Παναθηναϊκός: Ο Ματέους Βιτάλ έπρεπε να ξεπεράσει ότι είδε με τα μάτια του τη μητέρα του να σκοτώνεται από σφαίρα

Η μπάλα φτάνει στα πόδια του Ματέους Βιτάλ (πολύ πριν έρθει στον Παναθηναϊκό). Από μέσα αριστερά και μεταξύ κέντρου-μεγάλης περιοχής αρχίζει μια ατομική προσπάθεια διαρκείας. Κολλάει το τόπι στα πόδια. Ταλαιπωρεί όποιον εκ των αντιπάλων του επιχειρεί να τον ανακόψει. Τον παρασέρνει τόσο η ορμή που φτάνει προς τη γραμμή του άουτ. Έχει μαζί του και την τύχη. Κάνει αντίθετη κίνηση, πατά τη μεγάλη περιοχή και με ιδανικό τελείωμα στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της Βάσκα ντα Γκάμα. Όλα κουμπώνουν ταιριαστά. Το κοντρόλ, το μπάσιμο, οι ντρίμπλες, το σουτ.

Έχει καιρό να νιώσει το συναίσθημα. Το κάψιμο εκείνο που κυλά στο αίμα, πλημμυρίζει τις φλέβες και ηλεκτρίζει το κορμί την ακριβή στιγμή της επίτευξης του γκολ. Την έκσταση του σκόρερ όταν η μπάλα περνά τη γραμμή. Η τελευταία φορά ήταν πριν από (σχεδόν) 6 μήνες. Και τότε απέναντι στην ομάδα που υπηρετούσε από τα 5 ως τα 19 του. Την ομάδα που τον έπλασε και λίγο μετά την ενηλικίωσή του, ατόμου και ποδοσφαιρική, τον παραχώρησε στην ιστορική "Τιμάο" έναντι 2 εκατομμυρίων τον Γενάρη του 2018. Ήταν παιδί-θαύμα.

Ο βουβός πανηγυρισμός

Αν και πιεσμένος ύστερα από την πρώτη σεζόν προσαρμογής στο εντελώς ξένο, καθόλου γνώριμο, περιβάλλον του, έχοντας αφήσει το Ρίο ντε Τζανέιρο για το Σάο Πάουλο, ο Βιτάλ δεν ξεσπά. Προτιμά να πανηγυρίσει βουβά. Άηχα. Δείχνοντας απλώς τον ουρανό. Τιμά το παρελθόν που κουβαλά μαζί. "Οικογένεια σε αγαπώ", καταλαβαίνει κάποιος, αν διαβάσει τους ψίθυρους που ζορίζονται, κάνουν αγώνα για να βγουν από τα χείλη του.

Από τη μία είναι αυτά τα 14 χρόνια στη Βάσκο που τον συγκρατούν. "Είναι η ομάδα που μεγάλωσα. Η ομάδα που μου έδωσε τροφή και εκπαίδευση. Που μου έδωσε τα πάντα", απαντούσε, αποκρούοντας όσους ενοχλήθηκαν από την ουδέτερη στάση του. "Δεν μπορώ να τους ικανοποιώ όλους". Από την άλλη εκείνη η απώλεια που στα 9 του γέννησε μέσα του ένα δαίμονα. Φρένο στο φρένο. "Σκέφτηκα το ενδεχόμενο να σταματήσω, αλλά ο πατέρας και οι αδερφές μου με βοήθησαν. Όπως και η Βάσκο που ήταν συνεχώς στο πλευρό μου. Μου παρείχε ψυχολόγο για σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο", είχε θυμηθεί σε άλλη συνέντευξή του.

Βλέποντας τη μητέρας του να σκοτώνεται από σφαίρα

Ο Βιτάλ ήταν αυτόπτης μάρτυρας του θανάτου της μητέρας του. Στα 9 του είδε από το παράθυρο την (αδέσποτη) σφαίρα να της αφαιρεί μεμιάς τη ζωή. Ο μικρός ήταν ήδη στο αυτοκίνητο της οικογένειας. Έφευγε από την προπόνηση στο futsal και η Βιβιάνε Βιτάλ, πανταχού παρούσα για τα παιδιά της, είχε φροντίσει να βρίσκεται στην ώρα της για να τον παραλάβει. Κανονικά θα γυρνούσαν μαζί στο σπίτι. Κανονικά θα έτρωγαν και θα μιλούσαν για την ημέρα που πέρασε. Κανονικά θα τον φιλούσε στο μέτωπο και θα του έλεγε καληνύχτα.

Όχι. Ο χρόνος θα σταματούσε έξω από το προπονητικό κέντρο της Βάσκο ντα Γκάμα. Η ανταλλαγή πυρών μεταξύ συμμορίας και της αστυνομίας, που άρχισε αναπάντεχα, είχε μια παράπλευρη απώλεια. Διαμπερές τραύμα και ακαριαίος θάνατος. Η Βιβιάνε είχε νιώσει το καθήκον να προστατεύσει όσους ήταν στο ΙΧ.

