Ο Βίκτορ δεν έφυγε ποτέ...

Η αρχή του είναι πως " όταν σέβεσαι τους άλλους, κερδίζεις το σεβασμό τους". Σε επίπεδο προπονητικής, ξέρει ότι " παλαιά οι παίκτες είχαν μεγαλύτερη ελευθερία μέσα στο γήπεδο. Τώρα υπάρχει υπερπληροφόρηση, σε ό,τι αφορά τις τακτικές και τις οδηγίες. Δεν μπορούν πάντα να παίρνουν πρωτοβουλίες". Το ποδόσφαιρο για τον Victor Sánchez del Amo είναι " το πιο όμορφο παιχνίδι το οποίο έχω παίξει στη ζωή μου. Είναι το παιχνίδι που παίζεις στην παραλία, στους δρόμους, με φίλους, που οφείλεις να σέβεσαι τους κανόνες σου και που τους χωρά όλους". Είναι το πάθος του και το τιμά. Έλα να σου γνωρίζω τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού.

Στις 21 Ιουνίου η Nottingham Post "πόσταρε" άρθρο με τίτλο " ποιος είναι ο Victor Sánchez, το νέο φαβορί για τη δουλειά στην Nottingham Forest;". Και κάπως έτσι, μάθαμε πως είναι υποψήφιος για τη θέση του προπονητή, στην αγγλική ομάδα. Ποια στοιχεία επέλεξε το εν λόγω μέσο για να συστήσει τον Ισπανό;

" Έμαθε τη δουλειά του, ως ποδοσφαιριστής στη Real Madrid. Tου άρεσε ιδιαιτέρως να σεντράρει και μολονότι είχε καλή τεχνική, έπαιζε τις περισσότερες φορές ως αναπληρωματικός μεσοεπιθετικός Ήταν προϊόν της ακαδημίας των Μαδριλένων και αφότου έπαιξε με τη C και τη B ομάδα, μέτρησε 65 συμμετοχές με την πρώτη και σκόραρε επτά φορές.

Πρώτα βοήθησε την ομάδα του να φτάσει στην κατάκτηση του Champions League (τo 1998), έφυγε από τη Μαδρίτη για την Racing Santander, όπου είχε τεράστια επιρροή που μεταφράζεται σε 12 γκολ, σε 35 ματς. Εκεί κέρδισε πολλούς θαυμαστές. Προτίμησε την Deportivo La Coruña. Εξελίχθηκε σε αγαπημένος των φιλάθλων, όπως μετρούσε 200 συμμετοχές και 30 γκολ. Ήταν ένας από τους λόγους που η ομάδα έφτασε στην κατάκτηση της Liga, το 2000. Αυτός ήταν ένας από τους επτά τίτλους που πανηγύρισε. Πήρε το Copa del Rey το 2002 και δυο φορές το Supercopa de España.

Mετά εγκατέλειψε τη χώρα του για να πάει στην Ελλάδα (2006-07), όπου έπαιξε στον Παναθηναϊκό. Δεν μακροημέρευσε. Είχε μόλις 12 συμμετοχές. Επέστρεψε στην πατρίδα του, για να παίξει στη Elche (στη δεύτερη κατηγορία) και έπειτα από 17 ματς αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα του.

Ήταν 32 χρόνων. Ήθελε να παραμείνει στο ποδόσφαιρο και κάπως έτσι αποφάσισε να γίνει προπονητής. Πήγε στη Getafe CF, ως assistant του Míchel González, τον Δεκέμβριο του 2010. Ο επίσης υποψήφιος για τη Forest πήγε στη Sevilla FC το Φεβρουάριο του 2011 και ο Sánchez τον ακολούθησε, ενώ έκανε το ίδιο όταν ο Míchel πήγε στον Ολυμπιακό, τον Φλεβάρη του 2012. Μαζί έφυγαν στις 30/6 του 2014 έχοντας κατακτήσει δυο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Στις 9 Απριλίου του 2015 ανακοινώθηκε από την Deportivo, όπου επέστρεψε αυτή τη φορά ως κόουτς και αντικαταστάτης του Víctor Fernández.

