Ολυμπιακός: μεταγραφικοί μύθοι & πραγματικότητα
Μανωλάς ή Ντα Κόστα; Μιραλάς ή Πάρντο; Παίκτες του "σωρού" vs ακριβοπληρωμένων, εξαιρέσεις και ομοιότητες που δείχνουν τον μεταγραφικό δρόμο του Ολυμπιακού, με βάση τα όσα του έχει διδάξει το πρόσφατο παρελθόν.
Έχοντας ολοκληρώσει το πρώτο στάδιο της καλοκαιρινής του προετοιμασίας και λίγες μέρες πριν αναχωρήσει (13/7) για το δεύτερο, που θα πραγματοποιηθεί επί βελγικού εδάφους, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να βρίσκεται σε αναζήτηση ποδοσφαιριστών που θα ανεβάσουν την ποιότητα του ρόστερ.
Και πλέον έχει γίνει... θεσμός κάθε καλοκαίρι, οι συζητήσεις να ξεκινάνε ή να καταλήγουν στο θέμα του μπάτζετ όταν η κουβέντα φτάνει στα μεταγραφικά. Τα λογιστικά τεφτέρια εμφανίζονται στην προσπάθεια υπολογισμών εσόδων - εξόδων, που συχνά φτάνει στην απαίτηση για έξτρα χρήμα στο βωμό της προσθήκης παικτών.
Ας αφήσουμε στην άκρη ότι για να φέρεις σήμερα ένα "όνομα" στην Ελλάδα, θα πρέπει να τον πληρώσεις δύο και τρεις φορές την πραγματική του αξία. Ας αφήσουμε στην άκρη και το γεγονός ότι η οικονομική αβεβαιότητα που επικρατεί γενικότερα, δεν επιτρέπει λεονταρισμούς στα μεταγραφικά ανοίγματα.
Η λογική λέει λοιπόν ότι όσο αυξάνεις το διαθέσιμο χρήμα, τόσο χαμηλώνεις το ρίσκο της επιλογής. Μόνο που μια απλή ανάγνωση των γεγονότων συνηγορεί στο ακριβώς αντίθετο, όσον αφορά τον Ολυμπιακό.
Πριν προχωρήσουμε στο δια ταύτα, θυμηθείτε την περσινή χρόνια... Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι "ερυθρόλευκοι" διέθεσαν 21.000.000 ευρώ μόνο για την αγορά παικτών από τους συλλόγους, ξέχωρα από τα παχυλά συμβόλαια που πλήρωσαν. Το αποτέλεσμα; Απογοητευτικό.
ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΟΥ "ΣΩΡΟΥ" VS ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΩΝ
Καλώς ή κακώς, τις φορές που ο Ολυμπιακός αποφάσισε να διαθέσει το κάτι παραπάνω, δεν ευτύχησε να δει το ανάλογο αποτέλεσμα στο χορτάρι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Αντίθετα στους Πειραιώτες έχουν βγει λίρα εκατό ποδοσφαιριστές που αποκτήθηκαν στα "κουφά" ή και εν μέσω χλευασμού, όμως αποδείχτηκαν εγγύηση στον αγωνιστικό χώρο ή έφεραν χρήμα στα ταμεία του συλλόγου. Κάποιες φορές και τα δύο.
Παίκτες που αποκτήθηκαν ελεύθεροι ή με χαμηλό σχετικά αντίτιμο αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία, αν ήταν τυχεροί... Σίγουρα για κανέναν δεν υπήρξε ενθουσιασμός και η άφιξη του σχετίστηκε άμεσα με το πόσα κόστισε.
Ο Ρομπέρτο αποκτήθηκε αρχικά ως δανεικός. Ο Σαλίνο ήρθε ελεύθερος, ο Ομάρ με 400.000 ευρώ από την Μπράουνσβάιγκ. Ο Μανωλάς ελεύθερος, με τεράστια γκρίνια και φεύγοντας έφερε 15.000.000 ευρώ. Ο Σιόβας στοίχισε 300.000 από τον Πανιώνιο και πωλήθηκε με 3.000.000 στην Λεγανές.
