Ολυμπιακός: Ο Μίτσελ, όσο κι αν ψάξει, δεν βρίσκει άλλο λιμάνι
Ο Μίτσελ αναλαμβάνει για δεύτερη φορά τον πάγκο του Ολυμπιακού και το SPORT24 θυμάται την ποδοσφαιρική του πορεία και την προπονητική του καριέρα. Η Καστίγια, η Ρεάλ Μαδρίτης, η "Quinta del Buitre", οι τίτλοι, η Furia Roja, οι πάγκοι και οι ομάδες, το πρώτο "ερυθρόλευκο" πέρασμα, οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές στο "Καραϊσκάκης", η περιπλάνηση και η επιστροφή.
Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Απριλίου του 1982, όταν ο Λουίς Μολόουνι, παλιά δόξα των "μερένγκες" και τότε προπονητής της πρώτης ομάδας της Ρεάλ Μαδρίτης, λόγω μιας απεργίας που είχαν κάνει οι επαγγελματίες παίκτες στο ισπανικό πρωτάθλημα, υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει παίκτες από την Καστίγια (τη δεύτερη ομάδα του συλλόγου) στο ματς απέναντι στην Καστεγιόν.
Ήταν εκείνη την ημέρα, που έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της Ρεάλ ένας 18χρονος χαφ, ο Χοσέ Μιγκέλ Γκονθάλεθ Μαρτίν δελ Κάμπο, γνωστός με το υποκοριστικό Μίτσελ, πετυχαίνοντας μάλιστα και γκολ με πέναλτι στη νίκη των "μπλάνκος" με 2-1.
Λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1982, ο μεγάλος Αλφρέδο ντι Στέφανο διαδέχτηκε τον Μολόουνι στον πάγκο της "βασίλισσας", όμως στην πρώτη του σεζόν (1982/83) απέτυχε να κατακτήσει έστω και έναν από τους πέντε συνολικά τίτλους που διεκδίκησε, έτσι λοιπόν αποφάσισε να φρεσκάρει λίγο την ομάδα του.
Μέσα στο 1983, υπήρχε μια πεντάδα παικτών που ξεχώριζαν στην Καστίγια, προπονητής της οποίας ήταν ένας ακόμα θρύλος των "μερένγκες", ο Αμάνθιο. Αυτοί οι πέντε ήταν ο Μίτσελ, ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο, ο Ραφαέλ Μαρτίν Βάθκεθ, ο Μανόλο Σαντσίς και ο Μιγκέλ Παρδέθα.
Γεννιέται η "Quinta del Buitre"
Τη σεζόν 1983/84 η Καστίγια ήταν πρωτοπόρος στη Σεγούντα Ντιβισιόν. Τα παιχνίδια της τα έπαιζε στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" στις 5 το απόγευμα. Ο μέσος όρος προσέλευσης ήταν 15.000 θεατές. Η πρώτη φορά που οι πέντε "μικροί" αγωνίστηκαν μαζί, ήταν στις 8 Οκτωβρίου του 1983, σε ένα ματς της Καστίγια με την Έλτσε, το οποίο έληξε 4-0, με τον Μπουτραγκένιο να πετυχαίνει και τα τέσσερα γκολ.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, οι 15.000 έγιναν 65.000 και η Καστίγια έφτασε να έχει περισσότερους θεατές από την ίδια τη Ρεάλ (γράφοντας ιστορία, αφού έγινε η πρώτη - και μοναδική μέχρι σήμερα - β’ ομάδα μεγάλου συλλόγου, που κατέκτησε το πρωτάθλημα της Segunda División στην Ισπανία)!
Ο Χούλιο Θέσαρ Ιγκλέσιας, δημοσιογράφος της "El País", ήταν εκείνος που τους βάφτισε με το προσωνύμιο "η σειρά του Γύπα", σε ένα άρθρο του στις 14 Νοεμβρίου του 1983. Ο τίτλος ήταν "Amancio y la quinta del Buitre" και με αυτόν τον τρόπο η Ισπανία έμαθε για τους πέντε θαυμαστούς πιτσιρικάδες που γοήτευαν ποδοσφαιρικά όσους παρακολουθούσαν από κοντά τα παιχνίδια της Καστίγια.