Ο Ματέους και τ' αδέρφια του ορφάνεψαν από μάνα, έχαναν τη φιγούρα έμπνευσής τους. Ο Βιτάλ ήταν πολύ δεμένος με τη μητέρα του. Συστηνόταν με το επώνυμό της - του πατέρα του (και δικό του) είναι Ασουμπτσάο. Ο θάνατός της έγινε ο καθημερινός εφιάλτης του. Κληρονομιά της ημέρας εκείνης. Έπεσαν όλοι πάνω του. Το ποδόσφαιρο λειτούργησε, άλλη μία φορά, λυτρωτικά. Ο "Pet", προσωνύμιο εμπνευσμένο από τον Σέρβο επιτελικό Ντέγιαν Πέτκοβιτς που εκείνη την εποχή (2002-04) ήταν ο ηγέτης στην ανδρική Βάσκο, είχε έναν μονόδρομο μπροστά του. Δεν του επιτρεπόταν να κάνει πίσω. Ούτε να μείνει στάσιμος. Όφειλε να προχωρήσει.

Η πρώτη αφιέρωση

Η περίοδος της εφηβείας σαν να μην τον άγγιξε. Απότομα κλήθηκε να γίνει άνδρας. Πριν κλείσει τα 17 του ήταν ήδη μέλος της πρώτης ομάδας. Η Βάσκο είχε υποβιβαστεί και επιχειρήθηκε ανανέωση του υλικού με ταλαντούχα παιδιά από την ακαδημία. Πρώτο απ' όλα τα μέλη του πρότζεκτ "Promove" (προώθηση) ήταν ο Βιτάλ. Ο προπονητής Ζορζίνιο δεν φοβήθηκε το ρίσκο και ο μικρός επιβεβαίωσε τις προβλέψεις που ακολουθούσαν το ταλέντο του. Λεπτεπίλεπτος τεχνίτης με ηγετικές ικανότητες. Πότε ως εξτρέμ και πότε ως επιτελικός. Η πρώτη ασίστ έδωσε τη σκυτάλη στη δεύτερη, με την Γκρέμιο τον Σεπτέμβρη του 2017 βρήκε για πρώτη φορά δίχτυα. Ύψωσε και τότε τα χέρια προς τον ουρανό. Αφιέρωνε τη στιγμή στη μάνα που είχε χάσει. "Ήμουν νευρικός. Είμαι πιο ανάλαφρος πια, πιο ήρεμος", έλεγε στο φινάλε εκείνου του 1-0 επί της Γκρέμιο.

Η μετακίνηση στην Κορίνθιανς τον ξάφνιασε μάλλον. Ήρθε πριν καν εμφανιστεί σε 33 επίσημους αγώνες. Η ενσωμάτωση ήταν αγώνας μετ’ εμποδίων. Είχε δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα. Αποδείχθηκε ότι ο μικρός δεν ήταν απόλυτα έτοιμος για το επόμενο βήμα. Σωματικά τουλάχιστον ήταν ανεπαρκής. Φάνηκε νωρίς και διαγνώστηκε εγκαίρως η ανάγκη να βοηθηθεί εκ νέου. Διαφορετικά πλέον από την προηγούμενη φορά.

Διατροφή, γυμναστική, πατρότητα

Σταδιακά εισήλθε σε πρόγραμμα διατροφής, που "έκανε τη σύζυγό μου να υποφέρει", και εκγύμνασης γιατί "όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά πρέπει ν' αλλάξεις". Έκοψε μαχαίρι τις περιττές θερμίδες από αμαρτωλές λιχουδιές, υιοθέτησε συγκεκριμένο διαιτολόγιο "για να χάσω λίπος και όχι βάρος", έβαλε τα βάρη στην καθημερινότητά του "παρόλο που δεν μου άρεσε να γυμνάζομαι με... σίδερα" και οριοθέτησε τη ρουτίνα του φροντίζοντας να ξεκουράζεται σωστά, μια και ο ύπνος είναι απαραίτητος.

Εκ των υστέρων κατέληξε ότι "έχω περισσότερη δύναμη, καλύτερη φυσική κατάσταση, μπορώ να βγάλω 90λεπτο. Δεν ήταν εύκολο, αλλά σημαντικό. Οι χαζομάρες είναι ωραίες, αλλά επιβλαβείς".

Ο Ματέους Βιτάλ ένιωθε ότι όφειλε στον εαυτό του να (τον) προσέχει. Για πρώτη φορά να μην στηρίζεται σε άλλους. Το κίνητρο δεν ήταν αποκλειστικά η "γέννηση" μιας καριέρας από το μηδέν. Ήταν, κυριολεκτικά, η γέννηση της κόρης του προς τα τέλη του 2019. "Η πατρότητα ήταν το πιο υπέροχο πράγμα που συνέβη στη ζωή μου. Ήταν κάτι που ο Θεός μού έστειλε για να καλύψει ένα κενό στην καρδιά μου. Όλοι ξέρετε ότι έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν 9 ετών και άρα υπήρχε αυτό το κενό αγάπης. Ήταν η μητέρα μου και είναι η κόρη μου, δεν συγκρίνονται αυτά τα δύο, αλλά κατά κάποιον τρόπο η Αντονέλα ήρθε για να με γεμίσει".

Μια στιγμή, δυο ζωές.