Το να μην σου βγει ένα ματς όπως το σχεδίασες αρχικά, είναι κάτι που συμβαίνει... Είτε γιατί ο βαθμός συγκέντρωσης πιθανότατα είναι χαμηλότερος σε σχέση με άλλα παιχνίδια, είτε γιατί κάποιοι παίκτες "κλειδιά" μπορεί να μην είναι στην καλύτερη δυνατή βραδιά τους, είτε γιατί... παίζει κι ο αντίπαλος.

Και το τελευταίο είναι κάτι που ουδείς πρέπει να ξεχνάει στο ποδόσφαιρο. Αν δε ο αντίπαλος είναι μία τόσο σκληρή κι αποφασιστική ομάδα σαν την εφετινή Λαμία, η οποία παίζει με άγνοια κινδύνου, ποντάροντας περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά στη μεσοεπιθετική ποιότητά της, το ματς μπορεί να σου "στραβώσει" και να φλερτάρεις με την γκέλα.

Το ζητούμενο πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η "αντίδραση" στη ροή του αγώνα. Και το πώς διαχειρίζεται ο πάγκος μία δύσκολη συνθήκη και κατάσταση. Πολύ περισσότερο δε, αυτή την πολύ "ειδική" κατάσταση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός το βράδυ του Σαββάτου (4/11) στο "Αθανάσιος Διάκος", μένοντας με δέκα παίκτες στο 82ο λεπτό ο Μανούχος απέβαλλε εντελώς αναίτια με δεύτερη κίτρινη τον Γουίλιαν Αράο, ο οποίος αφενός δεν ακούμπησε τον Ακούνια κι αφετέρου τράβηξε προς τα πίσω το πόδι του για να μην βρει τον αντίπαλό του.

Το "τριφύλλι" κατάφερε να φτάσει στο πιο σημαντικό τρίποντο της έως τώρα πορείας του στην εφετινή Stoiximan Super League (με δεδομένες τις διαμορφωθείσες συνθήκες), γιατί πρώτα και πάνω απ’ όλα διατήρησε την ηρεμία του ο πάγκος του, ειδικά στο χρονικό σημείο που το ματς πλέον "ζεμάταγε".

Βοήθησε πάρα πολύ και η είσοδος των Μπερνάρ, Σπόραρ και Παλάσιος (αλλά και των Αϊτόρ και Κώτσιρα) που επιβεβαίωσαν πως ο Παναθηναϊκός έχει φέτος αυτό που δεν είχε πέρσι: Βάθος και πολλές και διαφορετικές επιλογές για να ανακατεύει την τράπουλα και το παιχνίδι ο προπονητής του, ανάλογα με την εξέλιξή του.

Περισσότερο απ’ όλα όμως το πιο σημαντικό κομμάτι στο να παραμείνει ο Παναθηναϊκός "ενεργός" και "ζωντανός" μέσα στο γήπεδο, ήρθε απ’ την παρέμβαση του πάγκου του. Και του εσωτερικού "τρικ" που εφήρμοσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το τιμ του, ψάχνοντας κάτι δραστικό για να επαναφέρει τα δεδομένα και τη ζυγαριά πιο κοντά προς το "πράσινο".

Η αλλαγή στη δομή και το 3-3-2-1

Ο Σέρβος τεχνικός τροποποίησε τη δομή του Παναθηναϊκού μέσα στο γήπεδο, κάνοντας κάτι που εμπεριείχε ρίσκο, αλλά αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματικό.

Το ζητούμενο για τους "πράσινους" εκείνη την στιγμή ήταν να μην χαθεί χρόνος και να προσπαθήσουν να αυξήσουν με κάποιον τρόπο την πίεσή τους προς την εστία της Λαμίας, μολονότι είχαν αριθμητικό μειονέκτημα.

Κι αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο με το να καταφέρει να μειώσει τις αποστάσεις μέσα στο γήπεδο και να φέρει πιο κοντά τις γραμμές του, χωρίς να απολέσει την ισορροπία στο transition. Τι έκανε λοιπόν:

Τράβηξε τον Κώτσιρα σε ρόλο τρίτου στόπερ, με τον Τσέριν ως "6άρι" πλέον να καλύπτει τα ανεβάσματά του, όποτε ο Αρκάς μπακ έπαιρνε την μπάλα και πήγαινε σε πιο ψηλά μέτρα στο γήπεδο.

Την ίδια ώρα ανέβασε ως αριστερό εσωτερικό χαφ τον Μλαντένοβιτς (κάτι που έκανε και σε φιλικά της προετοιμασίας, αλλά υπό άλλες συνθήκες, ήτοι 11 εναντίον 11), ενώ έδωσε πλήρη ελευθερία κινήσεων στον Μπερνάρ ως "8άρι", δίνοντάς του όλη την κυκλοφορία της μπάλας.

Παράλληλα, οι Αϊτόρ και Παλάσιος πήραν όλη την πλευρά αριστερά και δεξιά, με τον Αργεντινό να παίζει λίγο πιο εσωτερικά σε θέση επίθεσης, για να υπάρχει στήριγμα δίπλα στον Σπόραρ.

Αυτό το ιδιόμορφο 3-3-2-1 "εξαφάνισε" επί της ουσίας το αριθμητικό μειονέκτημα του Παναθηναϊκού, ο οποίος διατήρησε σε πολύ υψηλά ποσοστά την κατοχή της μπάλας. Και του έδωσε τη δυνατότητα να μην χάνει πολύ χρόνο μετά τις ανακτήσεις της μπάλας, κρατώντας όλο το παιχνίδι κάτω απ’ τη μεσαία γραμμή της Λαμίας.

Ένα πλάνο που βγήκε στο φινάλε (παρά το γεγονός ότι και η Λαμία έψαξε τρόπο να χτυπήσει το ρίσκο του Παναθηναϊκού σε 2-3 περιπτώσεις), διατηρώντας ψηλά και συντεταγμένα στο γήπεδο τους "πράσινους", για να ψάξουν τη μία "μεγάλη" στιγμή τους.

Και τη βρήκαν στο 90ό λεπτό, χάρις στην οξυδέρκεια και την ψυχραιμία του Μπερνάρ ο οποίος βρήκε εκεί που έπρεπε και στην στιγμή που έπρεπε τον Σπόραρ για να κάνει το 1-2…