Κανείς δεν αμφιβάλλει για το στάτους της Μυκόνου ως τουριστικό προορισμό. Το απανταχού τζετ σετ συνωστίζεται καλοκαιριάτικα – προ και κατά τη διάρκεια πανδημίας – στο κυκλαδίτικο νησί. Κακά τα ψέματα όμως. Τόπος που συνηθίζει να περνάει τον ελάχιστο χρόνο των διακοπών του ο Ζόρζε Μέντες δεν είναι. Γι’ αυτό και ίσως ο λόγος της επίσκεψής του, καταμεσής του θέρους του 2018, δεν ήταν για ξεκούραση, για ένα διάλλειμα από την πνιγηρή επαγγελματική του καθημερινότητα, αλλά για business. Football business, που περιλάμβανε – αρχικά – την θεμελίωση μιας συνεργασίας, τρεις ποδοσφαιριστές και δύο ομάδες.

Από τη μία πλευρά λοιπόν ήταν ο Πορτογάλος ατζέντης, με τους μετρημένους, τρεις – τέσσερις όλους κι όλους στενούς συνεργάτες του, από την άλλη, ολάκερη η διοικητική, κοινή ιεραρχία, του Ολυμπιακού και της Νότιγχαμ Φόρεστ. Το project του αγγλικού club νεοφυές, η δυναμική και η ανταποδοτικότητα του προφανής, τα κοινά ζητούμενα και ενδιαφέροντα άκρως προσοδοφόρα και οι προτάσεις πάνω στις οποίες θα βασίζονταν η επίτευξή τους, ανάλογες.

Στο τραπέζι λοιπόν πέφτουν τρεις ποδοσφαιριστές από το πάνω ράφι της νουβέλ βαγκ του πορτογαλικού ποδοσφαίρου. Ολοι μεσοεπιθετικοί, δύο 97αρηδες και ένας 95αρης, οι δύο πρώτοι προερχόμενοι από την Μπενφίκα, ο τρίτος από την Σπόρτινγκ. Η συγκυρία που συνόδευε τον τελευταίο – με τη δυνατότητα που είχε τότε να αποδεσμευτεί από τα "λιοντάρια" - έφερε τελικά τον Ντάνιελ Πόντενσε στον Ολυμπιακό, ώστε να κάνει την πασαρέλα στο Champions League και να ακολουθήσει από εκεί και πέρα την προδιαγραφόμενη εξελικτική του πορεία, με τα συνεπαγόμενα οικονομικά οφέλη για όλους τους εμπλεκόμενους.

Οι άλλοι δύο, αποφασίστηκε να μετακομίσουν στο "Σίτι Γκράουντ". Ο Ντιόγκο Γκονσάλβες, λιγότερο προβεβλημένος απ’ όλους, θα πήγαινε στους "κόκκινους" δανεικός από τους Λουζιτανούς, με option αγοράς 5 εκατ. ευρώ, αποτελώντας κυρίως τον παρτενέρ, την στήριξη στο νέο περιβάλλον του δαπανηρότερου μεταγραφικού αποκτήματος στην ιστορία της Φόρεστ (με υπερδιπλάσιο μάλιστα αντίτιμο έναντι του αμέσως επόμενου), του Ζοάο Καρβάλιο, για τον οποίο τότε, σε εκείνη τη μυκονιάτικη συμφωνήθηκε να δοθούν 15 εκατ. ευρώ.

Η στήριξη του Καράνκα

Η αγορά του Καρβάλιο προσωποποίησε τη φιλοδοξία της Φόρεστ για αλλαγή σελίδας. Αναντικατάστατο στέλεχος όλων των φυτωριακών εθνικών ομάδων της Πορτογαλίας, με προβλεπόμενο "αγροτικό" που τον έφτασε πριν μετακομίσει στην Αγγλία να πάρει επαρκή γεύση και από την πρώτη ομάδα των "αετών", προαλείφονταν μεταξύ των επόμενων αστέρων του ποδοσφαίρου των Ιβήρων.

Ιντρίγκαρε τους οπαδούς των "κόκκινων" πριν καν πατήσει το πόδι του στο Νότιγχαμ. Και τους κέρδισε αμέσως, στις πρώτες του εμφανίσεις, στις πρώτες του επαφές με την μπάλα. Μέσος που βάσει χαρακτηριστικών και δεν υπήρχε στο ρόστερ της Φόρεστ και γενικότερα σπάνιζε στην κατηγορία. Πιθανώς και να μην ταίριαζε κιόλας.

Τεχνίτης από τους λίγους, με κύριο προσόν τη δημιουργική έφεση, "δαντελένιος" και όχι "μηχανάκι" που το εξαντλητικό καλεντάρι και στιλ της Championship (συνήθως) επιβάλλει, κυρίως σε ρόλο επιτελικού μέσου, ρόλο που γούσταρε και ρόλο που τον ανέδειξε. Αν και εφόσον χρειάζονταν μπορούσε να τραβηχτεί στο αριστερό άκρο, δεν ήταν όμως ποτέ η καλύτερή του, ούτε και επίσης όταν – αναγκαστικά προσπάθησε να μάθει και να προσαρμοστεί στην πορεία της θητείας του στην Αγγλία – χρειάστηκε να καλύπτει χώρους πιο πίσω στο γήπεδο από αυτούς που είχε συνηθίσει.

Ο τεχνικός που τον υποδέχτηκε στη Γηραιά Αλβιόνα, ο Αϊτόρ Καράνκα, τον εμπιστεύτηκε απόλυτα. Δεν είναι τυχαίο πως επί ημερών του Ισπανού στα ηνία, ο Πορτογάλος έκανε τα καλύτερα παιχνίδια του, εξασφαλίζοντας παράλληλα και πολύ μεγάλη δημοφιλία μεταξύ των οπαδών της Φόρεστ. Δεν είναι τυχαίο πως όταν ο Καράνκα ανέλαβε την Μπέρμιγχαμ (καλοκαίρι του ’20), τον ζήτησε.

