Ο Φάνης Γκέκας επέστρεψε μετά από έναν χρόνο (ηθελημένης) αποχής από τις υποχρέωσεις της Εθνικής ομάδας και επιβεβαίωσε τον άγραφο νόμο της ζωής αλλά και του ποδοσφαίρου "ποτέ μην λες ποτέ"...

Όσον αφορά μάλιστα στη στρογγυλή Θεά, το παράδειγμα του Έλληνα φορ, ο οποίος αποχώρησε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αλλά ένιωσε πως κάτι... χρωστούσε, έχουν ακολουθήσει την περασμένη δεκαετία τέσσερις θρυλικές μορφές του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Ο γητευτής της μπάλας, Ζινεντίν Ζιντάν, το σύμβολο μίας ολόκληρης γενιάς της Πορτογαλίας, Λουίς Φίγκο, ο εγκέφαλος της Εθνικής Τσεχίας Πάβελ Νέντβεντ και ο φύλακας-άγγελος της Ολλανδίας, Έντουιν Φαν ντερ Σαρ, είναι τέσσερις παίκτες που έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρια στη διεθνή καριέρα τους, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει φυσικά και το παράδειγμα του Ντέμη Νικολαΐδη, ο οποίος έζησε και την προ και την μετά Ρεχάγκελ εποχή.

Το εντυπωσιακό με τους πέντε αυτούς ποδοσφαιριστές είναι πως αν έμεναν στην αρχική τους απόφαση και δεν ξαναγύριζαν στην εθνική ομάδα της χώρας τους, θα είχαν χάσει την ευκαιρία να βάλουν το όνομά τους δίπλα σε σπουδαίες διακρίσεις και μεγάλα ρεκόρ.

Ένα ακόμα κοινό για τους περισσότερους; Το γεγονός ότι πήραν την απόφαση να κρεμάσουν τα παπούτσια τους μετά από ήττα από την Εθνική Ελλάδας!

Το Sport24.gr γυρίζει λίγο πιο πίσω το ρολόι του χρόνου και θυμάται:

Ζινεντίν Ζιντάν

Ο Ζινεντίν Ζιντάν σάρωσε μέσα σε τρία καλοκαίρια όλους τους μεγάλους τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει με την Εθνική Γαλλίας (Μουντιάλ το 1998 όπου ήταν και ο MVP του τελικού με τη Βραζιλιά σκοράροντας δύο φορές, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2000), όμως αυτό του 2004 ήταν πικρό για εκείνον.

Η Εθνική Ελλάδας νίκησε τους "τρικολόρ" στα προημιτελικά του Euro της Πορτογαλίας στο δρόμο προς τη στέψη, χάρη στην κεφαλιά-κανονιά του Άγγελου Χαριστέα, και λίγο μετά το χαστούκι του αποκλεισμού ο "Ζιζού" ανακοίνωσε την απόφασή του να κλείσει το κεφάλαιο "εθνική ομάδα".

Τον ίδιο δρόμο πήραν μάλιστα και άλλα τέσσερα βασικά στελέχη της ομάδας: οι Λιζαραζού, Ντεσαγί, Μακελελέ και Τουράμ. Έναν χρόνο όμως μετά ο τότε άσος της Ρεάλ Μαδρίτης έδειξε πόσο πολύ αγαπάει τη φανέλα με το εθνόσημο.

Τα παρακάλια του Ντομενέκ να βοηθήσει την Γαλλία (παραπατούσε στα προκριματικά του Μουντιάλ της Γερμανίας) έπιασαν τόπο, ο Ζιντάν επέστρεψε επίσημα στις 3 Σεπτεμβρίου 2005 απέναντι στα Νησιά Φαρόε, και μαζί με τους επανακάμψαντες Τουράμ και Μακελελέ οδήγησαν τους "τρικολόρ" στα τελικά.

Τι θα χάναμε αν το μαγικό "δεκάρι" δεν επέστρεφε ποτέ με τη μπλε φανέλα;

Δεν θα περνούσε ποτέ τις 100 συμμετοχές στην Εθνική (έγινε ο 4ος στην ιστορία παίκτης μετά τους Ντεσαγί, Τουράμ και Ντεσάμπ), δεν θα έμπαινε ποτέ στο κλειστό κλαμπ παικτών που έχουν σκοράρει σε δύο διαφορετικούς τελικούς Μουντιάλ (Πελέ, Μπράιτνερ και Βαβά οι άλλοι), δε θα έπαιρνε ποτέ τη "Χρυσή Μπάλα" ως ο κορυφαίος παίκτης του Μουντιάλ της Γερμανίας και ΦΥΣΙΚΑ δεν θα είχε ρίξει ποτέ την κουτουλιά στον Ματεράτσι στον τελικό, σε μία φάση που έχει ήδη περάσει στην ποδοσφαιρική αθανασία...

