Ο αθλητισμός τρέφεται παραδοσιακά από αιώνια διλήμματα και το ποδόσφαιρο δεν έγινε ποτέ η εξαίρεση του κανόνα. Αναπόφευκτα το "Πελέ ή Μαραντόνα" υπήρξε επί δεκαετίες ο πυρήνας μιας προσωποποιημένης διαμάχης χωρίς τίτλους τέλους. Κι ας τους χώριζαν 20 χρόνια και κατ' επέκταση μια ολάκερη ποδοσφαιρική γενιά. Όταν, άλλωστε, ο φτασμένος επιθετικός διένυε τη δύση της καριέρας του, παίζοντας στην Cosmos της Νέας Υόρκης, ο μικροκαμωμένος έφηβος από τη Λανούς έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του στην Αρχεντίνος Τζούνιορς.

Πριν από σχεδόν 15 μήνες ο πρόωρος χαμός του "Ντιεγκίτο" θα μηδένιζε την απόσταση που τους χώριζε όσο αμφότεροι ήταν εν ζωή. Ο Πελέ δήλωνε αρχικά πως "έχασα έναν σπουδαίο φίλο" και μετά την πρώτη εβδομάδα συμπλήρωνε ότι "ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος, αν μπορούσαμε να συγκριθούμε λιγότερο και αρχίζαμε να θαυμάζουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο". Οι λέξεις του έκρυβαν μια χρόνια αλήθεια που δεν βόλευε κανέναν.

Τον αποκάλεσε μάλιστα ασύγκριτο, ιδιοφυΐα που μάγεψε τον κόσμο, έναν μάγο με την μπάλα στα πόδια, έναν αληθινό θρύλο. Κατέληξε δε να εξομολογείται ότι "μας δίδαξες ότι πρέπει ν' αγαπάμε και να λέμε σ' αγαπώ πιο συχνά. Το βιαστικό φευγιό σου δεν μου επέτρεψε να στο πω και γι' αυτό το γράφω: σ' αγαπώ Ντιέγκο", ομολογώντας παράλληλα ότι "η πρώτη φορά που θα σηκώσω τη γροθιά μου στον αέρα χωρίς να πανηγυρίζω στο γήπεδο για ένα γκολ, θα είναι επειδή θα σε αγκαλιάσω ξανά". Αφού πρώτα "θα παίξουμε παρέα στην ίδια ομάδα".

Ο θάνατος του 81χρονου Βραζιλιάνου, ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο (αρχικά στο έντερο απ' όπου εξαπλώθηκε σε άλλα ζωτικά όργανα), τούς φέρνει μαζί στο ίδιο σύννεφο. Ν' αγναντεύουν από ψηλά τα εγκόσμια και να συζητούν όσα δεν είχαν προλάβει να πουν ο ένας στον άλλον τα χρόνια της συνύπαρξής τους στη γη. Ή όσα θα ήθελαν να έχουν κουβεντιάσει, αλλά απέφυγαν. Θα μπορούσε μια τέτοια σκηνή να 'ναι η έμπνευση για έναν πίνακα ζωγραφικής με ανυπολόγιστη αξία. Ο ένας να τείνει το χέρι του στον άλλον σε μια άλλη εκδοχή της Δημιουργίας του Αδάμα.

Τίποτα δεν θα υπήρχε πια να τους χωρίζει.

Ούτως ή άλλως, οι δυο τους δεν βρέθηκαν ποτέ αντίπαλοι για να μπουν στην ίδια ζυγαριά. Όταν ο ένας κατέβαινε από την κορυφή του κόσμου, ο άλλος ξεκινούσε τον μακρύ δρόμο του προς αυτήν. Δραστηριοποιήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και εκπροσώπησαν ο καθένας το δικό του -αυθεντικό- στιλ. Παρόλα αυτά τοποθετήθηκαν -τεχνηέντως- στο μάτι μιας κόντρας που εξυπηρέτησε πολυπαραγοντικά το ποδοσφαιρικό προϊόν. Δεν είναι τυχαίο ότι η αυτοβιογραφία τους κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα - μέσα στον ίδιο μήνα του 2000.

Η ίδια FIFA, ωφελημένη σε μεγάλο βαθμό, δεν μπήκε καν διαδικασία να φέρει τον έναν πάνω από τον άλλον, διαιωνίζοντας με τον τρόπο της το ερώτημα. Ειδάλλως την ίδια χρονιά δεν θα μοίραζε σ' αμφότερους το βραβείο του "Κορυφαίου Ποδοσφαιριστή του Αιώνα", είτε για να κρατήσει ίσες αποστάσεις είτε για να διατηρήσει ζωντανή τη φλόγα που έκαιγε σταθερά. Ανάλογα έπρατταν άλλοι φορείς με ποδοσφαιρικό background.

Ο αριθμός 10 στη φανέλα ήταν ο μόνος που τους ένωνε. Πιθανόν και η αγάπη για τη μουσική, τους ήχους που παρήγαγε μια κιθάρα.

Για κάμποσα χρόνια οι κοινές εμφανίσεις του ήταν πλημμυρισμένες από αμηχανία και άβολα χαμόγελα.

Ο Αργεντινός ήταν πάντοτε πιο παρορμητικός και εκρηκτικός. Παρασυρόταν ευκολότερα από τον περίγυρο και ενίοτε κατηγορούσε τον Βραζιλιάνο. Είχε μάλιστα μιλήσει με υπονοούμενα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Πελέ, κάνοντας λόγο για ερωτική σχέση με προπονητή του στη Σάντος. Ο Βραζιλιάνος δεν προχώρησε σε μηνύσεις, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται να κυνηγήσει έναν εξαρτημένο από τα ναρκωτικά άνθρωπο, που είναι άρρωστος.

Αναμφίβολα ο Μαραντόνα θα ήθελε ο Πελέ να είναι πιο ενεργός σε συνδικαλιστικά θέματα, αποτελώντας τη φωνή των αδύναμων, συμπαικτών ή αντιπάλων. Του χρέωνε φερ' ειπείν ότι άφησε τον Γκαρίτσα να πεθάνει αβοήθητος, μέσα στη φτώχεια. Ο Πελέ προτιμούσε να τηρεί συγκεκριμένη απόσταση από τα πράγματα για να παραμένει στο απυρόβλητο, ν' αποφεύγει τις προστριβές και να μην δυσαρεστεί κόσμο. Ήταν πιο διπλωμάτης και ισορροπιστής.

Το 2016 οι δύο θρύλοι είχαν συναντηθεί σε εκδήλωση που είχε οργανωθεί στο Παρίσι. Φάνηκε, στον τρόπο που συμπεριφέρονταν, πως είχαν αφήσει πίσω τα παλιά. Τα περασμένα ήταν όντως ξεχασμένα. Ό,τι έμοιαζε να τους χωρίζει, συζητώντας σαν φίλοι που είχαν να βρεθούν καιρό. Τούτο επιβεβαιώθηκε τον Δεκέμβριο του 2017 στη διάρκεια της κλήρωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, πρωταγωνιστώντας σ' ένα από τα πιο λαμπερά φωτογραφικά καρέ.

Έμελλε να φύγουν από τη ζωή με διαφορά λίγων μηνών. Σαν να είχαν κλεισμένο ραντεβού στον άλλο κόσμο.