Αν η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι της Καταλονίας, τότε η «Μασία» είναι το καμάρι της Μπαρτσελόνα. Η περίφημη ακαδημία των «μπλαουγκράνα» με το μοναδικό οργανόγραμμα και την παραδειγματική λειτουργία της, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά «εργαστήρια» στον κόσμο.

Ο εντοπισμός των ταλέντων σε ολόκληρη την Ισπανία, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, μέσα από ένα άρτια οργανωμένο δίκτυο σκάουτ και «κατασκόπων» και στη συνέχεια η αξιοποίηση και εκπαίδευση των πιτσιρικάδων, επιτρέπει στον σύλλογο να διατηρεί τη δική του φυσιογνωμία, στηριζόμενος σε πολύ μεγάλο βαθμό στα δικά του «προϊόντα», σε ποδοσφαιριστές δηλαδή που έχουν διαμορφωθεί μέσα από την πολυδιάστατη έννοια του «mes que un club». Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η ομάδα που κατέκτησε τα έξι τρόπαια μέσα στο 2009, είχε στις τάξεις της διψήφιο αριθμό παικτών που προέρχονταν από τη «Μασία».

Αυτή η τελευταία γενιά της ακαδημίας των «μπλαουγκράνα» με το αστείρευτο ταλέντο ποδοσφαιριστών που καλύπτουν μια ολόκληρη δεκαετία, ξεκινώντας από τον Πουγιόλ και φτάνοντας μέχρι τον Μπόγιαν, μαγεύει εδώ και μια πενταετία με την απόδοσή της στα γήπεδα όλου του κόσμου, σαρώνοντας όλους τους τίτλους που βρίσκει στο πέρασμά της. Κορυφαία και πιο πρόσφατη απόδειξη, η κατάκτηση του Μουντιάλ στη Νότια Αφρική από μια Ισπανία που στις τάξεις της διέθετε εννέα παίκτες που ανδρώθηκαν στη «Μασία» (Βαλντές, Ρέινα, Τσάβι, Πικέ, Πουγιόλ, Μπούσκετς, Ινιέστα, Σέσκ και Πέδρο), εφτά εκ των οποίων αγωνίστηκαν στον τελικό και με τον Ινιέστα να σκοράρει το νικητήριο γκολ.

Το Sport24.gr θέλησε να κάνει ένα αφιέρωμα στη «Μασία» για να φέρει κοντά σας όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη φιλοσοφία και τη λειτουργία της συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής ακαδημίας. Επειδή το θέμα έχει πολλές διαφορετικές πλευρές, το χωρίσαμε σε δυο μέρη. Για την ιστορία, το οργανόγραμμα και τα στατιστικά της «Μασία», μπορείτε να διαβάσετε εδώ το πρώτο μέρος, μαζί με μια κατατοπιστική συνέντευξη που μας παραχώρησε ο γενικός συντονιστής των παιδικών τμημάτων, Άλμπερτ Μπενάιζες. Στο κείμενο που ακολουθεί, συγκεντρώσαμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες των μεγάλων αστέρων της Μπαρτσελόνα από την εποχή που έζησαν στη «Μασία».

Από τον Αμόρ και τον Γουαρδιόλα του παρελθόντος, στον Ντε λα Πένια και τον Πουγιόλ που ενώνουν το χθες με το σήμερα, και από τον Ινιέστα, τον Σεσκ και τον Βαλντές του σήμερα, στον Μέσι και τον Μπόγιαν που θα ενώσουν το τώρα με το αύριο, οι «Ιστορίες της Μασία» είναι η παρακαταθήκη της FC Barcelona για όλους όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο με έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο.

Για το photostory πατήστε εδώ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ "ΜΑΣΙΑ"

1. Η Coca Cola του… Μαραντόνα

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες «μάχες» που δόθηκαν ποτέ στην ιστορία της «Μασία»! Υπεύθυνος υπήρξε άθελά του ο Ντιέγκο Μαραντόνα, που στη διάρκεια μιας επίσκεψής του στο κτίριο της «Μασία», ζήτησε μια Κόκα Κόλα. Οι πιτσιρικάδες δεν έχασαν στιγμή από τα μάτια τους το άδειο μπουκάλι και μόλις ο «πελούσα» αναχώρησε, έγινε ο κακός χαμός! Όλοι ήθελαν να το κρατήσουν ως ενθύμιο και κάποια στιγμή βρέθηκαν να μαλλιοτραβιούνται, αποφασίζοντας τελικά πιο ψύχραιμα ότι η σολομώντεια λύση ήταν η κλήρωση. Ο τυχερός ήταν ο Κορμπαλάν (που αργότερα αγωνίστηκε στην Αλμπαθέτε) και το μπουκάλι τοποθετήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια στο κομοδίνο του. Για πολύ καιρό όλοι οι «νέοι» που έμπαιναν στην ακαδημία, περνούσαν και προσεύχονταν στο σουβενίρ του Ντιέγκο!

2. Ο τραυματισμός "παραμύθι" του Μέσι

Ο Λέο έφτασε στη Βαρκελώνη το 2000, σε ηλικία 13 ετών, μαζί με την οικογένειά του. Εννέα μέρες μετά την άφιξη του Μέσι, ο Κάρλες Ρεσάκ, τότε σύμβουλος του προέδρου Γκασπάρ, δέχτηκε να τον παρακολουθήσει σε μια δοκιμή. Πέντε λεπτά αργότερα και αφού ο μικρός από την Αργεντινή είχε προλάβει να χαζέψει όλη την αντίπαλη ομάδα (που την αποτελούσαν παίκτες τρία χρόνια μεγαλύτεροί του), ο Ρεσάκ έδωσε το «οκ» για την υπογραφή συμβολαίου. Ο Μέσι έμενε με τους δικούς του, όμως εκτός από τον ύπνο, όλες τις υπόλοιπες ώρες βρισκόταν στη «Μασία». Την πρώτη εβδομάδα καθόταν σε μια γωνία και δε μιλούσε σε κανέναν. «Μέχρι που μια μέρα», όπως διηγείται ο Βίκτορ Μπάθκεθ, «αποφασίσαμε να τον πλησιάσουμε, ο Πικέ, ο Σεσκ και εγώ, για να δούμε αν μιλάει…!».

Ο μικρός Λέο χαζεύει ένα πορτοκάλι μέσα στο Camp Nou

Ο Λέο ξεπέρασε το πρόβλημα σωματικής ανάπτυξης (από τα 11 μέχρι και τα 15 του χρόνια έκανε ο ίδιος καθημερινά ενέσεις εναλλάξ στα δυο του πόδια) και συνέχισε να ξεδιπλώνει το αστείρευτο ταλέντο του. Στις ελεύθερες ώρες του έπαιζε Playstation ξεκινώντας όλες τις ομάδες του με την επιλογή του Πάμπλο Αϊμάρ. Αρκετά βράδια έφευγε από το σπίτι για να πάρει μέρος στα «παράνομα» διπλά που οργάνωναν κρυφά οι πιτσιρικάδες. Σε ένα από αυτά τραυματίστηκε στο πόδι από το σκληρό τάκλιν ενός αντιπάλου. Την επόμενη μέρα παρουσιάστηκε στην προπόνηση σα να μην έτρεχε τίποτα, κρύβοντας επιμελώς ότι πονούσε και κούτσαινε. Στην πρώτη φάση του εκπαιδευτικού διπλού, με το που τον άγγιξε ο παίκτης που τον μάρκαρε, ο Λέο έβγαλε μια κραυγή και έπεσε κάτω σφαδάζοντας από τους πόνους! Έτσι τη γλίτωσε και ο ίδιος και οι υπόλοιποι της προηγούμενης βραδιάς.

Σε ηλικία 16 ετών έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα (ο τρίτος νεώτερος στην ιστορία της Μπαρτσελόνα μετά τον Αλκάνταρα και τον δικό μας Μπαμπανγκίντα) και από εκεί και μετά τον ανέλαβε ο Γκιγέρμο Όγιος. «Ο Λέο υπήρξε ότι κοντινότερο είδα ποτέ στον Μαραντόνα», έλεγε αργότερα ο Όγιος, για τον οποίο ο Μέσι έχει δηλώσει ότι «μου στάθηκε σαν πατέρας, πάντοτε μου έδινε τις σωστές συμβουλές». Δεν είναι τυχαίο ότι ο κορυφαίος σήμερα παίκτης στον κόσμο, χάρισε τις φανέλες από τις δυο πρώτες επίσημες συμμετοχές του στην Πριμέρα Ντιβισιόν, στη μητέρα του και στον Όγιος.

3. "Τη μπάλα για τις ταυτότητες!"

Ο Κάρλες Πουγιόλ έπαιζε από μικρός μπάλα στην ομάδα του χωριού του μαζί με τον αδερφό του, Τζουζέπ, ενώ παράλληλα βοηθούσε και τον πατέρα του σε όλες τις αγροτικές εργασίες. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, ο Κάρλες αγωνιζόταν ως σέντερ φορ, έχοντας σκοράρει ακόμα και με απευθείας κόρνερ! Ήταν ήδη 16 ετών, όταν μαζί με τον Τζουζέπ πήγαν στη Βαρκελώνη για να δοκιμαστούν από τους «μπλαουγκράνα». Την πρώτη μέρα ο Τζουζέπ έδινε συνεχώς τη μπάλα στον Κάρλες γιατί όπως έλεγε αργότερα «ήταν σίγουρος ότι ο ίδιος δεν είχε καμία ελπίδα και ήθελε να βοηθήσει τον αδερφό του να περάσει το τεστ». Πράγματι οι υπεύθυνοι της ακαδημίας είπαν στο τέλος της πρώτης μέρας στον Κάρλες να επιστρέψει την επόμενη για να συνεχιστεί η δοκιμή.

