Η αναγνωρισιμότητα που αποκόμισαν μέσω του "βασιλιά των σπορ" αποδείχθηκε αρκετή για να πραγματοποιήσουν το επόμενο βήμα της καριέρας τους μέσα από διαφορετικό μετερίζι. Η ιστορία θα κρίνει εάν η επιτυχία που σημείωσαν στον πολιτικό στίβο μπορεί να συγκριθεί με αυτή του ποδοσφαίρου.
1. Αχμέντ Ραντί, Ιράκ

Ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής στην πολύπαθη χώρα κέρδισε μία θέση στο κοινοβούλιο τον Οκτώβιο του 2007 αντικαθιστώντας έναν Σουνίτη που αποφάσισε να γίνει αντάρτης! "Θα εργαστώ για όλους τους Ιρακινούς και δεν θα υπηρετήσω συμφέροντα" δήλωσε ο Ραχντί που σκόραρε το μοναδικό γκολ στην ιστορία του Ιρακ σε Μουντιάλ (κόντρα στο Βέλγιο το 1986).

2. Όλεγκ Μπλαχίν

O Όλεγκ Μπλαχίν την εποχή που καθοδηγούσε για πρώτη φορά στην ιστορία της, την Ουκρανία σε τελική φάση Μουντιάλ διέπρεπε παράλληλα στη "Ράντα" ως μέλος του κοινοβουλίου. Έδωσε όρκο πίστης σε τρία διαφορετικά πολιτικά κόμματα συμπεριλαμβανομένου του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλδημοκρατικού.

3. Μάριο Κολούνα, Μοζαμβίκη

Ο Κολούνα πρωταγωνίστησε με τη φανέλα της Μπενφίκα στις αρχές της δεκαετίας του '60 μαζί με τον "θρύλο" Εουσέμπιο. Έγινε γνωστός ως "Ο Mostro Sagrado" (Το μυστικό θηρίο) κατακτώντας δύο ευρωπαϊκά κύπελλα. Επίσης διετέλεσε αρχηγός της εθνικής Πορτογαλίας στο Μουντιάλ του 1966. Το 1975, όταν ανεξαρτητοποιήθηκε η Μοζαμβίκη προήχθη σε πρόεδρο στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της αφρικανικής χώρας, ενώ εν συνεχεία υπηρέτησε τη Μοζαμβίκη ως μέλος του κοινοβουλίου.

4. Άλμπερτ Γκούντμουντσον, Ισλανδία

Ο πρώτος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής της Ισλανδίας. Αγωνιστήκε στη δεκαετία του '40 και του '50 σε ομάδες όπως οι Άρσεναλ, Ρέιντζερς και Μίλαν. Έπειτα από ένα επιτυχές πέρασμα από τον χώρο των επιχειρήσεων αναμίχθηκε στην πολιτική. Διετέλεσε υπουργός εμπορίου και οικονομικών ενώ το 1980 ανναριχήθηκε στο ύπατο πολιτικό αξίωμα αναλαμβάνοντας την προεδρία. Έφτασε στο απόγειο της δημοτικότητας του, όταν απείλησε πως θα εγκατέλειπε το Ρεϊκιαβικ εάν ο δήμαρχος δεν καταργούσε το πρόστιμο που επέβαλε σε όσους κυκλοφορούσαν με σκύλους στο κέντρο της πόλης!

5. Ζίκο, Βραζιλία

Πρωταγωνίστησε με τη "σελεσάο" σε τρία Μουντιάλ. Ο Ζίκο ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σε ηλικία 36 ετών αναλαμβάνοντας το υπουργείο αθλητισμού. Οι ριζοσπαστικές ιδέες του δεν είχαν την απήχηση που ονειρευόταν. Επιθυμούσε να κάνει βαθιές τομές στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας και τελικά το πλήρωσε. Τώρα βρίσκεται στην Τουρκία έχοντας αναλάβει τον πάγκο της Φενέρμπαχτσε.

6. Μαρκ Βίλμοτς, Βέλγιο
Από τους κορυφαίους Βέλγους ποδοσφαιριστές. Τον αποκαλούσαν λόγω της αυτοθυσίας του, στους αγωνιστικούς χώρους "μαχητικό γουρούνι" και "ταύρο από το Ντόνκελμπουργκ". Το 2003 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και ανέλαβε ρόλο στο φιλελεύθερο κόμμα. Οι πολιτικές φιλοδοξίες του τερματίστηκαν δύο χρόνια αργότερα, όπου εξέφρασε την επιθυμία να διακόψει την σύντομη καριέρα του.

7. Χένρι ΜακΛις, Σκωτία

Πρώην διεθνής που αγωνίστηκε στις Ιστ Φάιφ και Λιντς. Έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στη δημιουργία της σκωτσέζικης Βουλής το 1999. Διετέλεσε υπουργός το 2000, όμως λίγους μήνες αργότερα υπέπεσε σε γκάφα ολκής αποκαλώντας τον τον Τζον Ριντ 'μπάσταρδο'. Είχε ξεχάσει να αφαιρέσει το μικρόφωνο... Το 2001 παραιτήθηκε έπειτα από ένα οικονομικό σκάνδαλο που αφορούσε το γραφείο του.

8. Τζορτζ Γουεά, Λιβερία

Από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της αφρικανικής χώρας. Πρώην κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη. Διεκδίκησε την προεδρία της Λιβερίας το 2005 ως υποψήφιος του κονγκρέσου για την Δημοκρατική Αλλαγή. Στα γκάλοπ ήταν πρώτος, όμως έχασε τελικά το χρίσμα από την υπουργό οικονομικών, Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ που έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στη "Μαύρη Ήπειρο". Ο Γουεά έκανε ένσταση θεωρώντας πως αλλοιώθηκαν οι εκλογές αλλά δεν κατάφερε να πείσει κανέναν.

9. Γκεγκόρζ Λάτο, Πολωνία

Από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές της Πολωνίας. Πήρε μέρος σε τρία Μουντιάλ, ενώ το 1974 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ. Απέρριψε πρόταση του Πελέ προκειμένου να μετακομίσει στις ΗΠΑ για να αγωνιστεί στην Κόσμος. Επέλεξε στη δύση της καριέρας του την βελγική Μπέβερεν. Από το 2001 μέχρι το 2005 εκπροσωπούσε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστερής Συμμαχίας.

10. Τζιάνι Ριβέρα, Ιταλία

Το "Ιερό τέρας" των "ροσονέρι" κατέκτησε τη χρυσή μπάλα το 1969. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Μίλαν μέχρι το 1986 όταν την ιταλική ομάδα ανέλαβε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Τότε επέλεξε να κατέλθει στον πολιτικό στίβο. Από το υπουργείο εθνικής άμυνας επανήλθε σε γνώριμα λημέρια αναλαμβάνοντας πόστο που αφορούσε στον αθλητισμό της Ρώμης.