Χρόνια τώρα, είναι πανεύκολο για τον Παναθηναϊκό να “βυθιστεί” στην εσωστρέφεια απ’ τη μία στιγμή στην άλλη. Ανά πάσα ώρα και στιγμή και “δια ασήμαντον αφορμήν”. Πόσω μάλλον δε, όταν προέρχεται από τρεις σερί –κι άκρως οδυνηρές- ήττες στο πρωτάθλημα σε διάστημα 8 ημερών. Το διαιτητικό κι όσα σερί έχουν γίνει σε βάρος του Παναθηναϊκού τις τελευταίες εβδομάδες, είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα στο οποίο οφείλει να βρει λύση η ιδιοκτησία του.
Στο αγωνιστικό σκέλος, ωστόσο, οι ευθύνες είναι αντίστοιχα μεγάλες κι ακουμπούν τόσο τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, όσο και τους παίκτες της ομάδας για τα ουκ ολίγα λάθη και τις αδυναμίες που καταγράφηκαν τον τελευταίο μήνα. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πάρα πολλά απ’ το βράδυ της Κυριακής (06/02), μετά την τρίτη σερί ήττα στην Τούμπα, όμως το ζητούμενο είναι να μπαίνουν στη σωστή βάση όλα και να κατανέμονται σωστά οι ευθύνες.
Ο Παναθηναϊκός πήγε στη Θεσσαλονίκη με ένα “σκασμό” απουσίες βασικών και πάνω απ’ όλα κομβικών παικτών, ιδίως στον άξονα της μεσαίας γραμμής του (τιμωρημένος Βιγιαφάνιες, τραυματίας Μαουρίσιο). “Λειψός” από επιλογές στον πάγκο με συνθήκες εκτάκτου ανάγκης ως προς τη δομή της μεσαίας γραμμής αφού έλειπαν δύο εκ των τριών βασικών παικτών που δίνουν ισορροπία σε όλη την ομάδα.
Το αρχικό πλάνο λειτούργησε καλά
Παρόλα αυτά το αρχικό πλάνο της Τούμπας λειτούργησε από αρκετά έως πολύ καλά. Η πρώτη στόχευση και η λογική να “χτυπήσει” την πλευρά του Βιεϊρίνια με τον Παλάσιος ήταν σωστή, καθότι εκτός απ’ το γκολ του Αργεντινού, στο πρώτο ημίωρο ο “Τούκου” δημιουργούσε μόνιμα προβλήματα στην άμυνα του ΠΑΟΚ από εκείνη την πτέρυγα, λόγω (και) της αδυναμίας του Ζίβκοβιτς να καλύψει αμυντικά τον αρχηγό του. Την ίδια ώρα υπήρχε ισορροπία στη μεσαία γραμμή, ο Παναθηναϊκός “απορροφούσε” εύκολα όλη την πίεση του ΠΑΟΚ και κρατούσε περισσότερο την μπάλα και τον δικέφαλο του Βορρά μακριά απ’ την περιοχή του.
Η έξοδος του Λούντκβιστ
Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα ήταν ο τραυματισμός του Ραμόν Λούντκβιστ (ρήξη μηνίσκου). Κι όσο κι αν δεν… γέμιζε το μάτι η εικόνα του Σουηδού, η παρουσία του μέχρι εκείνη την ώρα ήταν πολύτιμη, καθώς αποτελούσε το “μαξιλάρι” του Ρούμπεν στην κυκλοφορία της μπάλας και ήταν ο ενδιάμεσος παίκτης που “έσπαγε” την πίεση του ΠΑΟΚ. Ο Γιοβάνοβιτς γνωρίζοντας πως ο Γκατσίνοβιτς δεν είναι ακόμη σε θέση να παίξει μία ώρα μπάλας, αναγκάστηκε να βάλει τον άξονα τον Βιτάλ, ο οποίος άργησε να προσαρμοστεί σε έναν τέτοιο ρόλο κι από εκείνο το σημείο και μετά άρχισε να χαλάει η ισορροπία.