Οι τέσσερις ήταν γέννημα θρέμμα της Μαδρίτης, ενώ ο Παρδέθα καταγόταν από μια μικρή πόλη της Ουέλβα (Ανδαλουσία). Ο Ντι Στέφανο πολύ γρήγορα τους έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστούν με την πρώτη ομάδα.
Η μεγάλη Ρεάλ της δεκαετίας του '80
Τον Δεκέμβριο του 1983, ήταν οι Σαντσίς και Βάθκεθ οι πρώτοι που έκαναν το ντεμπούτο τους με τη Ρεάλ, ακολούθησε ο Παρδέθα, στη συνέχεια ο Μπουτραγκένιο και τελευταίος ο Μίτσελ (που όπως γράψαμε όμως στην αρχή, ήταν ο πρώτος που είχε φορέσει τη φανέλα της πρώτης ομάδας).
Αυτούς τους πέντε (τον Παρδέθα μόνο τα πρώτα χρόνια, αφού στη συνέχεια πήγε στη Σαραγόσα) πλαισίωσαν μεγάλοι παίκτες όπως οι Σαντιγιάνα, Καμάτσο, Τσέντο, Γκαγιέγο, Γκορδίγιο, Χουανίτο, Πινέδα, Ιέρο, Στίλικε, Βαλντάνο, Μαθέδα, Ούγο Σάντσες, Γιάνκοβιτς, Τεντίγιο, Μπούγιο και Σούστερ.
Από το 1984 που η "La Quinta del Buitre" άρχισε να πρωταγωνιστεί στο "Μπερναμπέου" και στα άλλα ευρωπαϊκά γήπεδα, η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε 5 σερί πρωταθλήματα ισοφαρίζοντας το δικό της απόλυτο ρεκόρ στην ισπανική Λίγκα (1985/86-1989/90), ένα Κύπελλο (1989) και δυο συνεχόμενα Κύπελλα UEFA (1984/85 & 1985/86), δημιουργώντας το φαινόμενο "Bernabéu, el miedo escénico" (Μπερναμπέου, ο τρόμος πάνω στο σανίδι), έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους θρύλους απίστευτων ανατροπών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, που κυρίως συνδέθηκε με τις δυο νικηφόρες πορείες στην Ευρώπη.
Ο Μίτσελ, ο Μεντόθα και οι τίτλοι
Ο χαρισματικός Μίτσελ αγωνιζόταν στο κέντρο, ως δεξί χαφ, στη θέση "8" και αυτό ήταν και το νούμερο στη φανέλα του. Ήταν δημιουργικός παίκτης, με πολλές ασίστ αλλά και γκολ. Στα 14 χρόνια που έμεινε στη Ρεάλ (1982-1996) πέτυχε 131 τέρματα σε 543 ματς.
Κέρδισε 6 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Κύπελλα Ισπανίας, 1 ισπανικό Λιγκ Καπ, 4 ισπανικά Σούπερ Καπ και τα δυο σερί Κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Ο Ραμόν Μεντόθα, πρόεδρος των "μερένγκες" για μια δεκαετία (1985-1995) υπήρξε πατρική φιγούρα για τον Μίτσελ, όπως και για τους υπόλοιπους της Quinta. Ανανέωσε τα συμβόλαιά τους και ανέβασε εντυπωσιακά τις οικονομικές τους απολαβές.
Σε συνέντευξή του, ο Μεντόθα είχε πει σχετικά: "Τους έκανα πλούσιους, ναι. Όμως στην Ιταλία τους πρόσφεραν τα διπλά. Ο Εμίλιο είχε έρθει μόνος του και συμφωνήσαμε αμέσως. Ο Μίτσελ λατρευόταν ως ημίθεος στην Ιταλία. Ο πρόεδρος της Νάπολι είχε έρθει στο κότερό μου, στο Κάπρι και μου είχε δώσει μια επιταγή 11 εκατομμυρίων δολαρίων, όμως την αρνήθηκα.