Ήταν η πρώτη του δουλειά ως head coach. Κράτησε την ομάδα στην κατηγορία εκείνη τη σεζόν, αλλά όχι και την επόμενη. Απολύθηκε όταν η Coruña του βρέθηκε στο Νο15 της κατάταξης, στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου, έχοντας μόλις 2 νίκες στα τελευταία 22 ματς. Στα κιτάπια είχε καταγραφεί και το 0-8 από την Barcelona", συν κάποιες προστριβές στα αποδυτήρια με παίκτες. Στο Νο1 της λίστας ήταν ο Luisinho, ο οποίος εξέφρασε και δημόσια τη δυσαρέσκεια του.

Τώρα που είδαμε την περίληψη, πάμε και στα επί μέρους στοιχεία. Θα ξεκινήσουμε με τη λατρεία που έχει στο ποδήλατο. " Θεωρώ πως για να πάρεις δίπλωμα οδήγησης, πρέπει να κάνεις ποδήλατο στους δρόμους. Μόνο έτσι μπορούν να καταλάβουν οι οδηγοί τον κίνδυνο που δημιουργούν για τους ποδηλάτες. Μόνο έτσι θα μάθουν να είναι πιο προσεχτικοί", είχε πει σε συνέντευξη του στο ciclismoafondo.es.

Στο ίδιο μέσο παραδέχθηκε ότι "ω ς παιδί δεν είχα σκεφτεί πως μπορώ να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ήμουν καλός στο τένις και μάλιστα, ο προπονητής μου μου είχε προτείνει να αφοσιωθώ σε αυτό. Αλλά μετακομίσαμε από τη Getafe στη Μαδρίτη, οπότε... χάθηκε η ευκαιρία. Είμαι υπερήφανος για ό,τι κατάφερα, γιατί δημιούργησα μόνος μου το δρόμο μου και έπαιξα στη Real Madrid". Γεννήθηκε στη Μαδρίτη, στις 23/2 του 1976, αλλά έζησε στη Getafe, όπου ξεκίνησε να παίζει μπάλα στα 8, στην ποδοσφαιρική ομάδα που είχε η εταιρία στην οποία εργαζόταν ο πατέρας του. Του άρεσε η εμπειρία και στα 10 πήγε στην Sports Alfonso, με την οποία έγινε πρωταθλητής Ισπανίας.

Εκεί γνώρισε τον Iván Pérez Muñoz, με τον οποίον συνεργάστηκαν αργότερα στη Real και τη Coruña. Στα 11 πήγε στην ακαδημία της "βασίλισσας" και πέρασε από όλα τα τμήματα, πριν το ντεμπούτο στην Primera Division, τη σεζόν 1995-96. Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε ο Fabio Capello στην πόλη. "Έδειξε να με εμπιστεύεται, δημιούργησε μια δυνατή, μοναδική ομάδα. Έπαιζε με 3-4 επιθετικούς, τύπους όπως είναι οι Raul, Suker και Mijatovic. Το φόρτε του ήταν να "πειράζει" το μυαλό της ομάδας για να μένει πάντα ανταγωνιστική". Έμαθε πολλά, δεν έπαιξε πάρα πολύ και μετά πήγε ο Jupp Heynckes.

" Δεν είχαμε σταθερότητα, αλλά καταφέραμε να διακριθούμε. Στα αποδυτήρια ωστόσο, το κλίμα ήταν περίεργο. Η δική μου θέση έγινε επισφαλής. Η Racing πήρε ρίσκο με εμένα και εγώ στοιχημάτισα υπέρ της. Ήταν μια μεγάλη απόφαση που έκρινα ότι έπρεπε να πάρω, για να εξελιχθώ. Ομολογώ πως ο λόγος που έφυγα από από τη "βασίλισσα" δεν ήταν πολύ λογικός. Ο προπονητής έλεγε πως με θέλει, αλλά οι ιθύνοντες τον πίεζαν να με αφήσει να φύγω. Οι διοικούντες με έκαναν να καταλάβω ότι δεν θα έχω χρόνο συμμετοχής την επόμενη σεζόν, κάτι που... δεν έβγαζε νόημα βάσει των όσων είχα ήδη προσφέρει την προηγούμενη διετία, οπότε έδωσα περισσότερα από 70 ματς". Για την ακρίβεια έδωσε 80 και σκόραρε 11 φορές. Ό,τι ήταν να γίνει όμως, έγινε και πήγε παρακάτω. Δηλαδή, στη Racind de Santander και ούτω καθ' εξής.