Χρειάστηκε ένας ολόκληρος μήνας δοκιμών μέχρι να ακούσει ο Πουγιόλ το οριστικό «ναι» από τους ανθρώπους της Μπαρτσελόνα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη σε διάρκεια δοκιμή στην ιστορία της «Μασία», αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο. Ο Κάρλες προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα – τον βοήθησε σαφώς η ηλικία του – και απολάμβανε κάθε στιγμή μην ξεχνώντας ποτέ τα λόγια του πατέρα του, όταν τον αποχαιρέτησε στο χωριό: «αν επιστρέψεις, να είναι επειδή δεν κάνεις, όχι επειδή δεν προσπάθησες». Μια μέρα, σε ένα από τα αυτοσχέδια διπλά στο πίσω γήπεδο της «Μασία», η μπάλα πέρασε πάνω από το συρματόπλεγμα. Τέσσερις νεαροί περαστικοί την άρπαξαν και το έβαλαν στα πόδια. Από πίσω τους ξεχύθηκαν στο κυνήγι ο Πουγιόλ μαζί με μερικούς ακόμα.

Ο νεαρός Κάρλες Πουγιόλ μαζί με τους Jofre και Felip στο παράθυρο της Μασία

Τελικά κατάφεραν να πιάσουν τους δυο, αφού οι άλλοι δυο μπήκαν – μαζί με τη μπάλα – στο μετρό και εξαφανίστηκαν. Με συνοπτικές διαδικασίες ο Κάρλες πήρε τις αστυνομικές ταυτότητες από τους «συλληφθέντες» και τους ξεκαθάρισε: «αν θέλετε τις ταυτότητες πίσω, θα πείτε στους φίλους σας να επιστρέψουν αύριο τη μπάλα». Όπως και έγινε τελικά. Μια μικρή ιστορία που δείχνει γιατί οι πιτσιρικάδες της «Μασία» αποκαλούσαν τον Πουγιόλ «σερίφη». Από τότε έδειχνε ότι μια μέρα θα γινόταν αυτό που είναι σήμερα. Ο αρχηγός της FC Barcelona.

4. "Κάποιοι ντριμπλάρουν, άλλοι σουτάρουν, ο Πεπ σκέφτεται"

Το σύγχρονο σύμβολο της Μπαρτσελόνα και προπονητής των «Sis Copes», ο Πεπ Γουαρδιόλα, μπήκε στη «Μασία» το 1984, σε ηλικία 13 ετών, μόλις λίγους μήνες μετά την αναχώρηση του Μαραντόνα από τους «μπλαουγκράνα» για την Νάπολι. Μετά από τρεις δοκιμές στην «Can Barca» αποφάσισαν να τον κρατήσουν. Ο μικρός αμέσως έπιασε κολλητούς τους «παλιούς» της «Μασία», όπως ο Γκιγέρμο Αμόρ και ο Τίτο Βιλανόβα. Τα πρώτα τρία χρόνια της εκεί παραμονής του, ο Πεπ ήταν και ball boy στο «Καμπ Νόου». Ήταν τότε η ομάδα του Τέρι Βέναμπλς που κατέκτησε το πρωτάθλημα, όμως ο Γουαρδιόλα είχε μάτια μόνο για τον Σούστερ.

Η Μπάρτσα κερδίζει το πρωτάθλημα, ο Τέρι Βέναμπλς αποθεώνεται και ο πιτσιρικάς Γουαρδιόλα (αριστερά) χειροκροτάει ενθουσιασμένος (1985)

Στη διάρκεια των χρόνων ο Πεπ εξελίχθηκε και ο βοηθός του Κρόιφ, Τσάρλι Ρεσάκ, τον είχε συνέχεια από κοντά. Ο Πεπ ήταν η μεγάλη αδυναμία του Ολλανδού που δεν έχανε ευκαιρία να τον παρακολουθεί. «Κάποιοι ντριμπλάρουν, άλλοι σουτάρουν, όμως αυτός σκέφτεται», έλεγε ο Κρόιφ για τον Γουαρδιόλα. «Το μεγαλύτερο ταλέντο του είναι ότι ξέρει τι θα γίνει στο παιχνίδι, πριν αυτό συμβεί». Ένας τραυματισμός του Κούμαν τον Νοέμβριο του 1990 έφερε τον Πεπ στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας. Λίγες εβδομάδες αργότερα, το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, ο Κρόιφ ανακοίνωνε στη συνέντευξη Τύπου στους δημοσιογράφους, ότι την επομένη ο Γουαρδιόλα θα ξεκινούσε βασικός εναντίον της Κάντιθ. Μια μεγάλη καριέρα άρχιζε. Μια καριέρα που μέχρι σήμερα έχει κάνει τα ονόματα Γουαρδιόλα και Μπαρτσελόνα συνώνυμα.

5. "Νομίζω ότι δεν με είδε. Εντυπωσιακό. Το μόνο που ήθελε, ήταν να παίξει!"

