Ανάμεσα σε διάφορες τακτικές που δοκίμασε τις ημέρες πριν το ντέρμπι, ο Ρουί Βιτόρια επέλεξε αυτή με σχηματισμό τριών αμυντικών και δύο επιθετικών, όμως το γρήγορο γκολ του Γιάρεμτσουκ του έκανε μεγάλη “ζημιά”.
Είναι πάντα δύσκολο για έναν προπονητή να προβαίνει σε μια επιλογή ενάντια στις “αρχές” του.
Η αναφορά γίνεται φυσικά στο 3-5-2 (5-3-2 σε φάση άμυνας) που επέλεξε να τοποθετήσει την ομάδα του ο Ρουί Βιτόρια στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, κάτι που δεν του βγήκε κυρίως λόγω του λάθους του Ντραγκόβσκι και του γρήγορου γκολ των “ερυθρόλευκων”.
Η αλήθεια είναι πως ο Πορτογάλος τεχνικός κατά τη διάρκεια της καριέρας του επέλεγε συνήθως σχηματισμό με τέσσερις αμυντικούς.
Το πώς λειτουργεί, το είχαμε αναλύσει σε παλιότερο σημείωμα μετά το ματς με τους Ιταλούς, όπως επίσης είχαμε προσθέσει πως η εικόνα του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο με την Φιορεντίνα τον έκανε να σκέφτεται αυτή την άλλη περισσότερο.
Κάτι που είχε κάνει με επιτυχία για κάποιο χρονικό διάστημα και με την Σπαρτάκ Μόσχας, αποκλείοντας τη Νάπολι.
Στο διάστημα πριν την εκκίνηση των play offs και ειδικά από τη στιγμή που άρχισαν να επιστρέφουν οι διεθνείς, ο Βιτόρια δούλεψε με τους παίκτες του τόσο το 3-5-2, όσο και τα 4-4-2, 4-3-3 και 4-2-3-1.
Οι τελευταίες δύο τακτικές άλλωστε, είναι αυτές που χρησιμοποιεί επί το πλείστον στη θητεία του στον Παναθηναϊκό.
Επειδή όμως έχει διακρίνει πως η ομάδα του από τη μια δεν απειλεί όσο θα ήθελε και από την άλλη θα πρέπει να βρει τρόπους να ανταπεξέλθει στην πίεση του αντιπάλου, είχε όλες τις προηγούμενες ημέρες στο μυαλό του μια διάταξη με δύο επιθετικούς που θα δυσκόλευαν την άμυνα του Ολυμπιακού και θα του έδιναν την ευκαιρία να γίνει επικίνδυνος.
Στις δοκιμές του 4-4-2 με τους Σβιντέρσκι – Ιωαννίδη στην κορυφή, θέλησε να δει κάποια στιγμή και τον Ουναχί στη θέση του αριστερού εξτρέμ, ενώ σ’ αυτές του 3-5-2, δοκίμασε τόσο τον Τετέ, όσο και τον Πελίστρι ως δεύτερο επιθετικό.
Τον Βραζιλιάνο τον τοποθέτησε μάλιστα και ως εσωτερικό χαφ σε σχηματισμό 4-3-3, αλλά τελικά απ’ όλα όσα είδε επί χόρτου στις τελευταίες προπονήσεις, κατέληξε στο 3-5-2.
Μια τακτική που για να φανούν τα αποτελέσματα εντός αγωνιστικού χώρου χρειάζεται συνήθως πολλή δουλειά και για μεγάλη χρονική περίοδο. Ειδικά απέναντι σε ομάδες που δεν αγωνίζονται (όπως η Φιορεντίνα) με αυτόν τον τρόπο.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά ο αντίπαλος συχνά δημιουργεί υπεραρυθμίες στο πλάτος του γηπέδου με δύο παίκτες στην πλευρά και για να καλυφθούν τα κενά θα πρέπει να υπάρξουν συντονισμένες αλληλοκαλύψεις τόσο από τους ακραίους στόπερ, όσο και από τους κεντρικούς χαφ.
Αυτά τα κενά στους “πράσινους” έγιναν ακόμη μεγαλύτερα, όταν έπαψε να υπάρχει καθαρό μυαλό και το σημαντικότερο, ασφάλεια στην κατοχή και την κυκλοφορία της μπάλας.
Το λάθος του Ντραγκόβσκι στο ξεκίνημα έκανε του κεντρικούς αμυντικούς να έχουν συνεχώς στο μυαλό τους, ότι δεν πρέπει να γυρίσουν τη μπάλα πίσω και αυτό είχε ως αποτέλεσμα αυτή να περνά λιγότερο τόσο από τους μέσους, όσο και από τους ακραίους μπακ.
Το γεγονός αυτό έκανε πολύ μεγάλη “ζημιά” στο πλάνο του Ρουί Βιτόρια, που ήθελε να έχει μια ομάδα που θα ενέπνεε ασφάλεια στην άμυνα και θα μπορούσε να είναι πιο απειλητική στην επίθεση.
Είναι αυτό που λένε οι προπονητές πως μπορείς να σχεδιάζεις πολλά πριν από έναν αγώνα, αλλά το παιχνίδι με τη μορφή που μπορεί να πάρει, μπορεί να σε μια άλλη κατεύθυνση.
Αυτό ακριβώς συνέβη στον Παναθηναϊκό στο Γ. Καραϊσκάκης και σε συνδυασμό με την εύθραυστη ψυχοσύνθεση του, οδήγησε σ’ αυτό το βαρύ αποτέλεσμα (4-2).