Το οξύμωρο είναι πως και τα δύο φινάλε του Ζιντάν δεν ήταν και τα καλύτερα δυνατά: το 2004 τον πλήγωσε η Ελλάδα και στο comeback του έχασε το τρόπαιο και ο ίδιος αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη κάρτα!

Λουίς Φίγκο

Αν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας άφησε μία πικρή γεύση στον Ζινεντίν Ζιντάν, τότε τι να πει και ο Λουίς Φίγκο;

Ο τεράστιος αυτός άσος έφτασε μία ανάσα από το να κατακτήσει με τη φανέλα της Πορτογαλίας το πρώτο διεθνές τρόπαιο στην ιστορία της χώρας, όμως ο Ότο Ρεχάγκελ και οι Έλληνες διεθνείς τον άφησαν στα κρύα του λουτρού, νικώντας με 1-0 τους διοργανωτές Πορτογάλους στον μεγάλο τελικό.

Η επομένη βρήκε τον Φίγκο να ανακοινώνει το "αντίο" του στην εθνική ομάδα μετά από 13 χρόνια προσφοράς, με τις "κακές γλώσσες" να διαρρέουν ότι η αιτία που έβγαλε από πάνω του τα κόκκινα και πράσινα χρώματα ήταν κάποια φιλονικία του με τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι.

Τελικά, οι φήμες αυτές δεν πρέπει να είχαν και τόσο ισχυρή υπόσταση, αφού ο παίκτης επέστρεψε στην Πορτογαλία του Σκολάρι τον Ιούνιο του 2005, βοηθώντας μάλιστα την ομάδα να πάρει το εισιτήριο για το Μουντιάλ της Γερμανίας.

Τι θα είχαμε χάσει αν δεν γινόταν το comeback του με τους "Navegadores";

Τον Φίγκο να είναι αρχηγός της ομάδας του 2006 και να την οδηγεί μέχρι τα ημιτελικά, που ήταν το καλύτερο πλασάρισμα της εθνικής ομάδας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου από την εποχή του Εουσέμπιο (1966, Αγγλία).

Πάβελ Νέντβεντ

Τι κοινό έχει ο Πάβελ Νέντβεντ με τους δύο προαναφερθέντες, Ζινεντίν Ζιντάν και Λουίς Φίγκο; Ναι σωστά μαντέψατε... η Εθνική Ελλάδας!

Ο άλλοτε αεικίνητος μέσος της Εθνικής Τσεχίας κουβαλούσε 10 χρόνια διεθνούς καριέρας στην πλάτη του, όμως το καλοκαίρι του 2004 πήρε την απόφαση να κρεμάσει τα παπούτσια του στα αποδυτήρια της Εθνικής ομάδας, μετά τον χαμένο ημιτελικό του Euro απέναντι στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Το φινάλε μάλιστα εκείνο ήταν στενάχωρο για δύο λόγους για τον Νέντβεντ. Αφενός γιατί η Τσεχία είδε το όνειρο της συμμετοχής της για δεύτερη φορά σε τελικό Euro (μετά από εκείνον του 1996) να ξεθωριάζει ύστερα από το χρυσό γκόλ του Τραϊανού Δέλλα στην παράταση και αφετέρου γιατί δεν κατάφερε να τελειώσει όρθιος το ματς.

Ο ιθύνων νους της ομάδας του Μπρούκνερ σε εκείνη τη διοργάνωση είχε ραντεβού με την ατυχία αφού τραυματίστηκε στο πρώτο μέρος και αναγκάστηκε να αποχωρήσει με φορείο, δίνοντας στο 40' τη θέση του στον Βλάντιμιρ Σμίτσερ.

Ίσως μάλιστα το γεγονός εκείνο να τον επηρέασε στο να αποδεχτεί το κάλεσμα του Κάρολ Μπρούκνερ έναν χρόνο μετά, και να επιστρέψει στην εθνική για τα κρίσιμα ματς με τη Νορβηγία, που θα έδιναν το εισιτήριο για το Μουντιάλ της Γερμανίας.