Στην πρώτη χρονιά της λειτουργίας της «Μασία», το 1979, σκάουτ της Μπαρτσελόνα που βρίσκονταν στο Μπενιδόρμ για να παρακολουθήσουν ένα τουρνουά, πρόσεξαν έναν πιτσιρικά που ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, χαζεύοντας όλους τους αντιπάλους του. Οι άνθρωποι της Μπάρτσα ήταν σίγουροι ότι ο μικρός είχε κάνει απάτη, δηλώνοντας μικρότερη ηλικία από την πραγματική του. Νομίζοντας λοιπόν ότι ο Γκιγέρμο Αμόρ – περί ου ο λόγος – ήταν 13 ετών (τη στιγμή που όλοι οι παίκτες που έπαιρναν μέρος στο τουρνουά, ήταν 12), φανταστείτε την έκπληξή τους όταν πληροφορήθηκαν πως πράγματι υπήρχε απάτη, αλλά αυτή ήταν πως ο πατέρας του Γκιγέρμο είχε αποκρύψει από τους διοργανωτές ότι ο γιός του ήταν… 11 ετών!

Εντυπωσιασμένοι οι σκάουτ, προσκάλεσαν τον Αμόρ στη Βαρκελώνη για να περάσει από δοκιμή. Ο Γκιγέρμο πέρασε το τεστ με ευκολία, το πρόβλημα όμως ήταν – για μια ακόμα φορά – η ηλικία του. Η «Μασία» δεν δεχόταν μικρότερους των 14 ετών, έτσι ο σύλλογος προσφέρθηκε να νοικιάσει ένα διαμέρισμα για την οικογένεια, όμως ο πατέρας του Αμόρ ήταν κάθετος: «ή θα μείνει στη Μασία ο Γκιγέρμο, ή γυρίζει σπίτι». Έτσι οι υπεύθυνοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν τους κανονισμούς της ακαδημίας για να κρατήσουν τον Αμόρ. Ο μικρός πέρασε πολύ δύσκολα τον πρώτο καιρό, αφού του έλειπε η οικογένειά του, όμως με τον καιρό συνήθισε και καλλιέργησε το ταλέντο του.

Ντε λα Πένια, Αμόρ και Γουαρδιόλα: τρία σύμβολα της Μασία

Στα εγκαίνια του «Mini Estadi», τον Σεπτέμβριο του ’82, ο 14χρονος Αμόρ έκανε κάτι που μάλλον κανείς άλλος δεν θα τολμούσε. Μπήκε ως αλλαγή στη θέση του Μαραντόνα και τον αγνόησε τελείως. Ούτε καν γύρισε να τον κοιτάξει! Αυτό που τον μάγευε δεν ήταν να χαιρετήσει ένα είδωλο, αλλά να παίξει με την Μπαρτσελόνα. Ο ίδιος ο Ντιέγκο – που δεν ξέχασε ποτέ το περιστατικό – έλεγε πρόσφατα: «Νομίζω πως ούτε καν με είδε. Εντυπωσιακό! Το μόνο που ήθελε, ήταν να παίξει!» Ο Γκιγέρμο έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα στις 30 Σεπτεμβρίου του 1988, αντικαθιστώντας τον Εουσέμπιο. Ο Κρόιφ τον λάτρεψε ως παίκτη και δέκα χρόνια αργότερα, ένας άλλος Ολλανδός, ο Λουίς Φαν Χάαλ, ανακοίνωσε ότι δεν τον υπολόγιζε. Με 421 επίσημα ματς και 17 τίτλους με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, ο Γκιγέρμο Αμόρ υπήρξε η πρώτη μεγάλη φυσιογνωμία που έδωσε στους «μπλαουγκράνα» η «Μασία».

6. Η "σειρά" του φαλακρού: η γενιά που δεν στέριωσε…

Αν στην εκατόχρονη ιστορία της Μπαρτσελόνα υπήρξε ένας παίκτης που γέννησε τόσο μεγάλες προσδοκίες στους φίλους των «μπλαουγκράνα» πριν καν αγωνιστεί με την πρώτη ομάδα, αυτός χωρίς αμφιβολία ήταν ο Ιβάν ντε λα Πένια. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, περισσότερο ακόμα και από τον Μέσι, ο «καραφλός» ήταν σύνθημα και τραγούδι στα χείλη των φιλάθλων από την εποχή που αγωνιζόταν στα εφηβικά τμήματα της Μπάρτσα. Τα παρατσούκλια του ταίριαξαν με το ταλέντο του. Από το «calvo» (φαλακρός) πέρασε στο «μικρός Βούδας» (του το κόλλησε ο Χοσέ Μάρι Μπακέρο), για να καταλήξει στο «lo pelat» (ο ξυρισμένος), όπως δηλαδή τον αποκάλεσε ο προπονητής της Τάρεγκα, φωνάζοντας στους παίκτες του για να τον μαρκάρουν!

