Οι εμφύλιοι του Champions League
Τo SPORT 24 σας θυμίζει τους εμφυλίους στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογική διοργάνωσης
Μάντσεστερ Γούναιτεντ και Τσελσι είχαν βρεθεί ως τώρα σε δύο μεγάλους τελικούς, αυτούς του κυπέλλου Αγγλίας (4-0 η Μάντσεστερ το 1994 και 1-0 στην παράταση με το γκολ του Ντρογκμπά η Τσέλσι πέρυσι), διεκδικούν στήθος με στήθος το αγγλικό πρωτάθλημα αλλά το ραντεβού τους σε 20 μέρες στη Μόσχα είναι το κορυφαίο στη μεταξύ τους ιστορία. Είναι μόλις η τρίτη φορά στην ιστορία του κυπέλλου πρωταθλητριών που θα βρεθούν στον τελικό δύο ομάδες από την ίδια χώρα.
Οπως το 2000 στο «Πάρκ Ντε Πρένς» στο Παρίσι, όπου έγινε η αρχή (Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0) αλλά και το 2003 στο «Θέατρο των Ονείρων» του Μάντσεστερ (Μίλαν-Γιουβέντους 3-2 στα πέναλτι, 0-0 ο αγώνας).
Μετά την εφαρμογή του Τσαμπίονς Λίγκ την περίοδο 1992-93, οι «εμφύλιοι» άρχισαν να παρουσιάζονται πολύ συχνότερα από παλιά με αποκορύφωμα όπως είπαμε αυτούς τους τρεις τελικούς (2000, 2003, 2008).
Το SPORT 24 ξεσκονίζοντας λίγο τα αρχεία της ΟΥΕΦΑ σας θυμίζει τους μεγάλους “εμφύλιους” στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
H πρώτη φορά
Η πρώτη «εμφύλια» κόντρα στην ιστορία του κυπέλλου πρωταθλητριών ήρθε μόλις στην τρίτη διοργάνωση (1957-58).
Στα προημιτελικά εκείνης της σεζόν βρέθηκαν αντιμέτωπες η «βασίλισσα» της Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης με την Σεβίλλη, που είχε χάσει το πρωτάθλημα από τους Μαδριλένους.
Απλά η ΟΥΕΦΑ, επειδή η Ρεάλ μονοπωλούσε τα πρώτα κύπελλα πρωταθλητριών (κατέκτησε τα πρώτα πέντε στη σειρά !) αλλά και τα πρωταθλήματα στην Ισπανία, επέτρεπε και στη δεύτερη ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος να συμμετέχει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Οι άτυχοι Σεβιλιάνοι κληρώθηκαν με το «Λευκό Μπαλέτο» όπως ήταν το παρατσούκλι της μεγάλης αυτής Ρεάλ της δεκαετίας του 1950, στα προημιτελικά. Ο πρώτος αγώνας στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» ήταν εφιαλτικός για τη Σεβίλλη που γνώρισε τη συντριβή με 8-0. Τέσσερα γκολ είχε σημειώσει ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, δύο ο Ραϊμόντ Κοπά και από ένα οι Μάρσαλ και Τζέντα. Η ρεβάνς στο «Σάντσεθ Πινχουάν» είχε καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα και τελείωσε 2-2 ( Πάγιο, Παχουέτ τα γκολ των γηπεδούχων, ο Περέντα τα δύο της Ρεάλ).
Οι Μαδριλένοι στον τελικό του Χέιζελ στις Βρυξέλλες (έφτασαν με άνεση, ξεπερνώντας και το εμπόδιο της ουγγρικής Βάσας στον ημιτελικό, 4-0 και 0-2) επικράτησαν της ανερχόμενης ευρωπαϊκής δύναμης, που άκουγε στο όνομα Μίλαν με 3-2, με γκολ του Φραντσίσκο (Πάκο) Χέντο στο 107’ της παράτασης.
Ισπανοί και πάλι
Την επόμενη σεζόν το σενάριο του ισπανικού εμφυλίου επαναλήφθηκε στα ημιτελικά και μάλιστα ήταν και τοπικό ντέρμπι της Μαδρίτης.
Η Ρεάλ επικράτησε με 2-1 (Ρίαλ, Πούσκας- Χούζο) γηπεδούχος με το νικητήριο γκολ να έρχεται από τον μεγάλο Ούγγρο άσο, και η Ατλέτικο, που είχε στη σύνθεσή της μεταξύ άλλων τον μεγάλο Βραζιλιάνο Βαβά απάντησε με νίκη 1-0 (με γκολ του Κολάρ) στην έδρα της στο «Μετροπολιτάνο».
Ομως δεν υπήρχε ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ και έτσι η Ρεάλ την γλύτωσε και η σειρά πήγε σε τρίτο νόκ άουτ ματς στη Σαραγόσα. Η «βασίλισσα της Ευρώπης» επικράτησε με 2-1 (Ντι Στέφανο, Πούσκας – Κολάρ) και πέρασε σε έναν ακόμα τελικό, στη Στουτγάρδη (2-0 τη γαλλική Ρέμς).
Τρίτη και φαρμακερή για Ρεάλ
Στο δρόμο προς τον πέμπτο συνεχόμενο τελικό της Γλασκώβης (περίοδος 1959-60) η Ρεάλ Μαδρίτης έπαιξε έναν ακόμα «εμφύλιο» στα ημιτελικά με τη μεγάλη Μπαρτσέλονα του Χελένιο Χερέρα. Ο «μαέστρος» των πάγκων όμως, είχε προβλήματα τότε στους Καταλανούς (πριν μεγαλουργήσει αργότερα με την Ιντερ) αφού εφάρμοζε το πρωτοποριακό για την εποχή «ροτέισον». Φρεσκάριζε την ομάδα από αγώνα σε αγώνα και τα αποτελέσματα στους δύο πρώτους γύρους ήταν εντυπωσιακά κόντρα σε μεγάλους αντιπάλους όπως η Μίλαν (2-0 και 5-1) και η Γούλβς (4-0 και 5-2).
Ομως στους ημιτελικούς με τους Μαδριλένους, όπου οι Καταλανοί έδειχναν ικανοί να τους αποκαθηλώσουν, δεν χρησιμοποίησε καθόλου το αστέρι της ομάδας τον Λάζλο Κουμπάλα με τον οποίο δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις.
Η Ρεάλ το εκμεταλλεύτηκε και επικράτησε με 3-1 στη Μαδρίτη (Ντι Στέφανο 2, Πουσκας – Μαρτίνεθ) και επανέλαβε το θρίαμβό της και στη Βαρκελώνη με το ίδιο σκορ 3-1 (Πουσκας 2, Χέντο – Κόκσιτς).
Η ρεβάνς της Μπάρτσα (και της UEFA)
Ομως την επόμενη σεζόν, η κλήρωση (ορισμός ουσιαστικά) έφερε τους δύο αντιπάλους να «φαγωθούν» μόλις στον πρώτο γύρο μετά τα προκριματικά.
Η ΟΥΕΦΑ, βλέποντας την Ρεάλ να έχει κατακτήσει τα πέντε πρώτα τρόπαια, ήθελε μια αλλαγή για τη διοργάνωση και αυτό φάνηκε όχι μόνο στην κλήρωση αλλά και στα παιχνίδια του ισπανικού «El Classicο».
Στη Μαδρίτη η «Μπάρτσα» με ηγέτη πλέον τον Κουμπάλα πήρε 2-2 (Ματέος, Χέντο – Σουάρεζ 2) και στη Βαρκελώνη πήρε τη νίκη πρόκριση με 2-1 (Βιντάλ αυτογκόλ, Εβαρίστο – Κανάριο) με χείρα βοηθείας του Βρετανό ρέφερι Ρέγκ Λίφ να ακυρώνει τρία γκολ των Μαδριλένων (!) βγάζοντας από τα ρούχα του και τον μεγάλο Αλφρέντο Ντι Στέφανο που δεν μάσησε τα λόγια του: «Η ΟΥΕΦΑ δεν θέλει να κυριαρχούμε στο...δικό της κύπελλο».
Ομως η κατάρα της Μπαρτσελόνα (που κράτησε μέχρι το 1992) στο συγκεκριμένο κύπελλο δεν της επέτρεψε να πανηγύρισει το τρόπαιο, χάνοντας με 3-2 από την Μπενφίκα στον τελικό.
Oι Γερμανοί ξανάρχονται
Από εκεί και πέρα χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1974, για να δούμε και πάλι έναν ιδιότυπο εμφύλιο, μεταξύ της κατόχου του τίτλου Μπάγερν Μονάχου και του Μαγδεμβούργου (που εκπροσωπούσε τότε την Ανατολική Γερμανία) στον δεύτερο γύρο.
Εκείνη τη χρονιά μάλιστα η Ανατολική Γερμανία είχε επικρατήσει με 2-1 της Δυτικής Γερμανίας στο μουντιάλ του 1974 (το οποίο κατέκτησαν τελικά οι Δυτικογερμανοί).
Το ίδιο δύσκολο ήταν και το έργο της Μπάγερν που βρέθηκε να χάνει στο Μόναχο με 2-0 στο ημίχρονο (αυτογκόλ του Χάνσεν και γκολ του μεγάλου Σπαρβάσερ) και χρειάστηκε δύο γκολ του Μίλερ και ένα του Βίντερ για να πάρει ισχνή νίκη (3-2).
Με δύο γκολ του Μίλερ, επικράτησε όμως και εκτός έδρας με 2-1 (ο Σπαρβάσερ σκόραρε για τους γηπεδούχους) και στη συνέχεια έφτασε ως τον τελικό όπου νίκησε 2-0 την Λίντς στο Παρίσι.
Η ώρα των Άγγλων
Την περίοδο 1978-79, η Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλάφ αρχίζει την αναρρίχησή της στην κορυφή της Ευρώπης, αποκαθηλώνοντας από τον πρώτο γύρο την κάτοχο του τροπαίου Λίβερπουλ στον πρόωρο εμφύλιο. Οι «ξυλοκόποι» με προίκα το 2-0 του πρώτου ματς (Μπιτς και Μπάρετ τα γκολ) πήραν εύκολα το 0-0 στο «Ανφιλντ» και έφτασαν μέχρι την κατάκτηση του πρώτου της πρωταθλητριών (1-0 την Μάλμοε).
Ιταλοί ενόψει
Την περίοδο 1985-86, είχαμε τον ιταλικό «εμφύλιο» της πρωταθλήτριας Βερόνα (απέκλεισε τον ΠΑΟΚ στον πρώτο γύρο) με την κάτοχο του πρωταθλητριών Γιουβέντους. Η ομάδα του Τορίνο σαφώς πιο έμπειρη με γκολ των Πλατινί και Σερένα επικράτησε γηπεδούχος 2-0 και πήρε εύκολα το 0-0 στη Βερόνα. Ομως δεν κατάφερε στη συνέχεια και αποκλείστηκε από τη Μπαρτσέλονα.
Εμφύλιοι αλά Champions League
Από την εποχή που μπήκαν οι όμιλοι του Τσαμπίονς Λίγκ (1992-93) οι πιθανότητες για εμφύλιους αυξήθηκαν αν και χρειάστηκε να φτάσουμε στην περίοδο 1997-98 για την πρώτη κόντρα ομάδων από την ίδια χώρα. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ με το γκολ του Σαπουιζά στην παράταση έκανε την έκπληξη και απέκλεισε την Μπάγερν Μονάχου (0-0 και 1-0) αλλά στη συνέχεια έπεσε πάνω στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Την επόμενη σεζόν ίδιο σκηνικό με αντίπαλο της Μπάγερν την Καιζερσλάουτερν και πάλι στα προημιτελικά. Οι Βαυαροί πέρασαν άνετα (2-0 εντός και 4-0 εκτός) αλλά στον τελικό της δεκαετίας έχασαν το τρόπαιο στις καθυστερήσεις από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ισπανικοί εμφύλιοι
Την περίοδο 1999-2000 γράφτηκε ιστορία αφού για πρώτη φορά είχαμε «εμφύλιο» στον τελικό (24.5.2000 Παρίσι).
Η έμπειρη Ρεάλ έκανε περίπατο κόντρα στην πρωτάρα Βαλένθια, επικρατώντας με 3-0 (39’ Μοριέντες, 67’ Μακ Μάναμαν, 75’ Ραούλ). Νωρίτερη την ίδια σεζόν στα ημιτελικά είχαμε εναν ακόμα ισπανικό εμφύλιο με την Βαλένθια να αποκλειει άνετα τη Μαρτσέλονα (4-1 και 1-2).
Οι Ισπανοί ήταν στα φόρτε τους, και έτσι την περίοδο 2001-2002 Ρεάλ και Μπαρτσελόνα βρέθηκαν στα ημιτελικά, με τους «Μαδριλένους» να παίρνουν ουσιαστικά την πρόκριση από το πρώτο ματς στη Βαρκελώνη (2-0), μένοντας στη συνέχεια στο 1-1 στη Μαδρίτη, λίγες μέρες πριν πάρουν το 9ο πρωταθλητριών με αντίπαλο την Μπάγερ Λεβερκούζεν στη Γλασκώβη.
Ιταλικός τελικός
Τη σκυτάλη πήραν οι Ιταλοί (2002-03) που είχαν τρεις ομάδες στα ημιτελικά με το κλασικό ντέρμπι του Μιλάνου, να «κλέβει» την παράσταση. Η Μίλαν με το εκτός έδρας γκολ του Σεφτσένκο (ήταν η χρονιά του) πήρε το 1-1 από την τυπικά γηπεδούχο Ιντερ (είχε ισοφαρίσει ο Μάρτινς) και προκρίθηκε στον τελικό μετά το 0-0 στο πρώτο παιχνίδι.
Εκεί περίμενε μια ακόμα ιταλική ομάδα, η Γιουβέντους στο «Θέατρο των Ονείρων» του Μάντσεστερ, αλλά είπαμε ήταν η χρονιά του Σεφτσένκο και με το δικό του πέναλτι η Μίλαν πήρε το τρόπαιο στην άχαρη διαδικασία των πέναλτι (3-2) αφού ο τελικός μετά από παράταση είχε τελειώσει ισόπαλος (0-0).
Από εκεί και πέρα αρχίζει η αγγλική επέλαση με τον πρώτο «εμφύλιο» στα προημιτελικά της περιόδου του 2003-04, με την Τσέλσι να αποκλειει δύσκολα την Αρσεναλ (1-1 και 2-1).
Την επόμενη χρονιά Μίλαν και Ιντερ βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι στα προημιτελικά και μετά το 2-0 (ως γηπεδούχος) της Μίλαν τα πράγματα γίνονται εύκολα για την ομάδα του Αντσελότι που παίρνει στα χαρτιά (3-0) τον επαναληπτικό που διεκοπει λόγω επεισοδίων των οπαδών των «Νερατζούρι».
Στα ημιτελικά της ίδιας σεζόν έχουμε την πρώτη κόντρα Λίβερπουλ-Τσέλσι με τους «κόκκινους» να περνούν στον τελικό της Κωνσταντινούπολης (όπου έκαναν τη μεγάλη ανατροπή με τη Μίλαν) χάρις στο γκολ του Γκαρσία (0-0 και 1-0).
Ιδιο σκηνικό την περίοδο 2006-07, με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες στα γήπεδά τους στα ημιτελικά (1-0 η Τσελσι με Τζό Κόουλ, 1-0 η Λίβερπουλ με Ανγκερ). Στα πέναλτι όμως ο Ρέινα γνώρισε την αποθέωση στο «Ανφιλντ» και η Λίβερπουλ (4-1) πέρασε στον τελικό της Αθήνας όπου έχασε από τη Μίλαν.
Εφέτος είχαμε ως ορεκτικό δύο αγγλικούς «εμφύλιους» με την Λίβερπουλ να αποκλειει την Αρσεναλ (1-1 και 4-2) στα προημιτελικά και την Τσέλσι την Λίβερπουλ (1-1 και 3-2 παράταση) στα ημιτελικά πριν το κυρίως γεύμα, τον πρώτο βρετανικό τελικό μεταξύ Μάντσεστερ και Τσέλσι στη Μόσχα.
Οπως το 2000 στο «Πάρκ Ντε Πρένς» στο Παρίσι, όπου έγινε η αρχή (Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0) αλλά και το 2003 στο «Θέατρο των Ονείρων» του Μάντσεστερ (Μίλαν-Γιουβέντους 3-2 στα πέναλτι, 0-0 ο αγώνας).
Μετά την εφαρμογή του Τσαμπίονς Λίγκ την περίοδο 1992-93, οι «εμφύλιοι» άρχισαν να παρουσιάζονται πολύ συχνότερα από παλιά με αποκορύφωμα όπως είπαμε αυτούς τους τρεις τελικούς (2000, 2003, 2008).
Το SPORT 24 ξεσκονίζοντας λίγο τα αρχεία της ΟΥΕΦΑ σας θυμίζει τους μεγάλους “εμφύλιους” στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
H πρώτη φορά
Η πρώτη «εμφύλια» κόντρα στην ιστορία του κυπέλλου πρωταθλητριών ήρθε μόλις στην τρίτη διοργάνωση (1957-58).
Στα προημιτελικά εκείνης της σεζόν βρέθηκαν αντιμέτωπες η «βασίλισσα» της Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης με την Σεβίλλη, που είχε χάσει το πρωτάθλημα από τους Μαδριλένους.
Απλά η ΟΥΕΦΑ, επειδή η Ρεάλ μονοπωλούσε τα πρώτα κύπελλα πρωταθλητριών (κατέκτησε τα πρώτα πέντε στη σειρά !) αλλά και τα πρωταθλήματα στην Ισπανία, επέτρεπε και στη δεύτερη ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος να συμμετέχει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Οι άτυχοι Σεβιλιάνοι κληρώθηκαν με το «Λευκό Μπαλέτο» όπως ήταν το παρατσούκλι της μεγάλης αυτής Ρεάλ της δεκαετίας του 1950, στα προημιτελικά. Ο πρώτος αγώνας στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» ήταν εφιαλτικός για τη Σεβίλλη που γνώρισε τη συντριβή με 8-0. Τέσσερα γκολ είχε σημειώσει ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, δύο ο Ραϊμόντ Κοπά και από ένα οι Μάρσαλ και Τζέντα. Η ρεβάνς στο «Σάντσεθ Πινχουάν» είχε καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα και τελείωσε 2-2 ( Πάγιο, Παχουέτ τα γκολ των γηπεδούχων, ο Περέντα τα δύο της Ρεάλ).
Οι Μαδριλένοι στον τελικό του Χέιζελ στις Βρυξέλλες (έφτασαν με άνεση, ξεπερνώντας και το εμπόδιο της ουγγρικής Βάσας στον ημιτελικό, 4-0 και 0-2) επικράτησαν της ανερχόμενης ευρωπαϊκής δύναμης, που άκουγε στο όνομα Μίλαν με 3-2, με γκολ του Φραντσίσκο (Πάκο) Χέντο στο 107’ της παράτασης.
Ισπανοί και πάλι
Την επόμενη σεζόν το σενάριο του ισπανικού εμφυλίου επαναλήφθηκε στα ημιτελικά και μάλιστα ήταν και τοπικό ντέρμπι της Μαδρίτης.
Η Ρεάλ επικράτησε με 2-1 (Ρίαλ, Πούσκας- Χούζο) γηπεδούχος με το νικητήριο γκολ να έρχεται από τον μεγάλο Ούγγρο άσο, και η Ατλέτικο, που είχε στη σύνθεσή της μεταξύ άλλων τον μεγάλο Βραζιλιάνο Βαβά απάντησε με νίκη 1-0 (με γκολ του Κολάρ) στην έδρα της στο «Μετροπολιτάνο».
Ομως δεν υπήρχε ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ και έτσι η Ρεάλ την γλύτωσε και η σειρά πήγε σε τρίτο νόκ άουτ ματς στη Σαραγόσα. Η «βασίλισσα της Ευρώπης» επικράτησε με 2-1 (Ντι Στέφανο, Πούσκας – Κολάρ) και πέρασε σε έναν ακόμα τελικό, στη Στουτγάρδη (2-0 τη γαλλική Ρέμς).
Τρίτη και φαρμακερή για Ρεάλ
Στο δρόμο προς τον πέμπτο συνεχόμενο τελικό της Γλασκώβης (περίοδος 1959-60) η Ρεάλ Μαδρίτης έπαιξε έναν ακόμα «εμφύλιο» στα ημιτελικά με τη μεγάλη Μπαρτσέλονα του Χελένιο Χερέρα. Ο «μαέστρος» των πάγκων όμως, είχε προβλήματα τότε στους Καταλανούς (πριν μεγαλουργήσει αργότερα με την Ιντερ) αφού εφάρμοζε το πρωτοποριακό για την εποχή «ροτέισον». Φρεσκάριζε την ομάδα από αγώνα σε αγώνα και τα αποτελέσματα στους δύο πρώτους γύρους ήταν εντυπωσιακά κόντρα σε μεγάλους αντιπάλους όπως η Μίλαν (2-0 και 5-1) και η Γούλβς (4-0 και 5-2).
Ομως στους ημιτελικούς με τους Μαδριλένους, όπου οι Καταλανοί έδειχναν ικανοί να τους αποκαθηλώσουν, δεν χρησιμοποίησε καθόλου το αστέρι της ομάδας τον Λάζλο Κουμπάλα με τον οποίο δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις.
Η Ρεάλ το εκμεταλλεύτηκε και επικράτησε με 3-1 στη Μαδρίτη (Ντι Στέφανο 2, Πουσκας – Μαρτίνεθ) και επανέλαβε το θρίαμβό της και στη Βαρκελώνη με το ίδιο σκορ 3-1 (Πουσκας 2, Χέντο – Κόκσιτς).
Η ρεβάνς της Μπάρτσα (και της UEFA)
Ομως την επόμενη σεζόν, η κλήρωση (ορισμός ουσιαστικά) έφερε τους δύο αντιπάλους να «φαγωθούν» μόλις στον πρώτο γύρο μετά τα προκριματικά.
Η ΟΥΕΦΑ, βλέποντας την Ρεάλ να έχει κατακτήσει τα πέντε πρώτα τρόπαια, ήθελε μια αλλαγή για τη διοργάνωση και αυτό φάνηκε όχι μόνο στην κλήρωση αλλά και στα παιχνίδια του ισπανικού «El Classicο».
Στη Μαδρίτη η «Μπάρτσα» με ηγέτη πλέον τον Κουμπάλα πήρε 2-2 (Ματέος, Χέντο – Σουάρεζ 2) και στη Βαρκελώνη πήρε τη νίκη πρόκριση με 2-1 (Βιντάλ αυτογκόλ, Εβαρίστο – Κανάριο) με χείρα βοηθείας του Βρετανό ρέφερι Ρέγκ Λίφ να ακυρώνει τρία γκολ των Μαδριλένων (!) βγάζοντας από τα ρούχα του και τον μεγάλο Αλφρέντο Ντι Στέφανο που δεν μάσησε τα λόγια του: «Η ΟΥΕΦΑ δεν θέλει να κυριαρχούμε στο...δικό της κύπελλο».
Ομως η κατάρα της Μπαρτσελόνα (που κράτησε μέχρι το 1992) στο συγκεκριμένο κύπελλο δεν της επέτρεψε να πανηγύρισει το τρόπαιο, χάνοντας με 3-2 από την Μπενφίκα στον τελικό.
