"Οι Ρώσοι πολεμούν έναν αγγλικό μύθο"

Είναι διευθυντής στο "Second Captains", παρουσιαστής στο "Second Captains @ The Irish Times" αλλά και στο τηλεοπτικό σόου "Second Captains Live on RTE 2". Είναι επίσης αρθρογράφος στο "The Irish Times". Υπήρξε αρχισυντάκτης στο "Newstalk" και συμπαρουσιαστής της εκπομπής "Off the Ball" του σταθμού.

Ο λόγος για τον Κεν Έρλι, τον Ιρλανδό δημοσιογράφο, που ταξίδεψε στην Γαλλία για το Euro 2016 και βρέθηκε εν μέσω των βίαιων συγκρούσεων στη Μασσαλία, ανάμεσα σε Ρώσους χούλιγκανς, Άγγλους οπαδούς, τοπικές συμμορίες και την πάντα ανήσυχη γαλλική αστυνομία.

Ο Κεν Έρλι μέσα από τη στήλη του στην ιστοσελίδα "irishtimes", δίνει μια διαφορετική οπτική σχετικά με τα γεγονότα, καταθέτοντας την μαρτυρία του αφού ήταν παρών στο "Havana Cafe", ένα από τα σημεία στο παλιό λιμάνι της Μασσαλίας που σημειώθηκαν επεισόδια.

Ο Ιρλανδός δημοσιογράφος εξηγεί γιατί κατά την άποψη του, οι Ρώσοι πολεμούν έναν αγγλικό μύθο και γιατί οι Άγγλοι οπαδοί είναι κληρονόμοι μιας φήμης που δεν τους αξίζει πλέον...

"Το απόγευμα της Παρασκευής καθόμουν στο Havana Cafe στη νότια πλευρά του παλιού λιμανιού της Μαρσέιγ, παρακολουθώντας την πρεμιέρα του Euro 2016 ανάμεσα σε Γαλλία και Ρουμανία. Οι άνθρωποι που κάθονταν στο συνωστισμένο κομμάτι της πέργκολας ήταν κυρίως Άγγλοι, ωστόσο υπήρχαν και κάμποσα γκρουπ Γάλλων, άνδρες και γυναίκες, ηλικίας 20 έως 50 ετών.

Οι Άγγλοι που κάθονταν πίσω μου ήταν οπαδοί της Λέστερ. Μιλούσαν για τα επεισόδια στην πόλη και σε ποιον ανήκει η ευθύνη. "Δεν ήμαστε εμείς", είπε ένας από αυτούς. Ποιος είναι τότε, αναρωτήθηκα. "Πολλοί Μασσαλοί, όλοι ντυμένοι στα μαύρα", ήταν η απάντηση. Οι αιφνιδιαστικές επιθέσεις των ντόπιων προκαλούσαν πολλά από τα προβλήματα.

Ήμουν σκεπτικός σχετικά με τον ρόλο των μαυροφορεμένων Μασσαλών. Είχα την δική μου οπτική σχετικά με τις φασαρίες, μέσα από τα όσα είχα δει στο παλιό λιμάνι το βράδυ της Πέμπτης και το απόγευμα της Παρασκευής. Υπέθετα ότι η βία είναι το προβλεπόμενο αποτέλεσμα ανάμεσα σε ένα πολύ μεγάλο αριθμό Άγγλων οπαδών, της ανήσυχης γαλλικής αστυνομίας και των ιδιοκτητών των τοπικών μπαρ που με ευχαρίστηση πωλούσαν μπουκάλια μπύρες όλο το βράδυ.

