Όνειρο δεκαετιών για τον Άρη η κατάκτηση ενός τίτλου και καύσιμο για τις επόμενες

Οι τελικοί δεν παίζονται, κερδίζονται. Ο Άρης πριν φτάσει πια να παίξει τον πρώτο του κόντρα στον Παναθηναϊκό ξανά, ύστερα από 14 χρόνια, διεκδικώντας τρόπαιο μετά από 54, είχε να κερδίσει κι άλλους. Όχι έναν και δύο, μα παραπάνω. Συνεχόμενους. Με διαφορετικό ψυχολογικό βάρος ο καθένας, στο κάθε του αντάμωμα ως και την αποψινή πρόκριση κόντρα στον Παναιτωλικό.

Δεν είναι εύκολο. Και ειδικά φέτος, αλλά και συνολικά, ιστορικά, εμπειρικά ως οργανισμός. Σε αυτά τα 14 χρόνια, το μεσοδιάστημα των δύο τελικών, οι "κίτρινοι" δεινοπάθησαν. Κινήθηκαν στην άγονη γραμμή του ελληνικού ποδοσφαίρου, στην αφάνεια.

Τους πήρε πολύ για να ανακτήσουν στάτους και θέση στο εγχώριο στερέωμα. Άλλη μια φορά σε αυτό το διάστημα έφτασαν στα πρόθυρα ενός τελικού, τότε όμως, στην παράταση του επαναληπτικού του "Βικελίδης" ο Λιβάγια και η ΑΕΚ τον στέρησε. Από τότε, από τη σεζόν 2019-20 δηλαδή, όλες οι μέσω του Κυπέλλου προσπάθειές τους – κακά τα ψέματα, ρεαλιστικότερη οδός, συντομότερος δρόμος, αναμφίβολα πιο βατός από οποιαδήποτε φιλοδοξία στο πρωτάθλημα – σταμάτησαν στα προημιτελικά.

Φέτος, από εκεί και πέρα ο Άρης είχε να διαχειριστεί το "πρέπει". Ιστορικό, συγκυριακό όπως διαμορφώθηκε το μονοπάτι του μετά τον αποκλεισμό της (Κυπελλούχου) ΑΕΚ στους "16". Αυτό ήταν το σημείο καμπής όχι μόνο της παρουσίας του στη διοργάνωση, αλλά συνολικά της φετινής σεζόν του.

Νίκη Βόλου στα προημιτελικά και κυρίως Παναιτωλικός στα ημιτελικά ήταν – κακά τα ψέματα – εμπόδια που τάιζαν πολλαπλάσια αυτό το "πρέπει". Το πρωτάθλημα πέρασε σιγά σιγά σε δεύτερη μοίρα. Όχι εμφανώς, όχι ομολογημένα στην αρχή, αλλά απολύτως δικαιολογημένα και πλέον εκεί, γνωστό πριν καν τη σέντρα της σεζόν, πως η 5 η θέση έμοιαζε με το φυσιολογικό ταβάνι.

Συνθήκη, η οποία επίσης δεν είναι εύκολη στη διαχείριση. "Κοιμίζει", αλλοιώνει προσοχή και εγρήγορση, επηρεάζει, γεννάει ευκολότερα και περισσότερο δικαιολογίες από κίνητρα. Κάτι που φάνηκε άλλωστε από το πόσο προβληματικά, με κακοτεχνίες παντού, διοικητικά, οργανωτικά, στελεχιακά και αγωνιστικά, ξεκίνησε η χρονιά και πως οδηγήθηκαν οι "κίτρινοι" στην αλλαγή προπονητή και στην επιστροφή του – πιθανότατα πιο επιτυχημένου τους στον 21 ο αιώνα – Άκη Μάντζιου.

Δική του η σφραγίδα 100-0. Όχι στην πορεία ως τον τελικό, αλλά στην επιστροφή στη συνέπεια. Στην οργάνωση, στη ρύθμιση, στο πλάνο, στην οριοθέτηση προτεραιοτήτων, στο συμμάζεμα. Ανεξαρτήτως τι γνώμη έχει ο καθένας για τις προπονητικές ικανότητές του, ο Μάντζιος τον Άρη που παρέλαβε, ένα ανερμάτιστο σύνολο, τον κουλάντρισε, τον μάζεψε, του οριοθέτησε αρχές και συγκεκριμένη προσέγγιση στα παιχνίδια του, τον έβαλε ξανά σε ράγες.

Όχι με την ασφάλεια του ορίζοντα της 5 ης θέσης (που και αυτό πριν την άφιξή του έμοιαζε να αμφισβητείται), αλλά με ορίζοντα τη διεκδίκηση ενός ονείρου. Τέτοια άλλωστε είναι που κάνουν τη διαδρομή, αρχικά τη δύσκολη των περασμένων 14 χρόνων και κατ’ επέκταση των 54 ανύδρων τελευταίων, να αντέχεται, να συνεχίζεται, να (της) προσφέρουν στάσεις- ορόσημα, στόχους που ανανεώνουν, κινητοποιούν, επαναπροσδιορίζουν.

Ένα τέτοιο όνειρο, στην αμέσως προηγούμενη συμμετοχή των "κίτρινων" σε τελικό, είχε φέρει στην Αθήνα κοντά 35.000 οπαδούς του Άρη. Μόνο και μόνο αυτό, αρκούσε για να… βγουν τα χρόνια που ακολούθησαν ως και απόψε. Και ας μη συνοδεύτηκε με την κατάκτηση του τροπαίου.

Το μόνο βέβαιο πως άλλοι τόσοι, και παραπάνω, όπου και να γίνει ο τελικός, θα είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν κυνηγώντας αυτό το όνειρο που από γενιά σε γενιά περνάει στην "κίτρινη" κοινωνία. Σε λίγες εβδομάδες, ο Άρης συμπληρώνει 110 χρόνια ιστορίας. Σε δαύτα, όλους κι όλους έχει παίξει εννιά τελικούς και τον περιμένει ο δέκατος. Ένας κάθε έντεκα χρόνια.

Ένας, χοντρικά χοντρικά, ανά γενιά. Ένας για να φτιάξει, να γαλουχήσει, να περάσει την επόμενη. Ωραίο είναι. Αυτό από μόνο του. Και όχι για τα μελό κλισέ. Κάτι τέτοια αυτονόητο είναι πως τα χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κυρίως όμως τα χρειάζεται και τα θέλει μια ομάδα που έχει δίπλα της τόσο κόσμο. Κουβαλάει τόση ιστορία.

Για να συνεχίσει να κινητοποιεί, να δίνει ώθηση, να μικραίνει, ακόμη και να εκμηδενίζει αποστάσεις, να μην ζει μόνο με αναμνήσεις και θύμησες, αλλά να αναδεικνύει δυναμική και προοπτική. Αυτό και αν της χρειάζεται.

Και έτσι, ναι, μπορεί το εξατομικευμένο καλό, να αποδειχτεί ωφέλιμο και συνολικά. Ωραίο είναι. Και ανεξαρτήτως έκβασης του τελικού, μακάρι να μην στερηθεί, ποικιλοτρόπως, η δυνατότητα και η ευκαιρία να γίνει ωραιότερο.