Oι Γερμανοί ξανάρχονται
Από εκεί και πέρα χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1974, για να δούμε και πάλι έναν ιδιότυπο εμφύλιο, μεταξύ της κατόχου του τίτλου Μπάγερν Μονάχου και του Μαγδεμβούργου (που εκπροσωπούσε τότε την Ανατολική Γερμανία) στον δεύτερο γύρο.
Εκείνη τη χρονιά μάλιστα η Ανατολική Γερμανία είχε επικρατήσει με 2-1 της Δυτικής Γερμανίας στο μουντιάλ του 1974 (το οποίο κατέκτησαν τελικά οι Δυτικογερμανοί).
Το ίδιο δύσκολο ήταν και το έργο της Μπάγερν που βρέθηκε να χάνει στο Μόναχο με 2-0 στο ημίχρονο (αυτογκόλ του Χάνσεν και γκολ του μεγάλου Σπαρβάσερ) και χρειάστηκε δύο γκολ του Μίλερ και ένα του Βίντερ για να πάρει ισχνή νίκη (3-2).
Με δύο γκολ του Μίλερ, επικράτησε όμως και εκτός έδρας με 2-1 (ο Σπαρβάσερ σκόραρε για τους γηπεδούχους) και στη συνέχεια έφτασε ως τον τελικό όπου νίκησε 2-0 την Λίντς στο Παρίσι.
Η ώρα των Άγγλων
Την περίοδο 1978-79, η Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλάφ αρχίζει την αναρρίχησή της στην κορυφή της Ευρώπης, αποκαθηλώνοντας από τον πρώτο γύρο την κάτοχο του τροπαίου Λίβερπουλ στον πρόωρο εμφύλιο. Οι «ξυλοκόποι» με προίκα το 2-0 του πρώτου ματς (Μπιτς και Μπάρετ τα γκολ) πήραν εύκολα το 0-0 στο «Ανφιλντ» και έφτασαν μέχρι την κατάκτηση του πρώτου της πρωταθλητριών (1-0 την Μάλμοε).
Ιταλοί ενόψει
Την περίοδο 1985-86, είχαμε τον ιταλικό «εμφύλιο» της πρωταθλήτριας Βερόνα (απέκλεισε τον ΠΑΟΚ στον πρώτο γύρο) με την κάτοχο του πρωταθλητριών Γιουβέντους. Η ομάδα του Τορίνο σαφώς πιο έμπειρη με γκολ των Πλατινί και Σερένα επικράτησε γηπεδούχος 2-0 και πήρε εύκολα το 0-0 στη Βερόνα. Ομως δεν κατάφερε στη συνέχεια και αποκλείστηκε από τη Μπαρτσέλονα.
Εμφύλιοι αλά Champions League
Από την εποχή που μπήκαν οι όμιλοι του Τσαμπίονς Λίγκ (1992-93) οι πιθανότητες για εμφύλιους αυξήθηκαν αν και χρειάστηκε να φτάσουμε στην περίοδο 1997-98 για την πρώτη κόντρα ομάδων από την ίδια χώρα. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ με το γκολ του Σαπουιζά στην παράταση έκανε την έκπληξη και απέκλεισε την Μπάγερν Μονάχου (0-0 και 1-0) αλλά στη συνέχεια έπεσε πάνω στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Την επόμενη σεζόν ίδιο σκηνικό με αντίπαλο της Μπάγερν την Καιζερσλάουτερν και πάλι στα προημιτελικά. Οι Βαυαροί πέρασαν άνετα (2-0 εντός και 4-0 εκτός) αλλά στον τελικό της δεκαετίας έχασαν το τρόπαιο στις καθυστερήσεις από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ισπανικοί εμφύλιοι
Την περίοδο 1999-2000 γράφτηκε ιστορία αφού για πρώτη φορά είχαμε «εμφύλιο» στον τελικό (24.5.2000 Παρίσι).
