Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι άνθρωπος που δεν βαριέσαι ν' ακούς και να διαβάζεις τις δηλώσεις του. Στην αρθρογραφία του στο The Players Tribune, ο προπονητής της Λίβερπουλ περιγράφει με μοναδικό τρόπο στιγμές της σπουδαίας καριέρας του. Ό,τι έχει ζήσει ο ο Γερμανός στην πορεία του αποτελεί ξεχωριστό θέμα. Το κάνει viral με τον τρόπο του και ξεχωρίζει...

Ο Γιούργκεν Κλοπ δεν είδε ποτέ τη σημαντικότερη, την πιο ιστορική του στιγμή ως προπονητής υψηλού επιπέδου. Όχι, αυτή δεν ήταν όταν ο Τζόρνταν Χέντερσον σήκωσε το Champions League. Το ματς που η Λίβερπουλ έγραψε ιστορία ήταν ο επαναληπτικός του Άνφιλντ κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Οι Κόκκινοι είχαν ισοφαρίσει το εις βάρος τους 3-0 και ήθελαν ένα γκολ για να προκριθούν στον τελικό. Ε, αυτό το γκολ του Ορίγκι, ο Κλοπ δεν το είδε ποτέ. Συγκεκριμένα, ο Γερμανός κόουτς έγραψε:

"Την πιο ιστορική στιγμή του Champions League δεν την είδα. Έχασα εντελώς την απόλυτη στιγμή ευφυίας του Τρεντ Αλεξάντερ - Άρνολντ. Είδα τη μπάλα να βγαίνει κόρνερ. Είδα τον Τρεντ να πηγαίνει προς την εκτέλεση και τον Σακίρι να τον ακολουθεί.

Γύρισα την πλάτη μου γιατί ετοιμαζόμασταν να κάνουμε αλλαγή. Μιλούσα με τον βοηθό μου... ξέρετε. Νιώθω αμηχανία κάθε φορά που το σκέφτομαι. Άκουσα απλά ένα θόρυβο. Κοίταξα προς τον αγωνιστικό χώρο και είδα τη μπάλα να πετάει στο τέρμα. Γύρισα πάλι στον πάγκο και κοίταξα τον Μπεν Γούντμπερν που μου είπε: 'Τι έγινε μόλις τώρα;' Εγώ του απάντησα: 'Δεν έχω ιδέα'.

Το Ανφιλντ είχε τρελαθεί. Δυσκολευόμουν να ακούσω τον βοηθό μου. Θυμάμαι που με ρώτησε: 'Λοιπόν, θα κάνουμε την αλλαγή;' Χαχα, δεν ξεχάσω ποτέ να μου το λέει αυτό. Μπορείτε να το φανταστείτε; 18 χρόνια ως προπονητής, εκατομμύρια ώρες να βλέπω αγώνες, και έχασα την πιο πονηρή στιγμή που έγινε σε αγωνιστικό χώρο. Από εκείνο το βράδυ, έχω δει το γκολ του Ορίγκι 500.000 φορές σε video.

Ζωντανά, όμως, είδα μόνο τη μπάλα να τινάζει το δίχτυ. Όταν μπήκα στο δωματιάκι μου μετά το ματς, δεν χρειάστηκε καν να πιω μπύρα, δεν την χρειαζόμουν. Έκατσα με ένα μπουκάλι νερό, ήσυχος και απλά χαμογελούσα. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Όταν πήγα σπίτι, όλοι με περίμεναν και είχαν διάθεση για πάρτι. Εγώ ήμουν συναισθηματικά εξουθενωμένος και πήγα για ύπνο. Το σώμα και το μυαλό μου ήταν εντελώς άδεια. Έκανα τον πιο ωραίο ύπνο της ζωής μου. Το καλύτερο ήταν όταν ξύπνησα και κατάλαβα: 'Είναι αλήθεια, έγινε στην πραγματικότητα'.

H ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΡΟΚΙ ΜΠΑΛΜΠΟΑ ΚΑΙ ΝΤΡΑΓΚΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΦΙΑΣΚΟ

Θα πρέπει να σας πω και μία ελαφρώς ντροπιαστική ιστορία. Επειδή μερικές φορές φοβάμαι πως ο έξω κόσμος κοιτάζει τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές σαν να είμαστε Θεοί ή κάτι τέτοιο. Ως Χριστιανός, πιστεύω σε έναν μόνο Θεό και σας διαβεβαιώνω πως ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι πως όλοι αποτυγχάνουμε, συνεχώς. Και όταν ήμουν νέος προπονητής, είχα πολλές αποτυχίες. Αυτή που θα σας πως τώρα είναι μία από εκείνες τις ιστορίες.

Θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 2011. Η δικιά μου Μπορούσια Ντόρτμουντ έπαιζε με την Μπάγερν Μονάχου. Ήταν ένα τεράστιο ματς για το πρωτάθλημα. Δεν είχαμε νικήσει στο Μόναχο για περίπου 20 χρόνια. Εγώ παίρνω μεγάλη έμπνευση από ταινίες, οπότε όταν χρειαζόταν να δώσω κίνητρα στα παιδιά, σκεφτόμουν πάντα τον Ρόκι Μπαλμπόα.

Κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να έβλεπαν τις πρώτες τέσσερις ταινίες του Ρόκι (σ.σ. πρωταγωνιστής ο Σιλβέστερ Σταλόνε) στα δημόσια σχολεία όλου του κόσμου. Ήταν σαν να μαθαίνουν την αλφάβητο. Εάν βλέπεις αυτές τις ταινίες και δεν θέλεις να σκαρφαλώσεις στην κορυφή ενός βουνού, τότε νομίζω ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα.

Οπότε το βράδυ πριν αντιμετωπίσουμε την Μπάγερν, συγκέντρωσα όλους τους παίκτες μου στο ξενοδοχείο για την ομιλία μου στην ομάδα. Όλα τα παιδιά ήταν στις θέσεις τους και τα φώτα ήταν κλειστά. Τους είπα την αλήθεια για την κατάσταση: "Την τελευταία φορά που η Ντόρτμουντ νίκησε στο Μόναχο, οι περισσότεροι από εσάς φορούσατε πάμπερς".

Τότε άρχισα να βάζω μερικές σκηνές από το "Ρόκι 4" στην οθόνη. Αυτή με τον Ιβάν Ντράγκο. Μία κλασική σκηνή, κατά τη γνώμη μου. Ο Ντράγκο τρέχει στον διάδρομο, είναι συνδεδεμένος με μεγάλες οθόνες υπολογιστών και οι επιστήμονες τον μελετούν. Το θυμάστε αυτό; Είπα στα παιδιά "Βλέπετε; Η Μπάγερν Μονάχου είναι ο Ιβάν Ντράγκο. Ο καλύτερος όλων! Η καλύτερη τεχνολογία! Τα καλύτερα μηχανήματα! Είναι ασταμάτητος"!

Έπειτα βλέπεις τον Ρόκι να εκπαιδεύεται στη Σιβηρία στη μικρή καμπίνα του. Κόβει πεύκα και κουβαλάει κούτσουρα στο χιόνι και τρέχει προς την κορυφή του βουνού. Και είπα στα παιδιά "Βλέπετε; Αυτοί είμαστε εμείς. Είμαστε ο Ρόκι. Είμαστε μικρότεροι, ναι. Αλλά έχουμε το πάθος! Έχουμε την καρδιά του πρωταθλητή! Μπορούμε να κάνουμε το αδύνατο"!

Συνέχιζα να μιλάω και κάποια στιγμή, έριξα το βλέμμα μου στους παίκτες για να δω τις αντιδράσεις τους. Τους περίμενα να έχουν ανέβει στις καρέκλες τους, έτοιμοι να αρχίσουν το τρέξιμο για να ανέβουν ένα βουνό στην Σιβηρία, όντας σε κατάσταση απόλυτης τρέλας.

Όμως όλοι τους κάθονται και με κοιτάζουν με νεκρά, εντελώς άδεια βλέμματα. Με κοιτάζουν σαν να σκέφτονται "Τι είναι αυτά που μας λέει ο τρελός"; Οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι "Πότε βγήκε η τέταρτη ταινία του Ρόκι, το 1980; Πότε είχαν γεννηθεί αυτοί οι παίκτες";

Κάποια στιγμή είπα "Σας παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας όποιοι ξέρουν ποιος είναι ο Ρόκι Μπαλμπόα". Μόνο δύο χέρια σηκώθηκαν. Αυτά του Σεμπάστιαν Κελ και του Πάτρικ Οβομογέλα. Όλοι οι άλλοι είπαν "Όχι, συγγνώμη αφεντικό".

Ολόκληρη η ομιλία μου, μία ανοησία. Αυτό είναι το πιο σημαντικό ματς της σεζόν. Ίσως το σημαντικότερο ματς στις ζωές κάποιων παικτών. Και ο προπονητής ούρλιαζε για την τεχνολογία της Σοβιετικής Ένωσης και την Σιβηρία για τα τελευταία 10 λεπτά! Χαχαχαχα! Μπορείτε να το πιστέψετε αυτό; Αναγκάστηκα να αρχίσω όλη την ομιλία μου από το μηδέν.

Βλέπετε, αυτό είναι μία πραγματική ιστορία. Αυτό συμβαίνει πράγματι στη ζωή. Είμαστε ανθρώπινα όντα. Μερικές φορές γελοιοποιούμαστε. Έτσι είναι τα πράγματα. Νομίζουμε πως δίνουμε τη σπουδαιότερη ομιλία στην ιστορία του ποδοσφαίρου και κάνουμε απολύτως τίποτα. Όμως σηκωνόμαστε το επόμενο πρωινό και πάμε από την αρχή.

Ξέρετε μάλιστα ποιο είναι το πιο παράξενο κομμάτι της ιστορίας; Ειλικρινά δεν είμαι σίγουρος αν νικήσαμε ή χάσαμε το ματς. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως έβγαλα αυτό το λόγο το 2011 πριν νικήσουμε με 3-1 και αυτό κάνει την ιστορία σίγουρα καλύτερη! Αλλά δεν μπορώ να είμαι 100% σίγουρος.

Αυτό είναι το πράγμα αναφορικά με το ποδόσφαιρο που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πάντα. Τα αποτελέσματα, τα ξεχνάς. Τα μπερδεύεις στο μυαλό σου. Όμως εκείνοι οι παίκτες, και εκείνη η στιγμή της ζωής μου, και εκείνες οι μικρές ιστορίες... Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ".