"Πελέ ή Μαραντόνα"; Αυτό είναι το διαχρονικό δίλημμα που τριβελίζει το μυαλό δισεκατομμυρίων ανθρώπων πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, δείγμα του πόσο αυτοί οι δύο παίκτες έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο χώρο της "ασπρόμαυρης Θεάς".

Ο Πελέ μάλιστα, ο οποίος συμπληρώνει την Τετάρτη (23/10) 73 χρόνια από τότε που είδε για πρώτη φορά το φως του κόσμου (στην πόλη Τρες Κορασόες της Βραζιλίας) έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανος για τα αμέτρητα κατορθώματά του, που τον φέρνουν στην κορυφή των κορυφών...

Από που να ξεκινήσε και που να τελειώσει κανείς. Από τα 1.281 γκολ που πέτυχε στην καριέρα του σε 1.363 αγώνες, από τα τρία Παγκόσμια Κύπελλα που πανηγύρισε με τη φανέλα της "σελεσάο", από το γκολ-ποίσημα στον τελικό του 1958 όντας μόλις 17 ετών ή από το γεγονός πως θεωρείται μέχρι σήμερα ο πιο ολοκληρωμένος αθλητής που εμφανίστηκε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα του κόσμου;

Σε συλλογικό επίπεδο, η ομάδα με την οποία έχει ταυτιστεί απόλυτα είναι η θρυλική Σάντος στην οποία πέρασε όλη σχεδόν την ποδοσφαιρική του ζωή. Αμούστακο παιδί, 16 ετών, πήγε στην ομάδα του Σάο Πάουλο και έμεινε μέχρι τα βαθιά ποδοσφαιρικά του "γεράματα", στα 34, έχοντας να επιδείξει σε αυτό το διάστημα 638 γκολ σε 619 παιχνίδια (μ.ο. πάνω από ένα γκολ σε κάθε ματς)!

Ως κερασάκι στην τούρτα μίας σπουδαίας συλλογικής καριέρας, το "μαύρο διαμάντι" επέλεξε να μετακομίσει βορειότερα στις ΗΠΑ, όπου έπαιξε για δύο χρόνια στη Νιου Γιορκ Κόσμος, την ομάδα που βρήκαν το λιμάνι τους αρκετοί σπουδαίοι άσοι του ποδοσφαίρου λίγο πριν κρεμάσουν οριστικά τα παπούτσια τους.

Φυσικά αυτό που τον έκανε "βασιλιά" ήταν η εκπληκτική παρουσία του με τη φανέλα της "σελεσάο" τις 77 φορές που την φόρεσε, από το 1957 μέχρι το 1981.

Τα δείγματα γραφής ενός σπάνιου ταλέντου φάνηκαν στο Μουντιάλ της Σουηδίας (1958) όταν σκόραρε δις στον τελικό κόντρα στην ομώνυνη εθνική ομάδα και έγινε ο νεότερος παίκτης που αγωνιζόταν σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, όντας 17 ετών και 249 ημερών.

Το νερό είχε ήδη μπει στο αυλάκι για το αξεπέραστο "Νο 10" της Βραζιλίας. Και αν το 1962 τραυματίστηκε στην τελική φάση και δεν είχε μεγάλη συνεισφορά στην κατάκτηση του τροπαίου και το 1966 "σακατεύτηκε" από τα επικίνδυνα μαρκαρίσματα των Πορτογάλων, στο Μουντιάλ του 1970 ήταν η στιγμή της εκτόξευσής του.

Έχοντας το ρόλο ηγέτη σε μία ομάδα με πάρα πολλούς σταρ (Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Γκέρσον, Κάρλος Αλμπέρτο) ο Πελέ οδήγησε τη "βερντεόρο" στην κατάκτηση του τρίτου Μουντιάλ στην ιστορία της ενω παραμένει μέχρι σήμερα ο μοναδικός που έχει σηκώσει τρεις φορές το βαρύτιμο τρόπαιο.

Μερικά ακόμα από τα "παράσημα" που έχουν συμβάλει στην ποδοσφαιρική αθανασία του Πελέ είναι φυσικά το βραβείο του καλύτερου ποδοσφαιριστή για τον 20ο αιώνα που του απένειμε η FIFA και η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) αλλά και το ότι αποτελεί μέλος του ποδοσφαιρικού Hall of Fame.

Όσο για το δίλημμα που γράφτηκε στο ξεκίνημα του κειμένου, όσοι έχουν ζήσει Πελέ και Μαραντόνα σίγουρα θα λένε "ποιος νοιάζεται, μπορούν να βγαίνουν τέτοιοι παίκτες πιο συχνά για να ομορφαίνουν τον βασιλιά των σπορ;"

Οι μεγάλοι τίτλοι του Πελέ:

Εθνική Βραζιλίας:

3 Παγκόσμια Κύπελλα (1958, 1962, 1970)

Σάντος:

2 Κόπα Λιμπερταδόρες (1962, 1963)

2 Διηπειρωτικά Κύπελλα (1962, 1963)

1 Διηπειρωτικό Σούπερ Σουπερ Καπ (1968)

6 πρωταθλήματα Βραζιλίας (1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1968)