Ο Ιβάν υπήρξε «μήλον της έριδος» ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπάρτσα, όταν αγωνιζόταν ακόμα σε μικρές ομάδες του Σανταντέρ. Οι δύο σύλλογοι χρησιμοποίησαν τα μεγάλα τους όπλα: η «βασίλισσα» έστειλε τον Πάκο Χέντο, μεγάλη δόξα της Ρεάλ με καταγωγή από το Σανταντέρ και η Μπαρτσελόνα έπαιξε το χαρτί της «Μασία». Οι γονείς του Ιβάν εντυπωσιάστηκαν από τις εγκαταστάσεις και το περιβάλλον της ακαδημίας και πήραν την απόφαση να στείλουν το γιό τους στην Καταλονία. Όλοι μαζί πήραν την πτήση για τη Βαρκελώνη τον Αύγουστο του 1991, μόλις όμως έφτασαν στο αεροδρόμιο «El Prat», ο 15χρονος Ιβάν λύγισε. «Θέλω να γυρίσω πίσω», είπε στους γονείς του, όμως εκείνοι του ζήτησαν να κάνει μόνο μια δοκιμή, έστω για μια ημέρα. Αυτό ήταν. Η «Μασία» γοήτευσε τον μικρό που αποφάσισε να μείνει.

Ο μικρός Λουίς Γκαρθία (του Παναθηναϊκού) όταν αγωνιζόταν στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα

Η πορεία του Ιβάν υπήρξε ανοδική μέχρι και την παρθενική του χρονιά στην πρώτη ομάδα. Ξεκίνησε από την επίθεση, αλλά στην πορεία τραβήχτηκε πίσω από τον επιθετικό σε ρόλο δεκαριού με τις εκπληκτικές του ασίστ. «Θυμίζει Βραζιλιάνο», έλεγε ο Ρονάλντο στη μοναδική – μαγική και κορυφαία στην καριέρα – του χρονιά στην Μπαρτσελόνα (1996-97), όταν σκόραρε 34 φορές, παίρνοντας ένα σωρό τελικές πάσες από τον Ιβάν. Όμως ο ντε λα Πένια δεν ήταν γραφτό να στεριώσει στους «μπλαουγκράνα». Όπως το ίδιο ακριβώς συνέβη με τους υπόλοιπους μεγάλους παίκτες της «σειράς του φαλακρού». Ο Ρουτζέρ Γκαρθία, ο Χουάν Κάρλος Μορένο, ο Κίκε Άλβαρεθ, ο Τόνι Μπελαμαθάν, ο Άλμπερτ Θελάδες και ο Όσκαρ Αρπόν. Μια εκπληκτική γενιά που σάρωσε τα πάντα στις μικρές κατηγορίες, όμως σκόρπισε στους πέντε ανέμους όταν κλήθηκε να γράψει τη δική της ιστορία στο «Καμπ Νόου».

7. "Θέλουμε να έρθεις. Δε χρειάζεται δοκιμή. Περνάς απευθείας!"

Γεννημένος σε ένα χωριό έξω από το Αλμπαθέτε, ο Αντρές Ινιέστα από πολύ μικρός έδειχνε ότι προοριζόταν για μεγάλα πράγματα. Ήδη στα 8 του χάζευε συμπαίκτες και αντιπάλους, έχοντας μέσο όρο σε κάθε παιχνίδι 8 γκολ και 5 ασίστ, γεγονός που ανάγκασε τον προπονητή του να του απαγορεύσει την πρόσβαση στα διπλά που παίζονταν στο ποδόσφαιρο σάλας, επειδή αυτά που έκανε διέλυαν ψυχολογικά τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες!!! Επόμενος σταθμός ήταν η ομάδα του Αλμπαθέτε, όπου καθημερινά έκανε 100 χιλιόμετρα πήγαινε έλα με τον πατέρα του. Ο Ιβάν ντε λα Πένια ήταν το είδωλό του και ο Αντρές είχε ξυρίσει το κεφάλι του για να του μοιάζει. Με αυτή την εμφάνιση μάγεψε δυο συνεχόμενες χρονιές το ποδοσφαιρικό κοινό της Ισπανίας στο εθνικό πρωτάθλημα παίδων. Πήρε φυσικά τον τίτλο του MVP και άφησε τους σκάουτ με ανοιχτό το στόμα.

Η Μπαρτσελόνα κινήθηκε αμέσως. Ο Μπενάιζες ήταν ξεκάθαρος στο μήνυμά του: «Θέλουμε να έρθεις στη Μασία. Δε χρειάζεται να κάνεις δοκιμή. Είσαι ήδη μέσα όποτε το αποφασίσεις!». Χρειάστηκαν δυο χρόνια μέχρι να το αποφασίσει ο Αντρές. «Το τρένο περνάει μόνο μια φορά», του έλεγε ο πατέρας του και τελικά το καλοκαίρι του 1996 ο Ινιέστα έφτασε στη Μασία, όντας ο Βενιαμίν της ακαδημίας. Μετά τις πρώτες δυο εβδομάδες ο μικρός προσπαθούσε να προσαρμοστεί, όμως το πρόβλημα ήταν ότι δεν έτρωγε, έτσι οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα του έφτιαξαν ένα ειδικό πρόγραμμα διατροφής με βασικό συστατικό το σπανάκι, το οποίο ο Αντρές απεχθανόταν! Από την άλλη, ο Ινιέστα νοσταλγούσε πολύ την οικογένειά του και που τον έχανες, που τον έβρισκες, σε μια γωνία να κλαίει. Μάταια προσπαθούσαν οι μεγαλύτεροι – Πουγιόλ, Ρέινα, Βαλντές και άλλοι – να τον παρηγορήσουν. «Πάντα όμως του παραχωρούσαμε προτεραιότητα για να τηλεφωνήσει στο σπίτι του», θυμάται ο Κάρλες Πουγιόλ.

