Ο Jörgenito Siafeberg κι ο Άρης Αντωνόπουλος είναι οι δύο συμμετέχοντες που ξεχώρισαν. Ο πρώτος επιλέχτηκε από την... κριτική μας επιτροπή κι ο δεύτερος ήταν αυτός που συγκέντρωσε τα περισσότερα likes μέσω Facebook.

Παραθέτουμε τα νικητήρια κείμενα:

Jörgenito Siafeberg

Όντας παιδί της επαρχίας, δεν παρακολούθησα ποτέ ζωντανά ντέρμπυ Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού. Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να οργανώνομαι στο σαλόνι του σπιτιού μου, μετατρέποντας το σε… σύνδεσμο, με τη μάνα μου να ωρύεται, την αδερφή μου να με κοιτάει σαν ένα εξωγήινο για τη «μετάλλαξη» που πάθαινα, και φανταζόμουν τον κύριο Κώστα που έμενε από κάτω να σταυροκοπιέται για το τι επρόκειτο ν’ ακούσει σε περίπτωση γκολ- νίκης που θα επακολουθούσε. Αφού ξεκρέμαγα ό,τι είχα σε κασκόλ, σημαίες, μπλούζες κλπ, έπαιρνα αγκαλιά τη φιγούρα του Τζόλε που είχα αγοράσει και την είχα για γούρι, και περίμενα με μια αγωνία, που ανάθεμα κι αν ήξερα από πού πήγαζε, για να αρχίσει το παιχνίδι.

Ριζούπολη 11/5/2003. Το παιχνίδι το παρακολούθησα σε έναν θείο μου. Έκανα όλα τα παραπάνω, μόνο που ο κύριος Κώστας θα ξάπλωνε ήρεμος εκείνο το βράδυ. Το ματς θα έκρινε τον τίτλο. Αν οι πράσινοι κέρδιζαν, αποσπούσαν ισοπαλία ή έχαναν με ένα γκολ διαφορά θα ήταν πρωταθλητές. Τελικά, το παιχνίδι έληξε με 3-0 υπέρ της ομάδας μου, με γκολς των Ζιοβάνι και Γιαννακόπουλου (σκόραρε δις). Παρά τη νίκη, παρά το πρωτάθλημα, είχα μείνει να κοιτάω ασκαρδαμυκτί την τηλεόραση. Ένα έγκλημα κατά του αθλητισμού. Οπαδοί της ομάδας μου, έκαναν ρημαδιό το γήπεδο επιτιθέμενοι στους παίκτες του ΠΑΟ, εκφράζοντας ένα πρωτοφανές μίσος που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. Όπως ανέφερα και λίγο πιο πάνω, άφησα στην άκρη το αποτέλεσμα και κυριάρχησε μέσα μου ένας μεγάλος φόβος. Αναρωτήθηκα, «Έτσι είναι στο γήπεδο?» και ένιωσα ανακούφιση που έβλεπα τον αγώνα από το σπίτι.

Από την άλλη, ένιωσα μια είδους ευχαρίστηση που είδα όλα αυτά να διαδραματίζονται. Πήρα ένα σημαντικό μάθημα βλέποντας αυτές τις σκηνές. Ποτέ μου δεν προκάλεσα/ συμμετείχα σε επεισόδια. Αθλητισμός σημαίνει το –σε πολύ α

πλά ελληνικά- fair play (ευ αγωνίζεσθαι), κι ας μην μπορώ να περιορίσω ώρες ώρες τον κάφρο που όλοι λίγο- πολύ έχουμε μέσα μας. Όπως είχα γράψει και κάπου αλλού, make love not war!

Άρης Αντωνόπουλος

Το σούρουπο έχει απλωθεί πάνω από την πυκνοκατοικημένη περιοχή των Αμπελοκήπων και -παραδόξως- οι δρόμοι φαίνονται έρημοι. Οι τοπικές καφετέριες έχουν γεμίσει ασφυκτικά από ανθρώπους κάθε λογής. Όλοι τους συνυπάρχουν με μοναδικό σκοπό την παρακολούθηση του παραδοσιακότερου αγώνα ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Εντός γηπέδου, αγωνία και πάθος συνδυάζονται κατά ένα περίεργο τρόπο αρμονικά, συνθέτοντας μια πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα στον γύρο χώρο. Το σφύριγμα της έναρξης από τον διαιτητή μοιάζει με λύτρωση στα αυτιά των φιλάθλων, αφού πλέον απομένουν μόλις ενενήντα λεπτά για να μάθουν τον νικητή: Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Μικροί-μεγάλοι ξεχνούν για λίγο τα προβλήματα και τις έγνοιες της καθημερηνότητας και αφοσιώνονται στον αγώνα.

Παρόλα αυτά, στο έννατο λεπτό της αναμέτρησης οι κερκίδες ''παγώνουν'', καθώς οι φιλοξενούμενοι ανοίγουν το σκορ δια... ποδός Ρενέ Χένρικσεν. Όμως, πριν προλάβει η κατήφεια να κατακλήσει τις ψυχές των φιλάθλων, ο αγαπημένος της εξέδρας Εμμάνουελ Ολιζαντέμπε ισοφαρίζει και η ελπίδα αποκτά ξανά λάμψη στα πρόσωπα των παρευρισκομένων. Όταν έφθασε η ώρα για το ημίχρονο, οι ''προπονητές της εξέδρας'' άδραξαν την ευκαιρία και ξεκίνησαν τον καυστικό σχολιασμό των όσων συνέβησαν στο πρώτο μέρος. Οι ερασιτεχνικες μα και συνάμα αυθόρμητες αναλύσεις, αποφόρτισαν το κλίμα και ομολογώ πως με έκαναν να χαλαρώσω εν όψη της συνέχειας για γερά νεύρα.

Το σκηνικό της συνεχούς εναλλαγής σκορ και συναισθημάτων έλαβε χώρα ξανά στο δεύτερο ημίχρονο, σαν σε επανάληψη. Έχοντας μπει πλέον στην τελική ευθεία της αναμέτρησης και συγκεκριμένα δεκατρία λεπτά πριν τη λήξη του παιχνιδιού, ο Παναθηναϊκός περνά μπροστά με σκορ 3-2. Ένα πέπλο ευτυχίας σκέπασε το γήπεδο. Μερικοί πανηγύριζαν δίχως αύριο το προβάδισμα της ομάδας τους, ενώ κάποιοι άλλοι περίμεναν καρτερικά το σφύριγμα της λήξης. Τελικά, όταν γύρισα σπίτι και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη αισθάνθηκα πλήρης. Ήμουν θεατής σε ένα από τα πιο θεαματικά και ψυχοφθόρα ντέρμπυ, που συγχρόνως σημαδεύτηκε με αίσιο τέλος, όπως στα παραμύθια...