Ο Ρέτσος ήρθε από την ομάδα Νέων και ένα χρόνο μετά έφυγε για τη Λεβερκούζεν με 22.000.000 ευρώ. Ο Μαζουακού ήρθε με 300.000 από τη Βαλενσιέν και παραχωρήθηκε με 7.000.000 στη Γουέστ Χαμ.
Ο Μιλιβόγεβιτς αποκτήθηκε ως δανεικός με ρήτρα αγοράς από την Άντερλεχτ, ο Σάμαρης με 350.000 ήρθε από τον Πανιώνιο. Μαζί έφεραν 25.000.000 ευρώ στον Ολυμπιακό. Μήπως κακόπεσαν οι ελεύθεροι... γέροντες Ιμπαγάσα και Καμπιάσο; Μήπως ήταν λίγοι ο ελεύθερος Μοδεστό και ο ελεύθερος Ντομίνγκες;
Ο Μιραλάς αποκτήθηκε αρχικά ως δανεικός με οψιόν αγοράς από την Σεντ Ετιέν (και ως "πεταμένος" από το γαλλικό πρωτάθλημα), ο Βάις ήρθε ελεύθερος. Μαζί άφησαν 13.000.000 στα ταμεία του Ολυμπιακού.
Ο Σαβιόλα ως ελεύθερος έπιασε Λιμάνι και ήταν ο παίκτης που βοήθησε τα μέγιστα στην αγωνιστική (και συνάμα χρηματιστηριακή) εκτόξευση του Μήτρογλου. Ο Πουλίδο αποκτήθηκε με μηδενικό κόστος και πωλήθηκε με 6.000.000 στην Γκουανταλαχάρα. Ο Ανσαριφάρντ ήρθε με 400.000 ευρώ από τον Πανιώνιο και σκόραρε 17 γκολ στο περσινό πρωτάθλημα...
Ξεκινώντας από την άμυνα και φτάνοντας μέχρι την επίθεση, βλέπουμε πολλές χαρακτηριστικές περιπτώσεις παικτών που στοίχισαν λίγα και ανταπέδωσαν πολλά. Ας δούμε με την ίδια σειρά ποδοσφαιριστές που στοίχισαν ακριβά χωρίς να τα δικαιολογήσουν επαρκώς στο χορτάρι.
Η απόκτηση των Μποτία και Ντα Κόστα κόστισε από 2.000.000 ευρώ, αυτή του Ένχελς 7.000.000. Ο Μίλιτς ήρθε με 1.500.000 από τη Νάπολι. Ο Ουρτάδο με 2.000.000 από την Εσπανιόλ, ο Γιαταμπαρέ με 2.200.000 από τη Μπαστιά. Ο Μασάντο με 2.500.000 από την Τουλούζ.
Ο Οτζίτζα με 2.200.000 από την Λέγκια. Ο Ριέρα με 6.000.000 από τη Λίβερπουλ. Ο Πάρντο με 4.500.000 από την Μπράγκα. Ο Ντουρμάζ με 2.000.000 από την Γκεντσλέρ. Ο Εμενίκε με 2.000.000 από την Φενέρμπαχτσε, ο Τζούρτζεβιτς με 2.500.000 από την Παρτίζαν.
ΣΩΣΙΒΙΟ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ
Ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να φτιάξει το όνομα του σε δυνατά μανατζερικά κανάλια και πολλές φορές έχει πετύχει να σώσει μέρος των χρημάτων του, σε μεταγραφές που κόστισαν αλλά δεν βγήκαν. Στη σούμα πάντως οι "ερυθρόλευκοι" λίγο ή πολύ έχουν βγει ζημιωμένοι από τις περισσότερες φορές που επιχείρησαν μεγάλα deals αγοράς παικτών.
Ωστόσο το σωσίβιο των καλών διασυνδέσεων τους βοήθησε ώστε να περιορίσουν τη χασούρα στο παρελθόν, πιθανότατα αυτό να συμβεί και φέτος σε περιπτώσεις όπως πχ. του Οτζίτζα και του Εμενίκε.
Στον αντίποδα υπήρξαν και οι εξαιρέσεις αυτές, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το καλοκαίρι του 2010 οι Πειραιώτες έδωσαν 1.500.000 ευρώ, αρκετά χρήματα για έναν άγνωστο στο ευρύ κοινό παίκτη, αλλά πέτυχαν διάνα: τον Νταβίδ Φουστέρ. Τα χρήματα που κόστισε x2 έφερε στον Ολυμπιακό και ο Μπράουν Ιντέγε, που αποκτήθηκε με 5.500.000 ευρώ και πωλήθηκε με 11.000.000 στην Κίνα.
