Η πορεία του Ολυμπιακού στις φετινές ευρωπαϊκές διοργανώσεις έλαβε τέλος, καθώς την ήττα με σκορ 2-0 από την Ντνίπρο στο Κίεβο, διαδέχθηκε το ισόπαλο 2-2 στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" που έδωσε την πρόκριση στους Ουκρανούς.

Και αν για το Champions League υπάρχει η ωμή πραγματικότητα της παρουσίας ομάδων όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Γιουβέντους στον όμιλο που συμμετείχε ο Ολυμπιακός, ο αποκλεισμός στο Europa League από την Ντνίπρο σαφέστατα είναι απογοητευτικός για τους Πειραιώτες.

Σίγουρα πάντως κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα, με βάση όσα δείχνει η ομάδα του Βίτορ Περέιρα στον χορτάρι τον τελευταίο ένα μήνα. Χωρίς ρυθμό, ασύνδετος, με κενά μεταξύ των τριών γραμμών, αστάθεια στην άμυνα και... μαρμαρωμένους παίκτες στην επίθεση, ο Ολυμπιακός δεν είχε να προσμένει παρά σε μια θεαματική αγωνιστική βελτίωση στον επαναληπτικό με την Ντνίπρο για να ελπίζει στο θαύμα της πρόκρισης.

Ίσως το τελευταίο μοιάζει με υπερβολή, καθώς οι "ερυθρόλευκοι" δεν είχαν δα και κανένα "θηρίο" απέναντι τους, εντούτοις το ενδεχόμενο πρόκρισης μόνο σαν θαύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αν αναλογιστεί κανείς την εικόνα που εμφανίζουν εσχάτως οι Πειραιώτες.

Θεωρία των άκρων

Ο Περέιρα στις δηλώσεις του επανέλαβε πολλές φορές, πριν και μετά το παιχνίδι, πως η ομάδα του είναι κουρασμένη και δεν υπάρχει χρόνος για δουλειά στις προπονήσεις παρά μόνο αποθεραπεία, αφού τα ματς είναι συνεχόμενα.

Βέβαια ο Ολυμπιακός από την στιγμή που έμεινε με δέκα παίκτες από το 51' (Μιλιβόγεβιτς), έτρεξε πάρα πολύ, ίσως γιατί λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αλλά έτρεξε. Επομένως το θέμα των αντοχών ίσως είναι κυρίως απόρροια της (κακής) ψυχολογίας ή της (μη) διάθεσης για "μάχη" στον αγωνιστικό χώρο.

Πέρα από αυτό πάντως, ακόμη και αν υπάρχει θέμα δυνάμεων, σε αυτό το επίπεδο εμφανίζεται μετά από μια ώρα παιχνιδιού. Τα αγωνιστικά προβλήματα του Ολυμπιακού όμως δεν ξεπροβάλλουν στο τελευταίο μισάωρο -για να δικαιολογούνται από την κούραση- αλλά είναι ευδιάκριτα από το ξεκίνημα του εκάστοτε αγώνα.

Για παράδειγμα ο Ολυμπιακός πάσχει πολύ στην ανάπτυξη, είτε σε ομαδικό είτε σε ατομικό επίπεδο. Επί Μίτσελ οι Πειραιώτες έπαιζαν με τους μπακ σαν εξτρέμ, γεγονός που σε συνδυασμό με την αστάθεια των κεντρικών αμυντικών, έφερνε τεράστια κενά στα μετόπισθεν.

Με τον Περέιρα ο Ολυμπιακός έφτασε στο άλλο άκρο, με τους πλάγιους μπακ να ανεβαίνουν λίγες φορές την πλευρά και τους δύο κεντρικούς χαφ να μένουν καρφωμένοι στην κουλούρα.