Όλοι ήθελαν να μείνουν με λιγότερα χρήματα στη Ρεάλ. Εκτός από τον Μαρτίν Βάθκεθ που πήγε τελικά στην Τορίνο. Αλλά και αυτός επέστρεψε. Με τον Εμίλιο, τον Μίτσελ και τον Σαντσίς είναι που είχα τις καλύτερες σχέσεις. Αλλά όλους τους αγαπούσα, ήταν σαν παιδιά μου".
Τα πάντα εκτός από το Πρωταθλητριών
Στην πενταετία της απόλυτης κυριαρχίας της Quinta εντός ισπανικών συνόρων (1986-1990), η Ρεάλ έδωσε 182 παιχνίδια, πέτυχε 437 τέρματα και δέχτηκε μόλις 163. Οι "μπλάνκος" σκόραραν δηλαδή 2,4 γκολ μέσο όρο σε κάθε ματς, ρεκόρ άπιαστο για οποιαδήποτε ισπανική ομάδα της εποχής σε βάθος πενταετίας.
Εκείνη η ομάδα του Μίτσελ και του Μπουτραγκένιο, έγινε και η πρώτη που έσπασε το φράγμα των 100 γκολ σε ένα πρωτάθλημα στην Ισπανία, στο τελευταίο από τα πέντε σερί, τη σεζόν 1989/90, με προπονητή τον Ουαλό Τζον Τόσακ. Εκεί οι "μερένγκες" πέτυχαν 78 τέρματα εντός έδρας (4,1 μέσος όρος ανά παιχνίδι!) και 29 εκτός έδρας, ολοκληρώνοντας τη Λίγκα με 107 συνολικά γκολ!
Η Quinta, μια από τις πλέον χαρισματικές γενιές όχι μόνο στη Ρεάλ και την Ισπανία, αλλά σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο, κατέκτησε τα πάντα εκτός από το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Πότε οι λεπτομέρειες και πότε η μεγάλη Μίλαν του Σάκι και των Ολλανδών, δεν επέτρεψαν στον Μίτσελ και τους συμπαίκτες του να πανηγυρίσουν την περίφημη "séptima" (που τελικά πήγε στο Τσαμαρτίν το 1998 με το γκολ του Μιγιάτοβιτς απέναντι στη Γιουβέντους).
Ο κύκλος της Quinta έκλεισε οριστικά στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '90, όταν εμφανίστηκε η Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ, η οποία διαδέχτηκε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κορυφή του ισπανικού ποδοσφαίρου, παραμένοντας εκεί για μια τετραετία.
Το τέλος της καριέρας και η Εθνική Ισπανίας
Ο Μίτσελ έμεινε στη Μαδρίτη μέχρι το 1996, ήδη τα τελευταία χρόνια τον είχαν ταλαιπωρήσει τραυματισμοί, με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του στη βασική ενδεκάδα.
Τον Νοέμβριο του 1995 έχασε και το στήριγμά του στη διοίκηση, αφού ο Λορένθο Σανθ διαδέχτηκε τον Μεντόθα στη θέση του προέδρου και έτσι, το καλοκαίρι του 1996, αποχαιρέτησε κλαίγοντας το "Μπερναμπέου" και διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό για να αγωνιστεί στη μεξκάνικη Ατλέτικο Σελάγια, όπου είχε συμπαίκτες τους Μπουτραγκένιο και Ούγο Σάντσες.
Μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν 1996/97, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, βάζοντας τέλος στην ποδοσφαιρική του καριέρα.
Ο Μίτσελ αγωνίστηκε 66 φορές σε επίσημα παιχνίδια της Εθνικής Ισπανίας, σημειώνοντας 21 τέρματα. Πήρε μέρος σε δυο Παγκόσμια Κύπελλα (1986 & 1990) και σε ένα EURO (1988). Στο Μουντιάλ του Μεξικού, στον αγώνα εναντίον της Βραζιλίας (τελικό σκορ 1-0 υπέρ της "σελεσάο"), ο Μίτσελ είχε πετύχει ένα εκπληκτικό γκολ το οποίο όμως δεν μέτρησαν διαιτητής και επόπτης.
Η μπάλα είχε περάσει ξεκάθαρα τη γραμμή του τέρματος και φυσικά αν υπήρχε τότε VAR, το τέρμα δε θα είχε ακυρωθεί. Στο Μουντιάλ του 1990 είχε πετύχει χατ-τρικ εναντίον της Νότιας Κορέας. Ο Χαβιέρ Κλεμέντε τον έκοψε από την Εθνική, σε ηλικία μόλις 29 ετών, όταν ανέλαβε εκλέκτορας το 1992.
Το ξεκίνημα του Μίτσελ στους πάγκους
Αφού ολοκλήρωσε την πορεία του ως παίκτης, ο Μίτσελ εργάστηκε ως σχολιαστής στην κρατική ισπανική τηλεόραση (TVE), αλλά και σε άλλα τηλεεοπτικά κανάλια, μέχρι το 2005, όταν του έγινε πρόταση να αναλάβει τη Ράγιο Βαγεκάνο, που υπήρξε και ο πρώτος σταθμός της προπονητικής του καριέρας.
Την επόμενη σεζόν (2006/07), ανέλαβε την Καστίγια, τη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ, με παίκτες όπως ο Νεγρέδο, ο Μπόρχα Βαλέρο και ο γιός του, Αντριάν. Η ομάδα, που τότε αγωνιζόταν στη Segunda División, τερμάτισε στη 19η θέση και υποβιβάστηκε στη Segunda B.
Πέρασε σχεδόν δυο χρόνια μακριά από τους πάγκους, όταν στις 27 Απριλίου του 2009, διαδέχτηκε τον Βίκτορ Μουνιόθ ως προπονητής της Χετάφε, την οποία κατάφερε να διατηρήσει στην Πριμέρα την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή της τελευταίας αγωνιστικής, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους παίκτες του και τους φιλάθλους της ομάδας μέσα στο "Σαρδινέρο" της Ράθινγκ του Σανταντέρ.
Την επόμενη σεζόν (2009/10), ο Μίτσελ οδήγησε τη Χετάφε στην κατάκτηση της 6ης θέση στη Λίγκα (που ήταν και η καλύτερη στην ιστορία του συλλόγου), εξασφαλίζοντάς της παράλληλα και ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Η συμφωνία με τον Ολυμπιακό
Στην τρίτη του σεζόν στους "αθουλόνες" (2010/11), εξασφάλισε ξανά την παραμονή της ομάδας στη Λίγκα την τελευταία αγωνιστική, δε συνέχισε όμως τη συνεργασία του με τον σύλλογο. Τον Φεβρουάριο του 2012 αντικατέστησε τον Μαρθελίνο στην τεχνική ηγεσία της Σεβίγια και ένα χρόνο αργότερα, τον Ιανουάριο του 2013, λύθηκε η συνεργασία του με τους "νερβιονένσες".
Την ίδια εποχή, στις 19 Ιανουαρίου του 2013, ο Ολυμπιακός απέλυσε τον Λεονάρντο Ζαρντίμ, επειδή η διοίκηση δεν ήταν ικανοποιημένη από το θέαμα που παρουσίαζαν οι "ερυθρόλευκοι" στο γήπεδο.
Ο Αντώνης Νικοπολίδης ανέλαβε υπηρεσιακός, ενώ ο Βαγγέλης Μαρινάκης έψαχνε τον διάδοχο του Πορτογάλου. Δυο ημέρες μετά την απομάκρυνσή του από τον πάγκο της Σεβίγια, ο Μίτσελ είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους ότι τον είχε πλησιάσει μια ομάδα του εξωτερικού με μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση.
Από τον Τύπο της Σεβίλλης διέρρευσε ότι ο ενδιαφερόμενος ήταν ο Ολυμπιακός και ύστερα από επαφές των δυο πλευρών που διήρκεσαν αρκετές μέρες, επήλθε τελικά η συμφωνία, με τον Ισπανό τεχνικό να υπογράφει συμβόλαιο διάρκειας ενάμισι χρόνου.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές του Μίτσελ
Ο Μίτσελ ανέλαβε επίσημα τα καθήκοντά του στις 4 Φεβρουαρίου του 2013 και έμεινε στον "ερυθρόλευκο" πάγκο για σχεδόν δυο χρόνια, μέχρι τις 6 Ιανουαρίου του 2015, όταν και απολύθηκε με τη σειρά του (τον διαδέχτηκε ο Βίτορ Περέιρα).
Κατά την παραμονή του στον Πειραιά, η σημαντικότερη προσφορά του ήταν χωρίς αμφιβολία, μια σειρά από μεγάλες όσο και εντυπωσιακές ευρωπαϊκές νίκες που πέτυχε ο Ολυμπιακός στο Champions League.
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε, ότι η παρουσία του Μίτσελ στο "λιμάνι", συνδυάστηκε με την κορυφαία διετία των "ερυθρόλευκων" στην ευρωπαϊκή τους ιστορία.
Δεν ήταν μόνο τα ονόματα των αντιπάλων που "υποκλίθηκαν" στο "Καραϊσκάκη", αλλά και το γεγονός ότι η ομάδα πήρε ισάριθμες προκρίσεις από τις φάσεις των ομίλων.
Μάλιστα, στην πρώτη σεζόν του Ισπανού (2013/14), ο Ολυμπιακός πέρασε στους "16" του Champions League, όπου αντιμετώπισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία νίκησε 2-0 στο φαληρικό στάδιο, υποκύπτοντας τελικά στο "Ολντ Τράφορντ" με 3-0. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο ευρωπαϊκό ματς του Μίτσελ στον "ερυθρόλευκο" πάγκο με το 1-4 από την Παρί Σεν Ζερμέν, στη συνέχεια ακολούθησε το απόλυτο με έξι νίκες σε έξι αγώνες στο κυριολεκτικά απόρθητο "Καραϊσκάκης".
Κατά σειρά, Μπενφίκα (1-0), Άντερλεχτ (3-1), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2-0), Ατλέτικο Μαδρίτης (3-2), Γιουβέντους (1-0) και Μάλμε (4-2), έφυγαν όλες ηττημένες από την έδρα του Ολυμπιακού. Και αυτή νομίζω ότι ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του ο Μίτσελ στο πρώτο του πέρασμα από τον Πειραιά.
Οι δυο προκρίσεις του Ολυμπιακού, η μια στους "16" του Champions League (2013/14) και η άλλη στους "32" του Europa League (2014/15), εξασφαλίστηκαν στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων, η μεν πρώτη στις 10 Δεκεμβρίου του 2013 (3-1 την Άντερλεχτ), η δε δεύτερη στις 9 Δεκεμβρίου του 2014 (4-2 τη Μάλμε) και αμφότερες πανηγυρίστηκαν έξαλλα τόσο από τον Μίτσελ, όσο και από τους παίκτες και τον "ερυθρόλευκο" κόσμο.
Ένα μήνα μετά την πρόκριση επί της Μάλμε, στις 4 Ιανουαρίου του 2015, ο Ολυμπιακός νίκησε 2-1 τον Πλατανιά για το ελληνικό πρωτάθλημα, όμως οι μέτριες εμφανίσεις της ομάδας και ένα γενικότερο αρνητικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί κυρίως από τον Τύπο, έφεραν την απόλυση του Ισπανού, με το διαζύγιο πάντως να είναι "βελούδινο".
Στα δυο χρόνια της παραμονής του στην Ελλάδα, ο Μίτσελ κατέκτησε δυο πρωταθλήματα (2013 & 2014) και ένα Κύπελλο (2013), συν τις μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες που προαναφέραμε. Τον Αύγουστο του 2015, διαδέχτηκε τον Μαρσέλο Μπιέλσα στον πάγκο της Μαρσέιγ, όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά ούτε για τον ίδιο, ούτε για τη γαλλική ομάδα.
Μετά τον Ολυμπιακό
Τον Απρίλιο του 2016, η διοίκηση έβγαλε μια ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία απέλυε τον Μίτσελ, λόγω γενικότερης κακής συμπεριφοράς του απέναντι στον σύλλογο. Η Μαρσέιγ εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στη 15η θέση της βαθμολογίας της Ligue 1 και η ανακοίνωση βγήκε πιθανότατα ώστε να μην αναγκαστεί η ομάδα να πληρώσει αποζημίωση στον Ισπανό.
Ένα χρόνο αργότερα, τον Μάρτιο του 2017, η Μάλαγα προσέλαβε τον Μίτσελ ως τρίτο τεχνικό μέσα στη σεζόν, μετά τους Χουάντε Ράμος και Μαρσέλο Ρομέρο. Τον Ιανουάριο του 2018 και με την ομάδα στην τελευταία θέση της βαθμολογίας της Πριμέρα (9 νίκες, 5 ισοπαλίες, 19 ήττες), ο Μίτσελ γνώρισε μια ακόμα απόλυση.
Συνέχισε την προπονητική του καριέρα στο Μεξικό και την Πούμας, όπου προσελήφθη τον Μάιο του 2019 και παρά το γεγονός ότι τα πήγε αρκετά καλά, αναγκάστηκε σε παραίτηση τον Ιούλιο του 2020, επειδή ο μικρότερος γιος του, Άλβαρο, υποβλήθηκε σε εγχείριση ανοικτής καρδιάς στην Ισπανία και ο Μίτσελ ήθελε οπωσδήποτε να βρίσκεται δίπλα στη σύζυγό του, Μερθέδες, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή.
Στις 27 Μαΐου του 2021 υπέγραψε συμβόλαιο με τη Χετάφε, όμως στο ξεκίνημα της περσινής σεζόν (2021/22), στις πρώτες οκτώ αγωνιστικές, η ομάδα είχε μόνο έναν βαθμό και έτσι, στις 4 Οκτωβρίου η διοίκηση έλυσε τη συνεργασία της μαζί του.
Η επιστροφή του Μίτσελ
Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά την αναχώρησή του από την Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, ο Μίτσελ επιστρέφει στον "ερυθρόλευκο" πάγκο. Λίγες μόνο ώρες μετά την απόλυση του Κάρλος Κορμπεράν, ο Ισπανός πέταξε από τη Μαδρίτη και από χθες το μεσημέρι βρίσκεται στην Αθήνα.
Σήμερα (21/9) θα πραγματοποιήσει την πρώτη του προπόνηση στου Ρέντη και να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο (1+1 χρόνο). Μαζί του, επιστρέφουν το γνωστό του χαμόγελο, η πηγαία του ευγένεια και το επικοινωνιακό του χάρισμα.
Ο Μίτσελ ήρθε στην Ελλάδα το 2013 γνωρίζοντας ότι εκείνη ήταν η πιο μεγάλη ευκαιρία στην προπονητική του καριέρα. Την εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο και δυο χρόνια μετά έφυγε ως επιτυχημένος. Κατέκτησε δυο πρωταθλήματα, αλλά είχε τη λεπτότητα να αναγνωρίσει ότι το πρώτο δεν ήταν "δικό του", δίνοντας τα εύσημα στον Ζαρντίμ.
Ενέπνευσε τους παίκτες του με το δικό του πνεύμα του νικητή, έδιωξε το άγχος τους και το μετέτρεψε σε μια σχεδόν πρωτόγνωρη πίστη για νίκη στις ευρωπαϊκές βραδιές. Έζησε την ένταση σα να έπαιζε κι αυτός, πανηγύρισε όπως μόνο ως παίκτης της Ρεάλ το είχε κάνει, ξεσήκωσε τον κόσμο και γιόρτασε με την καρδιά του κάθε μεγάλη επιτυχία.