Χριστουγεννιάτικα κάλαντα σε εκδήλωση στη Μασία: δίπλα στον ιερέα ο Ινιέστα, δίπλα στον Ρόμπσον ο Ρέινα και στο βάθος ο Πουγιόλ!

Τον Μάιο του 1999 τον επέλεξαν ως αντιπρόσωπο της «Μασία» στην επίσημη επίσκεψη της Μπαρτσελόνα στο Βατικανό και δυο μήνες αργότερα ο Γουαρδιόλα του παρέδωσε το βραβείο του MVP του Nike Premier Cup, λέγοντας παράλληλα στον Τσάβι: «Τούτος εδώ θα μας ξεπεράσει και τους δυο!». Στις 4 Φεβρουαρίου του 2001, σε ηλικία 16 ετών, έμαθε το μεγάλο νέο από τον έφορο της πρώτης ομάδας: «Αύριο θα κάνεις προπόνηση με τον Σέρα Φερέρ». Ο Αντρές δεν πίστευε στα αυτιά του. Την επόμενη μέρα χάθηκε στο «Καμπ Νόου» προσπαθώντας να βρει τα αποδυτήρια των «μεγάλων», μέχρι που έπεσε πάνω στον Λουίς Ενρίκε, ο οποίος γελώντας του έδειξε τον δρόμο. Από τότε ξεκίνησε μια πορεία με πολύ μεγάλους σταθμούς. Από τις 6 κούπες του 2009 μέχρι το νικητήριο γκολ στον τελικό του Μουντιάλ. Ο Αντρές Ινιέστα συνεχίζει την μεγάλη καριέρα του παραμένοντας αυτό που ήταν από την πρώτη του ημέρα στη «Μασία»: μετριόφρων, ντροπαλός και ευτυχισμένος παίζοντας ποδόσφαιρο.

8. "Κάποια μέρα θα είσαι εσύ το 4 της Μπάρτσα"

Ο Σέσκ Φάμπρεγκας πέρασε τέσσερα χρόνια, από τα 11 μέχρι και τα 15 του, μέσα σε ένα ταξί, πηγαίνοντας από το χωριό του, Arenys de Mar, στη Βαρκελώνη και αντίστροφα. Πριν τον πάρει η Μπαρτσελόνα, ο παππούς του, προπονητής στην ακαδημία της τοπικής ομάδας, του είχε δώσει τα πρώτα ποδοσφαιρικά μαθήματα και τον είχε κάνει φανατικό των «μπλαουγκράνα». Στη συνέχεια ο Σεσκ αγωνίστηκε στην Ματαρό και εκεί τον ανακάλυψαν οι σκάουτ της Μπαρτσελόνα. Άργησαν βέβαια λίγο να τον πάρουν, αφού οι υπεύθυνοι της Ματαρό, κάθε φορά που ερχόταν στο γήπεδό τους άνθρωπος των «μπλαουγκράνα» για να δει τον Φάμπρεγκας, επίτηδες τον άφηναν εκτός ενδεκάδας, ώστε να τον κρατήσουν όσο περισσότερο γινόταν!

Τελικά, το 1997, οι δυο ομάδες ήρθαν σε συμφωνία, ο Σεσκ συνέχιζε να αγωνίζεται για ένα χρόνο ακόμα στη Ματαρό, κάνοντας όμως μια φορά την εβδομάδα προπόνηση στη «Μασία». Από το 1998 ο μικρός ξεκίνησε την καθημερινή περιπέτεια πηγαινοερχόμενος από το χωριό του στη Βαρκελώνη και το 2002 αποφάσισε να μετακομίσει και να μείνει μόνιμα πλέον στη «Μασία». Εκεί παρέμεινε μόνο ένα χρόνο, τον οποίο όμως ο ίδιος περιγράφει «ως την πιο ωραία περίοδο της ζωής του». Εξελίχθηκε ποδοσφαιρικά και έκανε πολύ καλούς φίλους, τον Μέσι, τον Πικέ και τον Μπάθκεθ. Όμως η Ευρώπη παραμόνευε, η Άρσεναλ εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας στην Μπαρτσελόνα (λίγο πριν αναλάβει ο Λαπόρτα) και έτσι ο μικρός βρέθηκε στο Λονδίνο και την Πρέμιερ Λιγκ.

