Η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι ο πρώτος μεγάλος πόθος. Αυτή του Κυπέλλου, ο δεύτερος. Η ΑΕΚ είναι τόσο κοντά, όσο και μακριά, κόντρα σε αντίπαλους δύσκολους, σκληρόπετσους κι ας υστερούν συγκριτικά με εκείνη σε ποιότητα του παιχνιδιού, άλλωστε αυτές οι προσεγγίσεις είναι και κάπου υποκειμενικές.

Δεν παίζει μόνη της, πρέπει να περάσει νικηφόρα από τη Λεωφόρο για να τερματίσει πρώτη, πρέπει να υπερκεράσει το εμπόδιο του ΠΑΟΚ μετά από τρεις χαμένους τελικούς για να κατακτήσει την άλλη κούπα. Όμως είναι εδώ!

Είναι εδώ μετά από 6 εγχειρήσεις πολύ σημαντικών ποδοσφαιριστών της και καμιά 20αρια θλάσεις, αν τις έχουμε μετρήσει σωστά. Είναι εδώ μετά από τόσες και τόσες -εντός κι εκτός γηπέδου- αναποδιές που σε άλλες εποχές θα την είχαν συνθλίψει διότι οι δομές της ήταν σαθρές, ενώ τώρα αποτελούν το εφαλτήριο για να επιστρέψει πιο δυνατή και να απαντήσει.

Όλα αυτά και άλλα τόσα, δημιουργήματα ενός προπονητή που κατάφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να οικοδομήσει κάτι τόσο σπουδαίο και κυρίως, κάτι που έχει παρόν και μέλλον.

Εκκινώντας τη σεζόν, ήμασταν πολλοί εκείνοι που πιστεύαμε ότι για την ΑΕΚ θα ήταν σημαντικό να έχει τον ίδιο προπονητή με την αλλαγή του έτους, διότι αυτή θα ήταν μια απόδειξη ότι, επιτέλους, κάτι λειτουργεί και πάλι σωστά. Σήμερα, με το club να έχει βρει το πρόσωπο - σημείο αναφοράς ώστε να συσπειρωθεί γύρω του, η μετάλλαξη της ομάδας είναι ομολογουμένως διαστημική.

Αν είναι ή όχι τέτοιο το ποδόσφαιρό της, όπως ο Μελισσανίδης είχε πει σε μια μάζωξη που έδωσε τροφή για ειρωνείες, είναι κάτι που ο καθένας το βλέπει όπως θέλει. Ουδείς όμως μπορεί να παραγνωρίσει ότι μια ομάδα που βρισκόταν κυριολεκτικά στα χαμένα, έχει φέρει φέτος στο πρωτάθλημα ό,τι πιο ελκυστικό υπάρχει για όσους θέλουν να βλέπουν το άθλημα και ως θέαμα, ως ένα προϊόν ποιοτικής διασκέδασης, κεφιού και χαράς, ξέχωρα από το τελικό αποτέλεσμα.

Η επόμενη μέρα έχει πολλά αβαντάζ

Δίχως να προκύπτει λόγος για να μπαίνει στο ζύγι με τους άλλους, παρά κοιτώντας τον εαυτό της και μόνο, η ΑΕΚ έχει ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με όσα ίσχυαν για εκείνη όλα τα προηγούμενα χρόνια, μετά την κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος, το 2018.

Αρκεί ασφαλώς να ακολουθήσει το δρόμο του 1989, όταν είχε επενδύσει σε εκείνη την τεράστια επιτυχία κόντρα στον πολύ πιο πλούσιο και 'λουσάτο' τότε Ολυμπιακό και όχι να υποπέσει σε όλα τα παραπτώματα που την οδήγησαν στην πρόσφατη καταθλιπτική τετραετία.

Ο Αλμέιδα δεν έχει το αλάθητο, ούτε είναι χαρακτήρας που θα το διεκδικήσει, όμως έχει κερδίσει το δικαίωμα να εισακούγεται ευλαβικά από όλους. Έφτιαξε μια ομάδα που έχει ποιότητα, βάσεις και ορίζοντα διετίας -όχι περισσότερο στη σημερινή μορφή της, διότι είναι αρκετοί οι κομβικοί παίκτες των plus 30- και η οποία θα χρειαστεί συγκεκριμένες ενέσεις ποιότητας και νιάτων, όχι όμως κοσμογονικές αλλαγές, όλα θα γίνουν μελετημένα και δίχως βιασύνες.

Ας μην ξεχνάμε και το πλέον σημαντικό ενόψει της επόμενης σεζόν. Η ΑΕΚ θα επιστρέψει στη διεκδίκηση συμμετοχής σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, με προοπτική ακόμα και για το Champions League, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό.

Δημιουργούνται εκ νέου όραμα και προοπτική, μαζί και το δέλεαρ για ποδοσφαιριστές που θα επιχειρήσει να προσεγγίσει ή να κρατήσει στο δυναμικό της, με εξέχουσα περίπτωση αυτή του Πινέδα. Αλλάζουν όλα στο club, η αύρα του, η αξιοπιστία του, η μελλοντική δυνατότητά του. Είναι ομάδα επιπέδου ξανά, αξία ανεκτίμητη.