Ήταν αναπόφευκτο σαν μια χημική ένωση. Βάλε μαζί τα σωστά υλικά και θα εκραγούν. Οι Άγγλοι που ήταν μέρος του πλήθους που τραγουδούσε, διαμαρτύρονταν για την αθωότητα τους. Το μόνο που έκαναν ήταν να πίνουν, να τραγουδούν, να βγάζουν τις μπλούζες τους, να πηδάνε πάνω - κάτω... απλά να χαίρονται. Που είναι το πρόβλημα με αυτό; Τι άλλο κάνεις όταν πας εκτός έδρας για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι;

Όσο οι Άγγλοι οπαδοί αποτυγχάνουν να κατανοήσουν ότι με αυτό που κάνουν, είναι σαν υψώνουν το μεσαία δάκτυλο στην πόλη, θα συνεχίσουν να έχουν ανοιγμένα κεφάλια από ξένες ομάδες κρούσης χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί. Δεν μπορούν να αντιληφθούν τον τρόπο που η συμπεριφορά τους αντανακλά στα μάτια της άλλης πλευράς.

Μεθυσμένοι, σκαρφαλώνοντας όπου βρουν, κοροϊδεύοντας τους περαστικούς - χωρίς απαραίτητα να έχουν επιθετική συμπεριφορά, αλλά δημιουργώντας ανησυχία στην αστυνομία. Με θριαμβευτική αλαζονεία, σηκώνοντας τα χέρια και φωνάζοντας "Ευρώπη άντε γ..." ή "η Μασσαλία είναι δική μας", είναι μια πρόκληση που οδηγεί στους σκληρούς της πόλης. Όταν συμπεριφέρεσαι έτσι, δεν είναι ανάγκη να ψάχνεις για μπελάδες. Οι μπελάδες έρχονται γυρεύοντας εσένα.

Έτσι κάθισα και το σκεφτόμουν, ενώ παράλληλα αναρωτήθηκα γιατί ο Ντιντιέ Ντεσάμπ προτιμούσε τον Ολιβιέρ Ζιρού από τον Αντονί Μαρσιάλ, όταν πίσω μου ξαφνικά υπήρχε μια αναπάντεχη έκρηξη χάους.

Τραβήχτηκα προς τα πίσω βλέποντας καρέκλες και μπουκάλια να ίπτανται, ανθρώπους να τρέχουν γύρω από αναποδογυρισμένα τραπέζια και γυάλινα αντικείμενα να "σφυράνε" στον αέρα. Το ένστικτο μου ήταν να αποφύγω τα ιπτάμενα γυαλιά, επομένως οπισθοχώρησα προς το μπαρ. Ο μεσήλικας Γάλλος που καθόταν στο τραπέζι μου προσπάθησε να κάνει ασπίδα το κορμί του για τη σύζυγο του, προστατεύοντας την από μια μάζα ανθρώπων που μάχονταν σώμα με σώμα. Οι γροθιές έπεφταν ακατάπαυστα.

Μετά από 30 δευτερόλεπτα οι δυνάμεις καταστολής έφτασαν στο σημείο, αλλά τα επεισόδια είχαν ήδη τελειώσει. Οι δράστες είχαν εξαφανιστεί. Ένας Άγγλος οπαδός πίεζε το πουκάμισο του σε ένα ματωμένο κεφάλι ενός συμπατριώτη του που είχε χτυπηθεί πίσω από το αυτί από ένα μπουκάλι.

Προσπαθώντας να βάλουμε σε μια σειρά τι είχε συμβεί, μαζί με άλλους ανθρώπους που ήταν εκεί, καταλάβαμε ότι ορισμένοι κουκουλοφόροι είχαν εμφανιστεί από το παρακείμενο στενό, πετώντας σκουπίδια, μπουκάλια και καρέκλες σε ένα μπαρ με ανυποψίαστους θαμώνες και υπαναχώρησαν πίσω στον ίδιο δρόμο, τόσο γρήγορα όσο ήρθαν.

Ανέβασα ορισμένες φωτογραφίες στο twitter, ενημερώνοντας ότι στο Havana Cafe τουλάχιστον, οι Άγγλοι οπαδοί ήταν τα θύματα και όχι οι θύτες. Και όπως αποδείχθηκε ότι ήταν μια αναφορά που πολλοί άνθρωποι στην Αγγλία ήθελαν να δουν. Τα περισσότερα ΜΜΕ στην Αγγλία παρουσίαζαν ένα πορτρέτο με τους Άγγλους οπαδούς ως ντροπιαστικά αποβράσματα, επομένως κάθε απόδειξη ότι δεν είναι οι μοναδικοί ταραξίες στη Μασσαλία έγινε αποδεκτή με ικανοποίηση.