Η ομάδα Νέων της Barcelona του 2002-03: Όρθιοι: Πικέ, Πίτου Ολαθουέλο, Σονγκό, Φάμπρεγκας. Καθισμένοι: Πλαντσερία, Μπλάθκεθ, Ούρι, Μπάθκεθ και Μέσι.

Η πορεία του από εκεί και πέρα είναι γνωστή. Συμπληρώνουμε μόνο το σχόλιο του James Lawton, Άγγλου δημοσιογράφου της Independent, την επόμενη της παρθενικής εμφάνισης του Σεσκ με την Άρσεναλ: «Πρόκειται για έναν πιτσιρικά με το κεφάλι ενός στρατηγού!». Μπαίνοντας πλέον στην όγδοη σεζόν του με τους «κανονιέρηδες», ο Σεσκ φυλάει σαν κόρη οφθαλμού το πολυτιμότερο ενθύμιο από την εποχή της «Μασία». Μια φανέλα της Μπαρτσελόνα που του χάρισε ο Γουαρδιόλα με την ιδιόχειρη αφιέρωση «Κάποια μέρα θα είσαι εσύ το 4 της Μπάρτσα»…

9. Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές…

Ο Βίκτορ Βαλντές γεννήθηκε το 1982 στο L´Hospitalet de Llobregat, πολύ κοντά στο «Καμπ Νόου». Από πολύ μικρή ηλικία, ο μεγαλύτερος αδερφός του, Ricky, τον έβαζε τερματοφύλακα και τον «πυροβολούσε» από όλες τις μεριές. Στον Βίκτορ δεν άρεσε καθόλου η θέση του γκολκίπερ, αλλά από πείσμα και μόνο αποφάσισε να βάλει φρένο στον Ρίκι και τελικά τα κατάφερε. Ο πατέρας τους είδε ποδοσφαιρικό μέλλον στα ρεφλέξ του γιού του και τον έγραψε σε μια τοπική ακαδημία. Σε ηλικία 10 ετών ο μικρός «πέταγε» και έτσι ήρθε η δοκιμή από την Μπαρτσελόνα, την οποία ο Βίκτορ πέρασε με επιτυχία. Ήταν το 1992 και ο σύλλογος ζούσε και ανέπνεε ακόμα στιγμές δόξας μετά την κατάκτηση του πρώτου Πρωταθλητριών στην ιστορία του.

Ένα πρόβλημα υγείας της μητέρας του Βίκτορ, ανάγκασε την οικογένεια να φύγει από τη Βαρκελώνη και να εγκατασταθεί στο ζεστό κλίμα της Τενερίφε, όπως είχαν συστήσει οι γιατροί. Έτσι ο μόλις 10 ετών Βίκτορ βρέθηκε μόνος του στη «Μασία», ο μικρότερος όλων και ο πιο δυστυχισμένος. Νοσταλγώντας μέρα και νύχτα τους δικούς του, άντεξε μόνο έξι μήνες. Ο πατέρας του μίλησε με τον σύλλογο και εκείνοι του είπαν ότι θα έδιναν δανεικό το γιό του σε ομάδες της Τενερίφε και πως όποτε ήθελε, μπορούσε να επιστρέψει, περνώντας ξανά όμως από δοκιμή. Ο μικρός αγωνίστηκε στις τοπικές Marino και UD Ibarra και τρία χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1995, επέστρεψε στη Βαρκελώνη, πέρασε με επιτυχία τα τεστ και ξαναμπήκε στη «Μασία».

Βίκτορ Βαλντές και Πέπε Ρέινα τον Ιανουάριο του 2000

Μετά από ένα χρόνο γνωρίστηκε με τον Ινιέστα και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Το 2000 αποφοίτησε από τη «Μασία» και το 2002 πήρε το βάπτισμα του πυρός από τον Φαν Χάαλ. Αγωνίστηκε σκληρά για να ξεπεράσει την – έντονη συχνά – αμφισβήτηση μέχρι να καθιερωθεί επί Ράικαρντ. Από τότε έχει κερδίσει δύο «Zamora» (τίτλος του καλύτερου τερματοφύλακα στην Πριμέρα Ντιβισιόν), ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής στον τελικό του 2006 στο Παρίσι, όταν με τις φοβερές του αποκρούσεις σταμάτησε τον Ανρί και βοήθησε την ομάδα του να σηκώσει το τρόπαιο και συνεχίζει να είναι αμετακίνητος μέχρι σήμερα κάτω από τα δοκάρια της FC Barcelona.

10. Ο "Κρικρί" που υπέφερε από κρίσεις… νευρικού γέλιου!

Στις 25 Απριλίου του 2007, σε ηλικία 16 ετών, 7 μηνών και 27 ημερών, ο Μπόγιαν Κρίκιτς έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα σε ένα τουρνουά στην Αίγυπτο, σκοράροντας μάλιστα εναντίον της Αλ Αχλί. Το ποδοσφαιρικό παραμύθι όμως του πιο πρόσφατου μεγάλου αστέρα της «Μασία» ξεκινούσε 8 χρόνια πριν την Αίγυπτο, το 1999, σε ένα τουρνουά στην Ανδόρα. Ο πατέρας του, πρώην ποδοσφαιριστής του Ερυθρού Αστέρα, είχε ήδη μιλήσει με τους ανθρώπους της Μπαρτσελόνα και τους είχε καλέσει να παρακολουθήσουν τον μικρό, ο οποίος παρά το μικρό του ανάστημα είχε εντυπωσιάσει τους πάντες με την τεχνική του και κυρίως με την ικανότητά του να στέλνει τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα.