Οι φίλαθλοι αναγνώρισαν και την προσπάθειά του και την ειλικρίνειά του. Αρκετές φορές βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός ομάδας με πρωτοσέλιδα και τίτλους που απείχαν πολύ, έστω από τη στοιχειώδη ευγένεια, όμως δε μάσησε, δεν κλάφτηκε, δεν απογοητεύτηκε, δεν το έβαλε κάτω, δεν έχασε τη συγκέντρωσή του.
Και αυτό ο απλός φίλαθλος τού το αναγνώρισε. Όχι με το παραπάνω όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν αρκετοί. Αλλά με αυτό ακριβώς που του άξιζε. Λίγες είναι οι φορές που στον πιο "ηλεκτρικό" πάγκο της Ελλάδας, ένας προπονητής αμφισβητήθηκε τόσο πολύ και τόσο έντονα, όσο ο Μίτσελ. Και όχι τόσο από την εξέδρα, όσο από τον Τύπο.
Γι' αυτό και πρέπει να αποτέλεσε μια όμορφη δικαίωση η εκτίμηση που φάνηκε προς το πρόσωπό του από τον κόσμο όταν το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο. Οι Ολυμπιακοί είμαι σίγουρος ότι ένιωσαν περήφανοι που στον πάγκο της ομάδας τους κάθισε μια τέτοια μορφή, ένας άνθρωπος που ψηφίστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανούς στη Marca μέσα στην κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ακόμα περισσότερο πιστεύω ότι γούσταραν τα cojones του. Ο Μίτσελ δεν κρύφτηκε ποτέ, από κανέναν. Ακόμα και τις φορές που οι εφημερίδες και τα σάιτ τον "ανέβαζαν" στο αεροπλάνο για την επιστροφή του στην Ισπανία, εκείνος παρέμεινε ψύχραιμος και προσηλωμένος στη δουλειά του.
Γι' αυτό σίγουρα αποτελεί μια ακόμα δικαίωση για τον ίδιο η επιστροφή του στον Ολυμπιακό. Μου το είχε πει ξεκάθαρα στη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει τον Δεκέμβριο του 2020 για το Contra.gr: "Μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορέσω να επιστρέψω για να ολοκληρώσω αυτό που ξεκινήσαμε τότε".
Και εκεί, στο γραφείο του, μαζί με άλλες δικές του στιγμές δόξας και μεγαλείου με τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Εθνική Ισπανίας, σε περίοπτη θέση, συνεχίζει να βρίσκεται η φωτογραφία με την εικόνα του μέσα στο "Ντα Λουζ", μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο από τη βροχή, ζώντας με όλη την ένταση το δικό του όνειρο αλλά και εκείνο των παικτών του.
Αν θα δικαιωθεί η επιλογή του Ολυμπιακού να τον ξαναφέρει στο "Καραϊσκάκης", θα το δείξουν ο χρόνος και τα αποτελέσματα. Το σίγουρο είναι ότι επιστρέφει στην Ελλάδα ένας άνθρωπος με ποδοσφαιρικό πολιτισμό, από αυτόν που τόσο ανάγκη έχει το δικό μας ποδόσφαιρο.
Ένας ανθρωπος με θάρρος, χιούμορ, στιλ και πάνω απ' όλα, ειλικρίνεια. Που στο πρώτο του πέρασμα, τίμησε με την παρουσία του, τη δουλειά του και τη συμπεριφορά του, τον σύλλογό του, τους παίκτες του και τους φίλαθλους.
Οπότε, ας τον καλωσορίσουμε για μια ακόμα φορά: Bienvenido Michel!
Δείτε την έκτακτη εκπομπή για την πρόσληψη του Μίτσελ από τον Ολυμπιακό:
