Με τα «αν» δεν γίνονται πραγματικότητες. Τι θα είχε συμβεί όμως αν ο Λιονέλ Μέσι είχε παίξει στην Κάντιθ, ο Πελέ στην Παρί Σεν Ζερμέν, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, ο Όλεγκ Μπλαχίν στη Ρεάλ Μαδρίτης ή ο Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι στην Μπλάκμπερν; Μην αναρωτιέστε, δεν θα το μάθουμε ποτέ!

Το «όχι» του Ράικαρντ

Τον Αύγουστο του 2005, ο ποδοσφαιρικός πλανήτης έμαθε για τα καλά τον Λιονέλ Μέσι, χάρη σε μια ποδοσφαιρική επίδειξη του Αργεντινού, σε φιλικό της Μπαρτσελόνα με την Γιουβέντους. Πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης, ο τεχνικός της «Γηραιάς Κυρίας», Φάμπιο Καπέλο, είχε προλάβει να ζητήσει από τον Φρανκ Ράικαρντ να του δανείσει τον δαιμόνιο πιτσιρικά, αλλά ο Ολλανδός ήταν ανένδοτος: Ο Λέο δεν παραχωρείται.

Λίγα 24ωρα αργότερα και πριν κλείσει η μεταγραφική περίοδος του καλοκαιριού ο Ράικαρντ, ο οποίος είχε προωθήσει τον Αργεντινό στην πρώτη ομάδα, δέχθηκε πιέσεις για να συναινέσει στον δανεισμό του Μέσι. Που; Στη νεοφώτιστη Κάντιθ, μοναδική ομάδα με την Μπέτις που είχε κενή θέση μη κοινοτικού στο ρόστερ της. Ο Λέο δεν είχε ακόμα την ισπανική υπηκοότητα, η Μπαρτσελόνα είχε καλύψει τις θέσεις των μη κοινοτικών και έπρεπε να τον δώσει, ώστε να αγωνίζεται σταθερά και να μην πάει χαμένο το διάστημα έως ότου έπαιρνε την υπηκοότητα.

Ο δανεισμός του στο «Κίτρινο Υποβρύχιο» (παρατσούκλι που ακολουθεί και την Βιγιαρεάλ) ήταν σχεδόν δεδομένος και απέμενε μόνο το «οκέι» του Ράικαρντ. Ο Ολλανδός, όμως, δεν το έδωσε ποτέ. Ο Μέσι έμεινε στην Μπάρτσα, στις 26 Σεπτεμβρίου πήρε την ισπανική υπηκοότητα και, δέκα μήνες αργότερα, η Κάντιθ υποβιβάζονταν στην δεύτερη κατηγορία. Έκτοτε δεν έχει επιστρέψει ακόμα στην Πριμέρα Ντιβισιόν και ο Λέο, ο οποίος θα μπορούσε να την βοηθήσει να αποφύγει τον υποβιβασμό, πατάει μόνιμα στον «θρόνο» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Ο Πελέ έσβησε την «Πόλη του Φωτός»

Πάντα θα έχουμε την απορία πως θα εξελίσσονταν η καριέρα του Πελέ, αν αγωνίζονταν ποτέ στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (και τι επίπεδο θα έδειχνε σε αυτό, βεβαίως). Το «μαύρο διαμάντι» είχε δεχθεί δεκάδες προτάσεις για να κάνει το άλμα από την Σάντος στην «Γηραιά Ήπειρο» (η Γιουβέντους είχε φλερτάρει επιμόνως μαζί του), αλλά ποτέ δεν βρέθηκε τόσο κοντά όσο το 1971, όταν η Παρί Σεν Ζερμέν λίγο έλειψε να τον φέρει στην Ευρώπη.

Η ομάδα της γαλλικής πρωτεύουσας είχε ιδρυθεί έναν χρόνο πριν και, με μια άνοδο - εξπρές, προετοιμάζονταν για την συμμετοχή της στην πρώτη κατηγορία. Και ήθελε να κάνει πρεμιέρα έχοντας στις τάξεις της τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στον πλανήτη. Στην έκδοση της 22ης Ιουνίου του 1971, η εφημερίδα «Equipe» κυκλοφορούσε με την μεγάλη βόμβα: Η μεταγραφή του Πελέ στην Παρί ήταν θέμα χρόνου!

Ο Ζι Κρεσέντ, πρόεδρος της Παρί, επιβεβαίωνε ότι οι διαπραγματεύσεις με την Σάντος προχωρούσαν, αφού άλλωστε ο βραζιλιάνικος σύλλογος πνίγονταν στα χρέη και η προσφορά του ενός εκατομμυρίου δολαρίων ήταν υπερβολικά ελκυστική για να την αρνηθεί.

Απέμενε πλέον το «οκέι» του ποδοσφαιριστή. Αρχές Ιουλίου, ο Κρεσέντ ταξίδεψε στην Βραζιλία για να πείσει τον Πελέ, ο οποίος είπε το μεγάλο «ναι». Το αφεντικό της Παρί επέστρεψε με την συγκατάθεση του ποδοσφαιριστή, ο οποίος όμως τελευταία στιγμή έκανε πίσω και, επικαλούμενος «οικογενειακούς λόγους», απάντησε εν τέλει αρνητικά. Ποιοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι; Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του Πελέ με διάφορους χορηγούς και, κυρίως, ο τρόμος (χωρίς εισαγωγικά) της διοίκησης της Σάντος για την αντίδραση του κόσμου σε μια τέτοια μεταγραφή, «φρέναραν» τον ερχομό του Πελέ στην Ευρώπη.

«Πρέπει να πάρουμε τον Μαραντόνα»

Η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ βολοδέρνει στην League One (η αντίστοιχη Γ' Εθνική στην Ελλάδα), αλλά υπήρξαν εποχές που ήταν μόνιμη «θαμώνας» της πρώτης κατηγορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Και, αν δεν πλήρωνε την ατολμία κάποιων παραγόντων της, θα μπορούσε να καμαρώνει πως φιλοξένησε στις τάξεις της τον κατά πολλούς κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών!

Το 1978, ο αείμνηστος προπονητής Χάρι Χάσλαμ, κάνει μεταγραφικό ταξίδι στην Αργεντινή για λογαριασμό των «Λεπίδων». Εκεί συναντά έναν χαρισματικό πιτσιρικά που μόλις έχει ανέβει στην πρώτη ομάδα της Αρχεντίνος Τζούνιορς. Άριστος γνώστης της μπάλας, ο Χάσλαμ «ερωτεύεται» τον νεότατο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και διαπραγματεύεται άμεσα την μεταγραφή του.

Κατ' αντιστοιχία με την σημερινή εποχή, η Αρχεντίνος συμφώνησε στα 271 χιλιάδες ευρώ, σημαντικό ποσό για την εποχή, πόσο μάλλον για έναν 17χρονο ποδοσφαιριστή. «Πρέπει να πάρουμε τον Μαραντόνα» ήταν η απαίτηση - παράκληση του Χάσλαμ προς την διοίκηση της Γιουνάιτεντ, την οποία προέτρεψε ακόμα και να πάρει δάνεια ώστε να βρει τα χρήματα που απαιτούνταν για τον Αργεντινό πιτσιρικά.

Η διοίκηση του αγγλικού συλλόγου θεώρησε υπερβολικό το ποσό για έναν ανερχόμενο ποδοσφαιριστή και ο Ντιέγκο δεν φόρεσε ποτέ τα «ερυθρόλευκα» της Σέφιλντ. Το έκανε, αντίθετα, ένας νεαρός, πολλά υποσχόμενος επιθετικός ονόματι Αλεχάντρο Σαμπέλα (μετέπειτα ομοσπονδιακός προπονητής της Αργεντινής), έναντι 217 χιλιάδων ευρώ.

Δύο χρόνια μετά, η Σέφιλντ είχε πέσει από την δεύτερη στην τρίτη κατηγορία, ο Σαμπέλα έφευγε ως αποτυχημένος με προορισμό την Λιντς και ο Μαραντόνα έπαιρνε μεταγραφή στην Μπόκα Τζούνιορς, στο ξεκίνημα μιας μυθικής, αν και μάλλον σύντομης, καριέρας.

Ο Όλεγκ και η «Βασίλισσα»

Στην σύγχρονη εποχή, ο Αντρέι Σεβτσένκο θεωρείται ο κορυφαίος Ουκρανός ποδοσφαιριστής. Διαχρονικά, όμως, αυτός ο τίτλος μάλλον ανήκει σε έναν άνθρωπο που μάθαμε στην Ελλάδα από την καλή και από την ανάποδη: Ο Όλεγκ Μπλαχίν, ο οποίος έζησε δώδεκα χρόνια στην χώρα μας ως προπονητής σε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ (δύο φορές), Ιωνικό (άλλες δύο) και ΑΕΚ, υπήρξε μέγας μπαλαδόρος, σωστός «διάβολος» (έκανε τα 100 μέτρα σε 10,4!) και γκολτζής στα νιάτα του.

Μια ζωή (19 χρόνια!) στη Ντιναμό Κιέβου, βρέθηκε πολλές φορές στο στόχαστρο ομάδων εκτός Σοβιετικής Ένωσης. Μόνο η Ρεάλ Μαδρίτης προσπάθησε τρεις φορές (!), μεταξύ του 1973 και του 1981, να τον κάνει δικό της, αλλά συνάντησε πάντα τα εμπόδια που επέβαλαν οι νόμοι της σοβιετικής αυτοκρατορίας.

Η πρώτη απόπειρα είχε γίνει από τον Σαντιάγο Μπερναμπέου, ο οποίος τον «ερωτεύτηκε» σε αγώνες της Ρεάλ με τη Ντιναμό και έβλεπε στο πρόσωπό του τον ιδανικό διάδοχο του Φρανθίσκο Χέντο. Οι νόμοι, όμως, απαγόρευαν σε έναν αθλητή κάτω των 29 ετών να φύγει από την Σοβιετική Ένωση και ο Μπλαχίν τότε ήταν μόλις 21.

Το 1977 ο Ραμόν Μεντόθα, μετέπειτα πρόεδρος της «Βασίλισσας», προσπάθησε να βοηθήσει στην πραγματοποίηση της μεταγραφής, αφού είχε δουλειές στην Μόσχα, ακόμα και επί δικτατορίας. Αν κάποιος μπορούσε να ντύσει στα «Λευκά» τον Μπλαχίν, αυτός ήταν ο Μεντόθα. Δεν τα κατάφερε, όμως, ούτε το 1977, ούτε το 1981, όταν με πρόεδρο τον Λουίς ντε Κάρλος η Ρεάλ επιχείρησε εκ νέου να κάνει δικό της τον ποδοσφαιριστή, ο οποίος ήταν πλέον 29.

Συζητήθηκε ένα είδους προσωρινού δανεισμού (οι μεταγραφές ως τέτοιες δεν υπήρχαν στην Σοβιετική Ένωση), στο πλαίσιο του οποίου ο Μπλαχίν θα έπαιζε στην Ρεάλ και ταυτόχρονα θα εργάζονταν ως προπονητής στα τμήματα υποδομής, προϋπόθεση απαραίτητη για να πάρει την άδεια των Αρχών και να αποχωρήσει από την Σοβιετική Ένωση.

Η εθνική ομάδα της χώρας, όμως, επρόκειτο να συγκεντρωθεί για μια μακρά προετοιμασία ενόψει του Μουντιάλ του 1982 (στην Ισπανία, κατά διαβολική σύμπτωση) και οι Αρχές δεν άναψαν το «πράσινο φως» για τον Μπλαχίν, ο οποίος έμεινε με το παράπονο και δεν έπαιξε ποτέ σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, κλείνοντας την καριέρα του στην αυστριακή Βόρβερτς και τον Άρη Λεμεσού!

Το ηφαίστειο ύψωσε «στοπ»

Τον Μάιο του 2008, η Ζνιέζ Προύσκοφ πανηγύριζε την άνοδό της στην πρώτη κατηγορία του πολωνικού ποδοσφαίρου. Ηγέτης και πρώτος της σκόρερ έναν 20χρονος ψηλόλιγνος επιθετικός που άκουγε στο όνομα Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι, ο οποίος ήταν έτοιμος να κάνει το άλμα σε μεγαλύτερο πρωτάθλημα.

Ο μάνατζέρ του Τσέζαρι Κουχάρσκι, με θητεία και στον Ηρακλή ως ποδοσφαιριστής (την σεζόν 2003-04), έπιασε το τηλέφωνο και αναζήτησε την λύση που θεωρούσε καλύτερη για τον ανερχόμενο πελάτη του. Η Σπόρτινγκ Χιχόν, στην οποία είχε παίξει για λίγους μήνες το 1997, είχε μόλις επιστρέψει στην πρώτη κατηγορία, δια χειρός του αείμνηστου Μανόλο Πρεθιάδο.

Ο Κουχάρσκι έψαξε την άκρη στην παλιά του ομάδα, αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Επέμεινε στην ισπανική αγορά, τηλεφώνησε στην Σαραγόσα, αλλά η ομάδα της Αραγονίας του είπε διπλό «όχι», τόσο το 2008, όσο και το 2009, όταν ο «Λέβα» είχε πετύχει 14 γκολ με την φανέλα της Λεχ Πόζναν, η οποία είχε πληρώσει μισό εκατομμύριο ευρώ για να τον αποκτήσει.

Οι δύο ισπανικές ομάδες, βεβαίως, χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο όταν είδαν την μετέπειτα εξέλιξη του νυν σούπερ γκολτζή της Μπάγερν Μονάχου, τον οποίο είχε «κλείσει» ο Σαμ Αλαρντάις για την Μπλάκμπερν, ενόψει της σεζόν 2010-11. Τον Απρίλιο, ο Λεβαντόβσκι είχε προγραμματίσει να πάει στο Μπλάκμπερν για να δει τον αγώνα πρωταθλήματος των «Ρόδων» με την Έβερτον και να κάνει τις τελικές, καθοριστικές συζητήσεις για να κλείσει την μεταγραφή του.

Εκείνες τις ημέρες, όμως, «ξύπνησε» το ηφαίστειο Εγιαφιαλαγιόκουλ στην Ισλανδία, οι στάχτες του οποίου κάλυψαν μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού ουρανού, οδηγώντας στην ματαίωση εκατό χιλιάδων πτήσεων σε όλη την ήπειρο. Ο «Λέβα» δεν ταξίδεψε ποτέ στο Μπλάκμπερν, η Μπορούσια Ντόρτμουντ μπήκε σφήνα και η συνέχεια είναι γνωστή.