Ο Μπόγιαν (δεξιά) στο προαύλιο της Μασία

Αμέσως οι σκάουτ των «μπλαουγκράνα» έκαναν μια δοκιμή με τον Μπόγιαν, ενθουσιάστηκαν και ζήτησαν από τον πατέρα του να τον πάρουν αμέσως στη «Μασία». Ο μεγάλος Κρίκιτς αρνήθηκε να αποχωριστεί τον γιό του από τόσο τρυφερή ηλικία, δέχτηκε όμως να τον γράψει στους παίδες της Μπαρτσελόνα. Έτσι, τρεις φορές την εβδομάδα οι δυο Κρίκιτς κάλυπταν με το αυτοκίνητο τα 143 χιλιόμετρα που τους χώριζαν από τη Βαρκελώνη για να μπορεί ο Μπόγιαν να προπονείται και να παίρνει μέρος κάθε Σάββατο στους αγώνες της ομάδας. Δυο χρόνια αργότερα σταμάτησαν τα πήγαινε έλα αφού ο μικρός εγκαταστάθηκε μόνιμα στο διαμέρισμα των παππούδων του, πολύ κοντά στο «Καμπ Νόου».

Έτσι ο Μπόγιαν δεν έμεινε μέσα στη «Μασία» αλλά – όπως και ο Μέσι – έκανε τα πάντα στην ακαδημία εκτός από τον ύπνο. Η εξέλιξή του μέσα στο γήπεδο ήταν το ίδιο καλή με τις επιδόσεις του στα μαθήματα. Με μοναδικό πρόβλημα τα συνεχόμενα γέλια. Διηγείται ο ίδιος: «Χαμογελούσα συνέχεια. Μάλλον επειδή ήμουν ευτυχισμένος. Όμως τα πράγματα γίνονταν σοβαρά στο μάθημα. Εκεί με έπιαναν κρίσεις γέλιου, ιδιαίτερα όταν μου γινόταν παρατήρηση από τους καθηγητές. Τότε ειλικρινά χωρίς να μπορώ να το σταματήσω, με έπιανε πάντοτε νευρικό γέλιο και το κακό ήταν ότι η κρίση απλωνόταν και στους υπόλοιπους στην τάξη, με αποτέλεσμα ο καθηγητής να απελπίζεται βλέποντας τους πάντες να κλαίνε από τα γέλια (!!!)». Το γέλιο πάντως πάγωνε στα πρόσωπα των αντιπάλων, όταν ο μικρός έμπαινε στο γήπεδο. Ο Μπόγιαν (ή Κρικρί όπως τον φώναζαν για πλάκα οι κολλητοί του μέσα στη «Μασία») σκόραρε πάνω από 600 γκολ όσο αγωνίστηκε στις μικρές ομάδες της Μπαρτσελόνα, μέχρι να πάρει την προαγωγή στην πρώτη ομάδα, της οποίας αποτελεί σήμερα βασικό στέλεχος.

10+1. "Ο ύπνος ήταν ένα μαρτύριο!"

Μια μεγάλη φιλία που δημιουργήθηκε στη «Μασία» και που ούτε καν το ντέρμπι μεταξύ Έβερτον και Λίβερπουλ στάθηκε ικανό να επηρεάσει (εκεί δηλαδή που αγωνίζονται πλέον οι δυο τους), υπήρξε αυτή μεταξύ του Μίκελ Αρτέτα και του Πέπε Ρέινα. Από τη στιγμή που ο Μίκελ μπήκε στην ακαδημία, ο Ρέινα έγινε η σκιά του. Όλα ήταν ρόδινα, εκτός από τη νύχτα. Θυμάται ο Αρτέτα: «Μόλις έσβηναν τα φώτα, άρχιζε για μένα το μαρτύριο. Ο Πέπε κοιμόταν στο πάνω κρεβάτι κι εγώ στο κάτω. Όμως ο κολλητός μου ροχάλιζε σαν τρένο και για να τον αναγκάσουν να σταματήσει, από τα άλλα κρεβάτια του πετούσαν ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μαξιλάρια, κάλτσες, παπούτσια, μέχρι και μπάλες. Και βέβαια τα περισσότερα προσγειώνονταν πάνω μου. Ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης!».

Η πολυσυλλεκτικότητα της Μασία. Μπροστά ο Μπαμπανγκίντα και στην τριάδα της Αργεντινής ο Μέσι (δεξιά από τους τρεις)

- Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Παύλο Ευμορφίδη για την πολύτιμη βοήθειά του στη δημιουργία αυτού του αφιερώματος.