Η έμπειρη Ρεάλ έκανε περίπατο κόντρα στην πρωτάρα Βαλένθια, επικρατώντας με 3-0 (39’ Μοριέντες, 67’ Μακ Μάναμαν, 75’ Ραούλ). Νωρίτερη την ίδια σεζόν στα ημιτελικά είχαμε εναν ακόμα ισπανικό εμφύλιο με την Βαλένθια να αποκλειει άνετα τη Μαρτσέλονα (4-1 και 1-2).
Οι Ισπανοί ήταν στα φόρτε τους, και έτσι την περίοδο 2001-2002 Ρεάλ και Μπαρτσελόνα βρέθηκαν στα ημιτελικά, με τους «Μαδριλένους» να παίρνουν ουσιαστικά την πρόκριση από το πρώτο ματς στη Βαρκελώνη (2-0), μένοντας στη συνέχεια στο 1-1 στη Μαδρίτη, λίγες μέρες πριν πάρουν το 9ο πρωταθλητριών με αντίπαλο την Μπάγερ Λεβερκούζεν στη Γλασκώβη.
Ιταλικός τελικός
Τη σκυτάλη πήραν οι Ιταλοί (2002-03) που είχαν τρεις ομάδες στα ημιτελικά με το κλασικό ντέρμπι του Μιλάνου, να «κλέβει» την παράσταση. Η Μίλαν με το εκτός έδρας γκολ του Σεφτσένκο (ήταν η χρονιά του) πήρε το 1-1 από την τυπικά γηπεδούχο Ιντερ (είχε ισοφαρίσει ο Μάρτινς) και προκρίθηκε στον τελικό μετά το 0-0 στο πρώτο παιχνίδι.
Εκεί περίμενε μια ακόμα ιταλική ομάδα, η Γιουβέντους στο «Θέατρο των Ονείρων» του Μάντσεστερ, αλλά είπαμε ήταν η χρονιά του Σεφτσένκο και με το δικό του πέναλτι η Μίλαν πήρε το τρόπαιο στην άχαρη διαδικασία των πέναλτι (3-2) αφού ο τελικός μετά από παράταση είχε τελειώσει ισόπαλος (0-0).
Από εκεί και πέρα αρχίζει η αγγλική επέλαση με τον πρώτο «εμφύλιο» στα προημιτελικά της περιόδου του 2003-04, με την Τσέλσι να αποκλειει δύσκολα την Αρσεναλ (1-1 και 2-1).
Την επόμενη χρονιά Μίλαν και Ιντερ βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι στα προημιτελικά και μετά το 2-0 (ως γηπεδούχος) της Μίλαν τα πράγματα γίνονται εύκολα για την ομάδα του Αντσελότι που παίρνει στα χαρτιά (3-0) τον επαναληπτικό που διεκοπει λόγω επεισοδίων των οπαδών των «Νερατζούρι».
Στα ημιτελικά της ίδιας σεζόν έχουμε την πρώτη κόντρα Λίβερπουλ-Τσέλσι με τους «κόκκινους» να περνούν στον τελικό της Κωνσταντινούπολης (όπου έκαναν τη μεγάλη ανατροπή με τη Μίλαν) χάρις στο γκολ του Γκαρσία (0-0 και 1-0).
Ιδιο σκηνικό την περίοδο 2006-07, με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες στα γήπεδά τους στα ημιτελικά (1-0 η Τσελσι με Τζό Κόουλ, 1-0 η Λίβερπουλ με Ανγκερ). Στα πέναλτι όμως ο Ρέινα γνώρισε την αποθέωση στο «Ανφιλντ» και η Λίβερπουλ (4-1) πέρασε στον τελικό της Αθήνας όπου έχασε από τη Μίλαν.
Εφέτος είχαμε ως ορεκτικό δύο αγγλικούς «εμφύλιους» με την Λίβερπουλ να αποκλειει την Αρσεναλ (1-1 και 4-2) στα προημιτελικά και την Τσέλσι την Λίβερπουλ (1-1 και 3-2 παράταση) στα ημιτελικά πριν το κυρίως γεύμα, τον πρώτο βρετανικό τελικό μεταξύ Μάντσεστερ και Τσέλσι στη Μόσχα.