Η κατάσταση όμως για τον Καρβάλιο άλλαξε, μπλέχτηκε, όταν έφυγε ο Καράνκα (Ιανουάριος ’19), με τους διαδόχους του στον πάγκο να υιοθετούν ένα πιο παραδοσιακό, ένα πιο "βρετανικό" στιλ παιχνιδιού. Αντιμετωπίζονταν ως πολυτέλεια. Ως μέσος που θα έπρεπε η ενδεκάδα να "χτιστεί" πάνω και γύρω του

Με συνδρομή στο κέντρο από "τρεχαντήρια" ώστε να μπορέσει να ξεδιπλώσει τα δημιουργικά χαρακτηριστικά που είχε, που ξεσήκωναν και που στο τέλος τέλος, τον έφεραν στο "Σίτι Γκράουντ". Κανείς όμως από τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε δεν αποδείχτηκε διατεθειμένος να το κάνει, να του δώσει τέτοιες ελευθερίες, τέτοια άνεση.

Εγινε σπίτι του

Κατάσταση που δεν άρεσε στον κόσμο, που "διψούσε" για φαντασία και δημιουργία στο χορτάρι. Πόσο μάλλον από την στιγμή που αντιμετώπιζε τον Καρβάλιο ως έναν δικό τους πλέον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που παρότι προέρχονταν από τελείως διαφορετικό περιβάλλον, γούσταρε την αγγλική καθημερινότητα, προσαρμόστηκε απόλυτα στο εκεί life style, χωρίς μάλιστα να διστάζει να το δείχνει ανεξαρτήτως της αγωνιστικής του κατάστασης.

Εκανε μόνος του, έξτρα, εντατικά μαθήματα αγγλικών, αγόρασε σκύλο, μα το κυριότερο έγινε ζευγάρι με μια ντόπια κοπέλα, την οποία συνέδραμε μάλιστα και στην επιχειρηματική της δραστηριότητα (άνοιξε ένα κατάστημα γυναικείας ένδυσης). Και ολ’ αυτά, παρότι ο ρόλος του στη Φόρεστ ολοένα και περιορίζονταν, όχι πάντα με δική του ευθύνη.

Με τους "κόκκινους" να μην ανταποκρίνονται συνολικά τις προσδοκίες, δύσκολα σε τέτοιες συνθήκες προκύπτουν περιθώρια για ευκαιρίες σε ιδιαίτερους ποδοσφαιριστές, ειδικά πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα της Championship. Ποτέ δεν παραπονέθηκε, ποτέ δεν αντέδρασε. Ούτε όταν ενημερώθηκε, στο ξεκίνημα της περυσινής σεζόν, πως θα πρέπει να αλλάξει περιβάλλον, να βρει ομάδα.

Η λύση δόθηκε με τον δανεισμό του στην Αλμερία. Segunda. Βοήθησε, έπαιξε, όχι όμως τόσο ώστε η λύση να γίνει μόνιμη, με την αδυναμία του ισπανικού club να προβιβαστεί στην Primera (αποκλείστηκε στα play off) να οδηγεί στην μη χρήση της option αγοράς του Πορτογάλου και έτσι, το καλοκαίρι επέστρεψε στο Νότιγχαμ, στο σπίτι του. Τέτοιο το θεωρούσε.

Και προφανώς, του ήταν δύσκολο, να το αποχωριστεί. Ακόμη και γνωρίζοντας πως στο makeover που επιχειρήθηκε στη φετινή σεζόν στη Φόρεστ δεν χωρούσε. Εδωσε μια παράσταση στο πρώτο πρώτο παιχνίδι της σεζόν (ένα ματς του EFL Cup με την Μπράντφορντ), ίσα ίσα για να υπενθυμίσει στην εξέδρα τους λόγους που τον λάτρευε, αλλά ήταν σαφές πως στους ανανεωμένους σε κάθε επίπεδο και λογική "κόκκινους" δεν είχε θέση, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του club.

Αλλαξε ατζέντη (εδώ και κάποιους μήνες δεν εκπροσωπείται πλέον από τον Μέντες) και αυτό που δεν έγινε το καλοκαίρι, να φύγει δηλαδή από το "Σίτι Γκράουντ", γίνεται τώρα. Καταλύτης της επιλογής και της απόφασης, η συζήτηση που είχε με τον – κομβικό όπως συνήθως σε μεταγραφικές υποθέσεις του Ολυμπιακού - Πέδρο Μαρτίνς.

Στον Ολυμπιακό τον περιμένουν συνθήκες, οι οποίες μοιάζουν ταιριαστές στα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Μια ομάδα, η οποία ψάχνει δημιουργικές επιλογές και αναζητά εδώ και καιρό λύσεις στη θέση που αγωνίζεται. Στη θέση του και στον ρόλο του, σε περιβάλλον τελείως διαφορετικών δεδομένων, στόχων, φιλοσοφίας από τη Φόρεστ και σε ένα πρωτάθλημα διαμετρικά αντίθετο με όσα απαιτεί και προϋποθέτει η Championship.

Πιο έμπειρος, πιο κατασταλαγμένος ποδοσφαιρικά και ανθρώπινα, πιο "ψημένος" σε διαφορετικές και πολυεπίπεδες καταστάσεις σε ups και downs και όλα τούτα, χωρίς καν ακόμη να έχει κλείσει τα 25 χρόνια του (τα συμπληρώνει στις 9 Μαρτίου).

Ευκαιρία μοιάζει, ευκαιρία είναι. Για όλους.