Ο Παναθηναϊκός πήρε τον αγώνα της Κυριακής, παίζοντας παθητικά. Και αυτό είναι που «τρέλανε» τον κόσμο των νταμπλούχων. Οι «πράσινοι» ειδικά στο πρώτο μέρος είχαν διπλή ζώνη άμυνας. Ο Μουνιόθ, δεν έπαψε να φωνάζει στους πλάγιους ποδοσφαιριστές του να γυρνάνε πίσω και να μην ξεχνιούνται.

Ζήταγε από τους Γκούμα-Μόρις να μην περνάνε ούτε πέντε μέτρα από το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής. Απαίτησε από τους Τζιόλη-Μπόβιο να κλείσουν τους χώρους και να μην κάνουν παιχνίδι. Η επιθετική του εντολή, ήταν μακρινές μπαλιές για τους γρήγορους Παπαδόπουλο και Σαλπιγγίδη.

Στο δεύτερο μέρος, ο ΠΑΟ ευτύχησε να προηγηθεί με το αυτογκόλ. Είχε με το μέρος του την ψυχολογία και τον κόσμο, αλλά και πάλι δεν ανοίχτηκε. Ο ίδιος ο Μουνιόθ προς τιμήν του, παραδέχθηκε όλα τα παραπάνω στις δηλώσεις του και μπράβο του.

Το θέμα είναι λοιπόν, τι έκανε ο Ολυμπιακός απέναντι σε μια ομάδα που τον φοβόταν; Και πώς μπόρεσε να χάσει από αυτή;

Οι απαντήσεις του Σόλιντ
Στα δυο αυτά ερωτήματα κανονικά θα έπρεπε να απαντήσει ο Τροντ Σόλιντ. Κατά την προσφιλή του συνήθεια όμως, ο Νορβηγός κάνει δηλώσεις με ένα δικό του στυλ. Και δεν το κάνει επίτηδες.

Απλά ρωτάται για κάτι και απαντάει για άλλο. Όμως αυτό το «τι κάνεις μπάρμπα, κουκιά σπέρνω» κάποια στιγμή, θα πρέπει να σταματήσει.

Θέλετε και παράδειγμα; Ερώτηση μετά το ματς στον Νορβηγό: Γιατί κάνατε καθυστερημένα δυο αλλαγές; Απάντηση: « Θέλαμε να ρισκάρουμε, να παίξουμε πιο επιθετικά». Όλοι φυσικά νομίζετε, ότι κοροϊδεύει. Μα δεν κοροϊδεύει. Τα πιστεύει αυτά που λεει. Και όταν στο... καπάκι ερωτήθηκε: Δεν θα μπορούσατε να ρισκάρετε πιο νωρίς; Η απάντηση:

« Δεχθήκαμε γρήγορα το γκολ, ήθελα να δω πως θα παει η ομάδα». Και βέβαια, μέχρι το 88' έβλεπε πως πηγαίνει η ομάδα... Ο Νορβηγός όπως χρεώθηκε όλες τις μεγάλες νίκες στα ντέρμπι, έτσι πρέπει να χρεωθεί και αυτή την ήττα.

Γιατί δεν είναι και σοβαρό πράγμα, να την «πληρώνουν» συνέχεια οι παίκτες. Κι αν στις νίκες οι ποδοσφαιριστές παρουσιάζονται εμπνευσμένοι και αποφασισμένοι από κάποιον, έτσι και στις ήττες, όταν είναι... χάλια, κάποιος θα τους επηρεάζει αρνητικά. Ο Σόλιντ έπαιξε όπως με την Ρόμα, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι Ρόμα για να τον φοβάσαι.

Όσον αφορά στην σύνθεση και στον τρόπο ανάπτυξης, δεν μπορούν πολλά να ειπωθούν, αλλά υπάρχει και κάτι σοβαρό: Η γκίνια του Κωνσταντίνου έχει σταματήσει. Ίσως για λίγο καιρό, αλλά είναι κρίμα ο Κύπριος να βρίσκεται απελπιστικά μόνος και να ψάχνουν το κεφάλι του.

Στο τέλος εκτίθεται ο ίδιος, χωρίς να φταίει. Στο πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός είχε την κατοχή της μπάλας, χωρίς να απειλήσει. Στο δεύτερο μετά το αυτογκόλ δεν ήταν η ομάδα που θα μπορούσε να γυρίσει τον αγώνα.

Καμία αντίδραση…
Όσο «σοφτ» ήταν η ομάδα στο γήπεδο, άλλο τόσο παρουσιάζεται η κατάσταση στο λιμάνι και λίγες ώρες αργότερα αντιδράσεις δεν υπάρχουν. Και σε τι πράγμα να υπάρξουν αντιδράσεις;

Πρώτον, σε κάποιες αποφάσεις του Τεροβίτσα και των βοηθών του. Αν ήθελε ο Ολυμπιακός να διαμαρτυρηθεί, θα μπορούσε να το κάνει εύκολα. Άλλωστε το αυτογκόλ ξεκίνησε από ανύπαρκτο φάουλ. Δεύτερον, ο Ζεβλάκοφ «έφαγε» κλωτσιές και από το πρωί ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, κάνουν λόγο για επιβολή προστίμου στον Παναθηναϊκό!

Δεν ξέρουμε αν αυτά είναι τα «νέα κόλπα» στην Σούπερ Λίγκα, αλλά έτσι δημιουργείται τεράστιο δεδικασμένο. Και όπως ξέρετε, δεν ζούμε σε χώρα Αγίων! Τρίτον, καμία κίνηση δεν έχει γίνει ως τώρα, όσον αφορά στην ομάδα. Μα βλέπετε, οι παίκτες τι άλλο να «χρεωθούν»;

Εδώ, κέρδιζαν και τα άκουγαν. Κάνει «μπαμ» ότι υπάρχει πρόβλημα, αλλά δεν είναι δικό τους. Τέταρτον, ο κόσμος έχει πλέον δικαιολογημένα παράπονα απ' όλους. Από την διοίκηση για παθητική στάση σε πολλά θέματα, από τον προπονητή γιατί έχει βάλει το ίματζ του πάνω από την ομάδα, από τους παίκτες γιατί δεν παίζουν τουλάχιστον για τους εαυτούς τους. Και κάπως έτσι περνάνε οι αγωνιστικές και κάπως έτσι η διαφορά, έπεσε στους δυο βαθμούς από τον ΠΑΟ και στους τρεις από την ΑΕΚ.