Μια αναδρομή στην ζωή και την καριέρα του έκανε ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, παραχωρώντας συνέντευξη σε ιστοσελίδα του Καζακστάν. Ο έμπειρος φορ μίλησε για τον τόπο γέννησης του, την ηλικία στην οποία επέστρεψε στην Ελλάδα, την πρώτη του ποδοσφαιρική εμπειρία στο Ουζμπεκιστάν, τις ομάδες που αγωνίστηκε στην καριέρα του και την αξέχαστη χρονιά του 2004.

Αναλυτικά, τα όσα είπε στο sports.kz:

Δημήτρη, σε διάφορες συνεντεύξεις που διαβάζουμε, λες πως είσαι γεννημένος στο Καζακστάν. Η Wikipediaαναφέρει το Ουζμπεκιστάν ως τόπο γέννησής σου. Τελικά, τι ισχύει;

Όπως πάντα, κάτι ενδιάμεσο. Στην πραγματικότητα, γεννήθηκα στα σύνορα του Ουζμπεκιστάν και του Καζακστάν. Τα νεότερα αδέρφια μου γεννήθηκαν στο Καζακστάν, διότι οι γονείς μας έζησαν εκεί. Οι παππούδες μου έζησαν στο Κόμιτερν (χωριό στο Καζακστάν). Εγώ, γεννήθηκα στο Ουζμπεκιστάν και μεγάλωσα στο Καζακστάν.

Πόσων ετών ήσουν όταν μετακόμισες από το Καζακστάν στην Ελλάδα;

Ήμουν επτά ετών. Η μετακόμιση πραγματοποιήθηκε το 1989. Ήρθαμε στην Ελλάδα με τρένο, μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες που έζησαν στην περιοχή μας. Μας πήρε μία εβδομάδα και έπειτα φτάσαμε στα ελληνικά σύνορα.

Μπορείς να πεις ότι είχες την πρώτη σου επαφή με το ποδόσφαιρο προτού μεταβείς στην Ελλάδα;

Την πρώτη μου ποδοσφαιρική εμπειρία την πήρα στο Γκάγκαριν του Ουζμπεκιστάν, όπου για δύο χρόνια πήγα και σχολείο. Στα επτά μου χρόνια, έπαιξα με τη σχολική ομάδα. Ακριβώς μία ημέρα πριν την αναχώρησή μου από τη χώρα, συμμετείχαμε σε ένα σχολικό τουρνουά.

Διαβάσαμε ότι ο πατέρας σου είναι οπαδός της εθνικής Καζακστάν. Είναι αλήθεια; Εκείνος παίζει ποδόσφαιρο;

Ο πατέρας μου ήταν οπαδός της Πάκτακορ και μεγάλος φαν του Βασίλη Χατζηπαναγή. Δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο. Δούλεψε ως οδηγός λεωφορείων.

Την ποδοσφαιρική σου καριέρα, δεν μπορούμε παρά να τη ζηλέψουμε. Τι νομίζεις ότι θα είχε γίνει αν ο Παπαδόπουλος είχε παραμείνει στο Καζακστάν; Θα είχες γίνει ένας διάσημος παίκτης;

Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Δεν μπορώ να πω τι θα είχε γίνει αν είχα μείνει στο Καζακστάν. Σε κάθε περίπτωση, από το ξεκίνημα, ακόμη και τις μέρες που έζησα στο Γκάγκαριν, ήταν προφανές ότι ήμουν γεννημένος για να παίξω ποδόσφαιρο. Αυτό είναι που αγαπώ να κάνω και το κάνω καλά, ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Δεν έχει σημασία από που προέρχεσαι. Είναι πιο σημαντικό το πάθος και η αφοσίωση σε ότι κι αν κάνεις. Αυτό που μετράει είναι η σκληρή δουλειά, που σε κάνει καλύτερο και σε βοηθά να κινείσαι προς τα μπροστά. Είναι απαραίτητο να δουλέψεις για να φτάσεις εκεί που θέλεις.

Μιλάς πολύ καλά τα ρώσικα.

Φυσικά. Η οικογένειά μου μιλάει ακόμα ρώσικα στο σπίτι.

Θα σκεφτόσουν ποτέ την πιθανότητα να παίξειςσεμια ομάδα του Καζακστάν;

Θα ήταν μια καλή εμπειρία για εμένα, επειδή θα αποτελούσε επιστροφή στις ρίζες μου. Επιστροφή των χαρούμενων παιδικών αναμνήσεών μου. Θα ήταν επίσης μία καλή ευκαιρία για την οικογένειά μου, ώστε τα παιδιά να ζήσουν εκεί που γεννήθηκε ο πατέρας τους. Προηγουμένως είχαν επικοινωνήσει ορισμένες ομάδες μαζί μου, προσφέροντάς μουτη δυνατότητα να αγωνιστώ εκεί, όμωςγια διάφορους λόγους, δεν επιτεύχθηκε συμφωνία. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά.

Έλληνες παίκτες όπως οι Σάββας Κωφίδης, Γιώργος Σεμερτζίδης, Λεωνίδας Κυβελίδης γεννήθηκαν στο Καζακστάν. Το γνωρίζεις αυτό; Εκείνοι γνωρίζονται μεταξύ τους;

Ναι, τους γνωρίζω όλους. Με τον Λεωνίδα Κυβελίδη περάσαμε μια σεζόν στην ίδια ομάδα.

Έχεις επιστρέψει στο Καζακστάν καθόλου από τότε που μετακόμισες στην Ελλάδα;

Ναι, επισκέφθηκα το Καζακστάν με την εθνική Ελλάδος, όταν αντιμετωπίσαμε την εθνική Καζακστάν για την προκριματική φάση τουEuro 2008. Αλλά σχεδιάζω και να επιστρέψω σύντομα, με την οικογένειά μου.

Ποια περίοδος της καριέρας σου ήταν, κατά τη γνώμη σου, η πιο επιτυχημένη; Στην Μπέρνλι, στον Παναθηναϊκό, στη Λέτσε, στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ, στη Θέλτα, ή στον ΠΑΟΚ;

Έμαθα νέα πράγματα σε όλες τις ομάδες και χώρες που πήγα. Καθεμιά από αυτές είναι διαφορετική από την άλλη και ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Αναμφισβήτητα, η πιο διάσημη περίοδος της καριέρας μου ήταν το “χρυσό” νταμπλ που κάναμε με τον Παναθηναϊκό και εγώ αναγνωρίστηκα ως ο Έλληνας ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Πέρασα σε αυτήν την ομάδα πέντε χρόνια, υπήρξα αρχηγός της. Αλλά την πιο σημαντική ποδοσφαιρική εμπειρία την απέκτησα στην Μπέρνλι, στην Αγγλία, γιατί ήμουν πολύ νέος και ήταν ένα μάθημα ζωής για εμένα.

Προφανώς, το 2004 ήταν η πιο επιτυχημένη χρονιά για εσένα;

Το 2004 ήταν μια αξέχαστη χρονιά. Κάναμε το “χρυσό” νταμπλ, ήμουν ο πρώτος σκόρερ, ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς, συμμετείχα στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας και πάνω απ' όλα, κέρδισα το χρυσό μετάλλιο στοEuro.Ήταν μια στιγμή που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Νομίζω πως στο “ταξίδι” στην Πορτογαλία,όλοι οι παίκτες που συμμετείχαμε, φτάσαμεστο “πικ” μας.

Ποιο είναι το πιο αξιομνημόνευτο γκολ της καριέρας σου;

Αν είχα την ευκαιρία, θα σταματούσα σε δύο εκ των γκολ που σκόραρα απέναντι στον Ολυμπιακό. Ένα στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 2004, όταν κερδίσαμε αυτό το τρόπαιο μετά από πολύ καιρό. Και το δεύτερο, στο ντέρμπι των αιωνίων και στο στάδιο “Καραϊσκάκης” το 2007, όπου ο Παναθηναϊκός κέρδισε το ντέρμπι για πρώτη φορά εκτός έδρας, έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια!

Είσαι 35 ετών τώρα. Πρόκειται να παίζεις μέχρι ποια ηλικία;

Αισθάνομαι δυνατός και υγιής. Όσο μπορώ να να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο, θα ήθελα να συνεχίσω...

Ο Ατρόμητος δεν είναι η τελευταία ομάδα της καριέρας σου;

Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Ίσως ναι, ίσως όχι.

Photo credits: ACTION IMAGES