Ομάρ και Μαζουακού έχουν σταματήσει τις επισκέψεις τους στο τρίτο μισό της επίθεσης - heatmaps

Κασάμι και πολύ περισσότερο Μιλιβόγεβιτς, βλέπουν την περιοχή από μακριά - heatmaps

Χαρακτηριστική η φάση στο πρώτο ημίχρονο, όπου ο Αφελάι έχει έρθει μέσα και γυρίζει αριστερά για να δώσει στον Μαζουακού. Μπροστά από τον Γαλλοαφρικανό μπακ υπάρχουν δύο... στρέμματα άδειο γήπεδο αλλά ο Μαζουακού διστάζει να ανέβει και να εκμεταλλευθεί τον κενό χώρο, με τον Αφελάι να κοιτάζει απορημένος.

Με δεδομένη την αδυναμία των εξτρέμ να δημιουργήσουν καταστάσεις στο "ένας εναντίον ενός" ή να πατήσουν περιοχή και τον Μήτρογλου να είναι ο τύπος του φορ που θέλει "τάισμα", τι μένει; Ένας Ντομίνγκες για να τα κάνει όλα. Γίνεται; Δεν γίνεται.

"Άβατο" η περιοχή για τους Αφελάι και Ντουρμάζ - heatmaps

Ο Ολυμπιακός λοιπόν εκτός από... εξοργιστικά άτολμος, παίρνει ελάχιστα πράγματα από τους ακραίους κυνηγούς του, η κίνηση δίχως την μπάλα παραμένει ένας ευσεβής πόθος, η περιοχή του αντιπάλου μοιάζει με ναρκοπέδιο και το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι φάσεις και τα γκολ να έρχονται με το σταγονόμετρο.

Κόντρα στην Ντνίπρο έπρεπε ο Ντομίνγκες δύο φορές να αφήσει τον άξονα και να βγει στο πλάι, την πρώτη στην μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Μήτρογλου και την δεύτερη για να κερδίσει το πέναλτι.

Μια από τις ελάχιστες δε φορές που ο Μιλιβόγεβιτς ξεμύτισε από την κουλούρα, έβγαλε την κάθετη πάσα που οδήγησε στο γκολ του Μήτρογλου.

Όταν λοιπόν 6-7 παίκτες δεν συμμετέχουν ενεργά στο τρίτο μισό του γηπέδου προς την επίθεση, οι εξτρέμ είναι αναποτελεσματικοί σε δημιουργία/σκοράρισμα και ο φορ σου περιοχής (άρα κινείται σε λίγα τετραγωνικά και δεν συμμετέχει ιδιαίτερα σε άλλους τομείς του παιχνιδιού), τότε δεν μπορείς να περιμένεις πολλά. Και σίγουρα, όσο και να προσπαθήσει ο Περέιρα, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να γίνει ομάδα του 1-0.

Τα πατήματα των μπακ, των δύο κεντρικών μέσων και των εξτρέμ στο γήπεδο. Ελάχιστα πράγματα πέριξ της περιοχής, τίποτα μέσα - heatmaps

Άμυνα και συγκέντρωση

Αγνοείται. Μποτία, Αμπιντάλ, Σαντάνα, Σιόβας, ο καθένας για ξεχωριστούς λόγους δεν έχει προσφέρει τα αναμενόμενα. Τα πρόσωπα αλλάζουν συνεχώς, επομένως χημεία δεν υπάρχει, ενώ ακόμη και σε ατομικό επίπεδο είναι άγνωστη η λέξη σταθερότητα. Αναλογικά με τις παραστάσεις που κουβαλάει ο καθένας, ο Αυλωνίτης είναι αυτός που έχει προσφέρει τα περισσότερα. Ένα παιδί δηλαδή που ήρθε το καλοκαίρι από τον Πανιώνιο.

Οι αριθμοί του Σαντάνα στο Europa League

Μετά την πώληση του Μανωλά στην Ρόμα, ο Ολυμπιακός πάσχει χαρακτηριστικά σε ταχύτητα και εκρηκτικότητα στην καρδιά της άμυνας, γεγονός που γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο όταν οι γραμμές ανεβαίνουν ψηλά και ο αντίπαλος βγαίνει στην κόντρα.

Η ανασφάλεια που εκπέμπει ανασταλτικά ο Ολυμπιακός αποτυπώνεται πολλές φορές στο πρόσωπο του Ρομπέρτο, με τις εκφράσεις απογοήτευσης/απορίας του Ισπανού γκολκίπερ.

Συν τοις άλλοις οι Πειραιώτες πλέον απογοητεύονται πολύ εύκολα όταν τα πράγματα δεν τους πάνε καλά στο γήπεδο ή νιώθουν πίεση, χάνοντας την συγκέντρωση τους σε μεγάλο βαθμό. Κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε αψυχολόγητες ενέργειες όπως αυτή του Μιλιβόγεβιτς. Ή σε αντιμετώπιση στημένων φάσεων, όπως αυτή που έφερε την ισοφάριση της Ντνίπρο.

Έξι παίκτες του Ολυμπιακού σε ζώνη, με τέσσερις αντιπάλους. Και την στιγμή που η μπάλα είναι στα μισά της διαδρομής στον αέρα, οι δύο στόπερ του Ολυμπιακού έχουν μείνει αντιμέτωποι και με τους τέσσερις παίκτες της Ντνίπρο!

Θέλετε ένα ακόμη παράδειγμα; Ο Ολυμπιακός παίζει από το 51' με δέκα παίκτες και το ματς τελειώνει χωρίς ο Περέιρα να ολοκληρώσει τις αλλαγές του.

Δεν είναι παράλογο...

Με τόσες αλλαγές που έγιναν το καλοκαίρι και συνεχίστηκαν μεσούσης της σεζόν, οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη. Το ρόστερ διαφοροποιήθηκε κατά 2/3, το δίδυμο Μποτία - Αμπιντάλ αντικαταστάθηκε από τους Σιόβα - Σαντάνα (με ολίγη από Αυλωνίτη και στις δύο περιπτώσεις) και ο Μίτσελ από τον Περέιρα.

Τόσες ριζικές αλλαγές δεν είναι εύκολο να τις αντέξει σε πρώτη φάση και να τις αφομοιώσει σε δεύτερη, ένας οργανισμός. Και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τον Ολυμπιακό, μια ομάδα με συνεχή πίεση όπου κι αν αγωνίζεται, μεγάλες απαιτήσεις και κοινό που δεν ικανοποιείται μονάχα από τις νίκες αλλά θέλει να βλέπει και άλλα πράγματα: όπως θέαμα, ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και διάθεση από όλους. Χάθηκε το μέτρο, τα ρίσκα ήταν πολλά και τα περισσότερα δεν βγήκαν.

Άλλαξαν παίκτες σε επίπεδο ρόστερ, σε επίπεδο ενδεκάδας, πολλοί και σε επίπεδο ποιότητας. Άλλαξε ο προπονητής, μοιραία και η φιλοσοφία. Και δεν έχει σημασία πόσες από αυτές τις αλλαγές ήταν σωστές, επιβεβλημένες ή μη. Σημασία έχει πως ήταν περισσότερες από όσες μπορούσε εντέλει να αντέξει ο Ολυμπιακός.

Και τώρα... προκριματικά

Στον Πειραιά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κοιτάξουν την επόμενη μέρα, που θέλει τον Ολυμπιακό να βρίσκεται σε αγωνιστική κρίση αλλά και μέσα σε δύο στόχους.

Ωστόσο ακόμη και αν οι "ερυθρόλευκοι" κατακτήσουν το νταμπλ, αυτό δεν σημαίνει πως η σεζόν θα έχει εξελιχθεί ιδανικά. Κάθε άλλο. Τα προβλήματα δεν θα εξαφανιστούν ξαφνικά, ούτε πρέπει να αγνοηθούν, καθώς σε μια τέτοια περίπτωση θα εμφανιστούν και του χρόνου.

Και αν τώρα δεν μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα, καθώς προέχει η ηρεμία και οι υποχρεώσεις που έπονται, το καλοκαίρι οι Πειραιώτες θα πρέπει να αναθεωρήσουν πολλά, τουλάχιστον όσον αφορά την πολιτική τους σε μεταγραφικό/αγωνιστικό κομμάτι.

Γιατί όσο υγιής και αν είναι οικονομικά μια ΠΑΕ, πάντα θα υπάρχει πρόβλημα αν αυτό δεν μεταφράζεται και στο γήπεδο...