Από το τελευταίο δεκάλεπτο άρχισε να παίρνει ο ΠΑΟΚ την κατοχή, όχι απ’ το δεύτερο ημίχρονο. Απλώς η εικόνα του ματς άλλαξε ακόμη πιο έντονα απ’ τη στιγμή που οι γηπεδούχοι άρχισαν να γεμίζουν τον δικό τους άξονα και τις πτέρυγες με “φρέσκα” πόδια (Μπίσεσβαρ, Μίτριτσα) και πλέον ο Παναθηναϊκός “κατέρρευσε” ανασταλτικά στα 30-35 μέτρα έξω απ’ την περιοχή του μετά (και) την έξοδο του Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου με τραυματισμό. Δεύτερη μεγάλη “γκίνια” σε ροή αγώνα, για μία ομάδα που δεν της φτάνουν όλα όσα έχει τις τελευταίες εβδομάδες, έχει να αντιμετωπίσει κάθε φορά και την κακοδαιμονία της…
Η λανθασμένη επιλογή με τον Αγιούμπ
Με τους 4 απ’ τους 5 χαφ του Παναθηναϊκού εκτός αγώνα, έρχονται και οι τρεις βασικές “ενστάσεις” κι απορίες, όσον αφορά η διαχείριση απ’ την πλευρά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς: 1) Γιατί χρησιμοποίησε από το… πουθενά τον “ξεχασμένο” Γιασίν Αγιούμπ. 2) Γιατί επέλεξε να αλλάξει πλάνο περνώντας τον Παλάσιος για ένα (κομβικό) τέταρτο στην κορυφή της επίθεσης. 3) Γιατί δεν επέλεξε ή δεν δοκίμασε για άλλη μία φορά να “κλείσει” τον αγώνα χρησιμοποιώντας τρίτο στόπερ. Σε όλα υπάρχουν “απαντήσεις”, που δεν δικαίωσαν σε καμία περίπτωση τις επιλογές του Σέρβου τεχνικού:
1)Ο Γιοβάνοβιτς είναι ένας προπονητής που δεν αλλάζει εύκολα τις βασικές αρχές του και τον τρόπο με τον οποίο θέλει να προσεγγίζει τους αγώνες, πάνω σε μία κεντρική φιλοσοφία και πάνω σ’ αυτά που δουλεύει απ’ την πρώτη μέρα με την ομάδα του. Όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, παντού λειτουργούσε έτσι… Ακολουθούσε τα “πιστεύω” του και δεν αρέσκεται στο να κάνει μεγάλες αλλαγές πάνω στη δομή του παιχνιδιού της ομάδας του. Γι’ αυτό κι όταν τέθηκε νοκ-άουτ σε ροή αγώνα ο Αλεξανδρόπουλος, αποφάσισε να βάλει μέσα το μοναδικό κεντρικό χαφ που είχε στον πάγκο, ακόμη κι αν αυτός ήταν ο… Αγιούμπ, προκειμένου να μην διαταραχθεί η κεντρική ιδέα του αγωνιστικού πλάνου.
Δεν δικαιώθηκε σε καμία περίπτωση, πολύ απλά διότι ο Μαροκινός είναι… πρώην παίκτης, χωρίς ρυθμό όντας 290 μέρες μακριά από επίσημους αγώνες της πρώτης ομάδας (μόνο τρία ματς με τον Παναθηναϊκό Β’ έχει δώσει) κι ανασταλτικά ήταν μόνιμη “μαύρη τρύπα”, δημιουργώντας… αεροδιάδρομο στα χαφ, μεγαλύτερο απ’ αυτούς στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Κίνηση απελπισίας; Αναμφίβολα, αλλά κι ένα μεγάλο ρίσκο που κόστισε στην αμυντική ισορροπία όλης της ομάδας.
Έφερε πιο ψηλά τα στόπερ του ΠΑΟΚ
2)Η επιλογή με τον Παλάσιος στην κορυφή της επίθεσης είχε να κάνει με το πώς “περπατούσε” εκείνη την ώρα το ματς. Ο Παναθηναϊκός είχε μπει σε (μόνιμη) θέση άμυνας και η μοναδική περίπτωση για να “ενοχλήσει” την αμυντική γραμμή του ΠΑΟΚ ήταν να βγει κάποια κόντρα με τον γρήγορο κι ευέλικτο Αργεντινό. Για να φτάσει η μπάλα όμως μέχρι τον “Τούκου” (που ήδη είχε αρχίσει να χάνει σε δυνάμεις) έπρεπε να υπάρχει στο ενδιάμεσο κάποιος για να τη… δώσει σωστά. Ο Ρούμπεν είχε εγκλωβιστεί, κυνηγώντας δεξιά κι αριστερά τους πάντες κι ο Γκατσίνοβιτς προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του την ώρα που το ματς “έκαιγε”.
Το χειρότερο όλων όμως, ήταν πως με τον Παλάσιος στην κορυφή, οι δύο στόπερ του ΠΑΟΚ δεν ένιωθαν πλέον απειλή απ’ τη στιγμή που δεν είχαν απέναντί τους κάποιον παίκτη που θα μπορούσε να τους απασχολήσει παίζοντας με πλάτη στις ελάχιστες υποδοχές της μπάλας προς το αμυντικό τρίτο τους κι ανέβαιναν πλέον μόνιμα πάνω απ’ τη μεσαία γραμμή. Κι εναλλάξ άρχισαν να πιάνουν… στασίδι μέσα στην περιοχή του Παναθηναϊκού. Μια, δυο, τρεις, στην… τέταρτη ο Ίνγκασον έκανε το 1-1 στο 77’ και η ψυχολογία του Παναθηναϊκού “βυθίστηκε” κι άλλο.
Καμία προπόνηση με τρεις στόπερ
3) Η μόνιμη απορία των τελευταίων εβδομάδων, έχει να κάνει με το “γιατί” δεν επέλεξε να βάλει τρίτο στόπερ προς το φινάλε. Απ τη στιγμή μάλιστα που ο Παναθηναϊκός έχει ήδη “καεί” στα τελευταία λεπτά αγώνων του και μια και δυο και τρεις φορές, χάνοντας αποτελέσματα και βαθμούς που είχε στα χέρια του. Η πρώτη “απάντηση”, έχει τη “ρίζα” της στο περί “κεντρικής φιλοσοφίας” που δεν θέλει να αλλάζει εύκολα ο Γιοβάνοβιτς, το οποίο αναλύθηκε λίγο πιο πάνω. Κι επιπλέον απ’ τις αρχές της σεζόν δεν έχει δουλευτεί στην προπόνηση διάταξη με τρεις στόπερ. Δεν το επέλεξε ούτε αυτή τη φορά, μολονότι οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στον αγωνιστικό χώρο εκείνη τη στιγμή “φώναζαν” πως χρειαζόταν… Και σ’ αυτό το κομμάτι γενικά δεν είναι κι ο πιο “ευέλικτος” προπονητής.
Το να βάλεις τρίτο στόπερ στο γήπεδο στα τελευταία λεπτά, δεν σημαίνει ότι “προσκαλείς” τον αντίπαλο προς την περιοχή σου, ούτε “φορτώνεται” με ανασφάλεια η ομάδα. Πολύ περισσότερο δε, απ’ τη στιγμή που η κατοχή της μπάλας έχει ήδη χαθεί προ πολλού, ο αντίπαλος επιτίθεται κατά κύματα και η άμυνα έχει μπει βαθιά μέσα στην περιοχή της.
Δεν το επέλεξε ούτε αυτή τη φορά ο Σέρβος τεχνικός, όμως τα αποτελέσματα και όλα όσα έχουν γίνουν –ειδικά στα ματς με τον ΟΦΗ και τον ΠΑΟΚ- δείχνουν πως ίσως θα πρέπει να το δει πλέον πολύ πιο σοβαρά. Ειδικά σε τέτοια ματς, όπου ο Παναθηναϊκός έχει μέχρι το τελευταίο τέταρτο στα χέρια του το αποτέλεσμα που θέλει.