Είχα αναπτύξει μια λογική ολοκληρωμένη ιδέα της μηχανικής που προκαλούσε τις ταραχές. Το πλήθος των Άγγλων λειτουργεί ως μαγνήτης συγκρούσεων, προσελκύοντας τα ταραχοποιά στοιχεία της πόλης και ο κύκλος του χάους κλείνει όταν η επιθετική αστυνομία κάνει την εμφάνιση της με κλομπ και δακρυγόνα.

Όμως το απόγευμα μια νέα δυναμική μπήκε στο παιχνίδι, υπό τη μορφή σχεδόν 200 τρομακτικών Ρώσων χούλιγκανς. Αν ο αγγλικός χουλιγκανισμός μπορεί να χαρακτηριστεί "παθητικός" - παίρνοντας μια στάσιμη θέση και μαγνητίζοντας τους μπελάδες - ο ρωσικός ήταν ενεργός, βγαίνοντας στους δρόμους και δημιουργώντας φασαρίες. Γυρνούσαν τους δρόμους ψάχνοντας να δείρουν κόσμο. Μέχρι το απόγευμα υπήρχαν βίντεο που κατέγραφαν Ρώσους να κλωτσάνε και να χτυπούν στο κεφάλι.

Αυτό ενδεχομένως είναι ότι θα αποζητούσαν και οι Άγγλοι χούλιγκανς, αν οι πιο βίαιοι από αυτούς δεν είχαν αποκλειστεί από τις αρμόδιες αρχές. Οι Ρώσοι όμως αντιπροσωπεύουν έναν χουλιγκανισμό που ανθεί και τον οποίο οι ρωσικές αρχές είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να πατάξουν.

Στο τέλος του αγώνα στο "Velodrome", οι Ρώσοι πρώτα κυνήγησαν τους Άγγλους έξω από το τμήμα που τους φιλοξενούσε και μετά πήδηξαν τις καρέκλες για να σκίσουν τις σημαίες που οι φοβισμένοι εχθροί τους είχαν αφήσει πίσω. Οι Ρώσοι πιθανότατα δεν αντιλήφθηκαν πόσο γελοίο ήταν στην πραγματικότητα αυτό το κυνήγι "τροπαίων".

Τα κομμάτια υφάσματος που "αιχμαλωτίστηκαν" δεν αντιπροσωπεύουν την περηφάνια ορισμένων φοβισμένων Άγγλων. Είναι συνήθως ένα μικρό ενθύμιο από ένα ταξίδι 4-5 φίλων, που πιθανότατα ήλπιζαν ότι κάποιος πίσω στην πατρίδα είχε προσέξει το πανό τους να κρέμεται στο γήπεδο και "πάγωσε" την εικόνα για να το φωτογραφίσει.

Οι Ρώσοι ήταν σε πόλεμο με τον μύθο του αγγλικού χουλιγκανισμού, ένα αρχέτυπο που ιδρύθηκε την δεκαετία του 1970 και του 1980 και από τότε σταδιακά εξαλείφθηκε σε μεγάλο βαθμό ή τουλάχιστον αποκλείστηκε από τα ταξίδια στο εξωτερικό. Το ίδιο ισχύει με την αστυνομία και τις ντόπιες συμμορίες και ακόμη ίσως και για τα αγγλικά ΜΜΕ (σ.σ. σχετικά με τον μύθο του αγγλικού χουλιγκανισμού), που ήρθαν σε αμηχανία επειδή έγινε πάλι κουβέντα για την "αγγλική νόσο".

Οι οπαδοί που ακολουθούν την Αγγλία εξακολουθούν να βρίσκουν κάμποσους αντιπαθητικούς τρόπους συμπεριφοράς, ωστόσο είναι κληρονόμοι μιας φήμης που δεν τους αξίζει πλέον. Η ιστορία είναι ένας εφιάλτης απ΄τον οποίο οι Άγγλοι οπαδοί προσπαθούν να ξυπνήσουν".