Στο μυαλό του, η πρώτη φορά είναι παντοτινή και για αυτό κρατά ως τον αγαπημένο του τίτλο " τον πρώτο που πήρα με τη Real Madrid, στην πρώτη μου χρονιά στην πρώτη ομάδα. Η αγάπη που μας έδειξε ο κόσμος θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου". Μέσα του θα μείνει και το πρωτάθλημα που πήρε με την Coruña, όπου έμεινε επτά χρόνια, πήρε ένα πρωτάθλημα (2000), ένα Copa del Rey (2002), δυο SuperCopa (2001, 2003) και έφτασε το 2004 έως τα ημιτελικά του Champions League -για να δει την Porto του Mourinho να προχωρά. Μετά την είδε να σηκώνει και το τρόπαιο. Στο μεσοδιάστημα έγινε και διεθνής με την ανδρών: στις 16/8 του 2000 μετείχε στο φιλικό με τη Γερμανία (νίκησε 4-1). Συνολικά, είχε 8 συμμετοχές και το ρεκόρ του ήταν 3 νίκες, 3 ισοπαλίες και 2 ήττες.

" Η κατάκτηση της λίγκας με την Coruña ή ταν κάτι το τρελό. Παλέψαμε πολύ δυνατά εναντίον όλων, της κραταιάς Real, της Barcelona, ομάδων που είχαν το τριπλάσιο budget από εμάς και τα καταφέραμε. Όλοι μας ανυπομονούσαμε να πάμε για προπόνηση. Περνούσαμε πολύ καλά, είχαμε ποιότητα και αποφασιστικότητα. Εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον και τα καταφέραμε. Δεν φοβόμασταν κανέναν και πιστεύαμε στους εαυτούς μας. Έτσι, είχαμε τη δυνατότητα να βελτιωνόμαστε διαρκώς. Οι Galicians είναι λατρευτοί άνθρωποι και ο τελικός κυπέλλου με τη Real, στο Bernabeu, ήταν η χαρακτηριστικότερη περίπτωση όλων, σε ό,τι αφορά τη νοοτροπία που είχαμε".

Είχαν κυκλοφορήσει πληροφορίες που τον ήθελαν να έχει πρόταση τότε από τη Liverpool. "Ισχύει. Ήλθε τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου μου, τον Δεκέμβριο. Τότε έκανε την προσφορά ο Benitez. Εγώ ήθελα να μείνω εκεί που ήμουν, ο σύλλογος ήθελε να με πουλήσει και άρχισα να βλέπω τη Liverpool ως μοναδική περιπέτεια! Θα μπορούσα να παίξω σε μια ιστορική ομάδα, στην Premier League, στο Champions League. Όταν το αποφάσισα, μου είπαν πως δεν υπάρχει πια θέμα".

Αν έμαθε κάτι από όλη του τη διαδρομή ήταν πως " δεν μπορείς να νικάς πάντα. Υπάρχουν μέρες που δεν θα είσαι καλός ή μέρες που μολονότι παίζεις καλά, θα κερδίσει ο αντίπαλος". Αυτό που οφείλεις να κάνεις είναι να παίρνεις τα όποια μαθήματα και να πηγαίνεις παρακάτω. Αν του λείπει κάτι " είναι που δεν έπαιξα σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Έμενα πάντα στα προκριματικά στάδια. Όχι, δεν θα έλεγα πως ζηλεύω τις επόμενες γενιές. Τουναντίον, νιώθω υπερήφανος και ευγνώμων σε αυτά τα παιδιά που έφτασαν τόσο ψηλά τη χώρα".