Τι δεν θα είχαμε δει ποτέ αν ο κύκλος του στην Εθνική ολοκληρωνόταν το 2004;

Τον Νέντβεντ να είναι παρών στην παρθενική εμφάνιση της Τσεχίας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά τη διάσπαση της ενιαίας Τσεχοσλοβακίας αλλά και στην πρώτη νίκη της χώρας σε αυτή τη διοργάνωση (3-0 τις ΗΠΑ στην πρεμιέρα).

Έντουιν Φαν ντερ Σαρ

Το "ασχημόπαπο" έκανε ντεμπούτο με την Εθνική Ανδρών της Ολλανδίας στις 7 Ιουνίου 1995 και μετά από παρουσία σε έξι σημαντικές διοργανώσεις (4 Euro και 2 Mundial) αποχαιρέτησε τους "οράνιε" με τη λήξη των υποχρεώσεών τους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 (αποκλεισμός στα προημιτελικά από τη Ρωσία στο 16ο του παιχνίδι σε τελική φάση). Οι τίτλοι τέλους πάντως με την εθνική ομάδα της χώρας έμελε να μπουν λίγους μήνες αργότερα...

Και αυτό γιατί όταν ο Μπερτ Φαν Μάρβαϊκ του ζήτησε να ξαναφορέσει τα γάντια για δύο μόνο ματς, ελέω ταυτόχρονων τραυματισμών των Στεκέλενμπουργκ και Τίμερ, ο καλός στρατιώτης Έντουιν δεν θα μπορούσε να "λιποτακτήσει".

Τι δεν θα βλέπαμε ποτέ αν ο Φαν ντερ Σαρ αποχωρούσε οριστικά το καλοκαίρι του 2008;

Τον ίδιο να κρατάει ανέπαφη την εστία του στα 180 τελευταία λεπτά της διεθνούς καριέρας του και να κλείνει έτσι με ονειρεμένο τρόπο 130 αγώνες με την οράνιε φανέλα (ρέκορντμαν συμμετοχών).

Ντέμης Νικολαΐδης

Ο Ντέμης Νικολαΐδης φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα με το εθνόσημο στις 26 Απριλίου 1995 με αντίπαλο τη Ρωσία και τα προσεχή χρόνια ήταν ένας από τους πλέον αξιόπιστους διεθνείς στράικερς, όμως το 1999 ράγισε το γυαλί στη σχέση του με την Εθνική ομάδα.

Θεωρώντας πως η ΑΕΚ αδικείται κατάφωρα στο ελληνικό πρωτάθλημα από τη διαιτησία έθεσε εαυτόν εκτός αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, με τον επιθετικό της Ένωσης να έχει "συμπαραστάτες" στην αποχώρησή του δύο συμπαίκτες του στην Ένωση, τους Ηλία Ατματσίδη και Μιχάλη Κασάπη.

Επειδή όμως "μηδένα προ του τέλους μακάριζε" δύο χρόνια αργότερα είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου ο Ντέμης Νικολαΐδης να βάλει νερό στο κρασί του και να δεχτεί να φορέσει ξανά τη γαλανόλευκη φανέλα, υπό τις οδηγίες του Ότο Ρεχάγκελ.

Ο "Χερ Ότο" ήταν ουσιαστικα ο άνθρωπος που είχε φροντίσει με διαδοχικά ραντεβού να πείσει τον παίκτη να επιστρέψει, αφήνοντας στην άκρη προσωπικούς εγωισμούς και συλλογικές αντιπαλότητες, που το μόνο που έκαναν ήταν να προκαλούν ζημιά στο συμφέρον της εθνικής ομάδας.

Τί δεν θα βλέπαμε αν ο Ντέμης απαρνιόταν οριστικά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα το 1999;

Το πολύ όμορφο γκολ του κόντρα στην Αγγλία στο "Ολντ Τράφορντ" (2-2) για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Άπω Ανατολής (στην επιστροφή του στην ομάδα) και φυσικά τον ίδιο να είναι μέλος της χρυσής ομάδας του 2004 που σήκωσε στον ουρανό της Λισσαβώνας το βαρύτιμο ευρωπαϊκό του τρόπαιο.