Οι ευθύνες του ενός και των πολλών

Η ΑΕΛ δεν είναι απλά μία επαρχιακή ομάδα ή μία από τις μικρομεσαίες, αν προτιμάτε, του πρωταθλήματος για τις οποίες ακούμε κάθε φορά. Η διαφορά της έχει να κάνει με το γεγονός πως οι βυσσινί έχουν κατακτήσει τίλους. Πρωτάθλημα, Κύπελλα.

Έτσι λοιπόν ο κόσμος είναι λογικό να έχει απαιτήσεις, ειδικά από τη στιγμή που η ομάδα επανήλθε για τα καλά στην πρώτη κατηγορία, επισφραγίζοντας την επιστροφή της με έναν ακόμα τίτλο. Τα λάθη όμως των τελευταίων δυο ετών ίσως γκρεμίσουν, έστω προσωρινά, τα όσα χτίστηκαν με τόσο κόπο και χρήμα φυσικά.

Η αχίλλειος πτέρνα της ΑΕΛ έχει να κάνει με κάτι το οποίο όπως φαίνεται δεν ταιριάζει στην "ελληνική πραγματικότητα". Για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους λοιπόν, ο Κώστας Πηλαδάκης δεν έχει καμία σχέση με τον γνωστό τύπο Έλληνα παράγοντα.

Ο ιδιοκτήτης της ΑΕΛ είναι πολύ "καθαρός" χαρακτήρας για να αντέξει μόνος του το βάρος μίας ομάδας όπως η ΑΕΛ. Χωρίς βοήθεια. Και αυτό αποδεικνύεται από το πιο απλό παράδειγμα. Μιλάμε φυσικά για τις μεταγραφές.

Θα συνέβαινε σε άλλη ομάδα, με τους γνωστούς... παράγοντες, να σου φέρουν διάφοροι μάνατζερ έναν Γκέρεμι; Έναν Σκάτσελ, έναν Μακίνουα, έναν Μπενζά, έναν Σολάνο (αν και αυτός έπαιξε όσο έπαιξε), έναν Ίλιτς, έναν Ρομπέρ, έναν Μάλαρτζ; Οι οποίοι να πούμε πως στοίχισαν πάρα πολλά χρήματα.

Είναι φανερό πλέον πως η ομάδα έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο δίπλα στον ιδιοκτήτη της ΑΕΛ, ο οποίος θα προστατεύσει πρώτα από όλα τον ίδιο και τις επενδύσεις του και μετά την ομάδα. Το πιο ενθαρρυντικό στην υπόθεση είναι πως ο Κώστας Πηλαδάκης παραδέχθηκε τα λάθη του και δήλωσε πως θα αλλάξει ρότα.

Για την προσφορά του στον σύλλογο δεν κάνουμε καν λόγο. Η ελληνική πραγματικότητα όμως, είναι εκείνη που νίκησε την λογική και την διαφορετικότητα. Έτσι λοιπόν ή προσαρμόζεσαι ή πέφτεις.

Τα... κοράκια

Για την διαιτησία τα έχουμε πει, έχουμε κάνει και θέμα. Όταν σε βρίσκουν μπόσικο που λέμε, τότε σε βαράνε. Το ίδιο συνέβη και με την ΑΕΛ, ακόμα και στο ματς με την Καβάλα (στη φάση του Κουζέν).

Ακόμα και σε αυτό το επίπεδο θα πρέπει να αλλάξει στρατηγική. Δεν μιλάμε φυσικά η ΑΕΛ να λειτουργήσει υπογείως, όμως να υπάρξει μία είδους προστασία από "περίεργεα" σφυρίγματα.

Φταίει και ο κόσμος...

Που φταίει; Πρέπει να καταλάβουμε, όσο και αν αγαπάμε τις ομάδες μας, πως οι σύλλογοι είναι πάνω από όλα εταιρίες και λειτουργούν με συγκεκριμένους κανόνες. Και οι υπάλληλοι που έρχονται (οι ποδοσφαιριστές δηλαδή), έρχονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις και στόχους.

Όταν τα πράγματα λοιπόν δεν πάνε καλά, ο κόσμος οφείλει να ταρακουνήσει το ποδοσφαιρικό τμήμα (όπως έκαναν οι φίλοι της ΑΕΛ), όμως από εκεί και πέρα ο ρόλος τους τελειώνει. Από εκεί και πέρα γίνεται κακό που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Το καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η ψυχραιμία και η υπομονή μέχρι το τέλος της σεζόν.

Ούτως ή άλλως δεν μπορεί να αλλάξει κάτι αγωνιστικά όσα μπινελίκια και αν ρίξεις. Η ομάδα θέλει ψυχολογική στήριξη και φυσικά 2-3 μεταγραφές για το θαύμα. Θα τα καταφέρει;

Η σωτηρία σε πέντε αγωνιστικές...

Τα επόμενα πέντε ματς θα κρίνουν την παραμονή της ΑΕΛ στην πρώτη κατηγορία. Αν όταν περάσουν οι βυσσινί είναι κοντά με 3-4 βαθμούς από την 13η θέση, τότε οι ελπίδες παραμένουν.

Τα παιχνίδια είναι τα εξής:

ΑΕΛ - Ηρακλής: Νίκη με μία ομάδα που δεν είναι καλύτερη από την ΑΕΛ.

Κέρκυρα - ΑΕΛ: Πάνω κάτω ίδιες σαν ομάδες. Τα παίζεις όλα γιατί μπορείς.

ΑΕΛ - Πανσερραϊκός: Οι βυσσινί είναι καλύτεροι. Κερδίζουν και πλησιάζουν.

Αστέρας Τρίπολης - ΑΕΛ: Βαθμός σωτηρίας. Τουλάχιστον να μην χάσει.

ΑΕΛ - Ολυμπιακός Βόλου: Ματς όλη η σεζόν και ντέρμπι μαζί. Νίκη ψυχολογίας και παραμονής.

Το πρόγραμμα είναι θεωρητικά εύκολο και αν η ΑΕΛ καταφέρει να πάρει 10 πόντους τουλάχιστον, τότε τα πράγματα θα είναι πιο αισιόδοξα.