Από συμπαίκτες, ξεχώρισε τον Juan Carlos Valerón " γιατί κάθε προπόνηση ήταν μάθημα για όλους μας. Πέραν του ότι είναι εξαιρετικός άνθρωπος, ήταν απόλαυση να παίζεις μαζί του. Είχε μοναδική ευφυΐα, τεχνική, όραμα, έλεγχο των κινήσεων του, πάσες". Ο τραυματισμός του Álvaro Benito τον σόκαρε. Του έδωσε μια άλλη προοπτική για τη ζωή και την καριέρα. " Ήμασταν μαζί στην U21, όταν έφυγε το γόνατο από τη θέση του. Οι γιατροί του είπαν πως δεν επανερχόταν ποτέ πλήρως. Έκανε τρεις επεμβάσεις, σε τέσσερις μήνες" πριν εμπλακεί σε αυτοκινητικό ατύχημα και εξαφανιστεί κάθε ελπίδα επιστροφής. Παρεμπιπτόντως, έγινε μουσικός. "Θα μπορούσε όμως, να 'χει γίνει τεράστιος ποδοσφαιριστής. Ήταν φαινομενικός. Τα είχε όλα".

Στην Ελλάδα αποβλήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του, από αγώνα. " Ήταν σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για τον τίτλο, σκόραρα και μετά πανηγύρισα σηκώνοντας τη φανέλα έως τους ώμους. Είχα ήδη μια κίτρινη, είδα άλλη μια και έφυγα. O Παναθηναϊκός μου είχε κάνει τότε την πιο ενδιαφέρουσα πρόταση (βλ. 1.5 εκατ. ευρώ το χρόνο, για δυο χρόνια ). Ήμουν άτυχος, όμως, καθώς αντιμετώπισα πρόβλημα σε τένοντα και δεν είχα σταθερή απόδοση". Τότε (τον Οκτώβριο του 2007) αποφάσισε να επιστρέψει στη χώρα του για να αποσυρθεί εκεί. " Είχα πολλούς τραυματισμούς και ουσιαστικά δεν είχα επιλογή".

Για κάποιους μήνες ήθελε να ξεκουραστεί. Να "αδειάσει" συναισθηματικά και σωματικά. " Τότε έτυχε να γίνω και για δεύτερη φορά πατέρας. Μετά τον Daniel, αποκτήσαμε την κόρη μας". Έκτοτε όταν δεν ασχολείται με το πάθος του, ασχολείται με την οικογένεια του. Εξυπακούεται πως κάποια στιγμή, όταν χαλάρωσε, ήθελε κάτι να κάνει " ρώτησα τον εαυτό μου πώς με βλέπω στο μέλλον και ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελα να 'χω πάλι κοντά μου την ασπρόμαυρη μπάλα. Ξεκίνησα λοιπόν, τη διαδικασία να γίνω προπονητής, ενώ έκανα και μαθήματα πάνω στο αθλητικό management. Όταν τα ολοκλήρωσα, ήλθε η ευκαιρία από τον Míchel" και την άρπαξε. Η γυναίκα του ήταν δίπλα του. Όπως πάντα.

Η σύζυγος του, May Catalina Trigo είχε κάνει την ανάρτηση που μόλις είδες, στο Instagram στις 11 Μαΐου του 2016, οπότε ο σύζυγος της είχε τα θέματα του με την ομάδα του. Του έγραψε, μεταξύ άλλων, πως "εύχομαι να υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι σαν και εσένα στον πλανήτη, που να βάζουν σε προτεραιότητα τις αρχές τους και το κοινό καλό πάνω από το "εγώ" τους". Ζηλεύω την αισιοδοξία σου και το γεγονός ότι δεν παρασύρεσαι από την απρόσωπη αρνητική κριτική. Είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο από όλους".