφία του Μπιέλσα. Μου αρέσει γιατί διατηρεί αναλλοίωτη την ουσία του ποδοσφαίρου, που είναι η ταχύτητα και τα άκρα. Η διαφορά σήμερα είναι η πίεση ψηλά. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άλλοι προπονητές δεν το εφαρμόζουν. Το να κερδίζεις και να πιέζεις ψηλά είναι ο καλύτερος τρόπος για να μη δώσεις ευκαιρίες στον αντίπαλό σου».

Πηγές: Deia, As, Mundo Deportivo, El Correo