Ακόμη και ο Σεμπά που τόσα άκουσε, άφησε κέρδος. Ήρθε με κάπου στο 1.500.000 ευρώ και πήγε στην Κίνα να βρει τον Πάουλο Μπέντο με 3.000.000 ευρώ.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ...
Το παραπάνω δείγμα είναι ικανό για να δείξει την τάση που θέλει τον Ολυμπιακό να δικαιώνεται όταν ψωνίζει έξυπνα και όχι ακριβά. Παραδείγματα μπορούν να προκύψουν κι άλλα. Το βασικότερο ωστόσο είναι τα ερωτήματα που εγείρονται. Και το κυριότερο: το ζητούμενο είναι ο παίκτης που θα αποκτηθεί να είναι σε θέση να βοηθήσει ή η ικανοποίηση εξαντλείται στο να κοστίζει πολλά;
Στη σχέση τιμής/απόδοσης προτιμάται ο Ελαμπντελαουί των 400.000 ευρώ ή ο Φιγκέιρας του 1.500.000; Ο ελεύθερος Μανωλάς ή ο Ντα Κόστα των 2.000.000; Ο Ρέτσος της Ακαδημίας ή ο Ένχελς των 7.000.000 ευρώ; Ο Σισέ των 300.000 ή ο Μποτία των 2.000.000 ευρώ;
Ο Μαζουακού των 300.000 ή ο Μίλιτς του 1.500.000; Ο Μιλιβόγεβιτς δανεικός + οψιόν αγοράς ή ο Γιαταμπαρέ των 2.200.000; Ο Σάμαρης των 350.000 ευρώ ή ο Μασάντο των 2.500.000; Ο ελεύθερος Ντομίνγκες ή ο Οτζίτζα των 2.300.000;
Ο δανεικός με οψιόν αγοράς Μιραλάς ή ο Πάρντο των 4.500.000; Ο ελεύθερος Αμπντούν ή ο Ντουρμάζ των 2.000.000; Ο Φουστέρ του 1.500.000 ή ο Ριέρα των 6.000.000; Ο Ανσαριφάρντ των 400.000 ή ο Τζούρτζεβιτς των 2.500.000; Ο ελεύθερος Σαβιόλα ή ο Εμενίκε των 2.000.000;
... ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ
Η αναφορά των ονομάτων προφανώς και έγκειται στην εποχή Μαρινάκη στον Ολυμπιακό. Και όσοι ποδοσφαιριστές αποκτήθηκαν ελεύθεροι, δανεικοί ή με χαμηλό κόστος και κατάφεραν να προσφέρουν ουσιαστικά στον σύλλογο, είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.
Νεαροί, ταλαντούχοι και φιλόδοξοι, με διάθεση να παίξουν για τον Ολυμπιακό και να αναδειχθούν ή σε μεγαλύτερη ηλικία αλλά με σωστή νοοτροπία, όρεξη για ποδόσφαιρο και επαγγελματίες 100%.
Ομοιότητες είχαν και όσοι κόστισαν αλλά δεν πρόσφεραν ανάλογα. Ικανότητα δυσανάλογη με την αμοιβή τους, πιστεύοντας ότι κάνουν χάρη στους "ερυθρόλευκους", θεωρώντας τον εαυτό τους μεγαλύτερο από τον σύλλογο, με μοναδικό κίνητρο το Champions League, κακή νοοτροπία, βλέποντας τον Ολυμπιακό ως αναγκαίο "κακό" για το βήμα σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα.
Σε κάθε περίπτωση ο τρόπος που οφείλει να κινηθεί μεταγραφικά στο άμεσο μέλλον ο Ολυμπιακός, είναι λίγο - πολύ ξεκάθαρος. Και όσον αφορά τα "θέλω" του, αλλά και στα όσα μπορεί και πρέπει να αποφύγει με βάση τα όσα του έχει διδάξει το πρόσφατο παρελθόν.
Photo credits: eurokinissi
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: